Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι συχνά, μετά από μεγάλες τραγωδίες, οι λαοί αφυπνίζονται και γυρίζουν προς τα μπρος τον τροχό της.

Ετσι πρέπει να γίνει και μπορεί να γίνει τώρα, μετά το πολύνεκρο έγκλημα στα Τέμπη. Ενα έγκλημα προδιαγεγραμμένο, αφού για τους μεγάλους κινδύνους είχαμε ως Κόμμα προειδοποιήσει με απανωτές Ερωτήσεις στη Βουλή. Είχαν επίσης ξανά και ξανά αναδείξει τον κίνδυνο με ανακοινώσεις τους οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Είχαν παραιτηθεί αρμόδια στελέχη των εταιρειών, είχαν προηγηθεί συχνές βλάβες και άλλα ατυχήματα από το '16 και το '17 έως τη νέα τραγωδία.

Τώρα όλοι οι συνένοχοι για το έγκλημα μας λένε ότι δεν είναι ώρα για πολιτική αντιπαράθεση. Είναι ώρα για περισυλλογή και σιωπή, μας συμβουλεύουν. Δεν είναι ώρα για χυδαία πολιτική εκμετάλλευση του ατυχήματος, μας λένε χωρίς να ντρέπονται και μάλιστα μας κουνούν το δάχτυλο.

Τους απαντάμε ότι χυδαία είναι η προσπάθεια να συγκαλυφθούν ξανά οι βαθύτερες πολιτικές ευθύνες. «Χυδαία είναι η προσπάθειά σας να μη βγάλει ο λαός συμπεράσματα ούτε και αυτήν τη φορά».

Δεν είναι ώρα σιωπής, είναι ώρα ευθύνης και μάχης, είναι ώρα για αγώνα, για λαϊκό ξεσηκωμό. Είναι ώρα να μετατρέψουμε την οργή μας και την αγανάκτησή μας σε μια οργανωμένη δύναμη που θα φέρει τα πάνω κάτω, που θα ανοίξει τον δρόμο της ανατροπής (...)

Σήμερα θέλουμε και από αυτό το βήμα να απευθυνθούμε σ' όλους αυτούς που αυθόρμητα, καλοπροαίρετα μετά από κάθε τραγωδία λένε ότι «δεν υπάρχει κράτος» και ότι «έχουμε ένα ανίκανο κράτος». Να τους καλέσουμε να προβληματιστούν και να σκεφτούν βαθύτερα και να αποφασίσουν πολιτικά, να πάρουν θέση.

Να σκεφτούν τα ερωτήματα που αφορούν τις ανάγκες τους, την πραγματική ζωή τους και το μέλλον τους.

Να σκεφτούν πώς εξηγείται τον 21οαιώνα να μην υπάρχουν στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας στις σιδηροδρομικές μεταφορές.

Να σκεφτούν γιατί έγινε ταχύτατα ο εκσυγχρονισμός στους πλειστηριασμούς και έχουμε «ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς» αλλά ακόμα δεν λειτουργεί σύγχρονο, ολοκληρωμένο σύστημα ασφαλείας στα τρένα (...)

Να σκεφτούν γενικότερα πόσες φορές δεν άκουσαν ξανά και ξανά τις υποσχέσεις για φιλολαϊκό μετασχηματισμό του κράτους, που θα φέρει μια πιο προοδευτική και πιο σοβαρή κυβέρνηση. Απ' τον «φιλολαϊκό εκσυγχρονισμό» του κράτους του Σημίτη και την επανίδρυση του κράτους του Καραμανλή, μέχρι το φιλικό στον πολίτη επιτελικό κράτος της σημερινής κυβέρνησης.

Να σκεφτούν πόσες φορές δεν άκουσαν μετά από κάθε καταστροφή στο Μάτι, στη Μάνδρα, στην Εύβοια, στη Δαδιά της Θράκης, τις κυβερνήσεις να υπόσχονται ότι «αυτά δεν θα γίνουν ποτέ ξανά», ότι «η έρευνα θα βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο», ότι «οι χρόνιες παθογένειες θα θεραπευτούν».

Να σκεφτούν ότι κάθε φορά κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση αλληλοκατηγορούνται και μας καλούν κυνικά να συγκρίνουμε ποιος προκάλεσε τα περισσότερα θύματα και ποιος ευθύνεται περισσότερο για τις τραγωδίες (...)

Να σκεφτούν γιατί υπάρχει ένα κράτος πολύ ικανό να παρακολουθεί και να φακελώνει ηλεκτρονικά όλους τους πολίτες, να υπονομεύει απεργίες και να καταστέλλει διαδηλώσεις και ταυτόχρονα εμφανίζεται ανίκανο να μας προστατεύσει απ' τις συνέπειες των σεισμών, απ' τις πυρκαγιές, τις πλημμύρες και τα μεγάλα ατυχήματα.

Σε αντίθεση με τα κόμματα του συστήματος, το ΚΚΕ έχει έγκαιρα και αναλυτικά φωτίσει τι κρύβεται πίσω απ' την αντιφατική φαινομενικά αυτή εικόνα.

Η αλήθεια είναι ότι έχουμε ένα κράτος ικανό να στηρίζει την κερδοφορία των μεγάλων ομίλων και ακριβώς για τον ίδιο λόγο εχθρικό απέναντί μας, ανίκανο να ικανοποιήσει τις ανάγκες μας, πρόθυμο να θυσιάσει τα δικαιώματά μας.

Η αλήθεια είναι ότι στην καπιταλιστική κοινωνία δεν έχουν κοινά συμφέροντα οι θύτες και τα θύματα της εκμετάλλευσης. Το πρόβλημα για τον λαό δεν είναι ότι δεν υπάρχει κράτος. Είναι ότι υπάρχει το σημερινό κράτος, το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου που υπηρετεί τους θύτες, την άρχουσα τάξη, τον πραγματικό μας αντίπαλο και είναι έτοιμο να διαπράξει κάθε νέο έγκλημα σε βάρος μας για τα συμφέροντά τους.

Για όποιον εξακολουθεί να διατηρεί αυταπάτες ότι το σημερινό αστικό κράτος θέλει και μπορεί να εκφράσει το «δημόσιο συμφέρον» και να αποτελέσει αντίβαρο στη δύναμη των ομίλων, στα «μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα», το παράδειγμα της τραγωδίας των Τεμπών είναι δυστυχώς πολύ διδακτικό.

Τι έγινε τα προηγούμενα χρόνια;

Το κράτος προώθησε την «απελευθέρωση» των μεταφορών και την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, τον τεμαχισμό των σιδηροδρομικών μεταφορών και το ξεπούλημα των κερδοφόρων φιλέτων, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ο ιταλικός όμιλος που εξαγόρασε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι επίσης κρατικός, είναι η κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων της Ιταλίας και η 3η μεγαλύτερη εταιρεία στην ΕΕ στον συγκεκριμένο κλάδο.

Το κράτος επέτρεψε τη λειτουργία του ιταλικού ομίλου, χωρίς να έχουν διασφαλιστεί στοιχειώδεις υποδομές και προϋποθέσεις ασφαλείας.

Το κράτος ιεράρχησε τις επενδύσεις και επιδοτούσε με επιχορηγήσεις τις ιδιωτικές εταιρείες.

Το κράτος έτρεχε να διασφαλίσει 3,5 δισ. κοινοτική χρηματοδότηση για τη σιδηροδρομική διασύνδεση των λιμανιών της Βόρειας Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, το σχέδιο Sea2Sea, αλλά δεν έβρισκε 50 εκατομμύρια για την προληπτική συντήρηση των γραμμών του ΟΣΕ.

Το κράτος σχεδίασε νέα έργα πολλών δισ. ευρώ και ετοιμάστηκε να μοιράσει τη σχετική πίτα απ' το Ταμείο Ανάκαμψης στους ομίλους. Και την ίδια στιγμή, συνεχίζονταν τα τραγικά κενά σε εξειδικευμένο προσωπικό και στην εκπαίδευσή του και επιβλήθηκε το 2018 η διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου με συνεχή εργασία χωρίς ρεπό για 9 μέρες (...)

Τι φωτίζει το έγκλημα στα Τέμπη, εκτός απ' τη συνενοχή όλων των αστικών κομμάτων; Φωτίζει το ταξικό πρόσημο της λειτουργίας του αστικού κράτους. Φωτίζει με ποιο κριτήριο επιλέγει πολιτικές και προτεραιότητες, με ποιο κριτήριο ιεραρχεί τα έργα και τις επενδύσεις που χρηματοδοτεί.

Η τραγωδία των Τεμπών φωτίζει όμως και μια άλλη μεγάλη αλήθεια: Οτι όσες κυβερνήσεις και αν αλλάξουν, όσοι μηχανοδηγοί και να αλλάξουν, το τρένο της αστικής διακυβέρνησης κινείται και θα κινείται σταθερά στις ματωμένες ράγες που καθορίζουν η άρχουσα τάξη και η ΕΕ.

Φωτίζει ότι οι ανάγκες του κεφαλαίου και οι ατσάλινοι νόμοι του κέρδους καθορίζουν το πρόγραμμα κάθε κυβέρνησης, όποια σύνθεση και αν έχει. Και αυτό θα συμβεί και με την επόμενη κυβέρνηση μετά τις εκλογές.

Ολες οι κυβερνήσεις και όλα τα κόμματα του συστήματος ήταν και είναι συνένοχα για την πολιτική που οδήγησε στο να θρηνούμε σήμερα δεκάδες νεκρά παιδιά.

Ολοι στήριξαν και προώθησαν τις κοινοτικές Οδηγίες της «απελευθέρωσης» των σιδηροδρομικών μεταφορών και της δημιουργίας ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς που ξεκίνησε από τη δεκαετία του '90, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Ολοι προώθησαν τα αλλεπάλληλα «σιδηροδρομικά πακέτα της ΕΕ» για να φτάσουμε στην πλήρη «απελευθέρωση» της αγοράς.

Η κάθε κυβέρνηση έπαιρνε τη σκυτάλη από την προηγούμενη. Δείτε την αλληλουχία: Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 2009 προχώρησε στον τεμαχισμό του ΟΣΕ, η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ το 2013 διαμόρφωσε το πλαίσιο της ιδιωτικοποίησης, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υλοποίησε την παραχώρηση και το ξεπούλημα της ΤΡΕΝΟΣΕ.

Θύματα της πολιτικής της «απελευθέρωσης» δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν πλήθος παραδείγματα που αποκαλύπτουν την εντατικοποίηση και το ξεζούμισμα των εργαζομένων, τις περικοπές μόνιμου εκπαιδευμένου προσωπικού, τις ελλείψεις στην προληπτική συντήρηση και στα συστήματα ασφαλείας, που οι όμιλοι τα αντιμετωπίζουν ως κόστος. Παραδείγματα από τις ΗΠΑ μέχρι την ΕΕ, όπου μόνο το 2021 είχαμε πάνω από 1.300 ατυχήματα με 683 νεκρούς. Αυτά για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ατυχήματα συμβαίνουν μόνο στην «καθυστερημένη Ελλάδα».

Οποιο θέμα και όποιον κλάδο της οικονομίας κι αν εξετάσουμε, στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε. Η οικονομική λειτουργία του κράτους και η οικονομική πολιτική όλων των κυβερνήσεων υπηρετούν σταθερά τις ανάγκες των ομίλων, την κερδοφορία του κεφαλαίου και γι' αυτό θυσιάζουν τις δικές μας ανάγκες.

Σκεφτείτε από ποιον παίρνουν σταθερά και σε ποιον δίνουν συνεχώς όλοι οι κρατικοί προϋπολογισμοί όλων των κυβερνήσεων. Σκεφτείτε τη συνεχή αύξηση των άδικων έμμεσων φόρων και τη φοροαφαίμαξή μας, την ίδια ώρα που οι όμιλοι καταβάλλουν λιγότερο από το 6% των ετήσιων φορολογικών εσόδων και έχουν πλήθος φοροαπαλλαγές.

Σκεφτείτε τι κρύβεται πίσω από τα ματωμένα πλεονάσματα, τα «μαξιλάρια» για τα οποία περηφανεύονται ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ. Σκεφτείτε τι κρύβεται πίσω απ' το «νοικοκύρεμα» των δημόσιων οικονομικών και τις «κοστολογημένες προτάσεις που παίρνουν υπόψη τις αντοχές της οικονομίας». Κρύβονται οι περικοπές αναγκαίων δαπανών για την ασφάλειά μας, για την αντισεισμική θωράκιση, γενικότερα για την πολιτική προστασία. Κρύβονται το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, η ισοπέδωση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων. Κρύβεται η πλήρης εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας και Παιδείας για να θησαυρίζουν οι ιδιωτικοί όμιλοι (...)

Τι απέδειξε η ζωή σ' όλη την Ευρώπη και στην Ελλάδα;

Απέδειξε ότι όσο παραμένουμε στο πλαίσιο του σημερινού συστήματος και της «απελευθερωμένης» αγοράς της ΕΕ, όσο οι μεταφορές, η Ενέργεια, οι επικοινωνίες, το νερό αποτελούν εμπορεύματα, όλοι οι όμιλοι, είτε κρατικοί είτε ιδιωτικοί, θα θυσιάζουν συνεχώς τις ανάγκες μας για να αυξήσουν τα κέρδη τους και τα μερίδιά τους στον ανταγωνισμό.

Γι' αυτό και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για επανακρατικοποίηση κατά 51% ορισμένων επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για 100% επανακρατικοποίηση, συσκοτίζουν τον πραγματικό αντίπαλο και δεν οδηγούν σε κάποια φιλολαϊκή λύση.

Δικαιολογημένα βέβαια κανείς δεν εμπιστεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ, που πρωταγωνίστησε στην ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων, του ΟΣΕ, των περιφερειακών αεροδρομίων, όταν μιλά για επανακρατικοποιήσεις.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μείωσε κατά 17% την κρατική συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ και προώθησε το 3ο μνημόνιο που προβλέπει τη μείωση του μεριδίου της ΔΕΗ στο 50% του συνόλου της αγοράς, για να προχωρήσει η «απελευθέρωση».

Ας υποθέσουμε όμως ότι για μια φορά λέει την αλήθεια. Πώς θα διασφαλίσει η επανακρατικοποίηση επιχειρήσεων, όπως για παράδειγμα της ΔΕΗ, τα κέρδη των μετόχων τους και τα μερίδιά τους στον ανταγωνισμό με τους άλλους ομίλους; Οπως τα διασφάλιζε και πριν από την απώλεια του 51% απ' το κράτος. Με ακριβά τιμολόγια για τα λαϊκά νοικοκυριά, αύξηση των εργολαβικών εργαζομένων με προσωρινή απασχόληση, αύξηση της εκμετάλλευσης του μόνιμου προσωπικού.

Γι' αυτό η ΔΕΗ προχωρούσε σε αυξήσεις και όταν το κράτος κατείχε το 51% και συνεχίζει και τώρα που ελέγχει ακόμα το μάνατζμεντ της ΔΕΗ. Ακόμα και στην εποχή πριν από την «απελευθέρωση», που υπήρχε αποκλειστικά κρατικός τομέας ηλεκτρικής ενέργειας, υπήρχε μεγάλη διαφορά στην επιβάρυνση των τιμολογίων οικιακής κατανάλωσης σε σχέση με βιομηχανικούς ενεργοβόρους ομίλους, όπως η ΠΕΣΙΝΕ.

Το ξεζούμισμα των εργαζομένων, η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης δεν ξεκίνησε μετά την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΚΟ. Στην ΕΥΔΑΠ, που εντάχθηκε στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών το 2001 και το κράτος ελέγχει την πλειοψηφία των μετοχών, υπάρχουν 9 διαφορετικές εργασιακές σχέσεις και το μόνιμο προσωπικό μειώθηκε, ενώ αυξήθηκε ο όγκος των εργασιών.

Εξάλλου, ακόμα και όταν είναι πλήρως κρατικές στη μετοχική τους σύνθεση οι σημερινές επιχειρήσεις, παραχωρούν κερδοφόρα τμήματα - «φιλέτα» της λειτουργίας τους ή αναθέτουν την υλοποίηση έργων σε ιδιωτικούς ομίλους.

Γι' αυτό χειροκροτούσαν, για παράδειγμα, οι μονοπωλιακοί όμιλοι, όπως η «Suez» και η «Veolia», την επανακρατικοποίηση της εταιρείας νερού στο Παρίσι.

Γι' αυτό επίσης ο κρατικός ΟΣΕ ανέθεσε στην κοινοπραξία «Alstom» - «ΑΚΤΩΡ» την υλοποίηση του συστήματος τηλεδιοίκησης - σηματοδότησης, με την περιβόητη σύμβαση 717, με τις συνεχείς αναθεωρήσεις και διαμάχες.

Οι όποιες επανακρατικοποιήσεις γίνονται τώρα στην Ευρώπη στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας δεν συνιστούν φιλολαϊκή πολιτική, αλλά μεταφορά των ζημιών πολλών δισ. των μετόχων στις πλάτες των φορολογούμενων εργαζομένων.

Η επανακρατικοποίηση, το 2022, της γαλλικής κρατικής εταιρείας ηλεκτρισμού EdF φόρτωσε στην πράξη στις πλάτες των Γάλλων φορολογούμενων ζημιές που ξεπερνούν τα 17 δισ. ευρώ, ενώ όσο ήταν κερδοφόρα, το 2021, τα οφέλη καρπώνονταν οι μεγαλομέτοχοί της.

Στην πράξη το κράτος αναλαμβάνει τη λειτουργία εκείνων των υποδομών που δεν μπορούν να διασφαλίσουν γρήγορα υψηλή κερδοφορία στους ομίλους.

Το παράδειγμα της ΔΕΗ, όπως και του ΟΣΕ, διδάσκει ότι το κράτος του κεφαλαίου δεν μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκό αντίβαρο στα συμφέροντα των ιδιωτικών ομίλων.

Αυτό το κράτος θα επιβαρύνει και θα ματώνει τον λαό και όταν παραχωρεί επιχειρήσεις στους ομίλους, και όταν τις διαχειρίζεται με γνώμονα το κέρδος και την προώθηση των στόχων της άρχουσας τάξης.

Φίλες και φίλοι,

Δεν είναι μοιραίο ούτε υποχρεωτικό να συνεχίσουμε να βαδίζουμε σ' αυτόν τον δρόμο που μας έφερε στη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση. Υπάρχει διέξοδος, υπάρχει άλλος δρόμος. Μπορούμε να ζήσουμε πολύ καλύτερα, αν αλλάξουμε ράγες, αν αλλάξουμε τροχιά. Μπορούμε να βγούμε από τον βάλτο της εκμετάλλευσης, της ανασφάλειας, της αβεβαιότητας για τη ζωή μας. Μπορούν να πάψουν οι μεταφορές, η Υγεία, τα φάρμακα, η μόρφωση, το νερό, τα καύσιμα, η ίδια η εργατική δύναμη να αποτελούν εμπορεύματα. Να μην αποτελούν πλέον πηγή του καπιταλιστικού κέρδους. Μπορούν να υπάρξουν φτηνές, ασφαλείς και σύγχρονες μεταφορές για τον λαό. Μπορούμε να εξαλείψουμε την ανεργία και την ενεργειακή φτώχεια, τα ωράρια - λάστιχο και τους μισθούς πείνας.

Ολα αυτά μπορεί να τα διασφαλίσει ο σοσιαλισμός. Διότι θα αλλάξει ο σκοπός της παραγωγής, δεν θα είναι πλέον το κέρδος των ομίλων αλλά το σύνολο των αναγκών μας που συνεχώς διευρύνονται. Διότι θα αλλάξει ριζικά ο ρόλος των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι θα παίζουν κάθε μέρα ενεργό ρόλο στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων. Ο σοσιαλισμός μπορεί διότι θα αλλάξουν χέρια η ιδιοκτησία και η εξουσία, θα κοινωνικοποιηθούν τα εργοστάσια, τα μέσα παραγωγής, οι υποδομές, η γη. Μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αφεντικά.

Γνωρίζουμε ότι αρκετοί εξακολουθούν να αμφιβάλλουν και μας ρωτούν: «Μα, μπορούν να γίνουν όλα αυτά;». Ακούμε συχνά ότι «καλά τα λέτε, αλλά αυτά δεν γίνονται». Μα όλα αυτά έγιναν, φίλες και φίλοι, στη Σοβιετική Ενωση τον 20ό αιώνα. Γιατί δεν μπορούν να ξαναγίνουν τον 21ο αιώνα, που υπάρχουν πλέον και οι τεχνολογικές δυνατότητες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης;

Στη Σοβιετική Ενωση υλοποιήθηκαν δεκαετίες πριν επιτεύγματα και κατακτήσεις που δεν πρόκειται ποτέ να διασφαλίσει ο καπιταλισμός, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κανείς δεν ήταν άνεργος ούτε κρύωνε, παρά το μεγάλο ψύχος. Είχε κατοχυρωθεί το δικαίωμα στη στέγαση. Είχε κατοχυρωθεί η δωρεάν πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας και μόρφωσης. Δεν πνιγόταν ο κόσμος στην πρώτη δυνατή βροχή και δεν σταματούσε η κυκλοφορία στην πρώτη χιονόπτωση.

Ηταν συχνές, ασφαλείς και πάμφθηνες οι μαζικές μεταφορές. Με τον υπερσιβηρικό σιδηρόδρομο μπορούσες και μπορείς να διασχίσεις το 1/3 του πλανήτη. Το έργο της ηλεκτροκίνησης του υπερσιβηρικού άρχισε πριν από το 1930. Η 2η υπερσιβηρική γραμμή, μήκους 3.100 χλμ., ξεκίνησε τη δεκαετία του '70. Το 50% της διαδρομής που κατασκευάστηκε αφορούσε μονίμως παγωμένες περιοχές που φτάνουν τους -60 βαθμούς Κελσίου. Επομένως το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό, είναι πολιτικό.

Ακόμα και η αρνητική πείρα του σοσιαλισμού, όταν σταδιακά εγκαταλείφθηκαν και υπονομεύτηκαν οι αρχές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όταν τελικά επικράτησε η πολιτική του «σοσιαλισμού με αγορά», φωτίζει την υπεροχή του.

Αποδεικνύουν ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν, μπορούν να ικανοποιηθούν οι κοινωνικές ανάγκες, μόλις το θελήσει ο λαός. Μόλις θελήσει να πάρει στα χέρια του το τιμόνι της εξουσίας και τα κλειδιά της οικονομίας.

Αυτήν τη διέξοδο, τη μόνη ρεαλιστική επιλογή για τις ανάγκες της κοινωνίας, φωτίζει με το ανατρεπτικό Πρόγραμμά του το ΚΚΕ. Αποδεικνύει ότι μπορεί και πρέπει να υπάρξει ξανά μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας. Και γι' αυτό συναντά τις πολύμορφες επιθέσεις των αστικών κομμάτων, που θέλουν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική εντός των τειχών του συστήματος.

Και ασφαλώς εμείς δεν περιμένουμε παθητικά να ξημερώσει κάποια μεγάλη μέρα που θα υλοποιηθεί αυτό το ανατρεπτικό Πρόγραμμα. Μπαίνουμε μπροστά κάθε μέρα για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής. Μπαίνουμε μπροστά στους αγώνες ενάντια στην ακρίβεια και την ενεργειακή φτώχεια, στους αγώνες για ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων, στους αγώνες των δημοσίων υπαλλήλων και των βιοπαλαιστών της πόλης και του χωριού.

Μπαίνουμε σήμερα μπροστά για να μετατραπούν σε οργανωμένο μαχητικό λαϊκό αγώνα η οργή και η αγανάκτηση που ξεχειλίζουν. Σ' έναν πανελλαδικό λαϊκό ξεσηκωμό ενάντια στην πολιτική της «απελευθέρωσης» της ΕΕ, ενάντια στην άρχουσα τάξη και τα κόμματά της, που δολοφονούν εν ψυχρώ για το καπιταλιστικό κέρδος. Ενάντια στην πολιτική που προωθεί το κράτος του κεφαλαίου, η οποία δεν απειλεί μόνο την τσέπη μας και τα δικαιώματά μας αλλά και την ίδια τη ζωή μας. Μπαίνουμε μπροστά για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής του συστήματος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας (...)

Τόσο η ελληνική όσο και η διεθνής πείρα διδάσκει ότι το αστικό κράτος, το κράτος κεφαλαίου, δεν μπορεί να μετασχηματιστεί προς όφελος του λαού ούτε να αποτελέσει αντίβαρο στα συμφέροντα των ιδιωτικών ομίλων.

Η πείρα της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Κύπρου, της Ελλάδας αποδεικνύει ότι οι ανάγκες του κεφαλαίου και οι νόμοι του κέρδους καθορίζουν την πολιτική κάθε αστικής κυβέρνησης, όποια σύνθεση κι αν έχει.

Αυτήν την πείρα αξιοποίησε το ΚΚΕ και δεν έκανε το τραγικό λάθος να στηρίξει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και να γίνει συνένοχο στην πολιτική των μνημονίων και των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων. Ας σκεφτούμε τι θα είχε συμβεί αν δεν είχαμε σταθεί όρθιοι και είχαμε επιτρέψει τον αφοπλισμό του εργατικού, λαϊκού κινήματος.

Σήμερα, ξέρουμε πολύ καλά ότι η επιλογή του δήθεν μικρότερου κακού οδήγησε και οδηγεί πάντα απ' το κακό στο χειρότερο (...)

Δεν έχουμε λοιπόν κανέναν λόγο να αποδεχτούμε τον εκβιασμό του συστήματος ότι το μόνο που τάχα μπορούμε να διαλέξουμε είναι αν θα ηγηθεί ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας, η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, στη νέα σφαγή των δικαιωμάτων μας, στη νέα κλοπή του εισοδήματός μας για να θησαυρίσει και πάλι το μεγάλο κεφάλαιο.

Μπορούμε και πρέπει να σημαδέψουμε τον πραγματικό ένοχο για τα βάσανά μας, τον πραγματικό μας αντίπαλο, την άρχουσα τάξη, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ που την στηρίζουν.

Μπορούμε και πρέπει να καταδικάσουμε τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, όλα τα αστικά κόμματα πρέπει να είναι πιο αδύναμα την επόμενη μέρα. Να μην έχουν λυμένα τα χέρια να διαπράξουν νέα εγκλήματα σε βάρος μας.

Απέναντι στη δικτατορία του κεφαλαίου, στο κράτος της και τα κόμματά της παίρνουμε θέση μάχης για να ανοίξουμε τον δρόμο της ανατροπής. Παίρνουμε θέση μάχης δίπλα στο ΚΚΕ, ψηφίζουμε και δυναμώνουμε το ΚΚΕ παντού.

Είναι ώρα ευθύνης, ώρα να ξεσηκωθούμε, ώρα να βγούμε στον δρόμο και να παλέψουμε αποφασιστικά για να κερδίσουμε τη ζωή που μας αξίζει.

Είναι ώρα αντεπίθεσης απέναντι στους συνενόχους που ξεζουμίζουν, ματώνουν και φοβίζουν τον λαό. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ είμαστε μπροστά για να νικήσει ο λαός σε αυτήν την κρίσιμη μάχη. Μπορούμε να τα καταφέρουμε και θα τα καταφέρουμε.