Ας αφήσουμε για λίγο τις κωλοτούμπες στα κανάλια, που από δελτίο σε δελτίο εμφανίζουν και μια διαφορετική εκδοχή για το τι θα γίνει με τις αποκρατικοποιήσεις. Ας αφήσουμε όσους τρώνε και πίνουν, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, με τα κυβερνητικά στελέχη και τους βασικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης, να δηλώνουν ως και έκπληκτοι για τις εξελίξεις.

Ας δούμε ένα στοιχείο που πέρασε χτες στα ψιλά μιας ανάλυσης σε οικονομική εφημερίδα: «Ο σκληρότερα εργαζόμενος λαός στην ευρωπαϊκή ένωση είναι οι Ελληνες, αναφέρει δημοσίευμα της Wall Street Journal, το οποίο προσδιορίζει τις ώρες εργασίας του μέσου Ελληνα εργαζόμενου σε 42 ώρες την εβδομάδα, έναντι 39 των Ισπανών, λιγότερες από 36 των Γερμανών και μόλις 31 των Ολλανδών».

Το στοιχείο είναι χρήσιμο για συγκρίσεις: Η έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας, όσο κομψές εκφράσεις και αν περιέχει, λέει ωμά μερικά πράγματα: Οπως ότι όχι μόνο δε θα μειωθεί η ανεργία, αλλά και ότι περισσότεροι εργαζόμενοι θα γίνουν λάστιχο. Οτι, αντί για μόνιμη και σταθερή εργασία, όλο και περισσότεροι θα εξαναγκάζονται να κυνηγούν «ευκαιρίες απασχόλησης». Η έκθεση δεν προβλέπει μείωση του χρόνου εργασίας, αλλά διευθέτησή του, έτσι που την εργατική δύναμη να την εκμεταλλεύεται πιο κερδοφόρα ο καπιταλιστής.

Λέει, δηλαδή, ότι, πέρα από τα παραμύθια περί χρέους, ο στόχος ήταν και παραμένει ένας: Πώς θα γίνει ακόμα πιο μεγάλη και ληστρική η αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης.

Στόχος που οδηγεί αναγκαστικά την εργατική τάξη σε όλο και πιο άθλιες συνθήκες ζωής.

Αυτό, όμως, κάτω από ορισμένες συνθήκες, είναι και αχίλλειος πτέρνα για τους καπιταλιστές. Στο έδαφος της βαρβαρότητας εμφανίζονται ρωγμές. Ολο και περισσότεροι φτάνουν να αμφισβητούν και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την εξουσία των καπιταλιστών.

Η προοπτική που ανοίγεται μέσα από μια τέτοια αμφισβήτηση είναι και το πολιτικό πρόβλημα των αστών. Οσα πειράματα ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού έχουν κάνει μέχρι τώρα αποκάλυψαν μετά από λίγο πως αλλάζει ο Μανωλιός για να γίνει ακόμα πιο βάρβαρος.

Τα επιτελεία της αστικής τάξης το έχουν ρίξει ξανά μανά στους υπολογισμούς. Αλλά και πάλι δεν τους βγαίνουν τα νούμερα για το πώς θα διατηρηθεί αδιατάρακτη η αστική εξουσία.

Καταφεύγουν σε λαθροχειρίες. Προσπαθούν να βάλουν στο τσουβάλι το ΚΚΕ με δυνάμεις που τις προσδιορίζουν «αριστερά του ΠΑΣΟΚ». Οπως, για παράδειγμα, τον Κουβέλη που μόνο αίτηση για μέλος του ΠΑΣΟΚ δεν έχει κάνει ακόμα, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ που θυμίζει όλο και περισσότερο αυτόν που διαρκώς κλαψουρίζει γιατί δεν τον παίζουν...

Το πρόβλημα της αστικής τάξης ήταν και είναι το ΚΚΕ. Γιατί δεν ανήκει στην «πέραν του ΠΑΣΟΚ αριστερά» (δεν είναι, δηλαδή, μία ακόμα σοσιαλδημοκρατική παραλλαγή), γιατί είναι κομμουνιστικό κόμμα, που σημαίνει ότι λέει ευθέως στην εργατική τάξη να εγκαταλείψει συνολικά τα κόμματα του αστικού τόξου, να χτίσει τη δική της συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την εξουσία των μονοπωλίων, να βάλουν πλώρη για ανατροπή στις ίδιες τις σχέσεις παραγωγής.

Αυτός ο λόγος έχει απήχηση, γιατί καρπίζει στο έδαφος της μαζικής χειραφέτησης λαϊκών στρωμάτων από την αστική πολιτική, πατάει στη σκληρή εμπειρία που αποκτούν οι εργάτες στη σχέση τους με τους καπιταλιστές στον ίδιο το χώρο της παραγωγής.

Αναγκαστικά, μέσα από τη χειραφέτησή τους από την αστική πολιτική, λαϊκές μάζες συναντιόνται με το ΚΚΕ στο έδαφος μιας πολιτικής πρότασης, η οποία - στην ανάλυση που την υποστηρίζει - αποδεικνύει καθαρά ότι: «Η Ελλάδα διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής μέσων παραγωγής, εμπορικού δικτύου και ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης σύγχρονης τεχνολογίας. Διαθέτει έμπειρο και πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση και πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό. Διαθέτει αξιόλογες πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που είναι σημαντικό πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων. Μπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά και για το εξωτερικό εμπόριο. Διαθέτει δυνατότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών» και άλλα κι άλλα ακόμα πιο αναλυτικά, που όλα μαζί καταλήγουν σ' ένα διά ταύτα: Ο εργαζόμενος λαός αυτής της χώρας πρέπει να αποτινάξει την αστική εξουσία που φρενάρει τις παραγωγικές δυνατότητες, ο εργαζόμενος λαός αυτής της χώρας έχει ανάγκη από μια λαϊκή εξουσία.

Αυτός είναι ο στόχος, για τον οποίο αξίζει να οξυνθεί η αντιπαράθεση...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΛΑΪΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ - ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ στην πολιτική που τσακίζει το λαό

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Η αγωνία για το χρέος και τα 50 δισ.

ΤΑ ΝΕΑ: Τα «αφεντικά» επιμένουν: Βρείτε τα 50 δισ. ευρώ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Τα μιλήσαμε τα συμφωνήσαμε

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Διπλό μήνυμα στις αγορές. Ρεαλιστικός ο στόχος για το πακέτο των 50 δισ.

Ο ΛΟΓΟΣ: Στον τοίχο η κυβέρνηση λόγω τρόικας

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ολα για πούλημα και στο βάθος εκλογές

Η ΑΥΓΗ: Θέατρο για το πλιάτσικο των 50 δισ.

ΑΥΡΙΑΝΗ: Τις μίζες για τα 50 δισ. ευρώ από το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ποιοι θα τις φάνε;

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πωλητήριο σε 598 νησιά βάζει ο Παπανδρέου

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οχι πανικός για τη γρίπη, αλλά εγρήγορση...

ΕΘΝΟΣ: Σωσίβιο για το εφάπαξ στο Δημόσιο

«Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος, το ΑΕΠ αναμένεται να μειωθεί το 2011 κατά 3% περίπου, χωρίς να αποκλείεται μείωση κατά τι μεγαλύτερη. Η δε ανεργία αναμένεται να ξεπεράσει το 12,5%. (...) η απασχόληση εκτιμάται ότι μειώθηκε κατά 2,5% περίπου το 2010, που σημαίνει απώλεια 100.000 θέσεων εργασίας (...) όλοι οι διεθνείς οργανισμοί και οι εκθέσεις αξιολόγησης προβλέπουν ότι η ύφεση θα συνεχιστεί και το 2011 (...) οι πραγματικές μέσες αποδοχές στο σύνολο της οικονομίας μειώθηκαν κατά 9% το 2010 και προβλέπεται ότι θα μειωθούν σχεδόν κατά 5% το 2011 (...) Η Τράπεζα της Ελλάδος εκτιμά πως οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος πρέπει να προχωρήσουν με αποφασιστικότητα και να στηριχθούν στην ευρεία συναίνεση της κοινωνίας (...) Οι μεταρρυθμίσεις αυτές αφορούν την υλοποίηση μέτρων που αποσκοπούν στην ενίσχυση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας και την αύξηση των ευκαιριών απασχόλησης ...» (το θέμα στο ΒΗΜΑ / ηλεκτρονική έκδοση).

«Το καθολικό και ώριμο αίτημα για εξάλειψη της ανεργίας, για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για εξάλειψη της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, με βάση τις δυνατότητες της εποχής μας, έχει μια βασική, θεμελιακή προϋπόθεση. Να σχεδιαστεί η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και της παραγωγής με στόχο τις λαϊκές ανάγκες, πράγμα που σημαίνει ότι αφαιρείται, καταργείται η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τους καπιταλιστές. Η καπιταλιστική κρίση φέρνει αυτήν την ανάγκη στην ημερήσια διάταξη. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και παρακμή (...) ένα τέτοιο έργο προϋποθέτει να περάσει στην εξουσία η εργατική τάξη. Η αποφασιστική ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι ο πρωταρχικός όρος για αλλαγές σε αυτήν την προοπτική, για την ωρίμανση των προϋποθέσεων ρήξεων και ανατροπών. Αλλά η ισχυροποίηση του ΚΚΕ δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνο στον αγώνα για την οργάνωση και προετοιμασία της εργατικής τάξης και της συμμαχίας της με τα άλλα λαϊκά στρώματα για την αποφασιστική αναμέτρηση (...) Η εργατική τάξη θα πειστεί, με την πείρα της και μέσα από τα βάσανά της, ότι δεν έχει άλλη εναλλακτική λύση. Θα πειστεί, εφόσον η πρωτοπορία της δουλεύει ακούραστα, θαρραλέα, με αυτοθυσία, με ικανότητα και τέχνη σε αυτήν την κατεύθυνση» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).