Δεν έχουν πάθει παράκρουση. Απλά απ' ό,τι φαίνεται η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αναγνωρίζεται ως κυβέρνηση που στηρίζει, μέσα από διαφορετική διαδρομή, τα ίδια ταξικά συμφέροντα με την προηγούμενη, τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Και μαζί, βεβαίως, και κράτη όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Ιταλία που στην ενδοϊμπεριαλιστική αντιπαράθεση με τη Γερμανία και τους συμμάχους της στηρίζουν - για τους δικούς τους σκοπούς - τη νέα συγκυβέρνηση.

Αλίμονο στους εργαζόμενους αν μπουν κάτω από αυτήν τη σημαία!

«Τι δεχόμαστε από το μνημόνιο; 0%» έσπευσε να δηλώσει, από το βήμα της Βουλής, ο υπουργός Οικονομικών, μετά την κατακραυγή για την προηγούμενη δήλωσή του, σύμφωνα με την οποία, η νέα συγκυβέρνηση υιοθετεί το 70% των μεταρρυθμίσεων, δηλαδή το μνημόνιο. Κι εκεί που πήγαν να ανασάνουν όσοι τον άκουγαν από τους ομοτράπεζούς του στην κυβέρνηση, επανέλαβε: «Δεχόμαστε το 70% των μεταρρυθμίσεων, γιατί αυτά δεν είναι μνημόνιο!».

Καταλαβαίνουμε την ανάγκη του υπουργού να καθησυχάσει εσωκομματικά όσους τον κατηγορούν ότι τους χαλάει τη μαρέγκα της αντιμνημονιακής ρητορείας, αλλά δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει ένας εργαζόμενος να στραμπουλάει το μυαλό του, ψάχνοντας να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει.

«Σε θετική κατεύθυνση» κινούνται οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης «σχετικά με ζητήματα που αφορούν τις δυνάμεις της εργασίας», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΓΣΕΕ, επειδή «οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης ικανοποιούν ζητήματα τα οποία κατ' επανάληψη έχει θέσει η Συνομοσπονδία και έχει διεκδικήσει με κάθε μέσο και τρόπο». Προσθέτει, όμως, ότι «η αποσαφήνιση των ειδικών διατάξεων και του χρόνου υλοποίησής τους θα κρίνουν το εύρος και την αποτελεσματικότητά τους». Να που η κυβέρνηση βρήκε έναν ακόμα σύμμαχο στη συνδικαλιστική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που βλέπει θετικές τις διακηρύξεις και της προσφέρει όλο το χρόνο, για να αποδειχτεί αν θα τις υλοποιήσει. Ο ενθουσιασμός της ΓΣΕΕ δικαιολογείται, αν σκεφτεί κανείς ότι η γραμμή της στο κίνημα έχει πολλά κοινά με τη στρατηγική που έρχεται να υπηρετήσει και η νέα συγκυβέρνηση. Για παράδειγμα, έχουν κοινό στόχο την «ανταγωνιστικότητα» και την ανάπτυξη, πάντα για το κεφάλαιο, κηρύττουν την ταξική συνεργασία, προπαγανδίζουν μια άλλη τάχα Ευρώπη και το βασικότερο, ξορκίζουν κάθε συζήτηση για την ανάγκη να διεκδικήσει το κίνημα την ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι στα χρόνια της κρίσης. Μάλιστα, αυτές οι «σταθερές» δεν αφορούν μόνο τον παλιό, αλλά και το νέο εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, που θέλει να αναλάβει τα πρωτεία στη χειραγώγηση του κινήματος και στη στράτευση του λαού κάτω από ξένες σημαίες.

Λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη (ναι, μόλις τότε!), η ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ, με ανακοίνωσή της για διαδικτυακή συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα, διαπίστωνε απογοητευμένη ότι «η διολίσθηση έγινε κατολίσθηση» και πρόσθετε με ύφος «παρατημένης νύφης» ότι «η συνέντευξη ήταν μια ψυχρολουσία για τους αριστερούς»...

Παρότι «παρατημένη», όμως, η ίδια η «νύφη» δεν παραιτείται! Καλεί, λοιπόν, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κινητοποιήσεις σήμερα, ημέρα συνεδρίασης του έκτακτου Γιούρογκρουπ (και ημέρα που διοργανώνονται «αυθόρμητες» κινητοποιήσεις στήριξης της κυβέρνησης στα αντιλαϊκά της παζάρια), προβάλλοντας ως κεντρικό αίτημα το «Κάτω οι εκβιασμοί της ΕΕ και της ΕΚΤ» (το ΔΝΤ άραγε... δε μας εκβιάζει!) και τονίζοντας ότι «η κυβέρνηση οφείλει να ικανοποιήσει άμεσα τα αιτήματα του μαζικού κινήματος, χωρίς παλινωδίες και υπαναχωρήσεις» (λες κι αυτό είναι που χαρακτηρίζει τη συγκυβέρνηση, οι παλινωδίες και οι υποχωρήσεις)!

Και καλά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ... Τόσες φορές την έχει «παρατήσει» ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση, άλλη μια φορά που θα την «παρατήσει» και τώρα ως νέα κυβέρνηση, δεν πρόκειται να πάθει τίποτα. Το θέμα είναι οι αυταπάτες που επιχειρεί να καλλιεργήσει στο λαό (ως άλλος ΣΥΡΙΖΑ επί κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου), ότι στόχος του κινήματος πρέπει να είναι να επαναφέρει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο σωστό δρόμο (ίσως από την «κατολίσθηση» ξανά στη «διολίσθηση»...) και στην «άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων» του!

1929 Ο φασίστας Μπενίτο Μουσολίνι και ο αντιπρόσωπος του Πάπα Πίου του XI, καρδινάλιος Γκασπάρι, υπογράφουν τη συνθήκη του Λατερανού, που αναγνώρισε το Βατικανό ως ανεξάρτητο κράτος.

1930 Στη Θεσσαλονίκη, οι άνεργοι καπνεργάτες διαδηλώνουν για τη χορήγηση επιδομάτων ανεργίας.

1934 Διεξάγονται δημοτικές και κοινοτικές εκλογές. Το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών - Αγροτών (ΚΚΕ) κατακτά την πλειοψηφία στην Καβάλα, όπου εκλέγεται ο πρώτος κομμουνιστής δήμαρχος (ο Δημήτρης Παρτσαλίδης), και πλειοψηφεί επίσης σε Καισαριανή, Ποντοκώμη, Χωριστή, Γιάνετζικ, Τσαριτσάνη, Γιάννουλη, Τσερέπλιανη, Αγγίτσα, Δερελή, Δογάνη, Ρετσάνη, Καρίτσα, Ιμέμπεη κ.α., συνολικά σε όλη την Ελλάδα σε 60 κοινότητες. Ψήφισαν δε για πρώτη φορά και οι γυναίκες.

1943 Τμήματα του ΕΛΑΣ Δ. Θεσσαλίας συγκρούονται και διαλύουν ιταλικό τάγμα στην Οξύνεια (Μερίτσα) Καλαμπάκας.

1948 Πεθαίνει ο πρωτοπόρος Σοβιετικός σκηνοθέτης Σεργκέι Αϊζενστάιν.

1949 Ξεκινά μεγάλη επιχείρηση του Δημοκρατικού Στρατού για την κατάληψη της Φλώρινας (11 - 13/2/1949), που την υπεράσπιζαν μεγάλες δυνάμεις του κυβερνητικού στρατού. Ο ΔΣΕ είχε πολύ μεγάλες απώλειες, πάνω από 800 νεκρούς και 930 τραυματίες. Μετά το τέλος των επιχειρήσεων, ο κυβερνητικός στρατός μάζεψε τους νεκρούς μαχητές του ΔΣΕ μαζί με πολλούς τραυματίες και με μπουλντόζες όλους μαζί, ζωντανούς και νεκρούς, τους παράχωσε σε ένα λάκκο στην Περιοχή Αγιος Γεώργιος.

1959 Ξεκινά στην Αθήνα η δίκη του Μαξ Μέρτεν, του ναζί εγκληματία πολέμου που υπηρέτησε στη Θεσσαλονίκη τη διετία 1942 - 1944. Αυτός υπέγραψε τη μεταφορά των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς, ενώ είχε ευθύνη για την αρπαγή των περιουσιών τους, συνολικής αξίας πάνω από 125.000.000 χρυσά φράγκα. Το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου της Αθήνας τον καταδικάζει σε 25ετή κάθειρξη, αλλά, λόγω και πιέσεων της Γερμανίας, η κυβέρνηση Καραμανλή τροποποίησε τον ισχύοντα νόμο (ΝΔ 3933/1959) για τους Γερμανούς υπηκόους που φέρονταν ως εγκληματίες πολέμου, αποφυλάκισε τον Μέρτεν, τον απέλασε στη Γερμανία, όπου τον απάλλαξαν «ελλείψει στοιχείων».

1959 Υπογράφεται από τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας (Κωνσταντίνο Καραμανλή) και της Τουρκίας (Αντνάν Μεντερές) η Συμφωνία της Ζυρίχης, που μαζί με τη Συμφωνία του Λονδίνου, η οποία υπογράφτηκε μια βδομάδα αργότερα (19/2), οδήγησαν στη δημιουργία τυπικά ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Κύπρου και ουσιαστικά υπονόμευαν την ενότητα της Κύπρου. Το ΚΚΕ, με ανακοίνωση της ΚΕ (27/2/1959), κατήγγειλε τις εν λόγω Συμφωνίες.

1971 Κατατίθεται προς υπογραφή σε Μόσχα, Ουάσιγκτον και Λονδίνο η Συνθήκη για την απαγόρευση τοποθέτησης και χρήσης πυρηνικών όπλων στη θάλασσα.

1975 Η Μάργκαρετ Θάτσερ εκλέγεται αρχηγός των Συντηρητικών και γίνεται η πρώτη γυναίκα επικεφαλής πολιτικού κόμματος στη Βρετανία. Κυβέρνησε την περίοδο 1979 - 1990, με άκρατη επίθεση στην εργατική τάξη και στο σοσιαλιστικό σύστημα.

1979 Ο ιρανικός λαός ανατρέπει το φιλοαμερικανικό καθεστώς του Σάχη (μονάρχη του Ιράν). Στη χώρα εγκαθιδρύεται ισλαμική δημοκρατία με επικεφαλής τον Αγιατολάχ Χομεϊνί.

1990 Μετά από 27 χρόνια φυλάκισης, απελευθερώνεται ο ηγέτης των μαύρων της Νότιας Αφρικής, Νέλσον Μαντέλα, επικεφαλής του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου, σύμβολο της εναντίωσης στο ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ και κατοπινός Πρόεδρος της χώρας.