Eurokinissi

Οπως τόνισε, από τις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα καταργήσει το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση με ένα άρθρο, τώρα, «το διαχωρίζουμε: 70% είναι καλό, φιλεργατικό δηλαδή, φιλολαϊκό και 30% τοξικό».

«Εμείς», πρόσθεσε, «λέμε ότι η συμφωνία που φαίνεται - δεν θέλω να την αναλύσω - και που δημοσιεύεται, κινείται στον ίδιο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στον ίδιο δρόμο του ευρωπαϊκού μονόδρομου, στον ίδιο δρόμο που έφερε τους εργαζόμενους εδώ». Αρα, το θέμα «δεν είναι να φύγει μια κυβέρνηση, αλλά να φύγει αυτή η πολιτική του ευρωμονόδρομου, του δρόμου της καπιταλιστικής ανάπτυξης».

Και συνέχισε: «Εμείς λέμε καθαρά ότι από τη μια μεριά είναι η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και από την άλλη είναι τα μονοπώλια, το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις τους, δηλαδή ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ, ΟΟΣΑ και όλα τα υπόλοιπα. Αυτοί είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι. Αυτοί έφεραν τον κόσμο στην κόλαση. Αυτή είναι η βασική αντίθεση και θα πρέπει να λυθεί. Αυτή η αντίθεση θα λυθεί με σκληρή ταξική πάλη και με ανατροπή, με κοινωνική επανάσταση. Αλλιώς, δεν λύθηκε ποτέ στην Ιστορία.

Εδώ δεν χωράνε διλήμματα. 'Η θα είσαι με τους εργαζόμενους και το λαό ή με τα μονοπώλια. Δεν μπορείς να κάνεις φιλολαϊκή πολιτική όταν την οικονομία την έχουν οι καπιταλιστές.

Οταν ξεκινάς με τη θέση ότι είναι αδιαπραγμάτευτη μέσα στην ΕΕ πρέπει να εξηγήσεις στο λαό και τι σημαίνει. Τι λέγαμε εμείς; Οτι η ΕΕ είναι ένωση καπιταλιστικών χωρών και έχει στόχο να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οταν ψηφιζόταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ μάς είπατε πολιτικά καθυστερημένους, γιατί είπαμε ότι θα οδηγήσει σε βαρβαρότητα. Σήμερα, υπάρχει σοβαρός άνθρωπος να ισχυριστεί ότι είναι φιλολαϊκή η ΕΕ; Οταν λες ότι σέβομαι και ακολουθώ την ΕΕ, θα εφαρμόσεις την πολιτική της ανταγωνιστικότητας, της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου κ.λπ.».

Παρακάτω, ο Θ. Παφίλης υπογράμμισε: «Σε όσους τολμούν να μας πουν ότι δεν ενδιαφερόμαστε για το σήμερα και για το άμεσο, να σταματήσουν, γιατί είναι τουλάχιστον ανήθικο. Οι κομμουνιστές - με τις αδυναμίες μας, με τα προβλήματά μας - λιώνουν τα παπούτσια τους, ξενυχτάνε έξω από τα εργοστάσια, διαθέτουν το ελεύθερο χρόνο τους, αφήνουν τα παιδιά τους, κάνουν κάποιες σύγχρονες θυσίες, ίσως λιγότερες από τις προηγούμενες γενιές, για να μπορέσουν να ξεσηκώσουν τον κόσμο όταν άλλοι δεν συμμετέχουν ούτε καν στην απεργία.

Παλεύουμε κάθε μέρα για το παραμικρό πρόβλημα, γιατί όσο ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι με την πάλη του μπορεί να κερδίσει, τόσο μπορεί καλύτερα να αντιληφθεί και τη μεγάλη ανατροπή που πρέπει να κάνει.

Εμείς θέλουμε να ενώσουμε το λαό σε ταξική κατεύθυνση. Αυτή θα είναι η δύναμη. Η ορμή που θα δοθεί από το λαό, όταν ενωθεί και αντιληφθεί τα ταξικά του συμφέροντα. Αυτό είναι η λαϊκή, κοινωνική συμμαχία που θα παλεύει να αποσπάσει κατακτήσεις. Θέλουμε το κίνημα όχι να χειροκροτάει οποιαδήποτε κυβέρνηση, αλλά να παλεύει, να βάζει στόχους, να δυναμώσει τη λαϊκή αλληλεγγύη, στην πάλη για την κατάργηση των μονοπωλίων, για το σοσιαλισμό.

Οταν όλοι προσκυνούσαν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, όταν όλοι υποτάσσονταν στο νέο βάρβαρο κόσμο, όταν χαιρέτιζαν την πτώση του τείχους και το ότι μπαίνουμε... σε μία νέα περίοδο ειρήνης και συνεργασίας, μείναμε όρθιοι. Και γι' αυτό δεν ψηφίζουμε προγραμματικές δηλώσεις καπιταλιστικής διαχείρισης, φτωχοκομείου, νέας λιτότητας και λιτού βίου. Θα ήταν σαν να απαρνιόμασταν όχι μόνο το δικό μας ρόλο, αλλά τον ιστορικό ρόλο της ίδιας της εργατικής τάξης. Λέμε στους εργαζόμενους να παλέψουν για να πάρουν αυτά που τους ανήκουν και δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω, όσες πιέσεις και αν υπάρχουν. Διότι η ίδια η ζωή απαιτεί ένα ισχυρό Κομμουνιστικό Κόμμα που να είναι στην πρώτη γραμμή του κινήματος, για να ανοίξει δρόμο στις μεγάλες ανατροπές που ορισμένοι τις έχουν απαρνηθεί και θεωρητικά, αλλά και πρακτικά».

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της δευτερολογίας του Δ. Κουτσούμπα.

***

Κυρίες και κύριοι βουλευτές,

Ηδη αυτές τις μέρες φάνηκε πιο καθαρά ότι πάτε για νέο συμβόλαιο με τους εταίρους, μέσω μιας τεχνικής παράτασης του μνημονίου για ένα 6μηνο, όπως είναι η πρότασή σας, με τον όρο «πρόγραμμα - γέφυρα». Το επιβεβαιώσατε όμως και σήμερα παραδεχόμενοι ότι τη σκληρή διαπραγμάτευση και τη ρήξη την έχετε ως ατού διαπραγματευτικό.

Ονομάστε το όπως θέλετε. Ο λαός μας δεν ενδιαφέρεται πώς θα το πείτε το νέο μνημόνιο - συμβόλαιο, συμφωνία ή πρόγραμμα. Αφού προς το παρόν θα παραμένει σε ισχύ το μεγαλύτερο μέρος των μνημονιακών μέτρων και το υπόλοιπο προτείνετε να το καλύψετε με άλλα ισοδύναμα μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα, με βάση τον ΟΟΣΑ, είτε την «εργαλειοθήκη» του, είτε τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις του.

Μεταρρυθμίσεις που μεταφράζονται σε σύνθλιψη και άλλων προνοιακών επιδομάτων - όσων έχουν απομείνει, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, που θα δεινοπαθήσουν και οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, επιστήμονες κ.λπ., αλλά και επιτάχυνση υλοποίησης των ιδιωτικοποιήσεων, όπως κι αν ονομαστούν αυτές. Κι όλα αυτά ταυτόχρονα και παράλληλα με αξιολογήσεις εκπαιδευτικών και ιδρυμάτων, αξιολογήσεις στο δημόσιο και νέους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς και φοροελέγχους, όχι για το μεγάλο κεφάλαιο, που ξέρει πολύ καλά πώς να φοροδιαφεύγει, αλλά κυρίως των μεσαίων εισοδημάτων, των μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων.

Ο λαός μας δεν πρέπει να μπερδεύεται με τα μεγάλα λόγια περί τέλους της λιτότητας.

Ας σκεφτούμε όλοι μόνο ότι ενάντια στη λιτότητα δήθεν, σήμερα, έχουν μιλήσει όλοι οι βασικοί διεθνείς καπιταλιστικοί οργανισμοί: Το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα.

Ολοι τους λέτε να κόπτονται για το καλό του ελληνικού λαού; Ποιον κοροϊδεύετε; Τους ίδιους τους εαυτούς σας; Για να τους δώσετε κουράγιο;

Στην προχτεσινή ομιλία του πρωθυπουργού περίσσεψαν οι αναφορές στην περηφάνια και την αξιοπρέπεια του λαού.

Το πρόβλημα, φυσικά, δεν είναι αυτές καθαυτές οι αναφορές.

Το πρόβλημα είναι να θέλεις με αυτές τις αναφορές να καλύψεις και να κρύψεις τα διαπιστευτήρια σου στην ΕΕ και τους κανόνες της, το συμβιβασμό σου με τη φτώχεια, τα ψίχουλα που υπόσχεσαι - και μάλιστα κουτσουρεμένα - σε ένα λαό που έχει χάσει τα πάντα.

Γιατί ψίχουλα είναι μια σύνταξη το χρόνο, κάτι παραπάνω από 1 ευρώ τη μέρα.

Ψίχουλα είναι τα κουπόνια σίτισης, ψίχουλα είναι λίγο δωρεάν ρεύμα ίσα - ίσα για το θερμοσίφωνο.

Τόσο κοστολογεί την αξιοπρέπεια η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ;

Ο λαός μας πραγματικά ήταν περήφανος και αξιοπρεπής, όταν πάλευε για τα σύγχρονα δικαιώματά του, όταν δε συμβιβαζόταν με τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, όταν συγκρουόταν με ντόπιους και ξένους δυνάστες.

Πάει πολύ, λοιπόν, η κυβέρνηση να θέλει αυτή την Ιστορία να τη στριμώξει σε εξαγγελίες που δεν αποτελούν ανακούφιση.

Δεν δίνουν πίσω στο λαό αυτά που έχασε.

Κάθε φορά θα τον βάζουν να μετράει τις ανάγκες του με βάση το τι αντέχει η οικονομία του κεφαλαίου και τι επιτρέπουν οι κανόνες της ΕΕ.

Εμείς δε θα συμβιβαστούμε με την πείνα, τη φτώχεια και την ανέχεια. Δε θα υποκύψουμε και θα δώσουμε τη μάχη κάθε λαϊκή οικογένεια, με ψηλά το κεφάλι, με πραγματική αξιοπρέπεια, μαχητικότητα και αισιοδοξία, να μη λυγίσει στις δοκιμασίες. Κι ας κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν οι διάφοροι βουλευτές της συγκυβέρνησης που ανεβαίνουν στο βήμα.

Δε θα ανεχτούμε τα κόλπα που γίνονται για να μπερδέψουν το λαό. Γιατί είναι άλλο πράγμα να παλεύεις κατά της εξαθλίωσης, για ανακούφιση των ανέργων και για να βάλεις τέλος στη φτώχεια και την ανεργία και άλλο να υπόσχεσαι ότι θα ανακουφίσεις μόνο την ακραία φτώχεια και μάλιστα σε ένα πρόγραμμα 4ετίας.

Το πρώτο είναι φιλολαϊκό. Το δεύτερο σημαίνει αποδοχή της φτώχειας.

Κι αυτός είναι ο απόλυτος συμβιβασμός με τη φτώχεια, την ανέχεια, ομολογία ότι δε θα λύσεις, ούτε τα επείγοντα ζητήματα επιβίωσης της εργατικής τάξης, του λαού.

Κυρίες και κύριοι βουλευτές,

Επειδή αρκετοί εδώ μέσα μιλάνε πλέον και εξ ονόματος της αριστεράς, απευθυνόμενοι πολλές φορές και στο ΚΚΕ.

Αν και η αριστερά, όσοι έπεσαν στα πεδία των μαχών, εκτελέστηκαν, φυλακίστηκαν, διώχτηκαν, αγωνίστηκαν, σε πέτρινα χρόνια, των σκληρών αγώνων του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του Δεκέμβρη, του ΔΣΕ, του 114, της αντιδικτατορικής πάλης και μεταδικτατορικά τού «Εξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», της κοινωνικοποίησης των μεγάλων επιχειρήσεων κ.λπ...,

Ολοι και όλες αυτοί δεν έχουν εξουσιοδοτήσει κανέναν εδώ μέσα να μιλάει εξ ονόματός τους. Ούτε ληγμένα διαβατήρια ισχύουν.

Αλήθεια, μπορεί να μπει η σημαία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ, δίπλα στη σημαία του ΝΑΤΟ που ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του την σηκώνουν ψηλά και που μας ρίχνει η πολιτική αυτή στη δίνη των πολεμικών τυχοδιωκτισμών στο «τρίγωνο των βερμούδων» Ουκρανίας - Συρίας - Λιβύης, όπως είπαν οι παρελαύνοντες υπουργοί;

Μπορεί η σημαία των ταξικών αγώνων του λαού μας να μπει κάτω από τη σημαία της ΕΕ των μονοπωλίων και των μνημονίων;

Μπορεί τις αξίες και τα ιδανικά για έναν κόσμο καλύτερο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο να τα αφήνει ο λαός μας να τα τσαλαπατά ο οποιοσδήποτε και από το βήμα της Βουλής;

Ρητορικά τα ερωτήματα, γιατί αυτά είναι στο νου και την καρδιά, κυρίως εκφράζονται αυτά στα προγράμματα και τις θέσεις των κομμάτων. Και φυσικά απευθύνονται και σε όσους προσπάθησαν να κάνουν μαθήματα Ιστορίας, θεωρίας και μαρξισμού - λενινισμού στο ΚΚΕ, από αυτό το βήμα. Αλλά ας είναι, τους ξέρουμε καλά.

Γι' αυτό, ας δούμε και ορισμένα πιο συγκεκριμένα, επίσης σημερινά και σύγχρονα που πρέπει να απασχολήσουν όλους όσοι έχουν ακόμα ριζοσπαστικές ανησυχίες για το μέλλον.

Αλήθεια, ποιος σήμερα είναι ο κρίκος, για να ξετυλιχτεί, η ανασυγκρότηση του κινήματος, της συμμετοχής του λαού, μιας μεγάλης εξεγερτικής λαϊκής συμμαχίας, της ριζικής αλλαγής, της ανατροπής, για τα οποία κάποιοι κόπτονται στα λόγια;

Θέλω να μιλήσω για το πραγματικό κίνημα και τις αγωνίες των ανθρώπων της δουλειάς στα σύγχρονα γκέτο, μ' αυτές τις εργασιακές συνθήκες και τα τεράστια οξυμένα προβλήματα, σε όσους συναντηθήκαμε στους αγώνες.

Ποια πρέπει να είναι η στάση, ας πούμε, των αριστερών;

Μήπως αυτά που λένε και προτείνουν γενικά διάφοροι υπουργοί ή άλλα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ ή των ΑΝΕΛ;

Δηλαδή, μήπως είναι η πάλη γενικά κατά του μνημονίου που σήμερα έχει ακόμα και αυτό ξεχαστεί ως κατάργησή του με ένα άρθρο;

Μήπως είναι το «κούρεμα», που κι αυτό πάει περίπατο ή η επιμήκυνση του χρέους;

Μήπως η διεύρυνση του κρατικού παρεμβατισμού που προτείνουν;

Μήπως η έξοδος από την κρίση με ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, με τους καλούς δήθεν καπιταλιστές μπροστά και όχι τους πειρατές, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι κρίκος λύσης η κεϊνσιανή διαχείριση που προτείνεται από κάποιους;

Είναι κρίκος η συνεργασία με κάποια τμήματα της αστικής τάξης;

Αμα το πιάσουμε από την αρχή, από την ουσία, από το γεγονός και μόνο, ότι η κρίση δεν αναγνωρίζεται ως κρίση καπιταλιστική, υπερπαραγωγής, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων... καταλαβαίνουμε πού πάει το πράγμα.

Και όχι μόνο αυτό. Μάλιστα, τη θεωρείτε ως κρίση μιας κακής διαχείρισης των εσόδων του κράτους, ότι ο ελληνικός λαός έκανε έξοδα πάνω από τα έσοδα και γι' αυτό απαιτήθηκε ατομικός και δημόσιος δανεισμός, εξ ου και τα «Καγιέν» του κ. Βαρουφάκη και ο μη λιτός βίος που φταίει - λες και αυτά αφορούν τις λαϊκές οικογένειες - και πολλά που θα τα λέγαμε και ευτράπελα, αν δεν ήταν τραγικά, για το τι μέτρα προετοιμάζουν τέτοιες αναφορές για το λαό...

`Η ότι φταίει η φοροδιαφυγή, αποκλειστικά και μόνο, η κομματική ρουσφετολογία, οι χαριστικές παροχές σε κάποιους φίλους επιχειρηματίες...;

Οσοι μιλάνε μόνο για κάποιους κλέφτες και διεφθαρμένους, για κλεπτοκρατία, για καλούς και κακούς επιχειρηματίες, για τη διαπλοκή, το κάνουν μόνο και μόνο για να απαλλαγούν ως κυβέρνηση από όποιες δεσμεύσεις είχαν απέναντι στο λαό και τους ψηφοφόρους τους ότι δήθεν θα έπαιρναν μέτρα κατά των μεγάλων μονοπωλιακών, επιχειρηματικών ομίλων.

Τα ίδια έκαναν πάντα εναλλάξ οι εταίροι του δικομματισμού που γνωρίσαμε και τώρα του νέου διπολισμού.

Κρίκος συνολικής αλλαγής μπορεί να αποτελέσει μόνο η συνεπής πάλη για έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού, σε ρήξη με την πολιτική των μονοπωλίων, του κράτους τους, του συστήματός τους, με την εργατική τάξη στην πρωτοπορία, με τη λαϊκή συμμαχία όλων των εργαζομένων, αγροτών, αυτοαπασχολουμένων δυναμωμένη με σαφή κατεύθυνση...

Και εκεί δεν κάνεις δήθεν «έντιμους συμβιβασμούς» με λυκοσυμμαχίες, αλλά κάνεις απαραίτητους συμβιβασμούς μέσα στο λαϊκό κίνημα, στη συμμαχία, έτσι ώστε οι εργάτες να συμφωνήσουν με τους μικρούς ΕΒΕ, με τους αγρότες, κ.λπ., δηλαδή με την πλειοψηφία του λαού και όχι με τη μειοψηφία της ολιγαρχίας, για να χρησιμοποιήσω και μια αγαπημένη σας λέξη τελευταία...

Και για να εξηγούμαστε:

Τα συνθήματα των προγραμματικών δηλώσεων για τη διακοπή στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας δεν μπορούν να κρύψουν ποιον δεσμεύεται ότι θα υπηρετήσει η κυβέρνησή σας.

Ανακοινώσατε ότι θα στηρίξετε τους μεγάλους ιδιώτες επενδυτές, στο βαθμό που σέβονται την περιβαλλοντική και εργασιακή νομοθεσία και το πλαίσιο των ευρωπαϊκών κανόνων, δηλαδή το σημερινό νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ.

Τι διαφορετικό έλεγαν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις;

Ποιον υπηρετεί το σημερινό πλαίσιο της ΕΕ;

Υπηρετεί την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων σε βάρος των κοινωνικών αναγκών σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ!

Ο λαός θα πληρώσει ξανά για να στηριχτούν οι επενδύσεις των ομίλων, οι οποίοι θα ξεζουμίσουν τους εργαζόμενους για να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Ανακοινώσατε ότι θα παραμείνουν δημόσια τα δίκτυα και οι υποδομές. Ομως, αυτό δεν συνιστά ανατροπή, ούτε αντιστρατεύεται την κοινοτική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της απελευθέρωσης τομέων στρατηγικής σημασίας.

Για παράδειγμα, οι όμιλοι ηλεκτροπαραγωγής επιθυμούν να παραμείνει κρατικό το δίκτυο μεταφοράς, ώστε να μην έχει ο όμιλος της ΔΕΗ συγκριτικό πλεονέκτημα στον ανταγωνισμό έναντι των υπολοίπων ομίλων.

Στην πραγματικότητα, αποδέχεστε τη σημερινή μερική ή πλήρη αποκρατικοποίηση του ΔΕΣΦΑ, του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των ΕΛΠΕ, των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και συζητάτε μόνο για τους τρόπους και τις μεθόδους.

Αν, για παράδειγμα, θα έχουμε σύμβαση παραχώρησης αντί για πώληση στις λιμενικές υποδομές του Πειραιά.

Για να βγει ο λαός από το σημερινό βάλτο της ανασφάλειας, της εκμετάλλευσης, της ανεργίας, για να αποκτήσει μια πραγματικά αξιοπρεπή και υπερήφανη ζωή, πρέπει να οργανώσει την αντεπίθεσή του, με στόχο να ανατρέψει τελικά τον πραγματικό του αντίπαλο, τους μονοπωλιακούς ομίλους που κρατούν στα χέρια τους τα κλειδιά της οικονομίας.

Μόνο τότε θα ξημερώσει πραγματικά μια νέα εποχή στον τόπο μας όπου η παραγωγή, η οικονομία, θα σχεδιάζονται κεντρικά, επιστημονικά, με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Μόνο τότε η εργατική τάξη, ο λαός θα καθορίζει το μέλλον του, αφού θα έχει στα χέρια του την εξουσία.

Κι όσοι αφελώς εδώ μέσα πιστεύουν ακόμα ότι με την πολιτική τους δημιουργούν ρωγμές, ας σκεφτούν λίγο περισσότερο την άποψη του ΚΚΕ για να αντιληφθούν πως τους χρησιμοποιούν μάλλον ως πιόνια.

Η διαμάχη των μερκελιστών και των ομπαμιστών δεν αφορά τα συμφέροντα του λαού. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος όταν επιλέγει απλά τον τρόπο και το χρόνο σφαγής των δικαιωμάτων του.

Το ξαναλέμε. Το εμπόριο ελπίδων, το ανακατεύετε έτσι και με ολίγον εμπόριο φόβου.

Και είναι ακόμα η αρχή. Μπορούμε να σκεφτούμε τι έχουν να δουν τα μάτια μας το επόμενο διάστημα.

Ο λαός να μην περιμένει στη γωνία, ούτε στον καναπέ, ούτε να γίνεται χειροκροτητής σε διάφορες παρελάσεις των κυβερνητικών επιλογών.

Να οργανώσει τώρα την πάλη του, να χαράξει γραμμή πάλης, κάτω από τις δικές του σημαίες, κι όχι κάτω από ξένες σημαίες.