Είναι γνωστή η τακτική να χρεώνονται μια σειρά φαινόμενα που είναι γεννήματα του καπιταλισμού σε ορισμένους πολιτικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης. Ετσι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ χρεώνει στην Μέρκελ απ' την κρίση (η «Ευρώπη της Μέρκελ είναι η δημιουργός και επιταχυντής της κρίσης») έως την άνοδο των φασιστικών κομμάτων («χορηγός της νεοναζιστικής απειλής»).

Το άρθρο δεν περιλαμβάνει ούτε μισό αίτημα ικανό να ανακουφίσει το λαό. Απεναντίας για το «θεαθήναι» ζητά την επιστροφή του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων. Και για λογαριασμό του ντόπιου κεφαλαίου ζητά να ισχύσει για την Ελλάδα ό,τι ίσχυσε για τη Γερμανία το 1953. Αποκαλύπτοντας σε τι αναφέρεται η νοσταλγία που ξεχειλίζει στο άρθρο του για τις ρίζες της ΕΕ, γράφει: «Η Ευρώπη αν θέλει να επιστρέψει στις ρίζες της, πρέπει για την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του Νότου να αλλάξει πολιτική. Να τερματίσει τη λιτότητα, να προχωρήσει σε γενναίο κούρεμα του χρέους και αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης».

Αλλωστε και σε συνέντευξή του στην αυστριακή τηλεόραση ο Αλ. Τσίπρας, αφού κατηγόρησε την Α. Μέρκελ ότι κάνει «εξωτερική παρέμβαση» επισκεπτόμενη την Ελλάδα πριν τις εκλογές για να στηρίξει τον Α. Σαμαρά, την κατηγόρησε και για «τσιγκουνιές», λέγοντας πως τα δώρα που έφερε στην Ελλάδα «δεν μπορεί να αποτελέσουν γιατρικό στις πληγές της ελληνικής οικονομίας» μιας και «για να επανεκκινηθεί η ελληνική οικονομία χρειάζονται σοβαρές αποφάσεις για ένα σχέδιο δημόσιων ευρωπαϊκών αναπτυξιακών επενδύσεων, που δεν μπορούν να μετρηθούν σε ορισμένες δεκάδες εκατομμυρίων ή κάποιες εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ». Στην ίδια συνέντευξη υπερασπίστηκε ως ανάγκη τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν το κράτος λιγότερο γραφειοκρατικό, λιγότερο σπάταλο».

Αδυνατώντας να υπερασπιστεί τη λυκοσυμμαχία, ο Αλ. Τσίπρας πλάθει και πλασάρει στο λαό το μύθο της «μακράς πορείας μετάλλαξης» της που την έκανε τάχα «από ΕΕ των λαών να γίνει των αγορών» (!!!), με ευθύνη του Λαϊκού Κόμματος και των σοσιαλδημοκρατών. Πρόκειται βεβαίως για κατάφωρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας αφού η ΕΕ ιδρύθηκε από και για τα μονοπώλια, έχοντας στο DNA της την πολιτική χτυπήματος των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων.

Στην ΕΕ «κάστρο της κ. Μέρκελ», ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραθέτει τη φαντασίωση μιας ΕΕ «που βάζει τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη» και καλεί το λαό να τοποθετηθεί στο κάλπικο δίλημμα: «Με την κυριαρχία των αγορών ή με την Ευρώπη των λαών; Με την πολιτική του τρίπτυχου "λιτότητα - ύφεση - ανεργία" ή με την Ευρώπη της ανάπτυξης και των εργαζομένων;»... Προτρέπει μάλιστα «όποιον πιστεύει ότι η πολιτική (σ.σ. της Μέρκελ) είναι καταστροφική να συνταχθεί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ». Δεν αποτιμούν όμως απ' την ίδια σκοπιά μια πολιτική ο λαός και οι καπιταλιστές, που θέλουν πολιτική στήριξής τους αλλά πάνω στα ερείπια των λαϊκών δικαιωμάτων.

Η «ανθρωπιστική κρίση» αξιοποιείται και από τον Αλ. Τσίπρα ώστε στο όνομά της να ζητήσει μέτρα ενίσχυσης του δρόμου που την προκάλεσε. Κρύβει ότι η «φτωχοποίηση» και «εξαθλίωση εργατικών στρωμάτων», «η επίθεση στον αγροτικό τομέα από τις πολυεθνικές», είναι απότοκα ακριβώς αυτού του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και «επιτεύγματα» της ευρωενωσιακής στρατηγικής απ' τα οποία δεν εξαιρείται κανένας λαός.

Κοινή ανακοίνωση ενάντια στο ξεπούλημα των ελεύθερων χώρων των πρώην στρατοπέδων εξέδωσαν η «Λαϊκή Συσπείρωση» Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, Δήμου Αμπελοκήπων - Μενεμένης, Δήμου Κορδελιού - Ευόσμου, Δήμου Νεάπολης - Συκεών και Δήμου Παύλου Μελά, με αφορμή τις διαδικασίες-εξπρές που ακολουθεί το τελευταίο διάστημα η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για τα στρατόπεδα της Βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης. Ηδη στο ΤΑΙΠΕΔ εντάχθηκαν τα στρατόπεδα «Μ. Αλέξανδρος» και «Παπακυριαζή» στους Δήμους Αμπελοκήπων - Μενεμένης και Κορδελιού - Ευόσμου και προχωρά και η ένταξη και των υπολοίπων («Καρατάσου», «Π. Μελά», «Ζάκα», «Γκόνου», «Νταλίπη» κ.ά.).

Η «Λαϊκή Συσπείρωση» καλεί το λαό σε οργάνωση της δράσης παντού, ενάντια στο ξεπούλημα των στρατοπέδων και των ελεύθερων χώρων.

Στην ανακοίνωση σημειώνεται μεταξύ άλλων:

«Τα προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων, που είναι άφθονα στην περιοχή μας και απορρέουν από τις γενικότερες εφαρμοζόμενες πολιτικές των κυβερνήσεων, κεφαλαίου και ΕΕ, συμβαδίζουν με την υποβάθμιση και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Με την ιδιωτικοποίηση φυσικών αγαθών, όπως το νερό και ο δασικός πλούτος. Αναδεικνύεται τελικά ότι το ζήτημα του περιβάλλοντος δεν είναι τεχνικό, αλλά είναι καθαρά ταξικό πολιτικό ζήτημα, αφού επιστημονική γνώση υπάρχει να αντιμετωπίσει με επάρκεια περιβαλλοντικά προβλήματα.

Συμμάχους, αν όχι συνένοχους σε αυτή την προσπάθειά τους έχουν τις Δημοτικές Αρχές της περιοχής, που κρύβουν επιμελώς τη γενικότερη συμφωνία τους με τη στρατηγική που εντάσσει τους ελεύθερους χώρους σε αναπτυξιακούς σχεδιασμούς προς όφελος μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Πίσω από τα μεγάλα λόγια, είτε νυν δημάρχων, είτε "ανεξάρτητων" υποψήφιων δημάρχων, για την προστασία του περιβάλλοντος, στόχος είναι να διευρυνθεί ο χώρος, όπου το κεφάλαιο μπορεί να βγάζει κέρδος.

Επιτακτική, λοιπόν, η ανάγκη να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Ο αγώνας για την προστασία των στρατοπέδων και των ελεύθερων χώρων, όπως και συνολικά για το περιβάλλον, μπορεί να αποκτήσει δυναμική και αποτελεσματικότητα. Χρειάζεται, όμως, να εντάσσεται στη δράση για τη δημιουργία των πολιτικών προϋποθέσεων για ριζικές αλλαγές. Για την εργατική λαϊκή εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, θα σχεδιάσει κεντρικά την οικονομία, με εργατικό έλεγχο, για ισόρροπη ανάπτυξη όλων των κλάδων της, ώστε να ικανοποιηθούν οι κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες».