Με την παρέμβασή του ο πρωθυπουργός παρουσίασε τον στρατηγικό προγραμματισμό της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για τα άτομα με αναπηρία, ο οποίος στηρίζεται στους έξι κεντρικούς πυλώνες που έχουν ήδη τεθεί από το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Αναπηρία. Στάθηκε στις οριζόντιες δράσεις των υπουργείων και άλλων συναρμόδιων φορέων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα ζητήματα των ανθρώπων με αναπηρία, παρουσιάζοντας ούτε λίγο ούτε πολύ μια μαγική εικόνα.

Στο πλαίσιο της λειτουργίας του Εθνικού Σχεδίου Δράσης, νόμοι αλλά και μέτρα έχουν τεθεί σε εφαρμογή, χωρίς όμως να έχουν καλύψει ουσιαστικά τις διευρυμένες ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία, χωρίς να έχουν βελτιώσει ουσιαστικά τους όρους ζωής και διαβίωσης των ίδιων και των οικογενειών τους. Και αυτό γιατί αυτό που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως Εθνικό Σχέδιο για την Αναπηρία, κάθε άλλο παρά τον ανάπηρο έχει στο επίκεντρό του. Αυτό που στην πραγματικότητα κάνει είναι να υπηρετεί με συνέπεια τη διαχρονική στρατηγική όλων των κυβερνήσεων και στον χώρο της αναπηρίας, έρχεται να προωθήσει τη λογική της μείωσης του κόστους των παροχών του κράτους στα ΑμεΑ και την παραπέρα εμπορευματοποίηση των πρόσθετων και ανελαστικών αναγκών τους.

Η Εθνική Αρχή Προσβασιμότητας, που έχει συσταθεί, έχει ως αποστολή τη διαρκή παρακολούθηση των θεμάτων που σχετίζονται με το δικαίωμα πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία σε προϊόντα και υπηρεσίες. Στην πραγματικότητα, αυτό που έρχεται να λύσει αυτή η Αρχή είναι να μετατρέψει το αυτονόητο δικαίωμα όλων σε αγαθά καθημερινής διαβίωσης, σε μετακίνηση, αθλητισμό, πολιτισμό, τουρισμό κ.ά. σε ακριβό εμπόρευμα.

Η «προσβασιμότητα» για τα ΑμεΑ στο έδαφος του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και ανάπτυξης αντιμετωπίζεται ως «ευκαιρία». Η επίκληση της εξάλειψης των εμποδίων που έχουν τα ΑμεΑ για την αξιοποίηση εμπορευμάτων και υπηρεσιών είναι ο «φερετζές» για να συγκαλυφθεί η πραγματική στόχευση. Δηλαδή, αξιοποίηση όσων από αυτούς έχουν να ξοδέψουν ως καταναλωτικό κοινό, το οποίο θα αξιοποιηθεί από τη «βιομηχανία» με βάση τις ιδιαίτερες και πρόσθετες ανάγκες του. Η αναπηρία, λοιπόν, ως πεδίο κερδοφορίας και εκμετάλλευσης. Αλλωστε, πουθενά δεν αναφέρεται η οικονομική συμβολή του κράτους γι' αυτές τις κοινωνικές ανάγκες.

Την προσβασιμότητα των ΑμεΑ στην εκλογική διαδικασία χρησιμοποίησε στην παρέμβασή του ο πρωθυπουργός για να στηρίξει και την επικίνδυνη επιλογή της κυβέρνησής του για επιστολική ψήφο στις επερχόμενες ευρωεκλογές. Μια επιλογή που ανοίγει διάπλατα την πόρτα σε διαδικασίες που ενέχουν σοβαρότατο κίνδυνο παραβίασης της μυστικότητας της ψήφου, αλλοίωσης του εκλογικού αποτελέσματος και θα εκθέσουν ακόμα περισσότερο τους ψηφοφόρους, στο σύνολό τους, και ιδιαίτερα τα ΑμεΑ, άτομα με πολλαπλές εξαρτήσεις τις περισσότερες φορές, σε μια σειρά από πιέσεις και εκβιασμούς από κάθε είδους μηχανισμούς που ήδη υπάρχουν.

Η ψηφιοποίηση των ΚΕΠΑ και η κάρτα αναπηρίας που τόσο έχουν πολυδιαφημιστεί από την κυβέρνηση και έχουν γίνει δεκτά με «χειροκροτήματα» από την ΕΣΑμεΑ δεν αλλάζουν τον χαρακτήρα τους ως «σφαγείων», μιας και έχουν αναδειχθεί στον βασικό μηχανισμό κατακρεούργησης επιδομάτων και συντάξεων. Ούτε βέβαια έχουν αντιμετωπίσει την πολύμηνη αναμονή, που μπορεί να φτάνει και τους 8 με 10 μήνες για μια αξιολόγηση. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι ενώ οι βαριά ανάπηροι στη χώρα μας είναι πάνω από 500.000, επίδομα αναπηρίας παίρνουν μόνο οι 150.000, ενώ όταν ξεκίνησαν να λειτουργούν τα ΚΕΠΑ, επίδομα αναπηρίας έπαιρναν 230.000. Οι συνταξιούχοι αναπηρίας του ΙΚΑ πριν από τη λειτουργία των ΚΕΠΑ ήταν στο 14% του συνόλου των συνταξιούχων και σήμερα έχουν μειωθεί κάτω από το 5%, όταν κράτος και ΕΕ αναγνωρίζουν ότι οι ανάπηροι ανέρχονται περίπου στο 10% του πληθυσμού. Ενώ δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις που με διάφορα «τεχνάσματα», όπως με αλλαγή κατηγορίας του αναπήρου, με μικρές μειώσεις ποσοστών, με αλλαγή του προσδιορισμού «ανίκανου προς εργασία», χάνονται επιδόματα ή συντάξεις, ακόμα και η ασφαλιστική κάλυψη του αναπήρου.

Η ψηφιοποίηση της διαδικασίας και η κάρτα αναπηρίας μπορεί να απαλλάξουν τους αναπήρους και τις οικογένειές τους από μια σειρά διά ζώσης κοπιαστικών διαδικασιών, όμως ούτε τα επιδόματα και τις συντάξεις θα αυξήσουν ούτε θα τα δώσουν σε όσους σήμερα δεν παίρνουν ενώ θα έπρεπε. Πολύ περισσότερο, δεν θα προστατέψουν τους αναπήρους και τους χρόνιους πάσχοντες από την ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, τους πλειστηριασμούς...

Το επόμενο «πυροτέχνημα» στο οποίο στάθηκε ο πρωθυπουργός ήταν ο «προσωπικός βοηθός» για την υποστήριξη ατόμων με αναπηρία. Η θεσμοθέτηση του «προσωπικού βοηθού» από την κυβέρνηση της ΝΔ και ο τρόπος που υλοποιείται είναι μια αποσπασματική και επιμέρους παρέμβαση πέρα και έξω από το δημόσιο σύστημα Υγείας, χωρίς καθολικό χαρακτήρα και με ημερομηνία λήξης, με χρηματοδότηση που δεν προκύπτει από τον κρατικό προϋπολογισμό, ώστε πιο εύκολα να μπαίνει «μαχαίρι». Ο «προσωπικός βοηθός» αξιοποιείται ως αντιπερισπασμός σε έναν κυβερνητικό σχεδιασμό που οδηγεί στο κλείσιμο ακόμα και των ελάχιστων δημόσιων κλειστών δομών φιλοξενίας για ΑμεΑ - όπως εξάλλου προβλέπεται και από το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Αναπηρία - μετακυλίοντας και πάλι το κόστος στη λαϊκή οικογένεια.

Ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε ακόμα στην οικονομική και επαγγελματική στήριξη ΑμεΑ με την επιδότηση 3.000 θέσεων εργασίας και την αύξηση της τάξεως του 8% σε 13 αναπηρικά επιδόματα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι οι ανάπηροι και οι χρόνιοι πάσχοντες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αυτοί που η κυβέρνηση ονομάζει «ευάλωτους», χτυπήθηκαν πολλαπλά από τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια. Οι μισθοί και οι συντάξεις έχουν μειωθεί δραματικά, ενώ αυτοί που παίρνουν επιδόματα μέσω της διαδικασίας των ΚΕΠΑ έχουν μειωθεί κατά 80.000.

Με μια σειρά από αποφάσεις περικόπηκαν δραματικά οι θεραπείες σε πολλές κατηγορίες (φυσικοθεραπείες, εργοθεραπείες, λογοθεραπείες κ.ά.). Ανάλογες περικοπές έγιναν και στις παροχές τεχνικών βοηθημάτων, αυξάνοντας έτσι τις πληρωμές από την τσέπη των ΑμεΑ και των οικογενειών τους για πρόσθετες και ανελαστικές ανάγκες τους που η ίδια η αναπηρία ή πάθηση δημιουργεί. Ταυτόχρονα, οι ιδιωτικοποιήσεις στην Υγεία, στην Πρόνοια και την Αποκατάσταση, όπως και οι αντιασφαλιστικοί νόμοι, έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση ένα μεγάλο κομμάτι των αναπήρων και των οικογενειών τους με χαμηλότερα εισοδήματα (6 στους 10 ανθρώπους με σοβαρή αναπηρία από 16 έως 64 ετών βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας).

Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι η αύξηση του 8% σε μια σειρά επιδομάτων, που σε απόλυτο αριθμό αντιστοιχεί σε 1 ευρώ/μέρα, δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να καλύψει τις όλο και διευρυνόμενες ανάγκες με βάση την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, τις αυξήσεις των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, στα καύσιμα...

Κι ενώ η ανεργία τσακίζει κόκαλα στους αναπήρους (το 95% ζει σε συνθήκες παρατεταμένης ανεργίας) η κυβέρνηση βρήκε να παρουσιάσει ως εξαιρετικό επίτευγμα την επιδότηση 3.000 θέσεων εργασίας σε επιχειρήσεις για την πρόσληψη ΑμεΑ. «Ζεστό» χρήμα, δηλαδή, στους εργοδότες χωρίς καμιά επιπλέον πρόβλεψη για αξιοποίηση των αναπήρων με βάση τις δυνατότητές τους και τις κατάλληλες προσαρμογές του χώρου εργασίας τους. Και μάλιστα, τη στιγμή που οι νέες τεχνολογίες ανοίγουν πολύ περισσότερες δυνατότητες για την ένταξη του αναπήρου στην παραγωγή, ακόμα και αυτού με τις πιο περιορισμένες δυνατότητες, μέσα από τη λειτουργία προστατευμένων εργαστηρίων, η παραγωγή των οποίων θα απορροφάται με αποκλειστική ευθύνη του κράτους.

Φυσικά οι επιτελείς του πρωθυπουργού δεν παρέλειψαν να ταυτίσουν την Εθνική Στρατηγική για την Αναπηρία με αυτήν της ΕΕ. Μια στρατηγική που έχουν υλοποιήσει όλες ανεξαιρέτως οι αστικές κυβερνήσεις. Μια στρατηγική που μεταφράζεται σε σφαγιασμό των αναπηρικών συντάξεων, των επιδομάτων, των παροχών από το κράτος, στον περιορισμό έως κατάργηση των κρατικών μονάδων και υπηρεσιών για τα ΑμεΑ. Αλλά, πολύ περισσότερο, πολιτική κοινωνικού αποκλεισμού αυτών των ατόμων. Πρόκειται για πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας. Την ίδια ακριβώς κατεύθυνση υπηρετεί και ο προϋπολογισμός για το 2024. Υποτάσσοντας τις ανάγκες των ΑμεΑ, των χρονίως πασχόντων και των οικογενειών τους στις δημοσιονομικές αντοχές της καπιταλιστικής οικονομίας και της ανάπτυξης υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων.

Στον αντίποδα όλων αυτών, το ΚΚΕ στέκεται στο πλευρό του αγωνιστικού αναπηρικού κινήματος και καλεί τα ΑμεΑ, τους χρόνιους πάσχοντες και τις οικογένειές τους σε αγωνιστική συμπόρευση ώστε το κράτος να αναλάβει εξολοκλήρου την ευθύνη της πλήρους κάλυψης των αναγκών τους, με απολύτως δημόσιο και δωρεάν τρόπο, με όλο το απαραίτητο και εξειδικευμένο προσωπικό και σε όλα τα στάδια της ζωής τους.

Ενας τέτοιος σχεδιασμός χρειάζεται να ξεκινάει από την πρόληψη της αναπηρίας, τη θεραπεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, την αποκατάσταση, την εκπαίδευση και επαγγελματική αποκατάσταση του ανάπηρου. Την αξιοποίηση των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας με κριτήριο την αντιμετώπιση της αναπηρίας με τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο. Με θετικές διακρίσεις του κράτους απέναντι σε αυτές τις κατηγορίες του πληθυσμού, διακρίσεις που θα εδράζονται στις ιδιαιτερότητες που προκύπτουν εξαιτίας της αναπηρίας. Μόνο έτσι μπορούν να αντιμετωπιστούν στην ουσία φαινόμενα βίας και κακοποίησης. Μόνο τότε οι διακηρύξεις για ισονομία, αλληλεγγύη και ίσα δικαιώματα δεν θα μείνουν ευχολόγια για κατανάλωση κάθε 3η του Δεκέμβρη.