Αυτά τα αποσπάσματα από το κύριο άρθρο της εφημερίδας «Το Βήμα της Κυριακής» (6/7/2014) παραξενεύουν. Μία εφημερίδα στήριγμα της πολιτικής των αναδιαρθρώσεων και της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως «Το Βήμα», εμφανίζεται να εναντιώνεται στην κυβέρνηση (την πολιτική της οποίας γενικά στηρίζει), για μια επιλογή της στο πλαίσιο της στρατηγικής απελευθέρωσης της Ενέργειας, της ΕΕ που επίσης στηρίζει. Γιατί όμως φαίνεται να εκφράζει εναντίωση στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ προτρέποντας μάλιστα κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση να «προστατεύσουν» τη δημόσια περιουσία από τους «ξένους πειρατές» και τους «Ελληνες συνεργάτες τους», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει;

Η συγκεκριμένη τοποθέτηση μπορεί να ερμηνευτεί μόνο από την ύπαρξη ανταγωνισμών μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου, γύρω από το ζήτημα της Ενέργειας. Ανταγωνισμοί όχι μόνο μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου στην Ελλάδα, αλλά και μεταξύ καπιταλιστών της Ελλάδας και ξένων. Ορισμένες τέτοιες αντιθέσεις έχουν ήδη δημόσια εκφραστεί. Π.χ. από το τμήμα των βιομηχάνων των λεγόμενων «ενεργοβόρων βιομηχανιών» που θεωρούν ότι μια περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ θα απειλήσει το καθεστώς χαμηλών τιμών στο ρεύμα που τους εγγυάται σήμερα ο «δημόσιος έλεγχος» της επιχείρησης.

Γράφει η «Καθημερινή» στην ηλεκτρονική της έκδοση:

«Για πρώτη φορά μέσω του προωθούμενου μοντέλου σπάει το μονοπώλιο της ΔΕΗ στους λιγνίτες και τα νερά, θέτοντας τις βάσεις για πραγματικό ανταγωνισμό, αφού μέχρι σήμερα η ιδιωτική παραγωγή στηρίζεται στο ακριβό καύσιμο του φυσικού αερίου. Πρόκειται για κομβική παρέμβαση στην κατεύθυνση της απελευθέρωσης της αγοράς (...) δεν υπάρχει ένας στρατηγικός σχεδιασμός για το μείγμα καυσίμου στην ηλεκτροπαραγωγή, παράγοντας κρίσιμος για την οικονομικότητα του συστήματος και την εθνική οικονομία. Εάν για παράδειγμα το μείγμα στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό σε φυσικό αέριο και ΑΠΕ, είτε ιδιώτης ελέγχει τις μονάδες είτε η ΔΕΗ, το κόστος για τους καταναλωτές και την εθνική οικονομία θα είναι δυσβάσταχτο. Είναι ενδεικτικό ότι η τιμή του ρεύματος από 55 ευρώ τη μεγαβατώρα, έφτασε τη δεύτερη ημέρα των κινητοποιήσεων της ΓΕΝΟΠ στα 106 ευρώ και τις ώρες αιχμής στα 130 ευρώ, γιατί η ισχύς που τέθηκε, εκτός από λιγνίτη και υδροηλεκτρικά, υποκαταστάθηκε από φυσικό αέριο, ΑΠΕ και εισαγωγές. (...) Η ενεργοβόρα βιομηχανία αγωνιά περισσότερο ίσως και από τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ για το αν θα προχωρήσει το σχέδιο της Μικρής ΔΕΗ. Γνωρίζει ότι το μείγμα καυσίμου της χώρας δεν μπορεί να προσφέρει ανταγωνιστικές τιμές και κανένας ιδιώτης δε θα υποχρεωθεί να τις παρέχει, όπως κάνει η ΔΕΗ με απόφαση του μετόχου - Δημοσίου».

Η κυβέρνηση δίνει στους ιδιώτες μονάδες παραγωγής ηλεκτρισμού με φτηνό καύσιμο γιατί μόνο έτσι θα τους πείσει να επενδύσουν, αφού αυξάνεται πολλαπλάσια το περιθώριο κέρδους. Ετσι έχουν τη δυνατότητα να κάνουν παιχνίδι με τις τιμές, πουλώντας ακριβότερα απ' ό,τι το σημερινό τιμολόγιο, που θα είναι όμως φτηνότερο από αυτό των μονάδων που χρησιμοποιούν φυσικό αέριο. Δεν είναι τυχαία η ανησυχία των «ενεργοβόρων βιομηχανιών». Το κράτος μπορεί να τους δώσει φτηνή τιμή, ο ιδιώτης καπιταλιστής στην ενέργεια δε θα το κάνει.

Αλλά και τμήμα των μετόχων της ιδιωτικοποιημένης κατά 49% ΔΕΗ έχει αντιρρήσεις στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση. Αντίθεση που με κάθε τρόπο έχει εκφράσει και η διοίκηση της επιχείρησης ακόμα και από το βήμα του Economist. Σημειώνουμε ότι η παρέμβαση του διοικητή της επιχείρησης στο Economist έτυχε ειδικής προβολής από την «Αυγή».

Σε άρθρο της ηλεκτρονικής έκδοσης του «Βήματος» γράφονται επίσης τα εξής:

«Γίνεται εκποίηση και τούτο αποτελεί ιστορικό δεδομένο: Η κυβέρνηση σαμαροβενιζέλων διαθέτει μπιρ παρά τον εθνικό πλούτο. Λέγοντας "εθνικό πλούτο" δεν εννοούμε μόνο την κρατική περιουσία αλλά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που περνούν σε ξένα χέρια. Η αμετάκλητη πώληση της δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού δεν είναι συμβολική, είναι ουσιαστική. Τα λέμε όλα αυτά, ως εισαγωγή, για να είναι ξεκάθαρη η τοποθέτηση: Οχι στο ξεπούλημα».

Εδώ πια εισάγεται και μία ακόμη παράμετρος: «Ποια η τύχη των Ελλήνων καπιταλιστών», δηλαδή ο κίνδυνος ελληνικά κεφάλαια να μειοψηφούν στη μετοχική σύνθεση επιχειρήσεων, μεταξύ αυτών και της ΔΕΗ. Το ζήτημα του «αφελληνισμού» τμημάτων της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας δεν είναι η πρώτη φορά που απασχολεί τμήματα της αστικής τάξης. Θυμίζουμε ότι η υπόθεση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών είχε συνοδευτεί, όταν πρωτοάνοιξε το θέμα, με την αναγκαιότητα συγχωνεύσεων των τραπεζών. Ηταν η περίοδος που τράπεζες από κράτη της ΕΕ ενδιαφέρονταν για εξαγορές ελληνικών τραπεζών και τότε για πρώτη φορά εν μέσω οικονομικής κρίσης τα αστικά ΜΜΕ έκαναν λόγο για επιδίωξη «αφελληνισμού» των ελληνικών τραπεζών.

Εχουμε λοιπόν και λέμε: Ανταγωνισμοί βιομηχάνων και επιχειρηματιών στην Ενέργεια, αλλά και μεταξύ των καπιταλιστών διαφορετικών τομέων Ενέργειας, όπως αυτών στο φυσικό αέριο, τις ΑΠΕ, το λιγνίτη κλπ.

«Οσοι δεν αντιλαμβάνονται τον εθνικό χαρακτήρα του κινδύνου δε θα καταφέρουν να ενώσουν τους πολίτες για να σώσουν τη χώρα», έγραφε η «Κυριακάτικη Αυγή» (6/7/2014) και συνέχιζε: «Καμία χώρα δεν είναι υποχρεωμένη από κανόνες της ΕΕ να πουλήσει πολύτιμα για όλους τους πολίτες της εθνικά αγαθά. Το μόνο ζήτημα που μπορεί να θέσει κανείς για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας είναι η απελευθέρωση της αγοράς που ισχύει σε όλη την ΕΕ και την Ελλάδα. Ποιος εμποδίζει τον οποιονδήποτε να κατασκευάσει ένα εργοστάσιο ηλεκτρισμού και να πουλάει σε χαμηλότερες από τη ΔΕΗ τιμές; Κανένας. Απλά προτιμούν να αρπάξουν τα έτοιμα και μάλιστα μονοπωλιακά κομμάτια με διαγωνισμούς μαϊμού.(...) Η Ελλάδα είναι πλέον μια κανονικά υπόδουλη χώρα, της οποίας κατάσχονται τα δημόσια περιουσιακά στοιχεία. Ο,τι μπορεί να εισαχθεί από τις ιδιοκτήτριες χώρες και τα ολιγοπώλια θα εξαφανίσει τις εγχώριες παραγωγές».

Η ταύτιση της επιχειρηματολογίας του ΣΥΡΙΖΑ με τμήματα του κεφαλαίου που ανησυχούν για την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση βγάζει μάτι. Ουτε είναι άλλωστε τυχαίος ο ένθερμος χαιρετισμός της Ενωσης Ενεργοβόρων Βιομηχανιών στην πρόσφατη εκδήλωση που πραγματοποίησε ΣΥΡΙΖΑ.

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα όμως δεν έχει κανένα συμφέρον να μπει κάτω από τη σημαία διάφορων τμημάτων του κεφαλαίου που παζαρεύουν την εξασφάλιση της θέσης τους και των συμφερόντων τους μέσα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και της απελευθέρωσης της Ενέργειας. Για να αντιμετωπιστεί η «ενεργειακή φτώχεια», για την υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων του κλάδου, πρέπει ο αγώνας να στραφεί ενάντια στην ίδια τη στρατηγική της απελευθέρωσης της Ενέργειας, μέρος της οποίας είναι και το νομοσχέδιο για τη «μικρή ΔΕΗ», με κατεύθυνση η παραγωγή Ενέργειας στη χώρα να είναι λαϊκή περιούσια και να ικανοποιεί τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.