Κινητοποιήσεις ένα χρόνο μετά την εξέγερση

...αφού ένα χρόνο μετά, ουδείς έχει φύγει. Ο Πρόεδρος Εντουάρδο Ντουάλδε έχει κατορθώσει να παραμείνει στην εξουσία, παρά το γεγονός ότι δεν έχει προσφέρει τίποτα ουσιαστικό, αφού η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού των 36 εκατομμυρίων νεόπτωχων, το 57% επισήμως, εξακολουθεί να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ομως παρά τη φαινομενική «αταραξία» της πολιτικής ζωής, της πρώην πλούσιας και ευημερούσας μεσαίας τάξης Αργεντινής, τίποτα δεν είναι ίδιο. Παρά το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα της μεσαίας τάξης, που αυθορμήτως πήρε μέρος στο περσινό «Αργεντινάσο», έχει πάει και πάλι σπίτι του, αναθαρρημένο από τις μερικές ελπιδοφόρες εκπεφρασμένες προθέσεις της κυβέρνησης και κυρίως εξαιτίας των επερχόμενων εκλογών του Μάρτη, όπου έχει εναποθέσει μακαρίως πολλές από τις ελπίδες της, το αίμα των 30 νεκρών της περσινής εξέγερσης, αλλά και όσων ακολούθησαν στον ένα χρόνο συνεχών κινητοποιήσεων, αποτελούν απλώς το λίπασμα σε έναν αγώνα που κρατά χρόνια και ουσιαστικά δε δείχνει σημάδια κόπωσης ή παραίτησης. Αντιθέτως, σιγά σιγά οργανώνεται, σε κάποιες πολύ πρωτοποριακές, ίσως και ανώριμες μορφές, δοκιμάζεται συνεχώς, εξελίσσεται, συσπειρώνεται και το κυριότερο παραμένει διεκδικητικό, έχοντας μάλιστα ωριμάσει τουλάχιστον ως προς τους στόχους, όπως αυτοί φανερώνονται στα συνθήματά του. Από «το να φύγουν όλοι», φτάσαμε στο πιο σύνθετο, αλλά ουσιώδες «να φύγουν όλοι και κυβέρνηση εργατών».

Ολοι αυτοί οι φτωχοί εδώ και χρόνια ή καλύτερα οι νεόπτωχοι του πειράματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου συνιστούν το κίνημα των πικετέρος, των ανέργων. Ενα κίνημα, που έχει κάνει την εμφάνισή του εδώ και χρόνια, αυξάνοντας τη δύναμή του, όσο πλήθαιναν και οι γραμμές των ανέργων. Ηταν τέτοια η δυναμική του, αριθμητικά και ποιοτικά, που πια έχει οργανωθεί κατά συνοικίες. Σύμφωνα με τον Τζέιμς Πέτρας, η τάση αυτή είναι πια ευρύτατα διαδομένη σχεδόν σε όλη τη Λατινική Αμερική: «Σε αντίθεση με τις συνηθισμένες πρακτικές, εμφανίστηκε και δυναμώνει η οργάνωση που ξεκινάει από τις συνοικίες, σε όλη τη Λατινική Αμερική. Στη Δημοκρατία του Αγίου Δομίνικου, οι φτωχοί των πόλεων αγωνίζονται για να συνεχίσουν να έχουν ηλεκτρικό, στη Βενεζουέλα υποστηρίζουν το λαϊκό πρόγραμμα του Προέδρου Ούγο Τσάβες, στη Βολιβία δουλεύουν μαζί με τα συνδικάτα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού, κ.λπ. Αυτή η οργάνωση της συνοικίας αναπτύσσει σχέσεις με τα δυνατά αγροτικά κινήματα σε Βολιβία, Βραζιλία, Κολομβία, Εκουαδόρ, Μεξικό και Παραγουάη. Στις πιο πολλές χώρες, η πιο αποτελεσματική τακτική αγώνα είναι τα μπλόκα. Η κίνηση μπλοκάρεται, τα φορτηγά δεν μπορούν να μετακινηθούν, τα εργοστάσια δεν μπορούν να προμηθευτούν πρώτες ύλες και τα μεγάλα αγροτικά λατιφούντια δεν μπορούν να προωθήσουν τα προϊόντα τους. Ενα μπλόκο, όπως μια απεργία διαρκείας, βάζει εμπόδια στη συσσώρευση των κερδών, καθυστερεί τη διαδικασία ανταλλαγής, κόβει τα έσοδα από φόρους που επιτρέπουν στην κυβέρνηση να πληρώνει το χρέος. Με αυτή τη δυναμική τακτική, οι Αργεντίνοι πικετέρος προώθησαν ένα πλατύ σύνολο αιτημάτων. Σε ένα συνηθισμένο μπλόκο, απαιτούν την απελευθέρωση των κρατούμενων αγωνιστών και την απόσυρση των αστυνομικών δυνάμεων, απαιτούν δέματα με τρόφιμα, θέσεις εργασίας με κρατική επιδότηση, μισθούς αξιοπρεπείς, επιδόματα ανεργίας, χρηματοδότηση των καλλιεργειών και κοινωνικές δαπάνες για το νερό, το ηλεκτρικό, για εγκαταστάσεις υγιεινής και ασφαλτοστρωμένους δρόμους...».

Το κίνημα των πικετέρος συνιστά πια το δυναμικότερο ίσως τμήμα του αργεντίνικου κινήματος, έχοντας πια ξεφύγει από την αρχική του μορφή που ήταν το κίνημα των ανέργων, αγκαλιάζοντας τις πόλεις και με αποφάσεις που λαμβάνονται συλλογικά σε ανοιχτές συνελεύσεις σε επίπεδο της συνοικίας ή του δήμου. Μετά τις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη αυτές οι συνελεύσεις γειτονιάς γρήγορα πολλαπλασιάστηκαν και μέχρι το Φλεβάρη υπήρχαν παραπάνω από 50 λαϊκές συνελεύσεις που συναντιόνταν σε διάφορες γειτονιές στο Μπουένος Αϊρες, με χαρακτήρα που αμφισβητεί σαφέστατα τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Ενδεικτικό είναι ότι αυτές οι κινητοποιήσεις των πικετέρος σε ορισμένες περιοχές μάλιστα κατόρθωσαν να αφαιρέσουν την εξουσία από τα χέρια της τοπικής διοίκησης, αντικαθιστώντας τη με τη λαϊκή εξουσία και δημιουργώντας ζώνες σχεδόν απελευθερωμένες. Ενα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτό της βορειοανατολικής πόλης, Χενεράλ Μοσκόνι, όπου οι άνεργοι εργαζόμενοι εφάρμοσαν μια «παράλληλη οικονομία» με 300 σχεδόν προγράμματα, που περιλαμβάνουν αρτοποιεία, βιολογικές καλλιέργειες, εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού του νερού και κέντρα πρώτων βοηθειών. Ενα μέρος από αυτά τα προγράμματα είναι ήδη σε πλήρη λειτουργία. Εντούτοις, μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει αυτή η πρωτοπορία που να μετασχηματίσει το κίνημα των συνοικιών σε κυβέρνηση των εργαζομένων. Διεργασίες γίνονται κυρίως στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς, ενώ προσεγγίσεις γίνονται και από τους περονιστές που βρίσκονται στην εξουσία, που φυσικά καθαρά ευκαιριακά υποστηρίζουν τα αιτήματα των πικετέρος και προσφέρονται να διαπραγματευτούν για τις θέσεις εργασίας με την κυβέρνηση. Αντικειμενικός τους στόχος είναι να προσελκύσουν με το μέρος τους τους πικετέρος για να ανασυγκροτήσουν το κόμμα. Μέχρι τώρα οι πικετέρος αντιστάθηκαν σε αυτές τις προσεγγίσεις, αλλά αν η καταστολή ενταθεί και οι βασικές ανάγκες δεν καλύπτονται, θα πρέπει να επιλέξουν ανάμεσα στο να ριζοσπαστικοποιήσουν ακόμη περισσότερο τον αγώνα τους ή να συνεργαστούν με τους πολιτικούς αρχηγούς. Και ο Ντουάλδε το γνωρίζει καλά αυτό το παιχνίδι από τη θητεία του ως κυβερνήτης του Μπουένος Αϊρες (1991-1999), που είχε στήσει μηχανισμό πελατειακών σχέσεων, που μοίραζε από τρόφιμα μέχρι θέσεις εργασίας.

Μία ακόμη μορφή διεκδίκησης και πάλης είναι τα κατειλημμένα από τους εργάτες εργοστάσια, όπου με τη στήριξη των συνδικάτων, των πικετέρος, αλλά και των φοιτητών ήδη αποφάσισαν να προωθήσουν μία ολόκληρη καμπάνια, έτσι ώστε κάθε επιχείρηση ή εργοστάσιο που κλείνει ή απειλείται με κλείσιμο, να καταλαμβάνεται και να συνεχίζει να παράγει υπό τον έλεγχο των εργατών, με το σύνθημα «Αν χτυπήσουν ένα, μας χτυπάνε όλους» και «Ολα κάτω από τον έλεγχο των εργατών και εργατριών».

Οι περίπου 150 επιχειρήσεις και εργοστάσια που βρίσκονται σήμερα σε κατάληψη, σημαίνουν πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που μπορεί να υποθέσει κανείς. Εκτός από το γεγονός ότι εξασφαλίζουν ένα ελάχιστο εισόδημα, μηδαμινό τις περισσότερες φορές, αλλά ίσο για όλους τους εργαζόμενους, αποτελούν χώρο πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης. Οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούνται πολιτικά μέσα από συνελεύσεις, μέσα από διεκδικήσεις, με τις συγκρούσεις με την αστυνομία, τις προστριβές με τη δικαιοσύνη και αποκτούν έναν μεστό αγωνιστικό πολιτικό λόγο.

Πέρα από τους εργαζόμενους όμως, αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι ότι η επιβίωσή τους εξαρτάται κυρίως από την αλληλεγγύη όλων των προαναφερόμενων που συμμετέχουν στις συνελεύσεις. Οι σακούλες με τα τρόφιμα στους εργαζόμενους, οι συναυλίες συμπαράστασης, αλλά κυρίως οι ομάδες περιφρούρησης έξω από τα εργοστάσια τις κρίσιμες ώρες, όταν π.χ. ο εισαγγελέας, η εργοδοσία και η αστυνομία απειλούν διά της βίας να εκπορθήσουν τους εργαζόμενους, είναι μερικά δείγματα έμπρακτης αλληλεγγύης. Το κυριότερο είναι η άμεση αμφισβήτηση του καπιταλισμού και το καλύτερο ζωντανό παράδειγμα προς την τάξη των εκμεταλλευομένων ότι υπάρχει πραγματικά εναλλακτική διέξοδος.

Τέλος, μία ακόμη μορφή εκδήλωσης εναλλακτικού τρόπου οικονομικής ζωής είναι και το trueque, η ανταλλαγή, με άλλα λόγια το «εμπόριο μέσω της ανταλλαγής αγαθών ή υπηρεσιών» που παρακάμπτει το χρήμα και προσθέτει το δικό του βάρος στη συγκρότηση μιας άλλου τύπου κοινωνίας. Η πρώτη ομάδα Trueque σχηματίστηκε την Πρωτομαγιά του 1995 στο Μπερνάλ της περιφέρειας του Μπουένος Αϊρες. H αρχική ιδέα ήταν η ανταλλαγή υπηρεσιών, μια αυθόρμητη μορφή ικανοποίησης αναγκών τις οποίες δεν μπορούσαν να καλύψουν αλλιώς, αφού το χρήμα εξέλειπε... Ετσι οι υπηρεσίες ήταν ανταποδοτικές!

Το εγχείρημα άρχισε γρήγορα να γίνεται γνωστό, τα μέλη της πρώτης ομάδας πολλαπλασιάστηκαν και νέες ομάδες άρχισαν να ξεφυτρώνουν, πρώτα στην περιφέρεια του Μπουένος Αϊρες και αργότερα και στις υπόλοιπες περιοχές της Αργεντινής. Βασικό κύτταρο λειτουργίας μιας ομάδας Trueque είναι το κάθε μέλος της, οι prosumidores (παραναλωτές), δηλαδή productores (παραγωγοί) και consumidores(καταναλωτές) ταυτόχρονα. Το κάθε μέλος της ομάδας είναι παραγωγός και προσφέρει υποχρεωτικά μια υπηρεσία ή ένα προϊόν στο σύνολο των μελών της ομάδας και ταυτόχρονα το σύνολο των μελών είναι η αποκλειστική πελατεία αυτών των προσφερόμενων υπηρεσιών και προϊόντων. Ο όρος prosumidores (prosumers) διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τον μελλοντολόγο Αλβιν Τόφλερ στο βιβλίο του «Το Τρίτο Κύμα» (1979) ως εξής: «Στον σύγχρονο κόσμο τα πρόσωπα είναι λιγότερο αυτάρκη και περισσότερο εξαρτημένα από ποτέ. Αν και σήμερα διαθέτουμε το υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο από οποιαδήποτε προηγούμενη γενιά, είναι βέβαιο πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε χωρίς τη βοήθεια των άλλων».

Η ταχύτατη ανάπτυξη του αριθμού των ομάδων, δείγμα πως το trueque ήρθε να καλύψει μια πραγματική κοινωνική ανάγκη, ώθησε τις ομάδες αυτές να συντονιστούν σε εθνικό επίπεδο και να δημιουργήσουν αρχικά ένα Συμβουλευτικό Συμβούλιο κι αργότερα το Συμβούλιο Προώθησης του Trueque. Τώρα πια το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις σε όλες τις χώρες της αμερικανικής ηπείρου, καθώς στη μία μετά την άλλη συγκροτούνται ομάδες που δημιουργούν τους δικούς τους κανόνες εμπορίου...

Αυτός φαίνεται πως είναι ο τρόπος που επέλεξε ο Λευκός Οίκος, σύμφωνα και με την κολομβιανή εφημερίδα «Ελ Τιέμπο», για να αποφύγει τους ελέγχους του Κογκρέσου των ΗΠΑ. Την προηγούμενη χρονιά, η οργάνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Human Rigts Watch είχε καταγγείλει ότι το Πεντάγωνο χρησιμοποιεί τις εν λόγω εταιρίες για να παραβιάσει τους όρους που απαιτούσε το Κογκρέσο όταν εγκρινόταν το «Σχέδιο Κολομβία».

Μία από αυτές τις εταιρίες είναι η «Military Professional Resources Inc» (MPRI), με έδρα στη Βιρτζίνια, που πήρε ένα συμβόλαιο 6.000.000 δολαρίων για να εκπαιδεύσει και να στηρίξει τον κολομβιανό στρατό. Οπως επιβεβαιώνει ο Κάρλος Φάσιο στο άρθρο του «Ιδιωτικοποίηση του πολέμου», στην εβδομαδιαία ουρουγουανή εφημερίδα «Λα Μπρέτσα», «δεκαέξι υπάλληλοι της MPRI ήδη καλύπτουν θέσεις και ενημερώνουν περιοδικά το Πεντάγωνο για τις δραστηριότητές τους».

Η εταιρία μισθοφόρων MPRI παραδέχτηκε ότι «στήριξε» την κυβέρνηση της Κροατίας το 1995. Ακόμα, στο εξειδικευμένο περιοδικό «Jane Inteligence Review» αναφέρεται ότι η ανάμειξη της παραπάνω εταιρίας ήταν αποφασιστικής σημασίας για τις στρατιωτικές επιτυχίες του στρατού της Κροατίας ενάντια στους Σέρβους. Αργότερα η MPRI βοήθησε τους Βόσνιους στην αντιμετώπιση των στρατευμάτων της Γιουγκοσλαβίας.

Ο Κάρλος Φάσιο υπενθυμίζει επίσης ότι οι Βορειοαμερικανοί Δημοκρατικοί νομοθέτες είχαν προειδοποιήσει πως ο ρόλος της MPRI στην Κολομβία δεν υποβάλλεται σε έλεγχο του Κογκρέσου. Ο Ανταμ Τσάκσον, του Κέντρου Διεθνούς Πολιτικής, τον οποίο αναφέρει στο άρθρο του ο Φάσιο, προειδοποιεί ότι η χρήση των ιδιωτικών εταιριών από το Πεντάγωνο μπορεί να είναι προπέτασμα καπνού για καμουφλάρισμα επιχειρήσεων κατά των αντάρτικων κινημάτων. «Εφόσον οι μισθοφόροι περάσουν τη γραμμή μεταξύ του πολέμου κατά του εμπορίου ναρκωτικών και του πολέμου κατά των αντάρτικων κινημάτων, η ευθύνη της κυβέρνησης των ΗΠΑ θα είναι λιγότερο άμεση, μια και πρόκειται για ιδιωτική επιχείρηση».

Από τις 15 του Μάρτη του 2002, όπως αναφέρει ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής του Εκουαδόρ Μανουέλ Σαλγάδο Ταμάιο στο βιβλίο του «Ναρκωτικά, τρομοκρατία και αντάρτικο», μία άλλη πολυεθνική μισθοφόρων, η «DynCorp», ενσωματώνεται στη βορειοαμερικανική βάση της Μάντα, του Εκουαδόρ, με προσωπικό επιχειρήσεων 134 ατόμων. Πρόκειται για μία εταιρία με έδρα στο Ρέστον της Βιρτζίνια και τη Βάση Επιχειρήσεων στο Κοκόα Μπιτς της Φλόριντα, που επιδίδεται βασικά στην επιστράτευση και εκπαίδευση μισθοφόρων στις υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο συνταγματάρχης Χουάν Μαρτούα, υπεύθυνος της Υπηρεσίας Προχωρημένων Επιχειρήσεων (FOL) των ΗΠΑ στη Μάντα, καθώς και η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Εκουαδόρ, δήλωνε ότι η εν λόγω εταιρία ασχολείται με διοικητικές υπηρεσίες, συντήρηση εγκαταστάσεων, καθαριότητα των διαδρόμων, τροφοδοσία, πρωτόκολλο, καύσιμα και μεταφορές. Δηλαδή, την παρουσίασε ως μία εταιρία υπηρεσιών που στηρίζει το βορειοαμερικανικό προσωπικό της στρατιωτικής βάσης.

Ωστόσο, στην Κολομβία η «DynCorp» είναι αναγνωρισμένη ως μία βρετανική ένωση με έδρα στο Αλντερσοτ Χάμσαϊρ. Εκείνο που δε θέλουν να παραδεχτούν οι ΗΠΑ, είναι ότι η «DynCorp» είναι μία από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές εταιρίες στον κόσμο που ασχολείται με θέματα ασφάλειας και άμυνας.

Η «DynCorp» δημιουργήθηκε το 1946, ένα χρόνο μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, από μία ομάδα Βορειοαμερικανών πιλότων που σκέφτονταν να αφιερωθούν σε μεταφορές φορτίων. Στην αρχή ονομάστηκε «California Easter Airways Inc». Από το 1987 φέρει το όνομα «DynCorp». Οι εργασίες που αναπτύσσει σήμερα ξεκίνησαν στον Πόλεμο της Κορέας, από το 1950 μέχρι το 1953. Αργότερα συμμετείχε στο Βιετνάμ, από το 1960 μέχρι το 1975. Ακόμα, προσέφερε τις υπηρεσίες της στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου. Ενώ συμμετείχε ενεργά στον πόλεμο ενάντια στο αντάρτικο στο Ελ Σαλβαδόρ, στη Βοσνία, σήμερα δε στην επιβολή του «Σχεδίου Κολομβία», μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων.

Σύμφωνα με τον Μανουέλ Σαλγάδο, η «DynCorp» είναι μία από τις μεγάλες εταιρίες πολέμου, «έχει 20.000 υπαλλήλους που εργάζονται σε 50 χώρες του κόσμου και τα έσοδά της ξεπερνούν τα 400 δισ. δολάρια».

Η «Dyncorp» εμφανίζεται ως μία πολύπλευρη εταιρία που παρέχει πολλαπλές υπηρεσίες στους Βορειοαμερικανούς στρατιωτικούς που βρίσκονται σε 1.500 στρατιωτικές βάσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, όμως στην ουσία πρόκειται για μια εταιρία που επιστρατεύει και κλείνει συμβόλαια με μισθοφόρους για πολεμικές επιχειρήσεις που, για διαφόρους λόγους, δεν μπορούν ή δε θα έπρεπε να εκτελεστούν από τις τακτικές δυνάμεις των ΗΠΑ.

Για παράδειγμα, στην Κολομβία, οι Ηνωμένες Πολιτείες προωθούν επίσημα τον πόλεμο κατά του εμπορίου ναρκωτικών, αλλά αρνούνται την ανάμειξή τους στον πόλεμο κατά των αντάρτικου κινήματος. Ωστόσο, αυτός ο πόλεμος υπάρχει και με αυτόν ασχολείται η «DynCorp», βασικά εκπαιδεύοντας και καθοδηγώντας τις παραστρατιωτικές δυνάμεις και τα τάγματα κατά του αντάρτικου. Τον Ιούλη του 1999 ξέσπασε το πρώτο σκάνδαλο, όταν ένα κατασκοπευτικό αεροπλάνο των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ έπεσε στα σύνορα μεταξύ Εκουαδόρ και Κολομβίας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν πέντε Βορειοαμερικανοί στρατιώτες και δύο Κολομβιανοί. Το γεγονός αυτό χαρακτηρίστηκε από την πρεσβεία των ΗΠΑ ως ατύχημα. Ωστόσο, ο σύζυγος της πιλότου του αεροπλάνου, ο συνταγματάρχης εν αποστρατεία Τσαρλς Οντομ, παραδέχτηκε ότι η σύζυγός του είχε καταρριφθεί από τις Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC-EP), ενώ εκτελούσε κατασκοπευτική αποστολή για τη βορειοαμερικανική κυβέρνηση.

Αργότερα οι FARC-EP κατέρριψαν ένα ελικόπτερο τύπου «Huey II» της Εθνικής Αστυνομίας της Κολομβίας και επιβεβαίωναν ότι ο πιλότος ήταν Βορειοαμερικανός.

Οπως αναφέρει ο Βορειοαμερικανός δημοσιογράφος Τζέισον Βερτ στο άρθρο του «Ηρωίνη στις μηχανές», που δημοσίευσε η εφημερίδα «The Nation», «εξετάζοντας τους ιδιωτικούς πιλότους του γίγαντα "DynCorp" στην περιοχή των Ανδεων, οι αποστολές τους ξεκινούσαν από εναέριους ψεκασμούς και έφταναν μέχρι αποστολές επέμβασης με ελικόπτερα μεταφέροντας στρατεύματα στα θερμά σημεία».

Ομως, αυτός ο γίγαντας του θανάτου φαίνεται ότι αναπτύσσει και άλλες δραστηριότητες. Για παράδειγμα, το 1999, υπάλληλοι της «DynCorp» στη Βοσνία κατηγορήθηκαν ότι αγόραζαν και εμπορεύονταν νεαρά κορίτσια, για να τα χρησιμοποιήσουν ως σκλάβες του σεξ. Ακόμα, η εν λόγω εταιρία φαίνεται αναμεμειγμένη και σε κάποιο επεισόδιο εμπορίου ναρκωτικών. Σύμφωνα με μία αναφορά, που έγινε τον περασμένο χρόνο, της βορειοαμερικανικής Υπηρεσίας κατά των Ναρκωτικών (DEA), υπάλληλοι της Εθνικής Αστυνομίας της Κολομβίας ανακάλυψαν στις 12 του Μάη του 2000 στο αεροδρόμιο της Μπογκοτά, σε δέμα, ηρωίνη διαλυμένη σε λάδια για τις μηχανές. Αυτό το δέμα είχε σταλεί από έναν υπάλληλο της «DynCorp» με προορισμό το Γενικό Επιτελείο για τις Επιχειρήσεις στην Περιοχή των Ανδεων που έχει η εταιρία στην αεροπορική βάση Πάτρικ στη Φλόριντα. Πρόκειται για ένα επεισόδιο για το οποίο ούτε η πολυεθνική, ούτε και η βορειοαμερικανική κυβέρνηση θέλησαν να δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των ερευνών για την παραπάνω υπόθεση, είδε το φως της δημοσιότητας και μία άλλη περίπτωση όπου ένας άλλος υπάλληλος της εταιρίας είχε πεθάνει, εκείνες τις ίδιες μέρες, από υπερβολική δόση κοκαΐνης.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, λοιπόν, φαίνεται πως βρήκαν τον τρόπο για να παραπλανήσουν οποιονδήποτε έλεγχο για τις στρατιωτικές τους δραστηριότητες στο εξωτερικό, μέσα από συμβόλαια υπεργολαβίας που κλείνουν με τις πολυεθνικές του πολέμου. Ολόκληρος ο πλανήτης, και ειδικότερα η Λατινική Αμερική, μετατρέπεται σε πεδίο επιχειρήσεων κάποιων μισθοφόρων που λογοδοτούν μόνο στις εταιρίες που τους πληρώνουν. Κάθε έννοια διεθνούς δικαίου, όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην κυριαρχία κάθε χώρας, παύει να έχει νόημα γι' αυτούς τους επαγγελματίες του θανάτου.