Αρχαιότητες στην Τύρο του Λιβάνου

Η μοναδική από αυτές τις οργανώσεις που έκαναν κάποια δήλωση μέχρι στιγμής είναι η διεθνής επιτροπή της «Μπλε Ασπίδας» (ICBS, δημιουργήθηκε το 1996 «για να προστατεύσει την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά που απειλείται από τους πολέμους και τις φυσικές καταστροφές»), η οποία σε ανακοίνωσή της στα τέλη του περασμένου Ιούλη «θρηνεί την απαράδεκτη απώλεια ανθρώπινων ζωών, τα ιδιαίτερα βάσανα, τη μετατόπιση ολόκληρων κοινοτήτων και την καταστροφή, που πραγματοποιούνται αυτήν την περίοδο στις περιοχές του Ισραήλ, του Λιβάνου και της Παλαιστινιακής Αρχής», σπεύδοντας να ξεκαθαρίσει ότι η «ICBS δεν υποστηρίζει καμία θέση σε οποιοδήποτε άλλο ζήτημα σχετικά με τις συγκρούσεις στην περιοχή».

Ετσι, «καλεί όλα τα συμβαλλόμενα μέρη» (σ.σ. τους επιτιθέμενους και τους αμυνόμενους δηλαδή!) «να προστατεύσουν την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής και να λάβουν τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα για να εξασφαλιστεί ότι δε θα καταστραφεί με οποιονδήποτε τρόπο κατά τη διάρκεια της παρούσας σύγκρουσης»!

Θυμίζει, επίσης, ότι το «διεθνές δίκαιο απαγορεύει τη χρήση της πολιτιστικής κληρονομιάς για στρατιωτικούς λόγους ή για να προστατεύσει στρατιωτικούς στόχους», κάτι το οποίο, παρεμπιπτόντως, κάνουν κατά κόρον οι Αμερικανοί με τους σπουδαίους αρχαιολογικούς χώρους του Ιράκ. Καλεί «όλα τα μέρη» να τηρήσουν τις διατάξεις της Συνθήκης της Χάγης για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς σε περίπτωση ένοπλης σύγκρουσης και τη Συνθήκη παγκόσμιας κληρονομιάς του 1972, η οποία καλεί τις χώρες να μη λαμβάνουν σκοπίμως μέτρα που προκαλούν άμεση ή έμμεση ζημιά στην πολιτιστική και φυσική κληρονομιά στο έδαφος άλλων χωρών που είναι συμβαλλόμενα μέρη σε αυτήν τη Συνθήκη. Το Ισραήλ και ο Λίβανος έχουν επικυρώσει και τις δύο παραπάνω Συνθήκες.

Πέρα, πάντως, από τις «διπλωματικές ισορροπίες» της οργάνωσης, στη δήλωση υπογραμμίζεται πως τα δίκτυά της «δείχνουν ότι υπάρχει ένας ιδιαίτερος κίνδυνος πως η πολιτιστική κληρονομιά των διαφόρων λαών στην περιοχή θα υποστεί μόνιμες απώλειες». «Παγκοσμίως αναγνωρίζεται ότι αυτή η περιοχή έχει μια εξαιρετικά πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, η οποία είχε μια βαθιά και μόνιμη επιρροή στους λαούς σε όλο τον κόσμο. Αυτό καταδεικνύεται από το σημαντικό αριθμό περιοχών και στο Ισραήλ και στο Λίβανο που εγγράφονται στον κατάλογο παγκόσμιας κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Η συνολική ή μερική απώλεια πολιτιστικών ιδιοτήτων στην περιοχή θα φτώχαινε σοβαρά τη συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας», σημειώνεται σχετικά.

Γραμμένο ειδικά για τη συναυλία που έδωσε ο Μάρκος Βαμβακάρης, το Δεκέμβρη του 1966 στο θέατρο «Κεντρικόν», είναι το παραπάνω τραγούδι (πάνω σε γνωστή μουσική του από άλλο τραγούδι). Την πληροφορία την αντλούμε από το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Λαϊκό Τραγούδι», που παράλληλα αποκαλύπτει ένα σημαντικό για την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού ντοκουμέντο: το ότι έχει διασωθεί ηχογράφηση αυτής της συναυλίας, στην οποία εκτός από τον Μάρκο έπαιξαν μπουζούκι ο Μίμης Ξαπλαντέρτης και ο Στέλιος Βαμβακάρης και ακορντεόν ο Φοίβος Γεωργιάδης. Επίσης, δημοσιεύεται η παρτιτούρα από το περίφημο τραγούδι του Μάρκου «Το Χαϊδάρι», του οποίου η μουσική παρέμενε ως τώρα άγνωστη, καθώς δεν είχε ηχογραφηθεί ποτέ εξαιτίας της λογοκρισίας. Το τραγούδι που δισκογραφήθηκε με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα είναι μεν πάνω στους στίχους του Μάρκου (βρέθηκαν από το γιο του Στέλιο στα κατάλοιπα του πατέρα του), αλλά η μουσική που ξέρουμε γράφτηκε από τον Στέλιο Βαμβακάρη. Η παρτιτούρα που ήρθε τώρα στο φως, όπως αναφέρεται στο περιοδικό, δεν έχει καμία σχέση με τη μουσική του δισκογραφημένου τραγουδιού.

Στο ίδιο τεύχος περιλαμβάνονται θέματα για το πώς το κράτος έγινε συνεργός στην κατεδάφιση της «Κολούμπια», για την ανεργία των τραγουδιστών που έχει εκτιναχτεί στο 70%, για τα κουρδίσματα του μπουζουκιού με βάση μια άγνωστη συνέντευξη του Κερομύτη κ.ά. Επίσης υπάρχει αφιέρωμα (και πλήρης δισκογραφία) του Σταύρου Τζουανάκου. Το τεύχος συνοδεύεται από CD με δυσεύρετα τραγούδια του λαϊκού συνθέτη και τραγουδιστή από δίσκους 78 στροφών.