Συνεχίζοντας σήμερα την αναφορά στη συμβολή της γενιάς των αθλητών του '40 στην ηρωική Αντίσταση του ελληνικού λαού μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ (σχετικό δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» 6 - 7 Νοέμβρη 2021), ξεχωριστή θέση έχει η ιστορία του Νίκου Γόδα, λοχαγού του ΕΛΑΣ και κομμουνιστή, σπουδαίου ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού.

Ο Νίκος Γόδας υπήρξε ένας άνθρωπος μαχητής που έδωσε τη ζωή του στον αγώνα του λαού και έμεινε πιστός μέχρι τέλους στα ιδανικά του σοσιαλισμού. Δεν κατάφεραν να τον λυγίσουν ούτε μια στιγμή όλες οι κακουχίες από την κράτησή του στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας, Κέρκυρας για 3,5 χρόνια. Στις 19 Νοέμβρη συμπληρώνονται 73 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Γόδα από το αστικό κράτος στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας. Ηταν μόλις 27 ετών και μέχρι την τελευταία στιγμή, όρθιος και αλύγιστος, αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας, παρότι του ζητήθηκε αρκετές φορές.

Ηταν ένας αθλητής - αγωνιστής, που το ταλέντο του για το ποδόσφαιρο συναντήθηκε με τις ιδέες και την πάλη για το δίκιο του λαού. «Δέθηκε» με τους λαϊκούς αγώνες, μπήκε μπροστά και παρέμεινε αμετακίνητος στα ιδανικά του, χωρίς να λογαριάζει ούτε την ίδια του τη ζωή. Το παράδειγμά του, όπως και χιλιάδων άλλων κομμουνιστών που βρέθηκαν στην ίδια θέση μένοντας μέχρι τέλους ακλόνητοι στα πιστεύω τους, αποτελεί πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων για τις επόμενες γενιές κομμουνιστών στον αγώνα για «ν' ανθρωπέψει ο άνθρωπος».

Γεννημένος το 1921, ο Νίκος Γόδας, ως παιδί ξεριζωμένων, μεγάλωσε στην Κοκκινιά, όπου για πρώτη φορά πρωτοέπαιξε ποδόσφαιρο ξεχωρίζοντας αμέσως για το ταλέντο του. Εχοντας μεγάλη αγάπη για τον Ολυμπιακό, μέσα στην Κατοχή η επιθυμία του να αγωνιστεί στη συγκεκριμένη ομάδα γίνεται πραγματικότητα. Ντύνεται στα ερυθρόλευκα συμμετέχοντας στους αγώνες που διοργανώθηκαν εκείνη την περίοδο ως μεσοεπιθετικός των Πειραιωτών από τα τέλη του '42. Ο Νίκος Γόδας υπήρξε βασικό στέλεχος της ομάδας του Ολυμπιακού όταν κέρδισε τον Παναθηναϊκό στον τελικό του Κυπέλλου που διοργάνωσε ο δήμος Πειραιά τον Μάη του 1943 αλλά και στον τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων, τον Δεκέμβρη του 1943, όταν οι «ερυθρόλευκοι» επικράτησαν με 5-2 απέναντι και πάλι στον Παναθηναϊκό. Ενώ υπήρξε πρωταγωνιστής και σκόρερ σε άλλες νίκες του Ολυμπιακού, όπως στο πειραιώτικο ντέρμπι κόντρα στον Εθνικό με 4-0 αλλά και στη νίκη επί του ισχυρού αγωνιστικά εκείνη την εποχή Απόλλωνα Αθηνών (νυν Απόλλων Σμύρνης).

Παρά τη σπουδαία παρουσία στα γήπεδα και στον Ολυμπιακό ο Νίκος Γόδας την ίδια περίοδο εντάχθηκε στην ΕΑΜική Αντίσταση πολεμώντας μέσα από τις τάξεις του ΕΛΑΣ και μάλιστα φέροντας τον βαθμό του Λοχαγού στον επίλεκτο 5ο Λόχο Κοκκινιάς. Ανάμεσα στις μάχες που συμμετείχε ξεχωρίζει η ηγετική παρουσία στη μάχη της Ηλεκτρικής στον Πειραιά ενάντια στις ναζιστικές δυνάμεις αλλά και λίγο αργότερα τον Δεκέμβρη του '44 στη μάχη εναντίον των Αγγλων στο νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή του ανθυπολοχαγού του ΕΛΑΣ Σταμάτη Σκούρτη για τη στάση του συμπολεμιστή του Νίκου Γόδα, ο οποίος ακόμα και όταν οι μάχες με τα αγγλικά τανκς κορυφώθηκαν δεν δίσταζε να λέει αστεία προκειμένου να τονώσει το ηθικό των μαχητών του ΕΛΑΣ: «Θυμάμαι τότε τον λοχαγό μου Νίκο Γόδα, που θα πει μισοαστεία - μισοσοβαρά: Σύντροφε ανθυπολοχαγέ, εμείς απ' όλους τους άλλους ΕΛΑΣίτες είμαστε οι πιο προνομιούχοι. Οσοι από μας σκοτωθούμε είμαστε τυχεροί, γιατί θα θαφτούμε σε κανονικό και μάλιστα προνομιούχο μνήμα!».

Αρχές του '45, αμέσως μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, ο Γόδας, άρρωστος από πνευμονία, επιστρέφει στην Αθήνα για πρώτη φορά μετά τον Δεκέμβρη. Τον προδίδουν, συλλαμβάνεται και αρχίζει η πορεία του στους τόπους εξορίας: Αρχικά φυλακές Αβέρωφ, μετά στην Αίγινα όπου βρίσκει την ευκαιρία να ξαναπαίξει το αγαπημένο του ποδόσφαιρο συμμετέχοντας στην ομάδα κρατουμένων. Κατόπιν στις φυλακές της Κέρκυρας και γι' αρκετό καιρό στην απομόνωση...

Ο Νίκος Γόδας παρέμεινε για 3,5 χρόνια στην εξορία παρά τις αρκετές εκκλήσεις για την αποφυλάκισή του. Μάλιστα, όταν κάποιοι απευθύνθηκαν στους τότε ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού με σκοπό να ενεργήσουν για την απελευθέρωση του Νίκου Γόδα η απάντηση ήταν: «Οπως έστρωσε να κοιμηθεί».

Ο ίδιος φέρεται να είχε αρνηθεί τις όποιες μεσολαβήσεις για αποφυλάκιση. Στο Λαζαρέτο τον βρίσκει η απόφαση για την εκτέλεσή του τα ξημερώματα της 19ης Νοέμβρη του 1948, μέρα Κυριακή. Οι μαρτυρίες των συγκρατουμένων του είναι συγκλονιστικές για τον τρόπο που αντιμετώπισε τους εκτελεστές του και τον ίδιο τον θάνατο. Ως τελευταία επιθυμία ζητάει να τον εκτελέσουν με τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας, αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά πόσο αυθεντικός και λαϊκός χαρακτήρας ήταν. Ενώ λίγο μετά μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα θα φωνάξει δυνατά τα τελευταία του λόγια: «Νενικήκαμεν. Ζήτω οι Ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας, συναθλητές μου».

Λίγο πριν από την εκτέλεσή του, σε ένα από τα γράμματά του, ο Νίκος Γόδας, αρνούμενος για μια ακόμη φορά να υπογράψει δήλωση μετανοίας, έγραφε στην οικογένειά του: «Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου».

Τον Στέλιο Σεραφείδη, παλαίμαχο τερματοφύλακα της ΑΕΚ, επισκέφθηκαν προκειμένου να του ευχηθούν περαστικά για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει, ο Θοδωρής Λιάππης, υπεύθυνος του Τμήματος Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Νίκος Σερετάκης, δημοτικός σύμβουλος Ν. Φιλαδέλφειας - Ν. Χαλκηδόνας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και ο Νίκος Αγγελίδης, δημοσιογράφος.

Κατά την επίσκεψη στο σπίτι του όπου νοσηλεύεται, του δώρισαν το Λεύκωμα για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ με αφιέρωση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.