Μία πανευρωπαϊκή έρευνα δείχνει ότι στην Ελλάδα οι οδηγοί περνάνε 36 ώρες κάθε χρόνο στην κίνηση, δείκτης της ταλαιπωρίας που συνεπάγεται η μετακίνηση σε πολυσύχναστους δρόμους για την πλειοψηφία αυτών που μετακινούνται με το αυτοκίνητο. Αναζητώντας κανείς την αιτία, πέφτει πάνω στα εξής στοιχεία της έρευνας: Το 80% των μετακινήσεων στα κράτη - μέλη της ΕΕ γίνεται με αυτοκίνητο και μόλις το 1,7% με μετρό ή τραμ, δηλαδή με δημόσια μέσα συγκοινωνίας! Η αναγωγή αυτών των ποσοστών στην ελληνική πραγματικότητα δικαιολογείται απόλυτα από την άθλια κατάσταση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ειδικά της πρωτεύουσας, με τα πανάκριβα εισιτήρια, τις καθυστερήσεις, το συνωστισμό, τη μη εξυπηρέτηση πιο απομακρυσμένων περιοχών. Αυτά είναι τα διαχρονικά αποτελέσματα της αντιλαϊκής πολιτικής, που αντιμετωπίζει τις δημόσιες συγκοινωνίες ως «φιλέτο» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και βαθαίνει τη λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Ως αποτέλεσμα, το κέντρο «μπουκώνει», η κίνηση μεταφέρεται και σε πιο περιφερειακούς δρόμους και η ταλαιπωρία «χτυπάει κόκκινο» για όποιον εργάζεται ή πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί στο κέντρο. Την επόμενη φορά, επομένως, που κάποιο από τα τσακάλια της κυβέρνησης θυμηθεί ότι για την ταλαιπωρία στους δρόμους των πόλεων φταίνε οι διαδηλώσεις, προκειμένου να δικαιολογήσει τα μέτρα που ετοιμάζει για τον περιορισμό τους, την απάντηση πρέπει να την πάρει από όλους εκείνους τους ταλαίπωρους που λιώνουν καθημερινά στο κέντρο, είτε πίσω από το τιμόνι είτε στοιβαγμένοι και καταρρακωμένοι μέσα σε ένα Μέσο Μαζικής Μεταφοράς.

Η πολιτική αναβάθμισης της Ελλάδας στον ενεργειακό χάρτη, πέρα από κερδοφόρες προοπτικές για τους επιχειρηματικούς ομίλους, δημιουργεί και προσδοκίες στο λαό για φτηνότερη Ενέργεια, όπως του πιπιλίζουν τα αυτιά η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία, για να τον κάνουν συμμέτοχο στους ιμπεριαλιστικούς ενεργειακούς ανταγωνισμούς και στη στρατηγική «απελευθέρωσης» της Ενέργειας. Τα στοιχεία όμως μαρτυρούν ότι παρά την επέκταση των ενεργειακών δικτύων στην ΕΕ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, παρά την ανεύρεση και νέων πηγών Ενέργειας, παρά τις επενδύσεις δισ. ευρώ σε κερδοφόρους για το κεφάλαιο τομείς των ΑΠΕ, η ενεργειακή φτώχεια αφορά σήμερα περισσότερους από 50 εκατ. κατοίκους της ΕΕ! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά το ποσοστό εκείνων που αντιμετωπίζουν αντικειμενικές δυσκολίες να πληρώσουν το λογαριασμό του ρεύματος, του πετρελαίου ή του γκαζιού αυξάνεται κάθε χρόνο, αγγίζοντας το 10% του πληθυσμού της ΕΕ το 2014, από 6% το 2000. Στο φόντο αυτής της πραγματικότητας και με δεδομένη την τάση να γίνεται ολοένα και χειρότερη για τα λαϊκά στρώματα, ενισχύεται στην Ευρώπη ο ρόλος των λεγόμενων «οργανώσεων καταναλωτών», οι οποίες, με κρατική στήριξη, παρέχουν συμβουλές στα νοικοκυριά που ξεπαγιάζουν για το πώς μπορούν να περιορίσουν τις απώλειες Ενέργειας στο σπίτι τους ή από πού θα μπορούσαν να δανειοδοτηθούν για να τα αναβαθμίσουν ενεργειακά! Η λογική τους είναι απλή: Αφού έτσι κι αλλιώς είσαι καταδικασμένος να ζεις σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, τουλάχιστον μάθε να τη διαχειρίζεσαι σωστά. Κάτι τέτοια βλέπουν και στην Ελλάδα για να πάρουν ιδέες, μπροστά στα νέα επεισόδια ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, «απελευθέρωσης» της Ενέργειας, επέκτασης των ΑΠΕ και συμπράξεων για τους υδρογονάνθρακες, για να γίνει η χώρα «κόμβος».