Η επιτυχία της πανεργατικής απεργίας στις 17 Δεκέμβρη στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στη δράση των κομμουνιστών και άλλων πρωτοπόρων εργατών, βάζοντας γερές βάσεις για την κλιμάκωση του αγώνα

Για να εμπνεύσουν τους συναδέλφους τους, να βοηθήσουν με συλλογικές διαδικασίες το δυνάμωμα και την οργάνωση της απεργίας, να ξεσκεπάσουν τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες και να ασκήσουν πίεση για αποφάσεις συμμετοχής στην κινητοποίηση με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Για να κερδηθούν ακόμα περισσότερες εργατικές συνειδήσεις στην πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που μόνο κριτήριο έχει στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και την ικανοποίησή τους.

Στις 10 Φλεβάρη να νεκρώσουν περισσότερα εργοστάσια, γιαπιά, ναυπηγεία, γραφεία, μαγαζιά. Στις 10 Φλεβάρη ακόμα περισσότεροι νέοι εργατοϋπάλληλοι να τολμήσουν το βήμα, να αψηφήσουν την εργοδοτική τρομοκρατία, να γυρίσουν την πλάτη στα κελεύσματα της υποταγής, να πάρουν τη θέση τους στη στρατιά των απεργών. Αυτά τα βήματα, αυτή η μετρήσιμη επιτυχία, περνάει και μέσα από τη δουλειά του κάθε κομμουνιστή στον τόπο δουλειάς του.

Κάθε μέρα που περνάει, νέα αντιλαϊκά μέτρα και σχέδια έρχονται να προστεθούν και να πολλαπλασιάσουν τα βάρη στις πλάτες της λαϊκής οικογένειας. Γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο σε πλατιές λαϊκές μάζες ότι η αναμονή δεν είναι λύση για τους εργαζόμενους. Μόνη λύση που πραγματικά συμφέρει την εργατιά είναι η αντίσταση, η οργάνωση της πάλης, η ανυποχώρητη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της, η αντεπίθεση σε μια πολιτική που επιφυλάσσει μόνο νέα δεινά.

Γι' αυτό, με νύχια και με δόντια, η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ προσπαθούν να καθησυχάσουν το λαό, να αποσπάσουν τη συναίνεση - υποταγή του. Ωστόσο, όσο κι αν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να εξωραΐσει την πολιτική της ή να την περιβάλλει με το πέπλο των «αναγκαίων» για το κεφάλαιο μέτρων, προσπαθώντας να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση, όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ.

Η δράση του ΚΚΕ βοηθάει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους του μόχθου να αναμετρώνται με αποτελεσματικότητα και να ξεπερνούν τις αυταπάτες που στις πρόσφατες εκλογές τούς οδήγησε να στηρίξουν το ΠΑΣΟΚ, στη λογική του «μικρότερου κακού». Ολο και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων αντιλαμβάνεται αυτό που το ΚΚΕ πριν ακόμα από τις εκλογές υπογράμμιζε: Οτι όποιο κόμμα και αν είναι στην κυβέρνηση, είτε το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ, η πολιτική που θα υλοποιήσει θα είναι βαθύτατα αντεργατική και αντιλαϊκή. Οτι έρχεται θύελλα αντιλαϊκών μέτρων σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.

Κάθε μέρα που περνάει χωρίς διεκδίκηση και πάλη, κάθε εβδομάδα που «χαρίζεται» στην κυβέρνηση για να υλοποιήσει το αντιλαϊκό της πρόγραμμα, κάθε νέο μέτρο που μπαίνει σε τροχιά εφαρμογής, λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής της αντιδραστικής δύναμης που σφίγγει τη μέγκενη στα μηλίγγια της εργατιάς.

Απέναντι στη θύελλα αντιλαϊκών μέτρων που ήδη ξεδιπλώνεται με αυξανόμενη ένταση, η ίδια η εργατιά πρέπει να βάλει φρένο. Να αντισταθεί στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, τα οποία χτυπούν τα φτωχά λαϊκά στρώματα, μέσα από την αύξηση της έμμεσης φορολογίας, το τσεκούρωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη μείωση μισθών και συντάξεων, την περικοπή επιδομάτων κλπ.

Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης της κυβέρνησης δεν αφήνει στο απυρόβλητο κανένα δικαίωμα των εργαζομένων, αλλά εξαπολύει σφοδρή επίθεση σε όλο το φάσμα της ζωής του λαού. Εξάλλου, τα μέτρα αυτά δε φορτώνουν απλά τα βάρη της κρίσης στην εργατιά, αλλά έρχονται για να μείνουν. Αποτελούν μέτρα - κλειδί για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και δε θα αντικατασταθούν με φιλολαϊκά μέτρα μετά την «ανάκαμψη» από την κρίση.

Κόντρα στις Σειρήνες της συναίνεσης και της υποταγής, που βομβαρδίζουν καθημερινά τις λαϊκές συνειδήσεις για να αποσπάσουν τη συναίνεση και την υποταγή των εργαζομένων, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες μπροστά στην απεργία της 10ης Φλεβάρη, δε χάνουν χρόνο: Με πρωτοπόρα δράση αφυπνίζουν, εμπνέουν. Είναι οι πρώτοι που απεργούν χωρίς φόβο και ψευτοδιλήμματα, τσαλακώνουν στην πράξη την εργοδοτική τρομοκρατία, τις απειλές απόλυσης και τον εκφοβισμό. Δείχνουν έμπρακτα ότι η δύναμη βρίσκεται στα χέρια της εργατιάς και είναι η ίδια η εργατιά που πρέπει να τη διατρανώσει.

Αυτός είναι ο ρόλος των κομμουνιστών καθημερινά, στον αγώνα για το μεροκάματο, στους τόπους δουλειάς. Εκεί επιβεβαιώνεται η πρωτοπορία του Κόμματος: Στην αλύγιστη στάση των μελών, οπαδών και φίλων του, στην ανυποχώρητη δράση τους, στη συνεχή προσπάθεια να αποκρουστεί η εργοδοτική και κυβερνητική προπαγάνδα. Στη διαρκή δουλειά για να κερδηθούν περισσότερες λαϊκές συνειδήσεις με την ταξική γραμμή στο συνδικαλιστικό κίνημα, να διεκδικήσουν περισσότεροι εργαζόμενοι αυτό που τους ανήκει.

Μπροστά και στην οργάνωση της απεργίας της 10ης Φλεβάρη, οι κομμουνιστές αποδεικνύουν τον πρωτοπόρο ρόλο τους. Αξιοποιώντας την πλούσια παρακαταθήκη από την οργάνωση της απεργίας στις 17 Δεκέμβρη, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, ρίχνονται στη μάχη της οργάνωσης της απεργίας, ξεπερνώντας τους υπαρκτούς φόβους της απόλυσης ή των όποιων «αντιποίνων» από την εργοδοσία.

Οργώνουν τους τόπους δουλειάς, εμπνέουν με το παράδειγμά τους, συσπειρώνουν δυνάμεις γύρω από τα αιτήματα των ταξικών δυνάμεων, συγκροτούν επιτροπές αγώνα στους τόπους δουλειάς. Κάθε νέος εργάτης, που αφήνει πίσω του τη γραμμή του συμβιβασμού και συντάσσεται με τη γραμμή της ταξικής πάλης, αποτελεί δύναμη που θα πολλαπλασιαστεί στη συνέχεια. Αλλωστε, αυτή είναι μια καθημερινή δουλειά που δεν ξεκινάει μπροστά στις απεργιακές μάχες ούτε τελειώνει με την ολοκλήρωσή τους.

Με ακούραστη δουλειά, οι κομμουνιστές απλώνουν βήμα βήμα το κάλεσμα σε λαϊκή αντεπίθεση και συγκρούονται καθημερινά όχι μόνο με την εργοδοτική αυθαιρεσία, αλλά και με κάθε φόβητρο που αξιοποιεί ή εφευρίσκει η πλουτοκρατία και τα πλοκάμια της για να εμποτίσουν με φόβο τη λαϊκή συνείδηση. Από τη συκοφάντηση και την προπαγάνδα περί αναποτελεσματικότητας των αγώνων, μέχρι τις ωμές απειλές για απολύσεις και παραπέρα πετσόκομμα δικαιωμάτων.

Η μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων στην προηγούμενη απεργία, το πλήθος των νέων εργατοϋπαλλήλων που απήργησε, αψηφώντας ακόμα και αυτήν την ωμή και πρωτοφανή απεργοσπασία από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αποτελεί ένα σπουδαίο εφόδιο - εφαλτήριο για ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή στην ερχόμενη απεργιακή κινητοποίηση με τους στόχους πάλης και τα αιτήματα του ΠΑΜΕ.

Αυτή η μαγιά, δε δημιουργήθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Το δυνάμωμά της, το κέρδισμα ακόμα περισσότερων εργατικών συνειδήσεων, η συσπείρωση δυνάμεων είναι μια μάχη που δίνεται καθημερινά, με υπομονή, επιμονή, πρωτοπόρα ασίγαστη δράση, βάθεμα της οργάνωσης των εργαζομένων. Είναι μια δουλειά που καρπίζει, σε πείσμα των καιρών που θέλουν τους εργαζόμενους σκυφτούς και υποτακτικούς. Είναι μια δουλειά που περνάει μέσα από τη στάση του κάθε κομμουνιστή, μέσα από το συγκεκριμένο σχέδιο παρέμβασης των κομματικών οργανώσεων στους τόπους δουλειάς και κατοικίας.

Είναι μια δουλειά που μπροστά και στην απεργία θα ενταθεί, γιατί αυτό που οι εργαζόμενοι πια καταλαβαίνουν πρέπει να γίνει πράξη: Δεν μπορούν να περιμένουν φιλολαϊκές εξελίξεις από τις κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας. Δεν μπορούν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Πρέπει οι ίδιοι να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Να οργανωθούν στα σωματεία τους, να παλέψουν για τη ριζοσπαστικοποίηση των μικρών και μεγάλων εργατικών αγώνων, να συσπειρωθούν στο πλαίσιο πάλης του ΠΑΜΕ. Να πλημμυρίσουν τους δρόμους πίσω από τα πανό με τα ταξικά αιτήματα στις 10 του Φλεβάρη.