Γρηγοριάδης Κώστας

Κι ενώ οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των σωματείων του ΙΦΕΤ και του ΕΟΦ (ΠΑΣΚΕ), αλλά και η ΔΑΚΕ στο ΙΦΕΤ αποδέχονται τη λειτουργία του ΙΦΕΤ ως επιχείρησης, τώρα διαδηλώνουν και απεργούν για να αυξηθεί το μετοχικό κεφάλαιο του ΙΦΕΤ κατά 10 εκατ. ευρώ! Λες και αυτό θα εξασφαλίσει τους εργαζόμενους, αλλά και τη λειτουργία του Ινστιτούτου σε συνθήκες ανταγωνισμού... Για την ανάγκη το φάρμακο να είναι κοινωνικό αγαθό και να δίνεται δωρεάν σε όλους όσοι το έχουν ανάγκη, δε λένε κουβέντα. Εργαζόμενοι κι ασθενείς θα είναι εξασφαλισμένοι μόνο με τη δημιουργία ενός κρατικού φορέα παραγωγής, εισαγωγής, διακίνησης και έρευνας φαρμάκου, στο πλαίσιο ενός αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας.

Τα ...λοίσθια πνέει ο - άλλοτε δυναμικός - κλάδος Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού και Δέρματος. Τις τελευταίες μέρες δε λειτουργεί σχεδόν τίποτα στον κλάδο, ο οποίος βρίσκεται σε μια απ' τις χειρότερες φάσεις του.

Στη «ΦΕΙΔΑΣ - ΜΠΟΞΕΡ», ένα απ' τα ελάχιστα εναπομείναντα μεγάλα υποδηματοποιεία της χώρας, οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε αναγκαστική άδεια μέχρι και τα τέλη Ιούνη, εξαιτίας της αναδουλειάς, ενώ η άλλοτε κραταιά «ELITE» στην πραγματικότητα έχει σταματήσει την παραγωγή. Στον ιματισμό δουλεύουν μόνο τα υπόγεια φασονατζίδικα, όπου οι μετανάστες εργάτες βρίσκονται κυριολεκτικά κάτω από συνθήκες γαλέρας, απλήρωτοι, με άθλιες συνθήκες εργασίας, χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα.

Αυτή η κατάσταση, ασφαλώς, δεν είναι σημερινή, αλλά αποτελεί ένα απ' τα πρώτα απτά αποτελέσματα της περιώνυμης «ανάπτυξης», που κυοφορήθηκε και αναπτύχθηκε απ' την ΕΕ και τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ. Ο «κατήφορος» του κλάδου ξεκίνησε ήδη απ' τη δεκαετία του 1990, με την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τις τέσσερις «ελευθερίες» της. Μέσα σε λίγα χρόνια, και ιδιαίτερα μετά το 2000, το ένα μετά το άλλο τα εργοστάσια του κλάδου είτε έκλειναν, είτε μεταφέρονταν στις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων προς αναζήτηση φτηνής εργατικής δύναμης.

Αυτή η «ανάπτυξη», που οδήγησε έναν ολόκληρο κλάδο σε μαρασμό και διάλυση, είναι η ίδια «ανάπτυξη» που εφαρμόζεται σήμερα. Αυτή η «ανάπτυξη», που απ' τη μια εξοβέλισε χιλιάδες εργαζόμενους απ' την εργασία και ταυτόχρονα γέμισε με κρατικές επιχορηγήσεις τους μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου (βλέπε Λαναράς), αποτελεί και το σημερινό δόγμα της κυβέρνησης, της τρόικας, της εργοδοσίας. Αυτή η «ανάπτυξη», που απ' τα διάφορα μέσα ενημέρωσης πλασάρεται σήμερα ως «αναγκαία και αναπόφευκτη», που όμως «θα μας βγάλει απ' το τούνελ», δεν είναι καινούρια. Εχει ήδη εφαρμοστεί και τα αποτελέσματά της είναι τραγικά για τους εργαζόμενους.

Αυτή η «ανάπτυξη», λοιπόν, που θέλει τους εργάτες ανασφαλείς, δίχως δικαιώματα, με αβέβαιο παρόν και ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον. Αυτή η ανάπτυξη που ο καπιταλιστής επενδύει εκεί που βγάζει εύκολο και γρήγορο κέρδος, που ταυτόχρονα διαλύει κάθε εργατική κατάκτηση, που τσαλαπατά κάθε δικαίωμα, που ακρωτηριάζει τη ζωή του εργάτη (αυτή είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη), όχι μόνο δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί, αλλά πρέπει να υποστεί συντριβή. Και η απεργία στις 15 Ιούνη είναι μια πρώτη μεγάλη ευκαιρία.

Διαπραγμάτευση του χρέους μετά από τρία χρόνια και αφού η Ελλάδα θα έχει «αποκαταστήσει την αξιοπιστία της» προανήγγειλε ο υπουργός Υποδομών, Δ. Ρέππας, όπου νοικοκύρεμα του κράτους σημαίνει «θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης, πρωτογενή πλεονάσματα, νοικοκύρεμα του κράτους, πάταξη της διαφθοράς». Οι στόχοι, δηλαδή, που θέτει το «Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας», το οποίο, σύμφωνα με τον υπουργό, είναι «ένα πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών που το έχει ανάγκη η χώρα». Αν επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι, συνέχισε, τότε «η χώρα θα έχει και τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί με τους εταίρους με πολύ καλύτερους όρους».

Η συγκεκριμένη δήλωση, που έγινε λίγες ώρες πριν το διάγγελμα Παπανδρέου, σκιαγραφεί το σχέδιο της ολιγαρχίας του πλούτου, η οποία μεθοδεύει την πτώχευση του λαού, που θα της χρησιμεύσει ως ένα ισχυρό διαπραγματευτικό «χαρτί» στο κοντινό μέλλον, ώστε από καλύτερες για την ίδια θέσεις να πετύχει ευνοϊκότερους όρους για τα συμφέροντά της στη διεθνή οικονομική αρένα του ιμπεριαλισμού.

Τα πρωτογενή πλεονάσματα, η πάταξη της διαφθοράς, το νοικοκύρεμα του κράτους και όλα τα υπόλοιπα που μονότονα προπαγανδίζουν τα «πρώτα βιολιά» της κυβέρνησης και τα συγκροτήματα του Τύπου, συνθέτουν το εφιαλτικό τοπίο που διαμορφώνουν για τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Σημαίνουν ακόμα μεγαλύτερο «τσεκούρι» στα μεροκάματα, απολύσεις στο Δημόσιο και πλήρη διάλυση των κρατικών δομών κοινωνικής πρόνοιας, φορο-κυνηγητό μέχρι θανάτου στους φτωχομεσαίους της πόλης και της υπαίθρου. Αυτοί που μιλούν ξανά για μια «καλύτερη Ελλάδα» ξεπουλούν το δημόσιο πλούτο, υποθηκεύουν τις ζωές των πολλών και των παιδιών τους στο διηνεκές.

Τα παραμύθια της «ισχυρής Ελλάδας» δεν πρέπει να πείσουν τον εργαζόμενο λαό. Η δική του Ελλάδα, η Ελλάδα της εργατικής - λαϊκής εξουσίας περνάει μέσα από τη συντριβή των σχεδίων της πλουτοκρατίας, λαμβάνει σάρκα και οστά μέσα από την ισχυρή συμμαχία των εκμεταλλευόμενων, καθημερινά, στο καμίνι της ταξικής πάλης.