Του Ηλία Μακρή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Για τη σοσιαλδημοκρατία και τους θεράποντές της ο λόγος. Που βγήκαν στο κλαρί, δήθεν, να καταγγείλουν τον καπιταλισμό! Οχι τον καπιταλισμό - καπιταλισμό, αλλά τον κακό του εαυτό (!), τον φιλελεύθερο...

Ανακαλύπτουν τώρα ότι φταίει η «ανταγωνιστικότητα». Μάλιστα. Ποια είναι η πρώτη, η κυρίαρχη αρχή σε όλα, μα όλα τα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Η ανταγωνιστικότητα! Και ποιοι έχυσαν τόνους μελάνης για να την υπερασπίσουν μαζί με τους νεοφιλελεύθερους; Οι σοσιαλδημοκράτες! Με πρώτον, εκείνον τον ανεκδιήγητο Ζακ Ντελόρ. Που υπερασπιζόταν τη Λευκή Βίβλο με τίτλο «για την Ανταγωνιστικότητα, την Ανάπτυξη, την Απασχόληση». Κι από κοντά όλα τα ευρωλιγούρια της «αριστεράς» να δηλώνουν με στόμφο πως πρόκειται για τη σοσιαλδημοκρατική λύση ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό!

Ποντάρουν, βέβαια, σ' αυτό που είχε πει - για άλλο λόγο - ο Μητσοτάκης: «Σε δέκα χρόνια ποιος θα θυμάται»... Ελα, όμως, που τα γραπτά τα ρημάδια μένουν...

Γι' αυτό δεν καταλαβαίνουμε καθόλου τη χαρά του αρθρογράφου που χειροκροτεί περίπου σαν αντικαπιταλιστική τη θέση της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων. Η ΣΕΣ σ' όλα τα χρόνια ύπαρξής της έχει αποδειχτεί ο καλύτερος υπερασπιστής των καπιταλιστών. Οι δικοί μας εργατοπατέρες μοιάζουν αγγελούδια μπροστά σε κάτι τύπους σαν τον Μονκ, το αφεντικό της ΣΕΣ. Κι αυτή η ΣΕΣ είναι που εμφανίζεται σήμερα - την ώρα που οι καπιταλιστές πρέπει να φάνε τέτοια σφαλιάρα που να χωθούν βαθιά στη γη - να ζητάει, λέει, μέτρα για την εξυγίανση του συστήματος. Παίρνει γιατρειά η γάγγραινα;

Το πιο ωραίο είναι που ανακάλυψε τη σοσιαλδημοκρατία και το «Βήμα». Το σώζει, βέβαια, ορίζοντας τη σοσιαλδημοκρατία ως «κέντρο». Δεν έχουμε αντίρρηση. Κέντρο είναι, με την έννοια ότι παρεμβαίνει στην ταξική διαπάλη για να εμποδίσει την εργατική τάξη στην εκτέλεση της βασικής της αποστολής: Να γίνει ο νεκροθάφτης του καπιταλισμού!

Κάθε «κεντριστής», για να μην ξεχνάμε και τους φίλους μας τους τροτσκιστές που παριστάνουν την «αριστερά» που αγαπάει ο Πάγκαλος, έχει ακριβώς αυτή και μόνο την αποστολή.

Πάμε γι' άλλα: Δεν είναι εχθροί του κράτους οι «λύκοι». Εχθροί των εργατικών κατακτήσεων είναι. Αυτών που οι εργάτες απέσπασαν όταν οι οικονομικοί τους αγώνες συνάντησαν το κομμουνιστικό κίνημα και οι διεκδικήσεις τους έφτασαν στο σημείο να γράφεται στα καταστατικά των τότε ταξικών συνδικάτων ως άρθρο πρώτο η επιδίωξη για «κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

Φίλοι του κράτους είναι οι «λύκοι». Του δικού τους κράτους. Που όπως πάντα είναι η λύση στα προβλήματά τους. Αυτό που πάντα θα φοβούνται είναι η ώρα που οι εργάτες θα συναντήσουν ξανά τις ξεχασμένες αλήθειες. Οτι, για παράδειγμα, την ώρα που δουλεύουν ήδη παράγουν κέρδος μέσα από την απλήρωτη εργασία. Κι ύστερα παίρνουν σαν μισθό για την αναπαραγωγή της εργατικής τους δύναμης ένα μέρος από την αξία που έχουν παραγάγει. Για να το επιστρέψουν κι αυτό στον καπιταλιστή μέσα από την αγορά προϊόντων.

Αυτήν την ώρα, που οι εργάτες θα συναντάνε και θα ξανασυναντάνε την επαναστατική θεωρία, φοβούνται οι καπιταλιστές. Γιατί αυτή η θεωρία πάει «νύχι - κρέας» με την επαναστατική πράξη...

Μια ματιά στα δικά μας, στο πώς αντιμετωπίζει η αστική τάξη στο σύνολό της (αφεντικά και πολιτικό προσωπικό) το ΚΚΕ, ακριβώς την ώρα που γύρω απλώνεται η κρίση, μαρτυρά πολλά.

Ασχετο: Απεργία σήμερα των εργαζομένων στα ΜΜΕ. Ας μας επιτραπεί να τη μετατρέψουμε σε ευκαιρία να δούμε από κοντά την έκθεση για την ιστορία των ταξικών αγώνων, την ιστορία του ΚΚΕ, δηλαδή. Στην Κοκκινιά το ραντεβού.