Είναι κοινό μυστικό το τι συμβαίνει στο στρατό με το λεγόμενο «βύσμα». Οι περισσότεροι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με αυτήν τη μάστιγα.

Για τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους σε συνθήκες όπως οι σημερινές και για 9 μήνες να υπηρετούν λαμβάνοντας τον ντροπιαστικό μισθό των 8 ευρώ ή τον υποτίθεται υψηλό μισθό των 270 ευρώ της ΕΛΔΥΚ, ενώ τα προβλήματα στην οικογένεια «τρέχουν», είναι δέλεαρ το να βάλεις βύσμα και να είσαι τουλάχιστον κοντά στο σπίτι σου ή να κάνεις μία θητεία εύκολη, χωρίς κόπους. Η άποψη αυτή έρχεται και δένει με την άποψη ότι «η θητεία είναι χαμένος χρόνος, οπότε κοίτα τον εαυτό σου και δεν χρειάζεται να σπάζεσαι και για κάτι».

Οσο κι αν φαίνεται ότι αυτή η κατάσταση αφορά μόνο ένα μικρό κομμάτι της ζωής του νέου, στην πραγματικότητα αφορά το σύνολο της ζωής του. Τα παραπάνω είναι στο πλαίσιο της προετοιμασίας του νέου της εργατικής και λαϊκής οικογένειας για την αγορά εργασίας και ο στρατός εκπληρώνει τον δικό του ρόλο σε αυτήν. Το σύστημα καλλιεργεί αυτήν τη στάση από μικρή ηλικία, αξιοποιώντας όλα τα κανάλια που διαθέτει, ξεκινώντας από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, συνεχίζει στο στρατό και ακολουθεί τον νέο και στην εργασιακή του ζωή.

Ωστόσο, αυτός ο δρόμος έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι δεν λύνει κάποιο πρόβλημα. Αντίθετα, παραλύει την αγωνιστική διεκδικητική στάση που πρέπει να κρατάει ο άνθρωπος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Ιδιαίτερα, αν βάλουμε στην εξίσωση το τι εργασιακές συνθήκες καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε σήμερα, είναι ολοφάνερο ότι και βύσμα να έχεις, πάλι τα προβλήματα που προκαλεί η καπιταλιστική ανάπτυξη και κρίση σε αγγίζουν και με το παραπάνω. Σε αντίθεση με το βόλεμα, η συλλογική διεκδίκηση έχει φέρει κατακτήσεις και καθημερινά επιβεβαιώνεται πως είναι η αναγκαία επιλογή για το λαό μας.

Σήμερα απαιτείται ο νέος της λαϊκής οικογένειας και στη θητεία του να είναι μάχιμος απέναντι στα προβλήματα εντός κι εκτός στρατοπέδου. Αντί για το προσωπικό του βόλεμα να οργανώνει τη συλλογική διεκδίκηση, την αντίσταση σε σχέδια που απειλούν το λαό της χώρας μας και τα κυριαρχικά του δικαιώματα. Να καλλιεργεί το πνεύμα της συλλογικότητας, της ευγενούς άμιλλας και της αλληλεγγύης με τη στάση και το παράδειγμά του. Να μην ανέχεται προσβλητικές συμπεριφορές από οποιονδήποτε εις βάρος του και εις βάρος των συναδέλφων του. Να μη μένει αδιάφορος πιστεύοντας ότι δεν τον αγγίζει τίποτα γιατί «τον έφτιαξε» το βύσμα του. Να προσπαθεί να μάθει όσο περισσότερα μπορεί να του προσφέρει η στρατιωτική εκπαίδευση και να ζητάει το παραπάνω χωρίς να το βλέπει σαν αγγαρεία που την κάνει γιατί «έτσι πρέπει» και για να «σβήνει μέρες».

Λίγο πριν παρουσιαστώ, αλλά και στη θητεία μου, ήρθα αρκετές φορές αντιμέτωπος με τέτοιες «διευκολύνσεις». Τις αρνήθηκα ορθά - κοφτά, για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Επέλεξα να υπηρετήσω στην ΕΛΔΥΚ για να μην επιβαρύνω οικονομικά την οικογένειά μου αλλά και διότι έχοντας μιλήσει με φίλους μου παλαιότερων ΕΣΣΟ, μπορείς να μάθεις πράγματα.

Φτάνοντας στο τέλος της θητείας μου, είμαι χαρούμενος γιατί γνώρισα ανθρώπους που βράζουμε στο ίδιο καζάνι, καλούς χαρακτήρες που θεωρούσαν προσβλητικό να βάλουν βύσμα, που μέσα από τη στάση μας προσπαθήσαμε να μάθουμε όσο περισσότερα γίνεται πάνω στην ειδικότητά μας τραβώντας μπροστά ο ένας τον άλλον. Ανθρώπους που στις δύσκολες στιγμές επιλέξαμε να κουραστούμε περισσότερο για το λόχο μας (δηλαδή, τον συνάδελφο στρατιώτη) παρά να «μικρύνουμε τη θητεία» με τον γνωστό τρόπο. Ανθρώπους - στολίδια του λαού μας που με τη συνολική τους στάση και συμπεριφορά αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ιδανικά και δεν σκύβουν το κεφάλι απέναντι στη δυσκολία. Οτι η διεκδίκηση δεν σταματάει στην πύλη της μονάδας.