Είναι γεγονός ότι η επίθεση που έχουν εξαπολύσει οι δυνάμεις του κεφαλαίου, τα κόμματά του, ολόκληρο το αστικό πολιτικό σύστημα συνεπικουρούμενο από τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της πλουτοκρατίας της Ελλάδας, γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνη για τη ζωή και το μέλλον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς. Χτυπά με λύσσα κάθε δικαίωμα, κάθε κατάκτηση που παραχώρησε η αστική τάξη και βελτίωνε στοιχειωδώς τη θέση, τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, μετά από αιματηρούς αγώνες χρόνων, όπως και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού, που εκδηλώθηκε και διαρκεί, αποκάλυψε την αδυναμία του συστήματος να αναπτύσσεται χωρίς διακοπή της αναπαραγωγής του, δηλαδή να δρα το κεφάλαιο εκμεταλλευόμενο τη μισθωτή εργασία χωρίς κραδασμούς στα θεμέλιά του, που γεννούν οι ίδιες οι αντιφάσεις του, ενώ η ένταση της εκμετάλλευσης σε συνθήκες ανόδου της καπιταλιστικής οικονομίας συσσώρευε, και συνεχίζει έστω και με μειωμένους ρυθμούς να συσσωρεύει, αμύθητο πλούτο στα θησαυροφυλάκια των αστών. Μερικά παραδείγματα. Ο συνολικός πλούτος των τραπεζών από το 2000 στο 2009 αυξήθηκε κατά 346 δισ. ευρώ. Με τα στοιχεία του Σεπτέμβρη 2009 εκτοξεύθηκαν τα κέρδη των τραπεζών από τα 400 δισ. στα 579 δισ., πάνω δηλαδή και από το δημόσιο χρέος. Οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο επιχειρήσεις στο πρώτο 9μηνο του 2009 έφτασαν - σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης - στο αστρονομικό ποσό των 11,8 δισ. ευρώ.

Πλούτος βγαλμένος από τη δουλειά των ανθρώπων του μόχθου, κεφάλαιο δηλαδή, που αδυνατεί να ξαναλειτουργήσει ως τέτοιο, να συνδεθεί δηλαδή με την εργατική δύναμη για να αυξάνεται η κοινωνική παραγωγή. Ακριβώς γιατί εμποδίζεται από την ίδια τη λειτουργία του κεφαλαίου. Που αν δεν μπορεί να αξιοποιείται παράγοντας εμπορεύματα, γίνεται άχρηστο. Αλλά αυτό το κεφάλαιο που συσσωρεύθηκε, ο πλούτος είναι αποτέλεσμα της εργασίας. Να γιατί η κρίση καταδεικνύει τα ιστορικά όρια του συστήματος και την ανάγκη να φύγουν από τη μέση οι καπιταλιστές, για να μπορεί η παραγωγή να συνεχίζεται αυξανόμενη αδιάκοπα για την ικανοποίηση όλης της κοινωνίας. Αλλωστε, οι συνθήκες οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού δείχνουν όχι μόνο τη συσσώρευση του πλούτου στον ένα πόλο της κοινωνίας, στους αστούς, αλλά και τη συσσώρευση φτώχειας, ανεργίας, στον άλλο πόλο της κοινωνίας, την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Συσσώρευση και καταστροφή μαζί. Και την εντατική πολιτική δράση της εξουσίας του κεφαλαίου να οξύνει αυτή την αντίθεση ως μονόδρομο για την έξοδο από την κρίση, χωρίς κραδασμούς για το σύστημα του κεφαλαίου.

Αυτό εκφράζεται με τα άγρια κυβερνητικά μέτρα που δεν έχουν σταματημό. Τα κυβερνητικά μέτρα όπως η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η αύξηση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων, τσακίζουν το εργατικό, το λαϊκό εισόδημα. Η κυβέρνηση τα εντάσσει στη στρατηγική για την έξοδο της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση. Δηλαδή, στη δημιουργία συνθηκών για νέες επενδύσεις και νέα αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι συνδυασμένα με τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις σε Ασφαλιστικό (μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης), ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, απελευθέρωση απολύσεων, αφαίρεση παροχών σε υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας, άρα εμπορευματοποίησή τους, παράδοση της Παιδείας στους επιχειρηματίες.

Κάνουν πιο φτηνό τον εργάτη. Αυτή είναι η στρατηγική τους. Γι' αυτό είναι μόνιμα τα άγρια μέτρα, ενώ θα έρθουν κι άλλα. Κρίση σημαίνει υπερπληθώρα κεφαλαίου που δεν επενδύεται γιατί δε φέρνει κέρδη. Εξασφαλίζοντας πιο φτηνούς εργάτες, εξασφαλίζουν επενδύσεις των χρημάτων για μεγαλύτερο κέρδος απ' αυτό που έβγαζαν πριν την κρίση, αυξάνοντας την εκμετάλλευση. Το κέρδος βγαίνει από την εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Την ίδια ώρα η ανεργία καλπάζει. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, το ποσοστό ανεργίας το Δεκέμβρη 2009 ανήλθε σε 10,2%, έναντι 8,9% το Δεκέμβρη του 2008. Ωστόσο, η πραγματική ανεργία είναι πολύ μεγαλύτερη, αφού, σύμφωνα με τον ορισμό της έρευνας, ως απασχολούμενοι θεωρούνται «τα άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω τα οποία την εβδομάδα αναφοράς εργάστηκαν έστω και μία ώρα». Η Deutsche Bank προβλέπει αύξηση της ανεργίας στο 20%. Η ανεργία θα λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, ακόμα και όταν η οικονομία μπει σε φάση ανάπτυξης.

Κυβέρνηση, ΕΕ, ΣΕΒ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., αστικά ΜΜΕ συνδυάζουν την καθολική αντιλαϊκή επίθεση με την «τρομοκρατία του λαού», προβάλλοντας ως επικίνδυνες τις εργατικές, τις λαϊκές κινητοποιήσεις. Οδηγούν, λένε, σε νέα αντιλαϊκά μέτρα αφού τάχα υπονομεύουν την οικονομία. Καλλιεργούν ψυχολογία παραίτησης από την πάλη, υποταγής στα μέτρα - καρμανιόλα της ζωής των ανθρώπων του μόχθου. Ελπίζουν πως θα κουραστούν τάχα οι εργαζόμενοι για να ενταθεί η αντεργατική, αντιλαϊκή επίθεση με νέα πρόσθετα βάρβαρα μέτρα τα οποία αναγγέλλουν ως αναγκαία όλοι οι ιθύνοντες του καπιταλισμού.

Αφού έτσι έχουν τα πράγματα, γίνεται φανερό ότι και σε πολιτικό επίπεδο γίνονται ολοφάνεροι οι δύο αντίθετοι πόλοι που σχετίζονται οργανικά με τους δύο δρόμους ανάπτυξης. Αυτόν που υπηρετεί τα μονοπώλια και αυτόν που υπηρετεί την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Από τη μια μεριά είναι η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση, η ΕΕ, η ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Από την άλλη, η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις σε αυτοαπασχολούμενους, φτωχή αγροτιά. Και το ΚΚΕ που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης. Υπάρχουν και κάποιες δυνάμεις (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), που κάνουν κριτική στην κυβέρνηση και την πολιτική της προτείνοντας ταυτόχρονα ως διέξοδο έναν ηθικό καπιταλισμό, χωρίς την κερδοσκοπία των χρηματιστηριακών συναλλαγών, λες και δεν είναι σύμφυτες με τη λειτουργία του καπιταλισμού. Που μιλούν για παραγωγική ανάπτυξη σε αντίθεση με την κερδοφορία των τραπεζών και των χρηματιστηρίων λες και μπορεί να υπάρξει τέτοιος καπιταλισμός. Που περιορίζουν τις λαϊκές διεκδικήσεις στην αναδιανομή, όταν στρατηγική του κεφαλαίου είναι η μεγαλύτερη λαϊκή αφαίμαξη. Παραπλανούν το λαό, υπονομεύουν την ταξική πάλη.

Το κρίσιμο ζήτημα επομένως, για τους εργάτες και τα άλλα λαϊκά στρώματα, δεν είναι απλά και μόνο η απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, αλλά αυτός ο αγώνας να αναπτύσσεται σε σύνδεση με τη διεκδίκηση ικανοποίησης όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και των όρων που αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν. Πολιτική πάλη δηλαδή, για ρήξη και ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων για κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Για να γίνει η ιδιοκτησία στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και τη γη, κοινωνική, λαϊκή περιουσία, για να υπάρχει ανάπτυξη υπέρ των εργαζομένων, του λαού. Τότε η οικονομία συνολικά θα είναι σε όφελός του γιατί θα είναι σοσιαλιστική. Με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο θα αναπτύσσεται συνεχώς η παραγωγή για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Το ίδιο θα αναπτύσσεται και η αγροτική παραγωγή σε όφελος των φτωχών σήμερα αγροτών και όλου του λαού. Η κρατική βιομηχανία παραγωγής καλλιεργητικών εφοδίων θα προμηθεύει τους αγρότες με λιπάσματα, σπόρους και άλλα εφόδια. Οι αγρότες θα παράγουν προϊόντα που θα εξασφαλίζουν φτηνή και ποιοτική διατροφή, ενώ αυτά τα προϊόντα θα αξιοποιούνται στην κοινωνικοποιημένη μεταποιητική βιομηχανία. Δίπλα στην κοινωνική παραγωγή θα υπάρχει και η συνεταιριστική παραγωγή για τους μικροπαραγωγούς. Η ανεργία θα εξαλειφθεί.

Αυτός ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που παλεύει το ΚΚΕ, ιδιαίτερα σήμερα, πρέπει να γίνει αντικείμενο συζήτησης, προβληματισμού και ζύμωσης μέσα στους ίδιους τους εργαζόμενους, στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στο μαζικό κίνημα, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση. Να συνδυάζεται με την ανάπτυξη της πάλης για την ικανοποίηση όλων των αναγκών τους. Να συνδυάζεται με την πάλη που οργανώνεται σήμερα ενάντια στα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα. Να ανοίξει η συζήτηση ότι χωρίς καπιταλιστές η κοινωνία, η παραγωγή μπορούν να αναπτύσσονται. Χωρίς εργάτες, χωρίς το λαό, τίποτα δεν μπορεί να γίνει. Να ανοίξει η συζήτηση ότι το κέρδος των καπιταλιστών, αν τους πάρουμε την ιδιοκτησία, θα πηγαίνει σε όφελος όλης της κοινωνίας, όλου του λαού.

Αυτή η συζήτηση μπορεί να ωθήσει τη δράση και την ενιαία πάλη με όρους ανατροπής της εξουσίας και όχι του απραγματοποίητου, ουτοπικού οφέλους στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτή είναι η στρατηγική αντιπαράθεση από την πλευρά του κινήματος. Αυτό απαιτεί ένα εργατικό, λαϊκό κίνημα που να θέτει επί τάπητος το πρόβλημα της εξουσίας.

Οι πρόσφατοι ταξικοί αγώνες δίνουν πλούσια πείρα για τη συνέχεια. Να την αξιοποιήσει ο λαός. Κρατά την τύχη του στα χέρια του. Αλλά χρειάζεται την ενιαία αποφασιστική δράση των κομμουνιστών σε όλα τα μέτωπα για το τράβηγμα εργατικών μαζών στην ταξική πάλη, για την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας. Ούτε βήμα πίσω από τον αγώνα για να ηττηθεί η αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική, ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Σήμερα δεν αρκεί μόνο η αντίθεση στην αστική κυβέρνηση και στην πολιτική που αυτή προωθεί. Αυτό που χρειάζεται, είναι οι αγώνες να έχουν τέτοιο περιεχόμενο και τέτοια ένταση, ώστε να αμφισβητήσουν στην πράξη την κυρίαρχη πολιτική, να την ανατρέψουν. Για να γίνει αυτό, απαιτείται η συνεχής ανάπτυξη και εμβάθυνση της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης και δράση για τη συμμαχία της με τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες.

Σήμερα, αντικειμενικά υπάρχουν και αυξάνονται οι προϋποθέσεις για να μπαίνουν στην καθημερινή δράση νέες εργατικές, λαϊκές δυνάμεις, νέοι και νέες. Πρέπει όμως η αγανάκτηση και η διάθεσή τους για αγώνα να μετατρέπεται σε πολιτική συνείδηση, η οποία απαντά αποφασιστικά και ξεκάθαρα στο ερώτημα «με τα μονοπώλια ή με το λαό» και κατά συνέπεια «εξουσία για το κεφάλαιο ή για το λαό». Και αυτό μπορεί να γίνει με ένταση της ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς πλατιά στο λαό, και, βέβαια, ανειρήνευτο αγώνα και διαρκές μέτωπο σε όλα τα επίπεδα με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό. Απαιτεί ετοιμότητα από τους κομμουνιστές να μπουν επικεφαλής και να καθοδηγήσουν ένα τεράστιο κίνημα που δυνητικά μπορεί να ξεσπάσει απότομα, και που θα συμμετέχουν και ανώριμες πολιτικά δυνάμεις. Η ταξική πάλη θα οξύνεται, θα γίνεται ασύγκριτα πιο σκληρή απ' ό,τι σήμερα. Και σ' αυτό το πεδίο θα αναμετρηθούμε. Είναι το καθήκον των κομμουνιστών να τα βγάλουμε πέρα γιατί έχουμε τα όπλα, όλες τις προϋποθέσεις, βασισμένοι στη μακροχρόνια πείρα του Κόμματός μας, στις αποφάσεις του 18ου Συνεδρίου μας και της πρόσφατης Συνδιάσκεψης για τη δουλειά στην εργατική τάξη. Σ' αυτό το καθήκον κρινόμαστε καθημερινά.