Τι επιδιώκει στη σημερινή συγκυρία το ΚΚΕ; Η κυβέρνηση και οι αστοί αναλυτές, με πλήθος παρεμβάσεων σε σοβαροφανείς εφημερίδες και τηλεοπτικές εκπομπές αναλαμβάνουν να μας διαφωτίσουν: «Επιδιώκει την πτώχευση της χώρας για να αποκομίσει κομματικά οφέλη». Τι θα έπρεπε να κάνει; Να συμβάλει, κατά τη γνώμη τους, στην «πατριωτική ενότητα για την αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης»!

Θεωρούν τους εργαζόμενους τόσο αφελείς; Μπορεί, αλλά βασικά είναι στριμωγμένοι από την ίδια την πραγματικότητα. Η μεγάλη αφήγηση, το παραμύθι του Γ. Παπανδρέου για τη «σωτηρία της χώρας απ' τη χρεοκοπία» βλέπει το ακροατήριό του να μειώνεται, να αμφιβάλλει και να διαμαρτύρεται. Ολο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται ποιοι είναι οι μοναδικοί ωφελημένοι απ' το μηχανισμό στήριξης και το «μνημόνιο»: Οι ευρωπαϊκοί, διεθνείς και εγχώριοι μονοπωλιακοί όμιλοι που αποτελούν τους δανειστές του κράτους, η ΕΕ που στοχεύει στη θωράκιση του ευρώ και η ελληνική άρχουσα τάξη που βρήκε ευκαιρία, για να κλιμακώσει την επίθεση στα δικαιώματα και στο εισόδημα του λαού.

Ολο και περισσότεροι μπορούν να κατανοήσουν ότι η οικονομική κρίση και η διόγκωση του δημόσιου χρέους δε συνιστούν ελληνική πρωτοτυπία, ούτε αποτελούν φυσικά φαινόμενα όπως η καταιγίδα και ο σεισμός. Εχουν ταξικές αιτίες που τα γεννούν και ταξικές λύσεις για την αντιμετώπισή τους. Η οικονομική κρίση είναι κρίση ενός συστήματος που στόχος της παραγωγής δεν είναι η κάλυψη των λαϊκών αναγκών, αλλά η αύξηση του κέρδους, η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης που κεφαλαίου, που εκδηλώθηκε διεθνώς με σχετικό συγχρονισμό σε ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνία. Στην κρίση μάς οδήγησε ο ολέθριος δρόμος ανάπτυξης που θυσιάζει τις ανάγκες των εργαζομένων στο βωμό της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Αντίστοιχα, η διεύρυνση του δημόσιου χρέους σχετίζεται με τις υπέρογκες φοροελαφρύνσεις και την κρατική χρηματοδότηση των μονοπωλίων, τις υπέρογκες δαπάνες εξοπλισμού για σχέδια του ΝΑΤΟ, τις αντιπαραγωγικές δαπάνες των ολυμπιακών έργων, την επιδείνωση της θέσης της εγχώριας μεταποίησης και της αγροτικής παραγωγής, λόγω όξυνσης του ανταγωνισμού στο πλαίσιο της ΕΕ.

Οσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε σ' αυτόν τον αδιέξοδο ευρωμονόδρομο, οι θυσίες του λαού θα αυξάνουν, ακόμα και αν προσωρινά σημειωθεί μια αναιμική ανάκαμψη ή αν πρόσκαιρα μειωθεί το δημόσιο χρέος. Γιατί, ο πραγματικός λόγος που οδηγεί στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης είναι οι στοχεύσεις του μεγάλου κεφαλαίου σε κάθε χώρα, σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, για να διασφαλίσει φθηνότερη εργατική δύναμη και να βρει νέα πεδία κερδοφόρας επένδυσης, ώστε να αντεπεξέλθει στον αδυσώπητο ανταγωνισμό στη διεθνή καπιταλιστική αγορά.

Γι' αυτό και η αντιλαϊκή επίθεση κλιμακώνεται σ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, παρά τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ τους στους δημοσιονομικούς δείκτες και στο ρυθμό ανάπτυξης.

Οποιος έχει ακόμα αμφιβολία για τα νέα σκληρά μέτρα που έρχονται, δεν έχει παρά να διαβάσει τις προβλέψεις του «μνημονίου», για νέα μέτρα στα επόμενα έτη, τις αποφάσεις της στρατηγικής της «ΕΕ 2020» σχετικά με την κατεδάφιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, καθώς και τις πρόσφατες προτάσεις της Κομισιόν για την ενίσχυση της «οικονομικής διακυβέρνησης στην ΕΕ». Δε χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι οι βασικοί όροι του «μνημονίου» που εφαρμόσθηκε ήδη πειραματικά στην Ελλάδα, γενικεύονται με ακόμα πιο αυστηρό τρόπο και χωρίς ημερομηνία λήξης για ολόκληρη την ΕΕ.

Οποια κυβέρνηση δε λαμβάνει έγκαιρα σκληρά μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής σε βάρος του λαού θα αντιμετωπίζει πολύπλευρες κυρώσεις. Ετσι, με το άλλοθι της εξωτερικής πίεσης, οι κυβερνήσεις ήδη εφορμούν ακόμα πιο αποφασιστικά ενάντια στα λαϊκά στρώματα στη Γερμανία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στη Βρετανία και στη χώρα μας. Η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης είναι προαποφασισμένη και θα ενταθεί μόλις τελειώσει η προεκλογική περίοδος. Γι' αυτό και τα παπαγαλάκια της άρχουσας τάξης καλλιεργούν κλίμα υποταγής, ταξικής συνεργασίας και κατηγορούν το ΚΚΕ που χαλάει τη σούπα της συναίνεσης.

Η προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων όχι μόνο δε θα ανακόψει αυτήν την επίθεση, αλλά θα την επιταχύνει. Στο όνομα της προσέλκυσης κεφαλαίων και της δημιουργίας θέσεων εργασίας, θα αυξηθεί η πίεση για μείωση των μισθών, για διεύρυνση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, κατάργηση των όρων προστασίας του περιβάλλοντος και της ασφάλειας εργαζομένων και κατοίκων, θα αυξηθεί η ανισόμετρη ανάπτυξη περιφερειών και κλάδων της οικονομίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η προτεινόμενη μεγάλη επένδυση του Κατάρ στον Αστακό, για σταθμό ηλεκτροπαραγωγής που θα χρησιμοποιεί εισαγόμενο υγραέριο. Προωθείται, δηλαδή, μια επένδυση που αυξάνει την ενεργειακή εξάρτηση της χώρας, περικλείει τον κίνδυνο ατυχήματος μεγάλης έκτασης και εκτεταμένης ρύπανσης της περιοχής (ιδιαίτερα της αγροτικής παραγωγής), δε συμβάλλει στην εξοικονόμηση ενέργειας και προορίζεται για εξαγωγή ηλεκτρικού ρεύματος στην Ιταλία.

Την ίδια ώρα, μεθοδεύεται η συρρίκνωση της εξόρυξης και της ηλεκτροπαραγωγής από εγχώριο λιγνίτη στην Πτολεμαΐδα, καθώς και η παράδοση των λιγνιτικών αποθεμάτων σε ιδιωτικούς ομίλους.

Η προσδοκία της λαϊκής ευημερίας, μέσα απ' την αύξηση των κερδών και τις μεγάλες επενδύσεις των μονοπωλιακών ομίλων, έχει ήδη αποδειχθεί όνειρο απατηλό για τους εργαζόμενους. Γνωρίζουν πόσο βελτιώθηκε η δική τους ζωή απ' τα κονδύλια του Β' και Γ' ΚΠΣ, τις επενδύσεις της «Ντόιτσε Τέλεκομ» στον ΟΤΕ και της «Χόχτιφ», στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος».

Ηρθε η ώρα να σηκώσουν το ανάστημά τους απέναντι στην άρχουσα τάξη και στον πρωθυπουργό της, που τους ευχαριστεί και τους επιβραβεύει προκλητικά για τις συνεχείς θυσίες τους. Πρέπει και μπορούν να πουν: φτάνει πια, απαιτούμε να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο. Εχουν ιστορική ευθύνη για το μέλλον τους, το μέλλον των παιδιών τους. Μπορούν να στείλουν μήνυμα αντίστασης, απειθαρχίας, ρήξης στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης που αντιμετωπίζουν τον ίδιο πραγματικό αντίπαλο.

Οι ερχόμενες εκλογές είναι μια καλή ευκαιρία. Η ενίσχυση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στις επικείμενες εκλογές αποτελεί πρώτα απ' όλα τη μόνη έκφραση συνολικής καταδίκης της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ και της άρχουσας τάξης, που εξειδικεύεται αυτήν την περίοδο στη χώρα μας, μέσα από το περιβόητο μνημόνιο και τον «Καλλικράτη». Ομως, η ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση» δεν είναι μόνο μια ψήφος τιμωρίας του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των εξαπτέρυγων του ευρωμονόδρομου όπως ο ΛΑ.Ο.Σ., ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η Δημοκρατική Αριστερά.

Είναι ταυτόχρονα μια ψήφος - μήνυμα υπέρ της αντεπίθεσης, για να έρθουν στο προσκήνιο οι ανάγκες του λαού και η απαίτηση για την ικανοποίησή τους. Ψήφος που συμβάλλει στην αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού δύναμης και βοηθά να μπει φραγμός στα επερχόμενα νέα αντιλαϊκά μέτρα.

Οι εκλεγμένοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» είναι οι μόνοι που θα τολμήσουν να βάλουν φρένο στην αντιλαϊκή επίθεση, γιατί δεν πειθαρχούν συνολικά στην πολιτική και στην εξουσία των μονοπωλίων. Είναι οι μόνοι που μπορούν να διεκδικήσουν άμεσα και αποτελεσματικά τα δικαιώματα των εργαζομένων, ακριβώς επειδή αγωνίζονται χωρίς εκπτώσεις για ένα συνολικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, με στόχο την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών και όχι το καπιταλιστικό κέρδος.

Οι δυνάμεις της «Λαϊκής Συσπείρωσης» θα συγκρουστούν στην πράξη με την πολιτική που αυξάνει και οξύνει τα προβλήματα των εργαζομένων στη γειτονιά και στη δουλειά, σε κάθε περιφέρεια και δήμο, σ' ολόκληρη τη χώρα.

Οσο πιο ενισχυμένες βγουν απ' τις κάλπες τόσο πιο αποτελεσματικά θα εμποδίσουν τα νέα χαράτσια και τους νέους φόρους στους δημότες για τη διαχείριση των απορριμμάτων, τους χώρους στάθμευσης, τη λειτουργία δημοτικών υπηρεσιών. Το έκαναν ήδη πράξη στη Νίκαια και στην Ικαρία οι εκλεγμένες δημοτικές αρχές.

Οι εκλεγμένοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» θα αντιταχθούν και θα οργανώσουν τη λαϊκή κινητοποίηση απέναντι σε κάθε προσπάθεια αλλαγής χρήσης γης, σε επενδυτικά σχέδια που θυσιάζουν στο βωμό της κερδοφορίας την ασφάλεια των κατοίκων, τις αγροτικές, δασικές και ελεύθερες εκτάσεις, το περιβάλλον.

Το προηγούμενο διάστημα, οι δυνάμεις που στηρίζει το ΚΚΕ έδωσαν σημαντικές μάχες σ' αυτήν την κατεύθυνση σ' όλη την Ελλάδα. Για την προστασία δασών και ορεινών όγκων απ' την Πάρνηθα και την Πεντέλη μέχρι το Γράμμο. Για την προστασία του υδροφόρου ορίζοντα και της γης απ' τη μόλυνση των βιομηχανικών αποβλήτων στον Ασωπό ποταμό. Για την αποκάλυψη των αντιλαϊκών σχεδίων της κυβέρνησης απ' το Ελληνικό και το Λιμάνι του Πειραιά μέχρι τον Αστακό.

Οι εκλεγμένοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» πρωταγωνιστούν ήδη, και θα συνεχίσουν να το κάνουν, για να υλοποιηθούν επιτέλους από ενιαίο κρατικό φορέα κατασκευών αναγκαία έργα υποδομής για τις λαϊκές ανάγκες, έργα αντιπλημμυρικής προστασίας και αντισεισμικής θωράκισης. Εργα που δεν υλοποιήθηκαν το προηγούμενο διάστημα, γιατί δεν αποτελούσαν προτεραιότητα για τους μεγάλους κατασκευαστικούς και τους τραπεζικούς ομίλους, με κριτήριο την κερδοφορία τους. Το ΚΚΕ παρουσίασε ολοκληρωμένη δέσμη μέτρων σ' αυτήν την κατεύθυνση και διοργάνωσε σχετικές επιστημονικές ημερίδες στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.

Οι δυνάμεις της «Λαϊκής Συσπείρωσης» θα συγκρουστούν αποφασιστικά, για να διασφαλίσουν ότι η κρατική χρηματοδότηση της περιφέρειας θα αυξηθεί και θα δαπανηθεί για την ανακούφιση των λαϊκών προβλημάτων κόντρα στις επιλογές του «Καλλικράτη». Για να έχει κάθε λαϊκή οικογένεια δωρεάν κάλυψη από παιδικό σταθμό, για να μην υπάρχουν σχολεία χωρίς θέρμανση, για την άμεση μεταφορά πόρων στα Κέντρα Υγείας σε κάθε Δήμο. Ταυτόχρονα, η «Λαϊκή Συσπείρωση» δεν καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό ότι μπορεί να υπάρξουν δήμοι όπου τα λαϊκά προβλήματα θα λυθούν ριζικά, χωρίς συνολική ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Οι εκλεγμένοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» βρίσκονται και θα βρίσκονται δίπλα στις αγωνιστικές πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ, στα μπλόκα των αγροτών και στις προσπάθειες της ΠΑΣΥ, στις διεκδικήσεις των αυτοαπασχολούμενων της ΠΑΣΕΒΕ, του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών.

Αυτές οι εκλογές μπορεί και πρέπει να σηματοδοτήσουν την αλλαγή του πολιτικού συσχετισμού με την εκλογική άνοδο των συνδυασμών που υποστηρίζει το ΚΚΕ. Για να οργανώσουμε από καλύτερες θέσεις την ανασύνταξη και την αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος. Για να φωτίσουμε μέσα και από τις καθημερινές μάχες και συγκρούσεις της επόμενης μέρας την ελπιδοφόρα διέξοδο του ριζικά διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης, με πανεθνικό σχέδιο προς όφελος της λαϊκής ευημερίας, με κοινωνική κρατική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής.