Ο απολογισμός του 2015, του πρώτου χρόνου της στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, επιβεβαιώνει ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει αρπάξει από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τη «σκυτάλη» στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, όχι μόνο στην εσωτερική, αλλά και στην εξωτερική πολιτική.

Με την ίδια αντιλαϊκή «πυξίδα», τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί και σε αυτό το πεδίο να προωθήσει τη «βρώμικη δουλειά» για λογαριασμό του: Πίσω από τη λεγόμενη «πολυδιάστατη και ενεργητική εξωτερική πολιτική» βρίσκεται η προσπάθειά της να υπηρετήσει τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των ελληνικών μονοπωλιακών ομίλων, με βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στους εντεινόμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην ευρύτερη περιοχή.

Χαρακτηριστικές αυτής της επικίνδυνης πολιτικής για λογαριασμό του κεφαλαίου είναι οι δύο συνεντεύξεις του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά (στις εφημερίδες «Αυγή» και «Αγορά»), με τις οποίες κλείνει το 2015, αποτυπώνοντας την προσπάθεια της κυβέρνησης να καταστήσει την ελληνική αστική τάξη «διεθνή παίκτη»...

«Η Ελλάδα γνωρίζει καλά τη Μέση Ανατολή. Είναι χώρα που "μυρίζει" έγκαιρα τις εξελίξεις και διακρίνει τις προοπτικές στην περιοχή», λέει χαρακτηριστικά ο Ν. Κοτζιάς στην «Αυγή».

Πρόκειται, φυσικά, για τις «προοπτικές» του εγχώριου κεφαλαίου, για το «μερτικό» που «μυρίζεται» και διεκδικεί στο φόντο της κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και των ανταγωνισμών στη Μέση Ανατολή, στους οποίους βυθίζει βαθύτερα το λαό η συγκυβέρνηση.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο υπουργός Εξωτερικών διαφημίζει τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους κινείται η εξωτερική πολιτική της συγκυβέρνησης:

-- «Ρόλος διαμεσολαβητή». Η Ελλάδα, λέει ο Ν. Κοτζιάς, «έχει καλές σχέσεις με όλες τις χώρες της περιοχής. Αυτές αποδέχονται το ρόλο μας ως κράτους που διαμεσολαβεί και προωθεί, μακριά από τη δημοσιότητα, διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε μέρη με αντιθέσεις».

Αυτή είναι η «ειδίκευση» στην οποία στοχεύει η κυβέρνηση, εκτιμώντας με αυτόν τον τρόπο να γίνει «χρήσιμη στο παγκόσμιο σύστημα», ως «γέφυρα ανάμεσα στη δύση - ΕΕ όπου ανήκουμε» και τις «αναδυόμενες χώρες» (οι ορολογίες είναι από πρόσφατες δηλώσεις του ίδιου του υπουργού Εξωτερικών). «Διαμεσολάβηση», δηλαδή, με τις ευλογίες των λυκοσυμμαχιών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ενταγμένη στους επικίνδυνους σχεδιασμούς τους.

Καθόλου τυχαία, στην ίδια συνέντευξη στην «Αυγή», ο Ν. Κοτζιάς υπενθυμίζει «τη Διεθνή Διάσκεψη για την Προστασία των Θρησκευτικών και Πολιτισμικών Κοινοτήτων στη Μέση Ανατολή που διοργανώσαμε πριν από δύο μήνες στην Αθήνα» και «διαφημίζει» ότι «τώρα δημιουργούμε Διεθνές Παρατηρητήριο επί του θέματος». Πρωτοβουλίες, δηλαδή, που η ίδια η κυβέρνηση έχει ομολογήσει ότι συμβάλλουν στην «ηθική νομιμοποίηση» μιας γενίκευσης της ιμπεριαλιστικής επέμβασης των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στη Μέση Ανατολή, στο όνομα της καταπολέμησης των τζιχαντιστών.

-- Αξονες με άλλες αστικές τάξεις. Απαριθμώντας τις «μορφές συνεργασίας» που επιχειρεί να στήσει η κυβέρνηση με άλλα κεφάλαια της περιοχής, ο Ν. Κοτζιάς αναφέρει: «Υπάρχουν οι τριμερείς συνεργασίες με την Κύπρο και το Ισραήλ, καθώς και με την Κύπρο και την Αίγυπτο. Τώρα θα προστεθεί η τριμερής με την Ιορδανία και την Κύπρο. Η Αίγυπτος έχει αποδεχτεί να υπάρχει για ζητήματα ασφάλειας και σταθερότητας της περιοχής μια τετραμερής με συμμετοχή της ίδιας, της Ιορδανίας, της Κύπρου και της Ελλάδας (...) Πρόσφατα, πέρα από εμένα, ανώτατοι διπλωμάτες του υπουργείου επισκέφτηκαν για συνομιλίες το Λίβανο, την Ιορδανία, το Ιράκ και το Ισραήλ».

Στην πραγματικότητα, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιχειρεί να παγιώσει και να «αυγατίσει» τους άξονες που προωθούσαν και οι προκάτοχοί της, στο πλαίσιο της προσπάθειας της ελληνικής αστικής τάξης να διασφαλίσει τα συμφέροντά της σε μια περιοχή όπου οξύνονται οι ανταγωνισμοί ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων για τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών κοιτασμάτων, στρατηγικών διαύλων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων κ.ο.κ. Ακριβώς γι' αυτό, άλλωστε, αυτοί οι άξονες και οι αντιάξονες αναδιατάσσονται συνεχώς, έντονες αντιθέσεις εμφανίζονται ακόμα και στο εσωτερικό τους, ενώ δε διασφαλίζουν σε τίποτα τους λαούς της περιοχής. Ενα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα πιθανής αναδιάταξης, που αν προχωρήσει θα επηρεάσει άμεσα τις επιδιώξεις του ελληνικού κεφαλαίου, είναι και η πρόσφατη έναρξη διαβουλεύσεων μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, με σκοπό την αναθέρμανση των μεταξύ τους σχέσεων...

-- Διεκδίκηση ρόλου «διεθνούς παίκτη» με όχημα το Προσφυγικό. Πάνω στο δράμα των προσφύγων που προκαλεί η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Μέση Ανατολή, η ελληνική κυβέρνηση διεκδικεί περαιτέρω «γεωπολιτική αναβάθμιση» του κεφαλαίου: «Ως προς τις προσφυγικές ροές, είμαστε διεθνής παίκτης με κεντρική σημασία», δηλώνει ανερυθρίαστα ο Ν. Κοτζιάς, για να προσθέσει ότι «το Προσφυγικό μας πρόσθεσε προβλήματα, αλλά ταυτόχρονα ενδυνάμωσε τη σημασία μας»...

Στην πραγματικότητα, βέβαια, η διαχείριση του Προσφυγικού χρησιμοποιείται ως όχημα για τους επικίνδυνους σχεδιασμούς όλων των ισχυρών καπιταλιστικών κέντρων που παρεμβαίνουν στην περιοχή. Ο ίδιος ο Ν. Κοτζιάς, αναγνωρίζοντας π.χ. το ρόλο που διεκδικεί το γερμανικό κεφάλαιο στην περιοχή, μέσω του Προσφυγικού, δηλώνει στην «Αγορά» ότι «είναι ανάγκη να κάνουν μια ιδιαίτερη συζήτηση η χώρα απ' όπου έρχονται οι πρόσφυγες στην ΕΕ, η κύρια χώρα υποδοχής τους και η χώρα όπου καταλήγουν οι περισσότεροι». Την ίδια ώρα, η γεωστρατηγική, οικονομική και στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας «βαραίνει» στις σχετικές αποφάσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, αναβαθμίζοντας τη θέση της τουρκικής αστικής τάξης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για τις εξελίξεις στο Αιγαίο και το Κυπριακό.

Με πρόσχημα τη διαχείριση του Προσφυγικού, άλλωστε, εντείνονται και οι πιέσεις για κοινές περιπολίες Ελλάδας - Τουρκίας στο Αιγαίο, υπό ευρωενωσιακή ομπρέλα, όπως και οι σχεδιασμοί για τη νέα Ακτοφυλακή και Συνοριοφυλακή της ΕΕ. Ερωτώμενος, μάλιστα, για το αν η ελληνική κυβέρνηση θέσει βέτο στην περίπτωση που δοθεί σε αυτήν τη νέα ευρωενωσιακή δύναμη καταστολής δυνατότητα επέμβασης στα σύνορα χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του κράτους - μέλος στο οποίο αυτά ανήκουν, ο Ν. Κοτζιάς όχι μόνο απέφυγε να απαντήσει, αλλά τόνισε ότι «η Ελλάδα ήταν πάντα υπέρ της ανάπτυξης μιας δημοκρατικής ΕΕ με κοινά σύνορα»...

Κομβικό στοιχείο τόσο στην προσπάθεια γεωπολιτικής αναβάθμισης της ελληνικής αστικής τάξης, όσο και στη βαθύτερη εμπλοκή του λαού στους επικίνδυνους ανταγωνισμούς, αποτελεί βέβαια ο στόχος του κεφαλαίου να καταστεί η χώρα «ενεργειακό κέντρο».

«Θέλουμε να κάνουμε την Ελλάδα ενεργειακό κέντρο», τονίζει χαρακτηριστικά ο Ν. Κοτζιάς, και συνεχίζει: «Αυτό θα αναβαθμίσει τις γεωπολιτικές και γεωοικονομικές δυνατότητές μας. Θα μας δώσει τη δυνατότητα να έχουμε Ενέργεια σε ανταγωνιστικό κόστος και τιμές. Θα συμβάλει στη σταθερότητα στην περιοχή».

Η πλήρης στοίχιση της συγκυβέρνησης με τους στόχους του κεφαλαίου για γεωστρατηγική αναβάθμιση έναντι των ανταγωνιστών του και για διασφάλιση φτηνής Ενέργειας δε χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό.

Είναι προκλητική ωστόσο η προσπάθεια της συγκυβέρνησης να ντύσει όλα τα παραπάνω με το μανδύα της «συμβολής στη σταθερότητα στην περιοχή», όταν η χώρα και ο λαός εμπλέκονται βαθύτερα στα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ για τους ματωμένους δρόμους της Ενέργειας, όταν η πείρα αποδεικνύει περίτρανα ποια είναι η μοίρα των λαών στα «ενεργειακά κέντρα» του κεφαλαίου, όπως στην Ουκρανία, στη Συρία, στο Ιράκ, στη Λιβύη κ.ο.κ.