WPA Rota

Ο Στάρμερ επισκέφτηκε και εγκαταστάσεις της τουρκικής βιομηχανίας TUSAS

Τα παραπάνω σημειώνει ανάλυση της δεξαμενής σκέψης «German Marshal Fund», ενώ τη «συμβολή» της Αγκυρας στις αυξανόμενες «αμυντικές ανάγκες» της ΕΕ ανέδειξαν την τελευταία βδομάδα απανωτές επίσημες επισκέψεις Ευρωπαίων ηγετών στην Τουρκία, αποτυπώνοντας και έτσι το παζάρι για την αναβάθμιση της Τουρκίας ως «παρόχου ασφαλείας» στα ευρωατλαντικά σχέδια - αναβάθμιση που πηγαίνει χέρι χέρι με την ενίσχυση της πολεμικής της βιομηχανίας, όπως και τη συμμετοχή του τουρκικού κεφαλαίου στο φαγοπότι της πολεμικής οικονομίας που στήνει η ΕΕ.

Την Πέμπτη 30/10, ο καγκελάριος της Γερμανίας, Φρίντριχ Μερτς, δήλωνε στην τουρκική πρωτεύουσα: «Ως Γερμανοί, ως Ευρωπαίοι, πρέπει να αναπτύξουμε τις στρατηγικές μας συνεργασίες και η Τουρκία δεν πρέπει να μείνει έξω από αυτήν τη διαδικασία (...) Η Τουρκία είναι πολύ σημαντικός παράγοντας σχεδόν σε κάθε ζήτημα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας που μας αφορά (...) αυτή η συνεργασία προσφέρει πολλές ευκαιρίες».

Τρεις μέρες πριν, στις 27/10, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Κιρ Στάρμερ, αναγγέλλοντας το «πράσινο φως» για την πώληση δεκάδων αεροσκαφών Eurofighters στην Τουρκία, μίλησε για «ιστορική συμφωνία» και «μια νίκη για την ασφάλεια του ΝΑΤΟ». Ενώ η Ντάουνινγκ Στριτ εξέφραζε ικανοποίηση, γιατί η συγκεκριμένη συμφωνία «θα ενισχύσει τις προηγμένες μάχιμες ικανότητες της Τουρκίας δίνοντας ώθηση στην ισχύ του ΝΑΤΟ σε μια κρίσιμη περιοχή και ενισχύοντας τη διαλειτουργικότητα μεταξύ των εναέριων δυνάμεών μας».

Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό το αυξανόμενο αμοιβαίο ενδιαφέρον για τη διμερή συνεργασία στην «Αμυνα και την Ασφάλεια» «φουντώνει» και το παζάρι για τη συμμετοχή της Αγκυρας στο πρόγραμμα «SAFE», υπό το πρίσμα και των αντιθέσεων και τριβών που μεγαλώνουν ανάμεσα στην ΕΕ και συμμάχους της όπως οι ΗΠΑ (που για δεκαετίες «σήκωναν» μεγάλο βάρος της άμυνας και εντός του ΝΑΤΟ).

Πριν λίγες μέρες η Ισπανία ανακοίνωσε νέα συνεργασία με την τουρκική πλευρά, αυτήν τη φορά με την αγορά 45 πολεμικών εκπαιδευτικών αεροσκαφών Hurjet (αξίας 3,12 δισ. ευρώ) που θα κατασκευαστούν στις εγκαταστάσεις της τουρκικής TAI (Turkish Aerospace Industries), με ενσωμάτωση ορισμένων τμημάτων αεροσκαφών (π.χ. υπολογιστή αποστολής, συστημάτων επικοινωνίας, ορισμένων από τα ηλεκτρονικά συστήματα) στην «Airbus Espana». Ακόμα έγινε γνωστό ότι η Μαδρίτη εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να προμηθευτεί και το - υπό ανάπτυξη - τουρκικής σχεδίασης μαχητικό αεροσκάφος KAAN, το οποίο αναμένεται να βγει στην παραγωγή το 2030. Τουρκία και Ισπανία έχουν συνεργαστεί στη ναυπήγηση του ελικοπτεροφόρου ANADOLU, ενώ έχουν συμφωνήσει και στην από κοινού ανάπτυξη του μεγαλύτερου αεροπλανοφόρου στην Ευρώπη, μήκους 300 μέτρων (το γαλλικό «Charles de Gaule» και το βρετανικό «Queen Elizabeth» έχουν μήκος γύρω στα 280-284 μέτρα).

Στο έργο θα συμμετάσχει ο ισπανικός κολοσσός «Navantia» ενώ θα κατασκευαστεί σε ναυπηγείο της Κωνσταντινούπολης, ως «πρωτοβουλία που καθιστά το μελλοντικό αεροπλανοφόρο της Τουρκίας σε μια κατηγορία συγκρίσιμη όχι απλά με ευρωπαϊκά σκάφη, αλλά και με εκείνα που χειρίζονται οι ΗΠΑ και η Κίνα...», όπως σχολίαζαν στρατιωτικές ιστοσελίδες (www.armyrecognition.com).

Χαρακτηριστική είναι όμως και η διαρκής σύσφιξη των σχέσεων Τουρκίας και Ιταλίας, που εκτός από τη συγκρότηση και νέων σχημάτων συνεργασίας όπως αυτό που ίδρυσαν το καλοκαίρι με τη Λιβύη (κυβέρνηση Ντμπεϊμπά), αποτυπώνεται και στη στρατιωτική τους συνεργασία. Στη Σύνοδο Κορυφής που είχε στη Ρώμη με την Τζόρτζια Μελόνι, ο Ερντογάν επισήμανε ότι «Τουρκία και Ιταλία είναι δύο κρίσιμοι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοι. Οι σχέσεις μας βελτιώνονται καθημερινά», ενώ η Ιταλίδα πρωθυπουργός τόνισε από τη μεριά της ότι «θέτουμε νέες βάσεις για την περαιτέρω ανάπτυξη των εξαίρετων σχέσεων μεταξύ Τουρκίας και Ιταλίας» που «θα μπορούσαν να αποτελέσουν το "Νούμερο 1" στη Μεσόγειο (...)».

Τον Μάρτη ο ιταλικός κολοσσός «Leonardo» και το τουρκικό μονοπώλιο «Baykar» υπέγραψαν νέα συμφωνία για την από κοινού παραγωγή μη επανδρωμένων εναέριων συστημάτων. Ακόμα, η «Baykar» εξαγόρασε την ιταλική αεροδιαστημική εταιρεία «Piaggio Aerospace». Για την αμυντική συνεργασία των δύο πλευρών, η Ρώμη έχει επισημάνει πως συζητιούνται και «επιχειρησιακές προτάσεις για την ενίσχυση της συνεργασίας», για «περαιτέρω ανταλλαγή σχετικά με την ανάπτυξη κοινού οράματος στο ΝΑΤΟ, ειδικά για την ευθύνη της Συμμαχίας απέναντι στη νότια πτέρυγά της, περιλαμβανομένης της αντιμετώπισης απειλών, κινδύνων και ευκαιριών που ενυπάρχουν σε αυτό».

Τα παραπάνω αναπτύσσονται και στη βάση της γοργής ανάπτυξης της πολεμικής τουρκικής βιομηχανίας: Μόνο στο χρονικό διάστημα 2015-2024 οι τουρκικές εξαγωγές οπλικών συστημάτων αυξήθηκαν κατά 103%, ενώ διεθνώς βρίσκεται στην 11η θέση...

Κι ενώ τα αστικά επιτελεία αναγνωρίζουν μια σειρά πλεονεκτήματα που θα πρόσφερε η στενότερη στρατιωτική συνεργασία με την Τουρκία, την ίδια στιγμή εξετάζονται και «πρακτικές» ιδέες για να «διευθετηθούν» εμπόδια. Οπως αναφέρει το GMF στην ίδια ανάλυση, «αν ορισμένα κράτη - μέλη συνεχίζουν να εναντιώνονται σε στενότερους δεσμούς με την Τουρκία, η ΕΕ θα έπρεπε να διερευνήσει συνεργασίες "ad hoc" (σ.σ. κατά περίπτωση) με κράτη - μέλη που το επιθυμούν, σε τομείς όπως η αντιμετώπιση υβριδικών απειλών, η θαλάσσια ασφάλεια και η συνεργασία στην αμυντική βιομηχανία...».

Την ίδια στιγμή, πληθαίνουν συστάσεις για το πώς η διαπραγμάτευση για τη συμμετοχή της Τουρκίας στο «SAFE» μπορεί να αξιοποιηθεί για το παζάρι στις σχέσεις της με την Ελλάδα και την Κύπρο. Σε μακροσκελή ανάλυση που εμφανίστηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ) και εξηγεί την ανάδειξη της Τουρκίας «σε βασικό παράγοντα στο παγκόσμιο αμυντικό τοπίο», τονίζεται πως «η Τουρκία όχι μόνο έχει επιτύχει εξέχουσα θέση μέσω της πρωτοποριακής τεχνολογίας των drones της, αλλά έχει επίσης διαφοροποιήσει το χαρτοφυλάκιο εξαγωγών της ώστε να περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα αμυντικών προϊόντων, όπως τεθωρακισμένα οχήματα, ναυτικές κορβέτες και προηγμένα συστήματα επικοινωνίας». Ακόμα, ότι «ο έλεγχος που ασκεί η Τουρκία σε βασικούς διαδρόμους εφοδιασμού και η πρόσβαση σε κρίσιμες περιφερειακές πληροφορίες σημαίνουν ότι η τουρκική υποστήριξη είναι συχνά απαραίτητη για την επιτυχία των συλλογικών επιχειρήσεων (ΕΕ και ΝΑΤΟ)», αλλά και ότι «η τεχνογνωσία της Τουρκίας στον τομέα του ηλεκτρονικού πολέμου, των έξυπνων πυρομαχικών και των ασφαλών επικοινωνιών έχει εμπλουτίσει την τεχνολογική εργαλειοθήκη του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η έγκαιρη, αξιόπιστη πληροφόρηση και η ταχεία αντίδραση». Υπογραμμίζεται ότι «η ενεργός συμμετοχή της Τουρκίας στα προγράμματα του ΝΑΤΟ παρέχει πολύτιμα μαθήματα για την πιθανή συμμετοχή της στο SAFE».

Στη βάση αυτή, συστήνεται στην ΕΕ «να εντείνει τον πολιτικό διάλογο με την Τουρκία για την αντιμετώπιση των μακροχρόνιων γεωπολιτικών εντάσεων», με δράση που «θα πρέπει να βασιστεί στη θετική δυναμική που έχει φέρει η Αγκυρα στις σχέσεις Τουρκίας - Ελλάδας τα τελευταία δύο χρόνια». Η πρόσφατη πρόταση Μητσοτάκη για άρση του casus belli αναφέρεται ότι θα ήταν «μία συμβολική, αλλά ισχυρή, δήλωση των προθέσεων της Τουρκίας», ενώ προτείνεται να τεθεί σε εφαρμογή και «η αιρεσιμότητα της ΕΕ (...) με τις Βρυξέλλες να καθησυχάζουν τα κράτη - μέλη ως προς τις προθέσεις της Αγκυρας, αλλά και να ωθούν την Τουρκία προς ειρηνική και αρμονική συνεργασία με κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ», αλλά και «η δημιουργία ειδικών φόρουμ για τη συνεργασία στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας, σε συνδυασμό με διπλωματική δέσμευση υψηλού επιπέδου», ώστε να δημιουργηθεί «μια ατμόσφαιρα αμοιβαίου σεβασμού και κοινών στόχων».

Σημειωτέον ότι στα θέματα που «περιπλέκουν» τις σχέσεις Τουρκίας - ΕΕ περιλαμβάνεται η αγορά του ρωσικού πυραυλικού συστήματος «S-400» και «η άρνηση της Αγκυρας να αναγνωρίσει την Κύπρο», χωρίς καμία αναφορά στη στρατιωτική εισβολή του 1974 και την κατοχή του 33% της Κύπρου (κράτους - μέλους της ΕΕ) που συνεχίζεται μέχρι σήμερα...

Από την πρόσφατη συνάντηση Γεραπετρίτη - Φιντάν

Σχεδιασμοί που έχουν ως «ένα το κρατούμενο» τη διευθέτηση των διαφόρων «εκρεμμοτήτων», την «κοπτοραπτική» δηλαδή για τον καθορισμό ΑΟΖ και θαλάσσιων ζωνών, ως προϋπόθεση προκειμένου να «τρέξουν» όλες οι επιμέρους πλευρές του: Από τις έρευνες και την εξόρυξη υδρογονανθράκων μέχρι τις υποδομές για την εξαγωγή τους, και από τη χάραξη των ενεργειακών διαδρομών που θα διασχίζουν την περιοχή μέχρι τη μοιρασιά ανάμεσα στα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου που «έχουν λαμβάνειν». Πρόκειται για ιμπεριαλιστικό παζάρι εφ' όλης της ύλης - «παιχνίδι με τη φωτιά», που ανεξάρτητα από το πώς θα αποκρυσταλλωθεί σε αυτήν τη φάση, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προσθέσει κι άλλη καύσιμη ύλη στους ανταγωνισμούς που ήδη «καίνε» τους λαούς της περιοχής, όπως δείχνουν η γενοκτονία στη Γάζα, οι επεμβάσεις σε Λίβανο, Συρία και Λιβύη από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, το Ισραήλ και τους συμμάχους τους, η συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο.

Καθόλου τυχαία, στον απόηχο της πρότασης για σύγκληση 5μερούς Συνόδου στην Ανατολική Μεσόγειο για τον καθορισμό ΑΟΖ, ο υπουργός Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης, πριν τη συνάντηση με τον Τούρκο ομόλογό του την περασμένη βδομάδα στο Λουξεμβούργο έστειλε μήνυμα προς την Αγκυρα ότι «είναι η εποχή των συνδέσεων, είναι η εποχή της συνδεσιμότητας, είναι η εποχή να κοιτάξουμε μεγαλύτερες περιφερειακές συνεργασίες (...) Είναι η εποχή να δούμε το μέλλον με όραμα. Οι διχόνοιες μόνο καταστροφικά αποτελέσματα μπορούν να έχουν».

Φυσικά, το «μεγάλο όραμα» στο οποίο κάλεσε ο Γεραπετρίτης το περιέγραφε προ ημερών ο Αμερικανός υπουργός Εσωτερικών Νταγκ Μπέργκαμ, λέγοντας ότι «η ιδέα του άξονα Βορρά - Νότου, που ξεκινά και από την Ελλάδα, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή της στο σχήμα "3+1", δημιουργεί τεράστιες ευκαιρίες για να σπάσει η ενεργειακή εξάρτηση της Ανατολικής Ευρώπης από τη Ρωσία. Αυτό, ακόμα περισσότερο και από το ΝΑΤΟ, θα σταματήσει την απειλή συγκρούσεων στα σύνορα εκείνα, οι οποίες διαρκούν πάνω από έναν αιώνα». Οσο για το πώς εννοούν οι ιμπεριαλιστές αυτό το τελευταίο και τα περί «ασφάλειας» και «σταθερότητας», τα εξήγησε σε άλλη συνέντευξή του (βλ. σχετικό θέμα) όπου περιέγραφε το πώς η ενεργειακή αυτάρκεια των ΗΠΑ αποτελεί προϋπόθεση για να καταφέρνουν πολεμικά πλήγματα στους ανταγωνιστές τους...

Πιο αναλυτικός, ο Αμερικανός πρώην πρέσβης στην Αθήνα και υφυπουργός Ενέργειας των ΗΠΑ, Πάιατ, περιγράφοντας τα βήματα που έχουν κάνει Ελλάδα και Τουρκία σε υποδομές οι οποίες υπηρετούν τα αμερικανικά προτάγματα, είπε ότι οι εκκολαπτόμενες «διευθετήσεις» στην Ανατολική Μεσόγειο και το ελληνοτουρκικό «παζάρι» είναι «από τα πράγματα που συμβάλλουν στα συμφέροντα μιας εταιρείας όπως η "Chevron"», για να προσθέσει πως «ο άμεσος θετικός διάλογος μεταξύ των δύο πρωτευουσών, Αγκυρας και Αθήνας, είναι μεγαλύτερο μήνυμα εμπιστοσύνης. Κοιτάζοντας το μέλλον, πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες για ευρύτερη περιφερειακή συνεργασία, όπως έχουμε συζητήσει στο παρελθόν. Είτε πρόκειται για τον κάθετο διάδρομο, για τη μεταφορά καθαρής ηλεκτρικής ενέργειας από την Αίγυπτο στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας, είτε για πολλά άλλα έργα, όπως ο Νότιος Διάδρομος Φυσικού Αερίου, που βασίζεται εξολοκλήρου στη συνεργασία της BOTAS στην Τουρκία και του αγωγού TAP που μεταφέρει φυσικό αέριο στην Ιταλία. Το γεωπολιτικό κέντρο βάρους της Ευρώπης μετατοπίζεται νότια και ανατολικά, και η Ελλάδα και η Τουρκία βρίσκονται ακριβώς στη μέση αυτού του σεναρίου».

Αποτύπωσε δηλαδή το πώς προϋπόθεση για να προχωρήσει το αμερικανικό «σενάριο» στην Ενέργεια είναι να τρέξουν οι επικίνδυνες «διευθετήσεις» στα Ελληνοτουρκικά, συνολικά στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ακολούθησε μια επικίνδυνη αλυσίδα εξελίξεων που αποτυπώνει το ιμπεριαλιστικό παζάρι στο παρασκήνιο, διάφορα επεισόδια του οποίου αποκαλύπτονται ξανά τις μέρες αυτές.

Καταγράφουμε ενδεικτικά ορισμένους από τους κρίκους αυτούς που επιβεβαιώνουν το πώς κάθε βήμα στον ευρωατλαντικό ενεργειακό σχεδιασμό προσθέτει και ένα πετραδάκι αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων, πηγαίνοντας χέρι - χέρι με την επιχείρηση επικίνδυνων «διευθετήσεων» που απειλούν τους λαούς:

• Η δημοσίευση των χαρτών για τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό (ΘΧΣ) από την ελληνική κυβέρνηση (σχεδιασμός άμεσα συνδεδεμένος με την υλοποίηση των ενεργειακών και άλλων επιχειρηματικών σχεδιασμών), με τις θαλάσσιες ζώνες που διεκδικεί, και οι αντίστοιχοι χάρτες από την Αγκυρα, με την κυβέρνηση να διαρρέει τότε πως «είναι σοβαρή εξέλιξη το γεγονός ότι και οι δύο χώρες έχουν καταθέσει τις θέσεις τους για τα Απώτατα Δυνητικά Ορια» και πως «έχουμε δεδομένα, κάτι που δεν είχαμε πριν (...) πιο εμπεριστατωμένα αν καταλήξουμε να πάμε στη Χάγη».
• Η απόφαση για «αναβάθμιση» του East Med Gas Forum (Φόρουμ για το φυσικό αέριο στην Ανατολική Μεσόγειο με έδρα το Κάιρο, ο «πρώτος διακυβερνητικός ενεργειακός οργανισμός της περιοχής», που διαμορφώθηκε το 2019 με «χορηγίες» των ΗΠΑ), στο πλαίσιο του 1ου Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας - Αιγύπτου, τον περασμένο Μάη. Ακολούθησε, μια βδομάδα μετά, μνημόνιο διμερούς συνεργασίας Τουρκίας - Αιγύπτου στους τομείς των υδρογονανθράκων και της εξόρυξης «σε τομείς όπως το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, η γεωθερμία, το υδρογόνο αλλά και κρίσιμα ορυκτά», όπως και η συμφωνία της κρατικής ενεργειακής τουρκικής BOTAS και της αιγυπτιακής EGAS για τη λειτουργία (για πρώτη φορά στο εξωτερικό) Πλωτής Μονάδας Αποθήκευσης και Αεριοποίησης Φυσικού Αερίου (FRSU) της BOTAS στην Αίγυπτο.
• Η συμμετοχή της «Chevron» στους διαγωνισμούς για έρευνες στα θαλάσσια «οικόπεδα» νότια της Κρήτης, όπως και η επανεκκίνηση των διαγωνισμών για τα αντίστοιχα «οικόπεδα» της Λιβύης, η οποία σύμφωνα με τον Τύπο έγινε κατόπιν παρότρυνσης της «Chevron», αφού αυτά «γειτνιάζουν με τις δύο νέες παραχωρήσεις της Κρήτης, κάτι που για τις πετρελαϊκές μεταφράζεται σε οικονομίες κλίμακας όσον αφορά τις δαπάνες για έρευνες, αφού στην ουσία αποτελούν μια ενιαία περιοχή». Κινήσεις που συνοδεύτηκαν από τη ρηματική διακοίνωση στον ΟΗΕ τον περασμένο Ιούνη από τη «διεθνώς αναγνωρισμένη» κυβέρνηση στη Λιβύη, η οποία κατηγορεί την Ελλάδα για παραβίαση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, με «μπούσουλα» το απαράδεκτο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Η ελληνική κυβέρνηση μάλιστα όχι απλά επιστράτευσε τον επικίνδυνο εφησυχασμό, αλλά πλάσαρε και την εντελώς επικίνδυνη «θεωρία» ότι ...η αγορά κρίνει ποια είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα!
• Το «πάγωμα» του καλωδίου ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, που αποτέλεσε επί της ουσίας έμμεση αναγνώριση των αξιώσεων της τουρκικής αστικής τάξης στην περιοχή και έχει οδηγήσει στην ένταση του παζαριού, με την εμπλοκή και της ΕΕ, η οποία αντιμετωπίζει την Τουρκία ως «στρατηγικό εταίρο» στην περιοχή.
• Η συνάντηση Ερντογάν - Τραμπ τον Σεπτέμβρη, όπου αποτυπώθηκε ο αναβαθμισμένος ρόλος της Τουρκίας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, και στο περιθώριο της οποίας υπογράφηκαν συμφωνίες δισεκατομμυρίων στην Ενέργεια, όπως η 20ετής συμφωνία προμήθειας αμερικανικού LNG στην τουρκική BOTAS και το «Μνημόνιο Στρατηγικής Συνεργασίας στον Τομέα της Πολιτικής Πυρηνικής Ενέργειας», χόντρυνε το παζάρι (και οι αμερικανικές πιέσεις) για την «ενεργειακή απεξάρτηση» της Τουρκίας από τη Ρωσία, με αντάλλαγμα αναβαθμισμένες θέσεις στην περιοχή και εξοπλισμούς.
• Η πρόσφατη συμφωνία οριοθέτησης Κύπρου - Συρίας, ενώ την ίδια ώρα ξεπαγώνουν τα διχοτομικά σχέδια για το νησί, με επίκεντρο και την «ισότιμη» πρόσβαση των Κατεχόμενων στον ενεργειακό πλούτο του νησιού, και ενώ τα σχέδια ΝΑΤΟποίησης του νησιού «τρέχουν» με πολύ γρήγορους ρυθμούς.

Κορυφή αυτού του επικίνδυνου «παγόβουνου» είναι και οι κινήσεις για τη σύγκληση της «πολυμερούς» Διάσκεψης για τη Μεσόγειο, με βασικό στόχο των καθορισμό ΑΟΖ προκειμένου να «τρέξουν» τα ευρωατλαντικά σχέδια. Αλλη μια επικίνδυνη «ψηφίδα» στο μωσαϊκό της εμπλοκής, που χρειάζεται να σημάνει «συναγερμό» για το εργατικό - λαϊκό κίνημα.