«Η ανάπτυξη θέλει όρους κοινωνικής ειρήνης».

Γνωστή θέση. Τη συναντά κανείς σε χίλιες μεριές στο ευαγγέλιο του ΣΕΒ. Επαναλαμβάνεται σε κάθε δεύτερη παράγραφο στις εκθέσεις των τραπεζιτών. Πρόκειται για την καραμέλα του ΠΑΣΟΚ. Για το «μότο» της ΝΔ και όλων των εκ δεξιών διαμερισμάτων της «πολυκατοικίας».

Από τον Παπανδρέου μέχρι τον Στέφανο Μάνο κι από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας μέχρι τον Παπακωνσταντίνου και τον Ντομινίκ Στρος Καν δεν θα βρεις κανένα που να μη συμφωνεί:

«Η ανάπτυξη θέλει όρους κοινωνικής ειρήνης».

*

Από την πλευρά τους έχουν απόλυτο δίκιο:

Εφόσον «ανάπτυξη» σημαίνει να κερδίζουν τα μονοπώλια και να αφανίζονται οι εργάτες,

εφόσον «ανάπτυξη» σημαίνει να ευημερούν οι χορτάτοι και να ρημάζουν στη λιτότητα οι πεινασμένοι,

εφόσον «ανάπτυξη» σημαίνει όχι περισσότερες από 2.000 πολυεθνικές να έχουν τζίρο που ξεπερνά το ΑΕΠ των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Κίνας μαζί (όπως πιστοποιούν τα πρόσφατα στοιχεία του περιοδικού «Φορμπς» για το 2010),

και εφόσον «ανάπτυξη» σημαίνει την ίδια ώρα δισεκατομμύρια άνθρωποι να «ζουν» με 1 και 2 δολάρια την ημέρα,

τότε πράγματι:

Αυτή η «ανάπτυξη», η καπιταλιστική «ανάπτυξη», απαιτεί την «κοινωνική ειρήνη».

*

Φυσικά, παρά την κομψότητα της διατύπωσης για την «ανάπτυξη» και για το προαπαιτούμενό της - σ.σ.: την «κοινωνική ειρήνη» - δεν χρειάζονται ιδιαίτερες μεταφραστικές ικανότητες για να προσδιοριστεί επακριβώς τι κρύβεται από πίσω.

Εχει φροντίσει άλλωστε να κάνει την μετάφραση η ίδια η πολυετής αστική προπαγάνδα που έχει προηγηθεί:

Η «κοινωνική ειρήνη» για την οποία μιλούν δεν είναι παρά η «ταξική ειρήνη» που ευαγγελίζονται οι επιφανείς και περισπούδαστοι ρήτορες περί «ταξικής συναίνεσης» και «ταξικής συνεργασίας».

Η «κοινωνική ειρήνη» τους είναι ο ταξικός τους πόλεμος τον οποίο θέλουν να συνεχίζουν να διεξάγουν χωρίς αντίπαλο,

εκβιάζοντας, απειλώντας και μετατρέποντας τα θύματά τους σε παθητικούς «μάρτυρες» του εξόχως... αναπτυξιακού δόγματος: «Σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω».

*

Αυτή είναι η «ανάπτυξή τους» και τέτοια η «κοινωνική ειρήνη» που την τρέφει.

Πράγματα γνωστά. Που δεν χρειάζεται να είσαι και «πολύ αριστερός» για να τα αντιλαμβάνεσαι.

Γι' αυτό ακριβώς το ενδιαφέρον της υπόθεσης γύρω από την άποψη ότι

«η ανάπτυξη θέλει όρους κοινωνικής ειρήνης»,

δηλαδή όρους «ταξικής συναίνεσης», «ταξικής συνεργασίας» και «ταξικής ειρήνης»,

συνίσταται στο εξής:

Από χτες η παραπάνω θέση αποτελεί επίσημη τοποθέτηση και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Την διατύπωσε ο κ. Τσίπρας, σε ένα ακόμα κρεσέντο «αριστερού λόγου». Και μάλιστα τη διατύπωσε σε μια στιγμή που η συστημική κρίση αποδεικνύεται ανθεκτικότερη από κάθε λογής διαχειριστικό φληνάφημα. Με συνέπεια όλοι, από τον Κάρολο Παπούλια μέχρι τον Λοβέρδο κι από την Μπακογιάννη μέχρι τον Παπακωνσταντίνου, να έχουν αρχίσει να επιδίδονται σε δακρύβρεχτα κηρύγματα περί «πανεθνικής συνεννόησης και συστράτευσης».

*

Την συμβολή του σε αυτόν τον «πανεθνικό» χυλό του κατεστημένου έσπευσε να προσφέρει με τον δικό του τρόπο και την πιο κατάλληλη ώρα ο κ. Τσίπρας.

Για όποιον συνεχίζει να αμφιβάλλει σχετικά με τα λεγόμενα του κ. Τσίπρα, δεν έχει παρά να ζητήσει μια κόπια από τη συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΝ, χτες, στο ραδιοσταθμό «Real FM».

Οσο για μας κινούμαστε μακριά από κάθε διάθεση να εφεύρουμε εκείνο το ειδικό «αριστερόμετρο» που θα μετρά την «αριστεροσύνη» που κουβαλούν προτάγματα όπως αυτά που ασπάζεται και προτείνει ο επικεφαλής του ΣΥΝ.

Μερικά πράγματα είναι απολύτως «στοιχειώδη, Γουότσον».

Αλλοι υπηρετούν την προσωπική τους πολιτική στρατηγική επιλέγοντας το ρόλο του «κυνηγού». Κι άλλοι το ρόλο του «λαγού».

Ο Λοβέρδος ανήκει στους δεύτερους. Το έχει ξανακάνει όταν έγινε «λαγός» του πρώτου μνημονίου με εκείνο το «δεν υπάρχει σάλιο». Το επαναλαμβάνει σήμερα, σε μια στιγμή που έρχεται στο προσκήνιο η συζήτηση περί νέου μνημονίου, λειτουργώντας ξανά ως «λαγός» ενδεχόμενων εξελίξεων.

Από μια άποψη ο Λοβέρδος είναι απόλυτα συνεπής με το συνολικό μοντέλο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ:

Μια κυβέρνηση - «λαγός» του ΣΕΒ και των τραπεζών, «λαγός» των ντόπιων και ξένων τοκογλύφων, «λαγός» των κερδοσκόπων και των ομολογιούχων, μια κυβέρνηση «λαγός» της «τρόικας», του ΔΝΤ και πάντα της πλουτοκρατίας.

Το θέμα, λοιπόν, του ρόλου του εκάστοτε «λαγού» της αδίστακτης πολιτικής εναντίον του λαού υπερβαίνει κατά πολύ τον Λοβέρδο. Η σημασία του είναι γενικότερη καθώς προδίδει εν συνόλω την ποιότητα όσων μας κυβερνούν. Οι οποίοι στα Χάρβαρντ φαίνεται ότι δεν διδάχτηκαν ποτέ εκείνη την παροιμία: «Λαγός την φτέρην έσειε...».