ΔΕΝ είναι, βέβαια, η πρώτη φορά, που η Κίνηση Αντιστασιακών Εκπαιδευτικών (ΚΑΕ) καθώς και οι άλλες αντιστασιακές οργανώσεις, έχουν θέσει στους αρμόδιους του υπουργείου Παιδείας το θέμα της διδασκαλίας της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης στα σχολεία.

ΠΡΟΧΤΕΣΙΝΟ το νέο κάλεσμα για το ίδιο θέμα, που είναι ακόμη περισσότερο επίκαιρο αλλά και αναγκαίο. «... Οσοι επιβιώσαμε, υπογραμμίζεται στην επιστολή, πιστεύουμε ότι η περίοδος αυτή της ιστορίας μας αποτελεί χρυσή κληρονομιά για τις επερχόμενες γενιές της πατρίδας μας».

ΚΙ ΟΜΩΣ έχουν περάσει 60 χρόνια από τη μεγάλη αυτή εποποιία και το κράτος την κρατεί μακριά από τη νέα γενιά ή τη διδάσκει μακριά από την αλήθεια της και συχνά παραμορφωμένα. Χειροπιαστή και σε πολλά σημεία συστηματική η προσπάθεια να αλλοιωθούν τα μεγάλα μηνύματα της Αντίστασης.

ΠΑΝΕ εφτά χρόνια, που ο Κώστας Καλοκαιρινός (μέλος της ΚΑΕ) είχε τεκμηριώσει όλες τις σοβαρές παραλείψεις, διαστρεβλώσεις καθώς και τις ανακρίβειες, που υπάρχουν στις λίγες σελίδες της ιστορίας αυτής της περιόδου στα σχολικά βιβλία του Δημοτικού, του Γυμνασίου και του Λυκείου. Πολλές οι προσπάθειες κι οι ενέργειες στο υπουργείο και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, χωρίς όμως να γίνει τίποτε.

ΝΑ θυμίσουμε ακόμη ότι για το πρόβλημα αυτό το 1998 οργανώθηκε (χωρίς τη συμμετοχή της ΚΑΕ) δημόσια εκδήλωση από Αντιστασιακές Οργανώσεις. Σ' αυτήν συμμετείχε επίσημα ο τότε υφυπουργός Παιδείας κ. Ανθόπουλος. Εδωσε βέβαια μερικές υποσχέσεις οι οποίες έμειναν στα χαρτιά, ανεκτέλεστες.

ΤΩΡΑ, όπως φαίνεται κι όπως βγαίνει από την επιστολή της ΚΑΕ, βρισκόμαστε σε μια νέα «έφοδο συρρίκνωσης». «Γνωρίζουμε, τονίζουν οι αντιστασιακοί εκπαιδευτικοί, ότι στα νέα εγχειρίδια της Ιστορίας, που ετοιμάζουν οι αρμόδιοι για τα σχολεία, η ιστορική περίοδος 1941-45 συρρικνώνεται και δεν προβάλλεται ο βασικός ρόλος που διαδραμάτισε το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην Εθνική μας Αντίσταση.

ΚΙ ΟΧΙ μόνο δεν προβάλλεται ο ρόλος των ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, αλλά είναι κι ολοφάνερη η προσπάθεια που γίνεται μέσα στα σχολικά βιβλία να γραφεί η περίοδος αυτή με τέτοιο τρόπο, όπως βολεύει κι όπως εξυπηρετεί την κυρίαρχη τάξη.

ΠΟΥ φυσικά δε θέλει να μάθει η νέα γενιά την αλήθεια για την ηρωική αλλά και πρωτοπόρα δράση που ανέπτυξαν οι λαϊκές δυνάμεις την ώρα που η ντόπια πλουτοκρατία συνεργαζόταν με τους χιτλερικούς και τους Γερμανοράλληδες.

ΤΟ ΘΕΜΑ της διδασκαλίας της ιστορίας της Εθνικής Αντίστασης στο σχολείο, όπως πολύ σωστά το υπογραμμίζει η ΚΑΕ, είναι σήμερα επίκαιρο και αναγκαίο και είναι πανελλήνιο κι όλοι όσοι έχουν αρμοδιότητα, όλοι όσοι έχουν ευθύνη και χρέος, πρέπει αποφασιστικά να συμβάλουν με την παρέμβασή τους για να μάθουν τα Ελληνόπουλα, οι γενιές που έρχονται, την αλήθεια για τους αγώνες του λαού μας στα μεγάλα χρόνια του Αγώνα.

ΕΙΝΑΙ κάλεσμα που απευθύνεται σε όλους τους αρμόδιους κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς, σε όλα τα πνευματικά Ιδρύματα της χώρας. Σε όλους τους πνευματικούς ανθρώπους, στον Τύπο και στα ΜΜΕ. Κι απ' όλους ζητείται η συμβολή τους στο θέμα της διδαχής της Ιστορίας της Αντίστασης στα σχολεία μας.

ΓΙΑ ν' αποκτήσουν οι γενιές που έρχονται συνείδηση για τη χρυσή κληρονομιά της αρετής και της θυσίας που απάλλαξε την Ελλάδα από το χιτλεροφασιστικό ζυγό. Ζητούν τη συμπαράστασή μας. Κι έχουμε χρέος να τη δώσουμε.

H πρόταση του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόσκα Φίσερ, για την ομοσπονδιοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης ήταν το σήμα εκκίνησης για το πιο κρίσιμο στάδιο των συζητήσεων στη Διακυβερνητική Διάσκεψη. Οι αντιδράσεις ήταν άμεσες και θυμίζουν τις καραμπόλες στο μπιλιάρδο.

Ο υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας, Ζαν Πιερ Σεβενεμάν, μίλησε για τα «ναζιστικά αντανακλαστικά», που χαρακτηρίζουν την πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, ενώ, στη συνέχεια, η συζήτηση πέρασε στο ποια κράτη - μέλη θα απαρτίζουν το «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ, ο οποίος θα δημιουργηθεί, είτε εφαρμοστεί η γερμανική πρόταση, είτε η γαλλική. Οι Γερμανοί υποστηρίζουν ότι σ' αυτόν τον πυρήνα θα πρέπει να συμμετέχουν η Γερμανία, η Γαλλία και οι χώρες της Μπενελούξ (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο), ο πρόεδρος της Κομισιόν Ρ. Πρόντι πρότεινε να προστεθούν η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα, η γαλλική κυβέρνηση πρότεινε τη συμμετοχή της Ισπανίας, ενώ ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζ. Αμάτο, δήλωσε ότι δε νοείται «σκληρός πυρήνας» χωρίς τη Βρετανία. Στη συζήτηση πήραν μέρος και άλλα πολιτικά πρόσωπα, όπως ο Ζισκάρ Ντ' Εστέν, ο οποίος, μαζί με τον Χέλμουτ Σμιτ, πρότειναν τη συγκρότηση του πυρήνα από τα 11 κράτη της «ζώνης του ΕΥΡΩ», αλλά και ο Ζακ Ντελόρ, που πρότεινε έναν πυρήνα από τα 6 ιδρυτικά κράτη της ΕΟΚ. Ενας πραγματικός κυκεώνας προτάσεων, που η κάθε μια εκφράζει ένα διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων και συμφερόντων.

Η εξέλιξη αυτής της συζήτησης φέρνει στην επιφάνεια τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά και το στόχο της μετατροπής των λαών σε πρώτη ύλη για τον κινητήρα της «παγκοσμιοποίησης».

Οσον αφορά την Ελλάδα, η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για να δώσει την ψήφο της υπέρ της μιας, ή της άλλης πρότασης, με αντάλλαγμα κάποια ψίχουλα απ' το τραπέζι των «μεγάλων», για μια θέση χωροφύλακα, ή εισπράκτορα στα Βαλκάνια, μια θέση που θα επιτρέψει στην οικονομική ολιγαρχία της χώρας να γλείψει κάποια κόκαλα από τη «λεία». Η πρόσφατη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών, πως η κυβέρνηση αποδέχεται την «αρχή της ευελιξίας», δίνει το στίγμα που χαρακτηρίζει την πολιτική της.

Οι αντιθέσεις που φανερώθηκαν μεταξύ των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κυρίως μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας, δεν είναι καινούριες. Τώρα όμως εμφανίζονται με τέτοια ένταση, γιατί, εκ των πραγμάτων, τίθεται το ζήτημα της μορφής και του περιεχομένου, που θα έχει στο μέλλον η ΕΕ. Μαζί μ' αυτό, τίθεται και το ζήτημα της ηγεμονίας στην ΕΕ.

Η Γερμανία, λοιπόν, αξιοποιεί την αναμφισβήτητη οικονομική της ισχύ και επιχειρεί, μέσω της ομοσπονδιοποίησης, να αποκτήσει και την πολιτική κυριαρχία. Ηδη, με την τελευταία διεύρυνση, με την ένταξη της Αυστρίας, της Φινλανδίας και της Σουηδίας, το «ειδικό βάρος» της Γερμανίας μέσα στην ΕΕ αυξήθηκε. Ομως, με τη σχεδιαζόμενη διεύρυνση και την ένταξη των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, η κυριαρχία της Γερμανίας θα είναι αδιαφιλονίκητη. Χώρες, όπως η Τσεχία, η Πολωνία, η Ουγγαρία, αλλά και η Σλοβενία, όπως και οι χώρες της Βαλτικής, έχουν μετατραπεί προ πολλού σε γερμανικούς δορυφόρους. Επομένως, σε μια ομοσπονδιοποιημένη ΕΕ, όπου τα κράτη θα κληθούν να εκχωρήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα στα ομοσπονδιακά όργανα, κερδισμένος θα είναι αυτός που θα έχει το «κλειδί του χρηματοκιβωτίου».

Η Γαλλία γνωρίζει ότι υστερεί οικονομικά, διαθέτει όμως, έναντι της Γερμανίας, το προβάδισμα στον αμυντικό τομέα και κατ' επέκταση στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής. Η γαλλική κυβέρνηση, λοιπόν, προωθεί την πρόταση των μεταρρυθμίσεων ενόψει της διεύρυνσης. Λέει, με λίγα λόγια, «πριν συζητήσουμε για την ομοσπονδιοποίηση, πρέπει να "δυναμώσουμε" θεσμικά την ΕΕ». Η μείωση του αριθμού των κοινοτικών επιτρόπων, η κατάργηση του βέτο, η επέκταση της ειδικής πλειοψηφίας σε όλα τα θέματα, ο υπολογισμός της ψήφου κάθε χώρας ανάλογα με τον πληθυσμό της και, τέλος, η «αρχή της ευελιξίας», είναι (κατά τη γαλλική άποψη) αυτό που πρέπει να γίνει τώρα. Ετσι, υπολογίζει η Γαλλία ότι θα διατηρήσει το όποιο πλεονέκτημα έχει και θα εμποδίσει τη Γερμανία να οικειοποιηθεί μόνη της όλο το όφελος απ' τη διεύρυνση.

Ομως, Γερμανία και Γαλλία συμφωνούν στην ανάγκη δημιουργίας ενός «σκληρού πυρήνα» μέσα στην ΕΕ, που θα παίξει το ρόλο της ατμομηχανής. Δεν έχουν συμφωνήσει ακόμη για το ποιες χώρες θα συμμετέχουν σ' αυτόν τον πυρήνα, όμως φαίνεται πως συμφωνούν ότι δεν έχει θέση σ' αυτόν η Βρετανία. Ο αποκλεισμός της Βρετανίας οφείλεται, αφ' ενός, στο ότι δεν είναι μέλος της ΟΝΕ, αφ' ετέρου, στην επιμονή της να διεκδικεί το ρόλο του προνομιακού εταίρου των ΗΠΑ στην Ευρώπη.

Πίσω από τη Γαλλία, ή τη Γερμανία, συντάσσονται τα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, ανάλογα με τις μικρές, ή μεγάλες επιδιώξεις τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι η συζήτηση γι' αυτό το θέμα αρχίζει τώρα, λίγο πριν πάρει την προεδρία της ΕΕ η Γαλλία. Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα, η Διακυβερνητική Διάσκεψη πρέπει να ολοκληρώσει τις εργασίες της μέχρι το τέλος της χρονιάς, στο διάστημα, δηλαδή, της γαλλικής προεδρίας. Το γεγονός αυτό δίνει μια σχετική ευχέρεια στους Γάλλους να οδηγήσουν τα πράγματα σε έναν συμβιβασμό.

Αυτός ο συμβιβασμός πιθανόν θα γίνει στη βάση της «αρχής της ευελιξίας». Η «ευελιξία» δίνει τη δυνατότητα σε μια ομάδα κρατών - μελών να χαράζει και να εφαρμόζει πολιτική σ' έναν, ή περισσότερους τομείς, χωρίς να χρειάζεται η σύμφωνη γνώμη των υπολοίπων. Αυτό το δικαίωμα αφορά στην οικονομική, στην εξωτερική, στην αμυντική πολιτική, αλλά και στην πολιτική στα θέματα εσωτερικής ασφάλειας και δικαιοσύνης. Στην «αρχή της ευελιξίας», ή στην «ενισχυμένη συνεργασία», συμπυκνώνονται όλες οι επιδιώξεις των κυριάρχων οικονομικών και πολιτικών κύκλων της ΕΕ. Ο συμβιβασμός στην «αρχή της ευελιξίας» θα ικανοποιήσει τη βασική προτεραιότητα, που δίνουν, τόσο οι Γάλλοι, όσο και οι Γερμανοί, για τη δημιουργία του «σκληρού πυρήνα», ενώ, απ' την άλλη, δε θα βλάψει τα μακροπρόθεσμα σχέδια ούτε του ενός, ούτε του άλλου. Εξάλλου μέχρι το 2003, όταν θα αρχίσει η διεύρυνση, υπάρχει αρκετός χρόνος για να γίνουν πολλά και να αλλάξουν περισσότερα.

Οι συνέπειες από τις κυοφορούμενες αλλαγές στους λαούς των κρατών - μελών της ΕΕ θα είναι σκληρές. Οσο στην ΕΕ θα ενισχύονται οι διαδικασίες της ενοποίησης, τόσο θα οξύνονται οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της, ο ανταγωνισμός θα γίνεται σκληρότερος, με αποτέλεσμα την ένταση της εκμετάλλευσης και την ακόμη πιο επιθετική πολιτική του κεφαλαίου. Οι συνέπειες αυτές θα πολλαπλασιάζονται για τους εργαζόμενους και περισσότερο για τους λαούς των μικρότερων κρατών - μελών, όπως η Ελλάδα. Η εκχώρηση, από την κυβέρνηση, των κυριαρχικών δικαιωμάτων στα ομοσπονδιακά όργανα θα οδηγήσει στην ακόμη μεγαλύτερη ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης, με την εφαρμογή ολοένα και πιο αντιδραστικής πολιτικής.