Ο ουρανός βρέχει θάνατο. Μέρες τώρα στη Γάζα, όπου και αν κοιτάξει κανείς, το μόνο που υπάρχει είναι αίμα, συντρίμμια, θρήνος, απόγνωση. Αυτή τη φορά διακηρυγμένος στόχος είναι η «εξάλειψη της απειλής που λέγεται Χαμάς». Την προηγούμενη φορά ήταν η «εξάλειψη της απειλής των ρουκετών». Την προπροηγούμενη φορά ήταν η «εξάλειψη της απειλής των βομβιστών». Και ούτω καθεξής. Πάντα υπάρχει για τις ισραηλινές κυβερνήσεις μια «απειλή για να εξαλειφθεί». Πάντα υπάρχει το «ισραηλινό δικαίωμα στην αυτοάμυνα». Πάντα η παλαιστινιακή πλευρά καλείται να αποδείξει κάτι απέναντι στο Ισραήλ.

Το 1993, στη Συμφωνία του Οσλο, με τον Γιάσερ Αραφάτ, που θεωρητικώς αποτελούσε τη βάση για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που θα κατέληγαν σε ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος, η παλαιστινιακή πλευρά υποχρεώθηκε να αποδεχτεί ότι θα επαναδιαπραγματευτεί τις ειλημμένες αποφάσεις του ΟΗΕ (242, 338), που ζητούν σαφώς τερματισμό της κατοχής, διάλυση των εποικισμών και παροχή δικαιώματος επιστροφής στους πρόσφυγες άνευ όρων. Οι διαπραγματεύσεις αυτές, όπως άλλωστε αναμενόταν, δεν κατέληξαν πουθενά. Αντίθετα, οδήγησαν σε έναν κυκεώνα «ενδιάμεσων συμφωνιών», κατά τις οποίες τα θύματα καλούνταν να αποδείξουν τις καλές τους προθέσεις απέναντι στον θύτη.

Το σκηνικό «ευφορίας» κατέρρευσε μία και καλή τον Αύγουστο του 2000, στο Καμπ Ντέιβιντ, όταν, σε αντίθεση με τους μέχρι σήμερα ισραηλινούς ισχυρισμούς, ζητήθηκε από τον Γιάσερ Αραφάτ να αποδεχτεί όρους υποταγής για τη δημιουργία ενός απολύτως ελεγχόμενου και κατακερματισμένου παλαιστινιακού κράτους, κάτι που δεν έπραξε. Η απογοήτευση και η οργή του παλαιστινιακού λαού ξέσπασε ένα μήνα μετά, με αφορμή την προκλητική επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν στον τρίτο ιερότερο τόπο του Ισλάμ, στο τέμενος αλ Ακσα. Η δεύτερη Ιντιφάντα ήταν γεγονός. Οπως, επίσης, ήταν γεγονός ότι ενώ δεν υπήρχε ούτε μία επίθεση επί ισραηλινού εδάφους, τις πρώτες βδομάδες της, ο ισραηλινός στρατός αιματοκυλούσε τα παλαιστινιακά εδάφη (350 νεκροί, 10.000 τραυματίες μόνο το πρώτο τρίμηνο), πυροδοτώντας τη γνωστή περαιτέρω κλιμάκωση.

Το «έργο» πλέον είναι γνωστό και το σκηνικό είναι σχεδόν πάντα το ίδιο. Ενα σκηνικό κόλασης, ισοπέδωσης, θρήνου, θανάτου και αιματοκυλίσματος ενός ολόκληρου λαού. Το 2000 ήταν η δεύτερη Ιντιφάντα και η Δ. Οχθη, όπως και το 2002. Ο τότε Ισραηλινός πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν δήλωνε αποφασισμένος «να ξεριζώσει το δίκτυο των τρομοκρατών», δείχνοντας ως «κέντρο» τους τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ, ο οποίος έμεινε επί μήνες φυλακισμένος στη Μουκάτα'α, από όπου εξήλθε μόνο βαριά άρρωστος για να πεθάνει λίγες μέρες αργότερα.

Το Ινστιτούτο Στρατηγικής Στράτφορντ εκτιμούσε, τότε, ότι στόχος της ισραηλινής ηγεσίας ήταν να υποσκάψει την ενωτική παλαιστινιακή ηγεσία, να προκαλέσει εσωτερικές έριδες, να ανοίξει το δρόμο σε πιο ακραίες φωνές, να απαξιώσει κάθε έννοια λειτουργίας και ύπαρξης της Παλαιστινιακής Αρχής. Η εκτίμηση αυτή, περισσότερο από πέντε χρόνια μετά, έχει, μάλλον, επιβεβαιωθεί.

Τότε, ο ισραηλινός στρατός «αυτοαμυνόταν», όπως πάντα, απέναντι στους «τρομοκράτες» του Αραφάτ, ισοπεδώνοντας χωριά, σπίτια, καλλιέργειες, ξεκληρίζοντας οικογένειες. Αποκορύφωμα της «Αμυντικής Ασπίδας», η 12ήμερη πολιορκία του προσφυγικού καταυλισμού της Τζενίν, που ισοπεδώθηκε από τα τανκς και τους εκσκαφείς μαζί με όσους κατοίκους και μαχητές δεν τον εγκατέλειψαν.

Ο ισραηλινός στρατός χρειάστηκε μήνες για να αποσυρθεί πάλι στα όρια των παλαιστινιακών πόλεων. Γιατί έξω από τη Δ. Οχθη, επί της ουσίας, δε βρέθηκε ούτε κατά τη διάρκεια των «διαπραγματεύσεων του Οσλο». Αντίθετα, κατά μέσο όρο υπολογίζεται ότι στο 74% των δρόμων της Δ. Οχθης βρίσκονται σημεία ελέγχου του ισραηλινού στρατού, τα οποία αυξάνονται «σε περιόδους έντασης». Είναι σαφές ότι οι μετακινήσεις εντός, αλλά και από τη Δ. Οχθη δεν είναι διόλου εύκολες για τους κατοίκους της.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, όταν αρχίζει να ανεγείρεται το «διαχωριστικό τείχος» στη Δ. Οχθη, που υπολογίζεται ότι θα έχει μήκος 723 χιλιόμετρα, και όταν ολοκληρωθεί το 86% αυτού θα έχει κατασκευαστεί επί προσαρτημένου παλαιστινιακού εδάφους και θα εγκολπώνει προς την ισραηλινή πλευρά το σύνολο της Ιερουσαλήμ, καθώς και περίπου 385.000 εποίκους που κατοικούν στους μεγαλύτερους εποικισμούς. Κατά την προσφιλή ισραηλινή τακτική, και το τείχος «χτίζεται για λόγους αυτοάμυνας». Βέβαια, εκτός από την και εδαφική προσάρτηση της ανατολικής Ιερουσαλήμ και μέρους της Δ. Οχθης, θα αφήνει στον ενδιάμεσο «ουδέτερο χώρο» μεταξύ Δ. Οχθης και Ισραήλ 35.000 Παλαιστινίους.

Αλλοι 125.000 θα ζουν σε κοινότητες που θα είναι περικυκλωμένες από τρεις πλευρές από το τείχος, ενώ άλλοι 26.000 θα ζουν σε κοινότητες που θα είναι πλήρως περικυκλωμένες από το τείχος και θα εξέρχονται από αυτές με σήραγγες ή με γέφυρες! Το γεγονός ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ζήτησε από το 2004 την άμεση κατεδάφισή του, αλλά αυτό ουδέποτε έγινε, και επίσης ότι ουδείς, εκ των όσων σήμερα χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα για το δράμα του παλαιστινιακού λαού», δεν άσκησε πιέσεις για να γίνει, δε θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη.

Δε θα πρέπει επίσης να αποτελεί έκπληξη ότι ακόμη και σήμερα αναφέρεται ως «κίνηση καλής θέλησης τεράστιας σημασίας» η ισραηλινή αποχώρηση από το εσωτερικό της Γάζας, τον Αύγουστο του 2005. Μία κίνηση, που κυνικά ο ίδιος ο Σαρόν τότε χαρακτήριζε ως συμφέρουσα «γιατί μειώνει το κόστος της στρατιωτικής παραμονής εκεί για χάρη μόνο 8.500 εποίκων», ενώ κάλλιστα ολόκληρη η περιοχή μπορεί να ελέγχεται μόνον από έξω: Δηλαδή να μετατραπεί σε μια μεγάλη φυλακή από αέρος, θαλάσσης και εδάφους.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει έκτοτε στη Λωρίδα της Γάζας. Ο ισραηλινός κλοιός έχει σφίξει πολύ περισσότερο από τότε που η «Χαμάς» εκλέχτηκε δημοκρατικά στις βουλευτικές εκλογές, όπου, ουσιαστικά, οι ισραηλινές ηγεσίες, οι ΗΠΑ και η ΕΕ πίεσαν τους Παλαιστινίους να οδεύσουν, στις αρχές του 2006, για να εκλεγεί μια «αξιόπιστη ηγεσία». Το αποτέλεσμα, όμως, της επιλογής του παλαιστινιακού λαού δεν έγινε ποτέ σεβαστό. Με αποκλεισμούς, εμπάργκο, στρατιωτικές επιχειρήσεις, δολοφονίες ακριβείας, η ισραηλινή πλευρά, έχοντας την ανοιχτή αμερικανική υποστήριξη και τη σιωπηλή συνενοχή της ΕΕ, συνέχισε το έργο του διχασμού της παλαιστινιακής πολιτικής σκηνής, πετυχαίνοντας, μάλιστα, η ενδο-παλαιστινιακή αντιπαράθεση να φτάσει στα πρωτοφανή για την παλαιστινιακή ιστορία σημεία της ανοιχτής σύγκρουσης.

Η ανάληψη των ηνίων της Λωρίδας της Γάζας από τη «Χαμάς», που εκτόπισε ενόπλως τη «Φατάχ» την άνοιξη του 2006, μετατρέπει αυτομάτως τη γη της και τον πληθυσμό της σε πεδίο βολής του ισραηλινού στρατού. Ο ένας αποκλεισμός διαδέχεται τον άλλο, όπως και η μία αιματηρή επιδρομή ακολουθεί την άλλη. Το 1,5 εκατομμύριο Παλαιστινίων που ζει εκεί, οι οποίοι σε ποσοστό 70% είναι απόγονοι προσφύγων, υποχρεώνεται σε λιμοκτονία. Το Ισραήλ δε δέχεται εργάτες από εκεί στο έδαφός του, τα σύνορα κλείνουν συχνά και για τον ΟΗΕ και την ανθρωπιστική βοήθεια, η ανεργία εκτοξεύεται στο 86%. Τους τελευταίους 18 μήνες, οι υπηρεσίες του ΟΗΕ μιλούν για μία από τις μεγαλύτερες ανθρωπιστικές καταστροφές στην ιστορία, με το 79,4% να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, εξαρτώμενο από την ανθρωπιστική βοήθεια που δεν εισέρχεται λόγω του αποκλεισμού.

Ενός αποκλεισμού, στον οποίο έχουν συναινέσει ΗΠΑ και ΕΕ, παρά τα λογής ευχολόγια που κατά καιρούς διατυπώνει η δεύτερη. ΗΠΑ και ΕΕ, είτε ενιαία είτε με μικρές λεκτικές διαφοροποιήσεις μεταξύ των δυνάμεών της, έχουν αποβάλει από το λεξιλόγιό τους την κομβική έννοια της κατοχής, έχουν παραλληλίσει το δικαίωμα ενός λαού στην αντίσταση κατά του κατακτητή του με τρομοκρατία. Ακόμη και πίσω από την τελευταία μεγάλη «πρωτοβουλία αναζωπύρωσης της ειρηνευτικής διαδικασίας», το Νοέμβρη του 2007 στην Ανάπολη των ΗΠΑ, δεν κρυβόταν κανένα ενδιαφέρον για πραγματική επίλυση του Παλαιστινιακού. Κρυβόταν μόνον η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να προωθήσει τα διακηρυγμένα σχέδιά της για την «ευρεία Μέση Ανατολή» και οι φιλοδοξίες των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ να επωφεληθούν τα μέγιστα από την υλοποίηση των σχεδίων αυτών, είτε συμφωνώντας είτε διαγκωνιζόμενες μεταξύ τους.

Το έγκλημα που συντελείται τις τελευταίες μέρες στη Γάζα ούτε υπήρξε «κεραυνός εν αιθρία», ούτε υπήρξε «αντίδραση» του Ισραήλ στην «απειλή των ρουκετών». Είναι η λογική συνέπεια της πολιτικής που ακολουθούν οι ιμπεριαλιστές στην περιοχή της Μέσης Ανατολής επί δεκαετίες, μετατρέποντας τους λαούς της, και ειδικότερα τον παλαιστινιακό λαό, σε πεδίο βολής για την επιβολή, διά της βίας και διά της υποταγής, των συμφερόντων τους, όπως ακριβώς προσπάθησαν, χωρίς να το καταφέρουν, να πράξουν και με την εισβολή στο Λίβανο το 2006.

Πίσω από τα ισραηλινά αεροσκάφη και τανκς, πίσω από την ισραηλινή προκλητική αδιαλλαξία και την περιφρόνηση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, βρίσκονται τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, που επιδιώκουν να εδραιωθούν στην πολύτιμη γεωστρατηγικά περιοχή και αξιοποιούν το αίμα του παλαιστινιακού λαού ως «μοχλό πίεσης». Ο,τι γίνεται στη Γάζα, σήμερα, ό,τι έγινε στη Δ. Οχθη πριν από έξι χρόνια, ό,τι γίνεται στα παλαιστινιακά εδάφη εδώ και δεκαετίες, δεν αφορά μόνο τον παλαιστινιακό λαό. Αφορά όλους τους λαούς της περιοχής, όλους τους λαούς του κόσμου που μπορούν ν' αντισταθούν και να ανατρέψουν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών.