Τα μέτρα που εξαγγέλλει η Κομισιόν δεν είναι κάτι πρόσκαιρο. Δεν έχουν να κάνουν με κάτι έκτακτο. Είναι ενιαία στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του από τον καιρό της υπογραφής της Συνθήκης του Μάαστριχτ ακόμα.

Η λήψη αυτών των μέτρων εντείνεται, όσο εντείνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Ο κάθε καπιταλιστής θέλει πιο φτηνούς, πιο εξαθλιωμένους τους δικούς του εργάτες για να αντιμετωπίσει τον αντίπαλό του. Σε συνδυασμό, βεβαίως, με την προσπάθεια εξόδου από την κρίση καθολικά σε βάρος της εργατικής τάξης για να μείνει όσο γίνεται αλώβητο το κεφάλαιο.

Τα ίδια μέτρα κάθε φορά ντύνονται με ένα πρόσχημα. Σήμερα επικαλούνται το χρέος. Οποιο φερετζέ κι αν τους βάζουν είναι τα ίδια μέτρα που κάνουν όλο και πιο φτηνή την εργατική δύναμη.

Είναι τα μέτρα που κάνουν καθαρό στους ταξικά συνειδητοποιημένους εργάτες πως και με την ΕΕ σαν ιμπεριαλιστικό οργανισμό πρέπει να ξεμπερδεύουν και με την πολιτική εκπροσώπηση του κεφαλαίου επίσης.

Αυτή η συνείδηση πρέπει να γίνει πλατιά λαϊκή συνείδηση: Οτι απ' αυτήν την πολιτική, όσο είναι κυρίαρχη, δεν υπάρχει διαφυγή, δεν είναι θέμα καλής θέλησης καμιάς κυβέρνησης. Οτι αυτό που συμβαίνει δεν είναι «ένα πικρό ανέκδοτο». Είναι πόλεμος. Του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη.

Οσο κι αν η λέξη - πόλεμος - ενοχλεί, είναι οι καπιταλιστές που έχουν κηρύξει αυτόν τον πόλεμο. Αυτό θέλουν να κρύψουν όταν οι προπαγανδιστές τους διαμαρτύρονται δήθεν για το λαϊκισμό. Αυτοί που δημιουργούν τα θύματα, ζητάνε να πάψει αυτό που λένε λαϊκισμό, δηλαδή η φιλολαϊκή προπαγάνδα, για να έχουν κι άλλα θύματα.

Αυτοί που καταγγέλλουν το λαϊκισμό και λένε πως οι δηλώσεις για πόλεμο οδηγούν στο χάος, είναι οι ίδιοι - σαν τάξη - που κηρύσσουν και τον «κοινωνικό αυτοματισμό». Αυτοί που προχτές καλούσαν επιβάτες να δέρνουν απεργούς. Αυτοί που καθημερινά ζητάνε να πέσουν κεφάλια «προνομιούχων» δήθεν εργατών.

Για κερασάκι στην τούρτα, όταν τα πράγματα φτάνουν στο άκρο ζητάνε δήθεν να πάνε και κάποιοι φυλακή. Το πιο απλό για το σύστημα είναι να βρει ένα καμένο χαρτί, για να ικανοποιήσει το περί δικαίου αίσθημα. Για να μείνει στο απυρόβλητο το ίδιο το σύστημα.

Οι προπαγανδιστές των συμφερόντων του κεφαλαίου ξέρουν πως η οργή είναι μεγάλη. Ξέρουν πως δεν μπορούν να την κουλαντρίσουν. Κάνουν ό,τι μπορούν για να την καναλιζάρουν σε ένα «κίνημα» σπασμένης βιτρίνας.

Στις γειτονιές, όμως, και στους χώρους δουλειάς στήνονται επιτροπές αγώνα, λαϊκές επιτροπές που μαζί με το άμεσο πρόβλημα προβάλλουν και τη συνολική λύση: Ρήξη με το σύστημα της εκμετάλλευσης, πρόγραμμα για μια λαϊκή οικονομία και βεβαίως διεκδίκηση της εξουσίας από την ίδια την τάξη που παράγει τον πλούτο.

Αυτό είναι που δημιουργεί πρόβλημα στην αστική τάξη. Δεν της επιτρέπει να διαχειριστεί με άκρα του τάφου σιωπή την καπιταλιστική κρίση. Απειλεί την ίδια την εξουσία της. Ετσι, καταφεύγει από τη μια προβοκάτσια στην άλλη.

Τα άρθρα που εξισώνουν τους αγώνες των εργατών με τις σπασμένες βιτρίνες, τη λαϊκή οργή με την ...Κολομβία, δηλώνουν και το αδιέξοδο της αστικής προπαγάνδας.

Δεν μπορεί να εναντιωθεί ευθέως στο δίκιο των αποκάτω, καταφεύγει στην προβοκάτσια και τη συκοφαντία, προσπαθεί να αντλήσει συμμάχους από τα ίδια τα λαϊκά στρώματα. Οπως προχτές καλούσαν τους επιβάτες να δέρνουν απεργούς, έτσι κάθε μέρα καλούν τους «φιλήσυχους» πολίτες να αποφεύγουν τους ταραχοποιούς απεργούς.

Η αστική προπαγάνδα πρέπει να πέσει στο κενό. Η αστική τάξη πρέπει να μείνει μόνη της. Πρέπει να ενταθεί η συζήτηση ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα και για τις αιτίες της κρίσης και για τους ενόχους, αλλά πολύ περισσότερο για τη διέξοδο και το εργαλείο που οδηγεί σ' αυτήν.

Πρέπει, δηλαδή, να ενισχυθούν οι ταξικές συσπειρώσεις στο κίνημα, να πυκνώσουν, να γίνουν περισσότερες οι λαϊκές επιτροπές, οι επιτροπές αγώνα, πρέπει τα ρυάκια να γίνουν ποτάμι που να σαρώσει ό,τι σάπιο υπάρχει. Απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου, πρέπει να ορθωθεί η στρατηγική της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Ετσι, που να μην επιτρέπεται στους δολοφόνους να γυρνάνε στον τόπο του εγκλήματος για να υποδείξουν τα θύματά τους σαν ενόχους.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ με πρόσχημα την «ηθικοποίηση» του συστήματος

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πανστρατιά στην ΕΕ για έξοδο από την κρίση

Η ΑΥΓΗ: Η Ευρώπη σε καμπή

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΛΗΣΤΕΙΑ 4Χ4

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ μέχρι 25% στις ΔΕΚΟ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Κρίσιμη καμπή για τα μέσα των αστικών συγκοινωνιών

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΝΕΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ και μετατάξεις στις Συγκοινωνίες

ΕΘΝΟΣ: ΧΩΡΙΣ ΦΡΕΝΟ οι ανατροπές στις συγκοινωνίες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΑΛΛΑΓΗ ΣΟΚ ΣΤΙΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΣΤΗΝΟΥΝ ΕΝΑ «ΒΡΩΜΙΚΟ 2011» ΓΙΑ ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΥΣ ΠΑΣΟΚΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ

ΤΑ ΝΕΑ: Ο νέος νόμος για το κάπνισμα

ΑΥΡΙΑΝΗ: 1 ΔΙΣ. ΕΥΡΩ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ

«Τον περασμένο Οκτώβριο οι ηγέτες της Ενωσης είχαν συμφωνήσει στην υιοθέτηση μιας σειράς αυστηρών μέτρων δημοσιονομικής επιτήρησης, υπό την απειλή σοβαρών κυρώσεων για τους "απείθαρχους". Η επιβεβαίωση ήρθε χθες από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία κίνησε και επίσημα τη διαδικασία του "ευρωπαϊκού εξαμήνου", αυτής της νέας περιοριστικής πολιτικής (...) θα έλεγε κανείς ότι η πολιτική αυτή δεν θα μας επηρεάσει ιδιαίτερα, αφού ήδη εφαρμόζεται, υπό την ασφυκτική παρακολούθηση της τρόικας. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι, αν η συνταγή εφαρμοστεί κατά γράμμα, το 2011 δεν θα είναι "η τελευταία χρονιά της ύφεσης", όπως διαβεβαίωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός. Κι αν η ύφεση αυτή παραταθεί, οι στρατιές των ανέργων θα μεγαλώσουν. Και ο στόχος "αύξηση της απασχόλησης", που αναφέρεται στην έκθεση της Κομισιόν, μόνο σαν πικρό ανέκδοτο θα διαβάζεται» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Την κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στο λαό, την εκπλήρωση των στόχων που βάζει η ευρωενωσιακή πλουτοκρατία στο πλαίσιο της στρατηγικής "ΕΕ 2020" προαναγγέλλει η Κομισιόν στην ετήσια έκθεση για την "ανάπτυξη στην ΕΕ το 2011". Για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και τη βελτίωση της θέσης τους σε σχέση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και αγορές βάζουν το πλαίσιο και για τα νέα "διορθωτικά" αντεργατικά μέτρα, που αφορούν σε μισθούς, αύξηση ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, αυξήσεις φόρων και καρατόμηση δαπανών, μεγαλύτερη "ελαστικότητα" στην ανθρώπινη εργασία. Ειδικότερα ζητήματα βάζουν για τους "αδύναμους κρίκους", τα κράτη που εμφανίζουν "μεγάλα ελλείμματα και χρέη", όπως δηλαδή η περίπτωση της Ελλάδας, φορτώνοντας στο λαό τα νέα και τα παλιά κρατικά δάνεια και χρέη που αφήνει πίσω της η πολιτική για την πολύπλευρη ενίσχυση της πλουτοκρατίας. Τα πλάνα που βάζει η ΕΕ δρομολογούν: Σαρωτικές ανατροπές στην αγορά εργασίας, δίνοντας το ελεύθερο για μαζικές και χωρίς περιορισμούς απολύσεις εργαζομένων. Μεταρρυθμίσεις στα συνταξιοδοτικά συστήματα με αύξηση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, καρατόμηση στις "πρόωρες συντάξεις". Με στόχο να βάλουν ταφόπλακα σε κάθε είδους "κοινωνική ασφάλιση" βάζουν στόχο την προώθηση συστημάτων "επικουρικής ιδιωτικής αποταμίευσης" προκειμένου να ..."στηρίξουν τα εισοδήματα των συνταξιούχων" (...) σπρώχνουν τους εργαζόμενους στα νύχια των τραπεζών και άλλων τρωκτικών του παραγόμενου πλούτου» (το θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).