Στην παρέμβασή της με θέμα «Οι πραγματικοί ένοχοι για τα Βιομηχανικά Ατυχήματα Μεγάλης Εκτασης (ΒΑΜΕ)», η Εύη Γεωργιάδου, δρ. χημικός μηχανικός, μέλος του Τμήματος Περιβάλλοντος της ΚΕ του ΚΚΕ και της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, μεταξύ άλλων σημείωσε πως:

«Η εμπειρία από καταστροφές στην Ελλάδα και διεθνώς καθώς και ο κίνδυνος ενός βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης, που παραμονεύει σε πολλές περιοχές της χώρας μας, υπογραμμίζουν ότι το σημερινό κράτος δεν προσφέρει ουσιαστική προστασία απέναντι σε φυσικά φαινόμενα και τεχνολογικούς κινδύνους.

(...) Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ενός βιομηχανικού ατυχήματος μεγάλης έκτασης στη χώρα μας;

Ας σκεφτούμε μόνο φίλες και φίλοι ότι στο Θριάσιο, στον Πειραιά, στο Πέραμα, στην Ανατολική Αττική, στη Θεσσαλονίκη, στην Κόρινθο, στην Κρήτη, στην Καβάλα και σε πολλές άλλες περιοχές, λειτουργούν εγκαταστάσεις που υπάγονται και τυπικά στην Οδηγία Σεβέζο. Πανελλαδικά ο αριθμός τους προσεγγίζει τις 200 (...)

Ο αντίλογος που ακούμε από κυβερνητικά χείλη, της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, είναι ότι «η πιθανότητα εκδήλωσης ενός ατυχήματος δεν είναι μεγάλη, γιατί λαμβάνονται μέτρα για να μην εκδηλωθεί, γιατί υπάρχει η νομοθεσία που μας προστατεύει». (...) Ξέρουμε από την ίδια μας την πείρα ότι έστω και αυτή η σημερινή νομοθεσία δεν εφαρμόζεται ουσιαστικά.

Κάθε εργοδότης εξετάζει το αν και ποια μέτρα θα λάβει με κριτήριο την επίδραση που θα έχουν αυτά στην κερδοφορία του. Ταυτόχρονα, το αστικό κράτος θωρακίζει την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου με την απουσία ουσιαστικού ελέγχου για την εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας, αλλά και με τη διατήρηση κενών στη νομοθεσία, ώστε να μην εφαρμόζεται αυτή αποτελεσματικά. Είναι τόσο μικρός ο αριθμός των Επιθεωρητών Υγείας και Ασφάλειας της Εργασίας και των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος, που για να γινόταν έστω και μια απλή επίσκεψη για έλεγχο σε όλους τους χώρους, θα απαιτούνταν χρόνια! (...)

Ως Κόμμα έχουμε απαιτήσει επανειλημμένα να απαντηθούν τα πραγματικά ερωτήματα:

Υπάρχουν αποδεκτά κριτήρια για το πώς θα αποφασιστεί η ενδεδειγμένη δράση προστασίας του πληθυσμού; Δηλ. αν θα πρέπει να γίνει εκκένωση ή παραμονή σε κατάλληλους χώρους; Τι θα γίνει αν πάει να πραγματοποιηθεί εκκένωση και φρακάρουν οι δρόμοι;

Τα σχέδια που υπάρχουν λαμβάνουν υπόψη το σύνολο των κινδύνων και την αλληλεπίδρασή τους σε κάθε περιοχή;

Υπάρχει επαρκές προσωπικό, οργάνωση, εξοπλισμός και μέσα για την αποτελεσματική εφαρμογή του κάθε σχεδίου;

Υπάρχουν δρόμοι και μέσα διαφυγής, αν αυτό απαιτηθεί για το σύνολο του πληθυσμού;

Υπάρχουν ασφαλείς και κατάλληλοι χώροι καταφυγής του πληθυσμού;

Υπάρχουν επαρκείς υποδομές για την περίθαλψη και αποκατάσταση της υγείας των πληγέντων;

Εχει ληφθεί υπόψη στα υπάρχοντα σχέδια το ζήτημα της διαχείρισης της πανδημίας Covid-19 και τι επιπλέον προβλήματα δημιουργούνται;

Εχουν δοκιμαστεί στην πράξη τα όποια σχέδια;

Εχει ενημερωθεί και εκπαιδευθεί ο πληθυσμός;

Δυστυχώς, γνωρίζουμε ήδη την αρνητική απάντηση σε όλα αυτά... (...)

Για αυτήν την εγκληματική πολιτική είναι συνένοχες όλες οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) και η σημερινή της ΝΔ. Ολες υπηρετούν μια πολιτική που θυσιάζει τις ανάγκες μας στον βωμό της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

(...) Υπάρχει διέξοδος στον αντίποδα αυτής της πολιτικής; Υπάρχει! Υπάρχει ο δρόμος που οδηγεί στην κοινωνική ευημερία. Ο σοσιαλισμός! (...)

Τόσο τα επιτεύγματα της γρήγορης και ασφαλούς μεταφοράς πληθυσμού μετά από ατύχημα, όσο και η αρνητική πείρα απ΄την περίοδο της υποχώρησης του κεντρικού σχεδιασμού στη Σοβιετική Ενωση και της χαλάρωσης της κρατικής επαγρύπνησης για την τήρηση των μέτρων ασφαλείας, επιβεβαιώνουν την υπεροχή του σοσιαλισμού. Σε ορισμένα παραδείγματα όπως του Τσερνομπίλ, η θετική και η αρνητική πλευρά ανεδείχθησαν ταυτόχρονα.

Για να ανοίξει ο δρόμος γι' αυτή την ελπιδοφόρα προοπτική μπαίνουμε μπροστά στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, σε κάθε κλάδο, σε κάθε περιοχή (...) Σας καλούμε να βαδίσουμε σε αυτόν τον δρόμο, για να σταματήσουμε να ζούμε μέσα στην ανασφάλεια, για να ζήσουμε επιτέλους τη ζωή που μας αξίζει!»

Στην παρέμβασή του, με θέμα «Για την ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική προστασία», ο Βασίλης Μπέλλος, πολιτικός μηχανικός, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Μηχανικών Περιβάλλοντος στην Πολυτεχνική Σχολή Ξάνθης Δημοκρίτειου Πανεπιστήμιου Θράκης, σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Αν και μας λένε ότι οι πλημμύρες είναι ένα φαινόμενο που μας αφορά όλους, πλούσιους και φτωχούς, εντούτοις οι επιπτώσεις στα κατώτερα λαϊκά στρώματα και στην εργατική τάξη είναι πολύ μεγαλύτερες σε σύγκριση με τις αντίστοιχες επιπτώσεις που βιώνει η αστική τάξη (...) Τα τελευταία χρόνια η απάντηση της εκάστοτε κυβέρνησης τη στιγμή που συμβαίνει η καταστροφή είναι ότι ευθύνεται η κλιματική κρίση και η επακόλουθη αύξηση των ακραίων φαινομένων, ενώ η εκάστοτε αντιπολίτευση μιλάει γενικά κι αόριστα για "κυβερνητικές ευθύνες". Το μοτίβο αυτό ακολουθείται πιστά, ανεξάρτητα από το ποιο μείγμα διαχείρισης έχει τα (πολιτικά) ηνία της χώρας. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο όρος "κλιματική κρίση" είναι επί της ουσίας ένας πολιτικός και όχι επιστημονικός όρος. Δημιουργήθηκε πάνω στο πλαίσιο των ενεργειακών ανταγωνισμών και χρησιμοποιείται κατά κόρον από το σύμπλεγμα επιστημόνων, εκδοτικών οίκων, πολιτικών κ.λπ. που συντάσσεται με συγκεκριμένη μερίδα του κεφαλαίου, η οποία προωθεί και το λεγόμενο "πράσινο Νιου Ντιλ".

(...) Οι διάφοροι "ειδικοί" που παρελαύνουν στα διάφορα ΜΜΕ αδυνατούν, είτε εσκεμμένα είτε ακούσια, να δώσουν μία πραγματική απάντηση για το ποιος ή τι φταίει (...) Η αλήθεια είναι ότι η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη γη, οι ανταγωνισμοί στη χρήση της και η εμπορευματοποίηση του νερού καθιστούν αδύνατο τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό αντιμετώπισης των πλημμυρικών φαινομένων. Στο σημερινό σύστημα, ο χωροταξικός σχεδιασμός και η δόμηση που παίζουν σημαντικό ρόλο για την αντιπλημμυρική προστασία καθορίζονται με κριτήριο την κερδοφορία του κεφαλαίου και όχι την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.

Το κύριο "όπλο" της ΕΕ για την αντιπλημμυρική προστασία είναι η οδηγία για τις πλημμύρες 2007/60, η οποία αφενός βρίθει από ασάφειες, αφετέρου αφορά κυρίως τις βορειοευρωπαϊκές χώρες.

(...) Η βασική γραμμή της οδηγίας αυτής είναι η διαχείριση του ρίσκου. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, όλα τα πιθανά σενάρια αντιμετώπισης των πλημμυρικών φαινομένων ποσοτικοποιούνται με χρηματικές μονάδες και συγκρίνονται με βάση μία ανάλυση κόστους-οφέλους για το κράτος και το κεφάλαιο. Αν λοιπόν "συμφέρει" να πνιγεί μια περιοχή αντί να κατασκευαστεί κάποιο αντιπλημμυρικό έργο (αν δηλαδή το κόστος αποζημιώσεων για τις ανθρώπινες απώλειες όσο και για την καταστροφή υποδομών είναι μικρότερο από το κόστος κατασκευής), τότε επιλέγεται η πρώτη λύση.

(...) Σήμερα, απέναντι σ' ένα εχθρικό για τον λαό κράτος είναι αναγκαίος όσο ποτέ ο αγώνας για μια ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική προστασία που θα επεκτείνεται και πέρα από τα αμιγώς "τεχνικά" ζητήματα: Οσον αφορά την κοινωνικοοικονομική και πολιτική διάσταση, η χωρίς όρους και προϋποθέσεις ανακούφιση και πλήρης αποζημίωση των πληγεισών περιοχών θα πρέπει να είναι κάτι το αυτονόητο, με παράλληλη τη διεκδίκηση για μια υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας, η οποία θα εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και δεν θα είναι ένα ακόμα κατασταλτικό Σώμα.

Στην πολεοδομική και χωροταξική διάσταση, θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι έχει κομβική σημασία η διασφάλιση ανοιχτών χώρων, τόσο σε επίπεδο λεκάνης απορροής (μείωση της τελικής απορροής λόγω του νερού που συγκρατείται στο έδαφος), όσο και σε επίπεδο ποταμού, όπου ο εγκιβωτισμός ή το στένεμα της κοίτης σε συνδυασμό με την έλλειψη οριοθέτησης των υδατορεμάτων (οι προσπάθειες των τελευταίων ετών για οριοθέτηση είναι επιεικώς ανεπαρκέστατες) είναι ο γενικός κανόνας.

Τέλος, όσον αφορά την τεχνική διάσταση, η ολοκληρωμένη αντιπλημμυρική προστασία θα πρέπει να εξετάζεται στο επίπεδο ολόκληρης της λεκάνης απορροής και όχι μόνο στο στενό τμήμα του ποταμού το οποίο είναι ευάλωτο. Θα πρέπει να προβλέπεται η ύπαρξη ανοιχτών χώρων τόσο στη λεκάνη όσο και στην κοίτη, η κατασκευή των απαραίτητων υποδομών (κλασικά κατασκευαστικά μέτρα αλλά και ήπιες παρεμβάσεις), αλλά και ο μηχανισμός πρόβλεψης και προειδοποίησης του πληθυσμού καθώς και εκπαίδευσης και ενημέρωσής του πάνω σε αυτά τα ζητήματα».