Στις πρόσφατες κινητοποιήσεις χιλιάδες Ελληνες και μετανάστες έδωσαν πλάι πλάι σκληρές μάχες, δυναμώνοντας την ενότητα της τάξης τους

Οσο δυναμώνει η ταξική διαφώτιση και οργάνωση της εργατικής τάξης τόσο καλύτερα ο εργαζόμενος λαός, συνολικά, θα προετοιμάζεται για τις σκληρές και κρίσιμες μάχες που ανοίγονται μπροστά του. Σ' αυτή την κατεύθυνση, οι τεράστιες δυνατότητες που αναδείχθηκαν το τελευταίο τρίμηνο για την κινητοποίηση πλατιών εργατικών και λαϊκών μαζών έχουν δώσει κιόλας τη σκυτάλη στις μάχες εκεί όπου πρώτα απ' όλα πρέπει να στηθούν γερά και ακλόνητα μετερίζια αγώνα: εκεί όπου δουλεύει και ζει ο εργάτης και η εργάτρια. Στους τόπους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές. Εκεί όπου πρέπει να οξυνθεί η καθημερινή αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την πολιτική που το υπηρετεί. Να αναδεικνύονται ολόπλευρα οι δύο δρόμοι ανάπτυξης που υπάρχουν, ο ένας που υπηρετεί τα μονοπώλια, ο άλλος το λαό. Να αναδεικνύεται στοιχειοθετημένα γιατί ο δρόμος ανάπτυξης που υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες είναι σήμερα και επιτακτικός και ρεαλιστικός για να μπει τέρμα στη λεηλάτηση των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Νέο λίπασμα στους αγώνες αποτέλεσαν οι χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι που τους τελευταίους μήνες για πρώτη φορά στρατεύθηκαν, προσέγγισαν ή άκουσαν το ΠΑΜΕ. Εκείνοι που για πρώτη φορά απήργησαν, που γνώρισαν από κοντά τη δυσκολία που έχει η ανυπακοή στην εργοδοσία και τα κόμματά της, αρχίζουν τώρα να αντιλαμβάνονται ότι «κάτι πρέπει να γίνει, να αντιδράσουμε». Κόσμος, σε μεγάλο ποσοστό νεαρός σε ηλικία, μετανάστες, γυναίκες, εργαζόμενοι από χώρους όπου προωθείται η εκ περιτροπής απασχόληση, όπου γίνονται απολύσεις, εντείνεται η τρομοκρατία. Κόσμος, δηλαδή, που βρίσκεται πρώτος στο στόχαστρο της επιθετικότητας και αφενός αρνείται να συμβιβαστεί αλλά αφετέρου θα βρεθεί το επόμενο διάστημα αντιμέτωπος με περισσότερους εκβιασμούς, την επίθεση με το «καρότο και το μαστίγιο» που τρέχουν να βοηθήσουν οι εργατοπατέρες λέγοντάς του να διαλέξει μεταξύ ανεργίας και μερικής απασχόλησης ή μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ, δηλαδή μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Στοιχείο κρίσιμο για τη στερέωση των δεσμών με όλο αυτό τον κόσμο είναι η ολόπλευρη όξυνση της αντιπαράθεσης με τις πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις της συναίνεσης. Η ολοκληρωμένη αποκάλυψη του χαρακτήρα και των στοχεύσεων των μέτρων, να εξηγηθεί πως αποτελούν συνέπεια των στρατηγικών επιδιώξεων του κεφαλαίου που αναζητά όλο και πιο φτηνή εργατική δύναμη. Η όξυνση του ταξικού κριτηρίου είναι απαραίτητη για να αντιμετωπιστεί έγκαιρα η απογοήτευση και η ανυπομονησία, που μπορεί εύκολα να αναπτυχθεί ειδικά σε όσους έχουν μικρή εμπειρία από τη συμμετοχή στο κίνημα. Να γιατί η κάθε μικρή και μεγάλη μάχη, ενάντια στην απόλυση ή για να μην αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης, πρέπει να συνοδεύεται από πλατιά και πολύμορφη δράση για την ταξική διαφώτιση των εργαζομένων: να κατανοείται πως μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, καμιά κατάκτηση δεν είναι αμετάκλητη. Να συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι γιατί και πώς κάθε πρόβλημα της εργατικής οικογένειας συνδέεται με την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Πολύμορφα, απαιτητικά, ευρηματικά, έτσι όπως το ΠΑΜΕ ανέπτυξε το προηγούμενο διάστημα μια πλούσια αγωνιστική δραστηριότητα σε ολόκληρη τη χώρα, πρέπει να συνεχιστεί η δράση χωρίς καμιά καθυστέρηση.

Με σκοπό:

• Καταρχήν, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αποτιμήσουν τη νέα αγωνιστική πείρα που συγκεντρώθηκε, μέσα από συσκέψεις και συνελεύσεις των συνδικάτων. Να μπει ταυτόχρονα σχέδιο για το επόμενο διάστημα, με βάση τις ειδικές συνθήκες και τα προβλήματα σε κάθε χώρο. Να οργανωθεί η αντίσταση στο μπαράζ απολύσεων που η εργοδοσία εξαπολύει σε όλο και περισσότερους κλάδους, να δυναμώσει η συντονισμένη δράση κατά επιχείρηση και κλάδο.
• Να ενταχθούν καινούριες περιπτώσεις στην υλοποίηση του προγράμματος δράσης, από την προετοιμασία της ανακοίνωσης του συνδικάτου μέχρι την εξόρμηση με αυτή, από το τηλεφώνημα σε κάθε γνωστό για τη γενική συνέλευση, μέχρι την άμεση καταγγελία κάθε κρούσματος τρομοκρατίας. Πρέπει ο εργάτης και η εργάτρια να καταλάβουν ότι για το πόσα και ποια εμπόδια θα συναντήσουν τα νέα μέτρα και όσα θα ακολουθήσουν, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τη δική του προσωπική συμβολή.
• Να βγουν οι εργαζόμενοι επιθετικά, αποκρούοντας στην πράξη τα νέα μέτρα, προβάλλοντας αιτήματα για την ανακούφιση των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, αταλάντευτα στη γραμμή «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία». Αιτήματα για τη βελτίωση των συνθηκών Υγιεινής και Ασφάλειας, τη στήριξη των ανέργων. Να παρακολουθούνται πιο στενά οι εξελίξεις και οι κινήσεις της εργοδοσίας, να εξακριβώνονται καλύτερα οι ανάγκες με βάση και τις δυνατότητες που απελευθερώνει ο τεράστιος πλούτος που παράγεται.

• Να δυναμώσει η παρέμβαση για κάθε ζήτημα που αφορά την εργατική - λαϊκή οικογένεια, από την περιφρούρηση του 8ώρου μέχρι τη δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. Δεν είναι δευτερεύουσα η ενασχόληση των συνδικάτων με το ζήτημα της ψυχαγωγίας, των διακοπών, της Υγείας, της Πρόνοιας. Αντίθετα. Είναι δράση επιβεβλημένη για τη διαμόρφωση πρωτοπόρων εργατών, τη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας, την προετοιμασία της αντεπίθεσης της εργατικής τάξης με όρους προοπτικής.
• Να «φουντώσει» η ιδεολογικοπολιτική συζήτηση, στην πύλη, στο διάλειμμα, στο σχόλασμα από τη δουλειά. Ο προβληματισμός και η ανησυχία που μεγαλώνει όλο και πλατύτερα στα λαϊκά στρώματα να γίνει τροφή για να βαθύνει η κουβέντα για το δρόμο ανάπτυξης και το περιεχόμενο που υπαγορεύουν τα συμφέροντα, από τη μια πλευρά των μονοπωλίων, από την άλλη πλευρά του λαού.

Είναι «κλειδί» για την ενεργοποίηση και ωρίμανση όλο και περισσότερων εργαζομένων, ο πολλαπλασιασμός και η δράση των Επιτροπών Αγώνα που δημιουργήθηκαν σ' εργοστάσια και γειτονιές. Για την ενημέρωση σχετικά με τις εξελίξεις, την άμεση αντίδραση σε κάθε αντεργατική μεθόδευση, την ενημέρωση και το συντονισμό των εργαζομένων ανά περιοχή ή κλάδο. Για να γίνεται πράξη η αλληλεγγύη, με κάθε τρόπο, ειδικά απέναντι σε εργάτες που αντιμετωπίζουν απολύσεις, τρομοκρατία κλπ. Η έμπρακτη αλληλεγγύη απαντά όχι μόνο στη μοιρολατρία, αλλά ταυτόχρονα σφυρηλατεί την ταξική ενότητα.

Είναι τεράστια επένδυση για το μέλλον του κινήματος πως, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ότι η ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» μόνο νέα βάσανα μπορεί να φέρει στη λαϊκή οικογένεια. Η αμφισβήτηση όμως δεν αρκεί. Ούτε η δυσαρέσκεια.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το σύνθημα για κλιμάκωση της πάλης καταρχήν μέσα στους τόπους δουλειάς και τις εργατογειτονιές αφορά πρώτα απ' όλα τη μάχη των ιδεών. Τη μάχη κόντρα σε κάθε συντεχνιακή λογική και τακτική που φέρνει ένα μέρος εργαζομένων να αντιδρά ξέχωρα ή ακόμα και ενάντια από τους διπλανούς τους. Τη μάχη που θα αναδεικνύει γιατί δεν είναι ποτέ δυνατόν να σωθεί ή να διευρυνθεί ένα λαϊκό δικαίωμα χωρίς να βγει χαμένο το κεφάλαιο. Τη μάχη που θα αναδεικνύει ότι η ικανοποίηση του δικαιώματος σε σταθερή εργασία, στέγαση, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία κλπ. για όλους, προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας ώστε να αξιοποιούνται και να αναπτύσσονται ολοκληρωμένα οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.

Ο παλλαϊκός ξεσηκωμός δεν είναι ζήτημα μιας κινητοποίησης. Γίνεται πράξη όσο πολιτικοποιούνται οι λαϊκοί αγώνες, όσο ριζοσπαστικοποιούνται οι λαϊκές συνειδήσεις, όσο περισσότερο αμφισβητείται η ίδια η εξουσία των μονοπωλίων.