Τις επόμενες 15 μέρες τα πόδια των ταξικών δυνάμεων παίρνουν φωτιά, καθώς πλησιάζει ο επόμενος κορυφαίος αγωνιστικός σταθμός. Μετά τα συλλαλητήρια στις 7 του Νοέμβρη και την απεργία στις 12 του Δεκέμβρη, τα περιφερειακά συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 22 του Γενάρη στην Αθήνα (6 μ.μ., Ομόνοια), στη Θεσσαλονίκη (6 μ.μ., λιμάνι) και σε άλλες πόλεις αποτελούν αποφασιστικό βήμα κλιμάκωσης για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις Συλλογικές Συμβάσεις. Στο έδαφος αυτής της ακατάπαυστης δράσης, οι ταξικές Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα και τα Συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ προετοιμάζονται για νέες απεργιακές κινητοποιήσεις.

Οι παρεμβάσεις του ΠΑΜΕ δε σταμάτησαν ακόμα και κατά τη διάρκεια των γιορτών, σπάζοντας το σιωπητήριο που επιχείρησε να επιβάλει η συνδικαλιστική πλειοψηφία αμέσως μετά την απεργία στις 12 του Δεκέμβρη και την αλλαγή της πολιτικής ηγεσίας στο υπουργείο Απασχόλησης. Με εξορμήσεις και δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ βρέθηκαν στο πλευρό των εργαζομένων, ενημερώνοντας, παλεύοντας και αναδεικνύοντας την ανάγκη η πάλη για το Ασφαλιστικό, τους μισθούς και τις συντάξεις να πάρει καθολικά, ταξικά χαρακτηριστικά. Με Επιτροπές Αγώνα σε τόπους δουλιάς και συνοικίες, με καθαρό το μέτωπο απέναντι στα κόμματα του κεφαλαίου και στους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους.

Απέναντι στην εντεινόμενη επιθετικότητα της κυβέρνησης και του κεφαλαίου σε όλα τα μέτωπα, οι εργαζόμενοι καλούνται ακόμα πιο επιτακτικά, με ευθύνη και αποφασιστικότητα, να καθορίσουν τη στάση τους στη βάση των δικών τους, πραγματικών συμφερόντων. Οι απαιτήσεις του αγώνα αυξάνονται, όσο οι δυνάμεις του κεφαλαίου καταφεύγουν σε ελιγμούς και εντείνουν την κινδυνολογία για να περάσουν τα αναγκαία για τους εργοδότες νέα αντιασφαλιστικά και αντεργατικά μέτρα. Οσο ακόμα πιο ενεργά εντάσσουν σ' αυτούς τους σχεδιασμούς τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Οι δυο γραμμές που συγκρούονται στο συνδικαλιστικό κίνημα γίνονται ακόμα πιο εμφανείς όσο οξύνεται η ταξική πάλη. Οι εξελίξεις στα μέτωπα της Κοινωνικής Ασφάλισης και των Συλλογικών Συμβάσεων το επιβεβαιώνουν αυτό κατηγορηματικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ζήτημα της ακρίβειας που τσακίζει κόκαλα. Εκατομμύρια εργατοϋπάλληλοι και συνταξιούχοι καλούνται να επιβιώσουν με μισθούς και συντάξεις πείνας, την ίδια ώρα που η κερδοφορία των επιχειρήσεων τραβάει αποδεδειγμένα την ανηφόρα.

Πώς «απαντάει» η συνδικαλιστική πλειοψηφία; Πρώτον, προσπαθεί να συγκαλύψει τις τεράστιες ευθύνες της στην υπογραφή Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που καθηλώνουν τους μισθούς στα σημερινά επίπεδα των 657 ευρώ μεικτά και τις συντάξεις (οι οποίες αποτελούν συνάρτηση του μισθού) στα 463 ευρώ, όσο είναι η κατώτερη του ΙΚΑ. Δεύτερον, αφήνει στο απυρόβλητο και επί της ουσίας στηρίζει την πολιτική ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, που τρέφεται από την κλοπή των εργαζομένων, είτε αυτή αφορά στην εργατική τους δύναμη, είτε στο εισόδημά τους.

Δεν αρκείται όμως σ' αυτά. Μπροστά στις διαπραγματεύσεις για τη νέα ΕΓΣΣΕ (που αναμένεται να ξεκινήσουν σύντομα μετά την αποστολή, την περασμένη Πέμπτη, των σχετικών προσκλήσεων από τη ΓΣΕΕ προς τις εργοδοτικές Ενώσεις), η συνδικαλιστική πλειοψηφία προσέρχεται με αίτημα την αύξηση του κατώτερου μισθού σε ποσοστό που θα συμπεριλάβει τον πληθωρισμό και την αύξηση της παραγωγικότητας. Στην πραγματικότητα, για μια ακόμη διετία (τουλάχιστον), η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να υπογράψει την καθήλωση - και στην πραγματικότητα τη μείωση - του εργατικού εισοδήματος. Οι μικρές συντάξεις θα είναι το αναπόφευκτο επακόλουθο και της νέας ΕΓΣΣΕ.

Η συνδικαλιστική πλειοψηφία επιδιώκει να βάλει τη σφραγίδα και σε άλλες αντιδραστικές αξιώσεις του κεφαλαίου, διαμορφώνοντας το πλαίσιο της νέας ΕΓΣΣΕ προκλητικά στα μέτρα των εργοδοτών. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι στα θεσμικά αιτήματα η ΓΣΕΕ έχει συμπεριλάβει τρία βασικά ζητήματα: Πρώτον, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας να γίνεται μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις. Δεύτερον, να μπει πλαφόν στη μερική απασχόληση ίσο με 10% του προσωπικού κάθε επιχείρησης. Τρίτον, οι μαζικές απολύσεις εργαζομένων να επιτρέπονται, αρκεί να αιτιολογούνται από την εργοδοσία.

Τα δύο πρώτα αιτήματα επί της ουσίας νομιμοποιούν δύο από τις βασικές αξιώσεις του κεφαλαίου: Τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και την αντικατάσταση της μόνιμης και σταθερής δουλιάς από τη μερική απασχόληση και τις άλλες «ελαστικές» μορφές απασχόλησης. Είναι αυτονόητο ότι και οι δύο αυτές παράμετροι σχετίζονται ανάμεσα σε άλλα και με το εισόδημα και συντελούν στη μείωσή του, χωρίς να αναφερθεί κανείς στο συνολικό βάθεμα της εκμετάλλευσης, στη μεγαλύτερη κλοπή της εργατικής δύναμης, κ.α.

Το τρίτο αίτημα της ΓΣΕΕ συνιστά κάτι παραπάνω από πρόκληση για την εργατική τάξη, η οποία μάλιστα τη δεδομένη στιγμή βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα νέο μπαράζ απολύσεων στο όνομα της αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τι λέει η συνδικαλιστική πλειοψηφία στους εργοδότες; Απολύστε ελεύθερα, στο βαθμό που έχετε να παρουσιάσετε μια καλή δικαιολογία και μπορείτε να προτείνετε κάνα - δυο προγράμματα ψευτοκατάρτισης για όσους πετάξετε στο δρόμο. Αυτό είναι το νόημα των όσων έχει συμπεριλάβει η πλειοψηφία στο πλαίσιό της.

Τα πράγματα είναι ίδια και χειρότερα στο μέτωπο της Κοινωνικής Ασφάλισης, όπου η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει κάνει παντιέρα της την υπεράσπιση του νόμου Ρέππα. Κι αυτό σε μια περίοδο που τίθενται σε εφαρμογή (από 1/1/2008) θεμελιώδεις διατάξεις αυτού του νόμου, οι οποίες ανάμεσα σε άλλα προβλέπουν τη δραστική μείωση των μισθών και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους, το πετσόκομμα των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων. Η τακτική της ΓΣΕΕ γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο νόμος του ΠΑΣΟΚ τον οποίο υπερασπίζεται αποτελεί τη βάση για την ένταση της αντιασφαλιστικής επίθεσης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση σε βάρος των εναπομεινάντων δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Ολα τα παραπάνω πρέπει να τα πάρουν σοβαρά υπόψη τους οι εργαζόμενοι στις μάχες που έρχονται. Να σταθμίσουν το πραγματικό τους συμφέρον και να γυρίσουν την πλάτη στις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Να πολιτικοποιήσουν την πάλη τους και να καταδικάσουν τα κόμματα που τους καλούν σε νέους ταξικούς συμβιβασμούς, στο όνομα των «αντοχών της οικονομίας» και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι έχουν τις δικές τους πραγματικές ανάγκες, τα δικά τους αιτήματα. Εχουν το δοκιμασμένο πλαίσιο του ΠΑΜΕ, που στέκεται στην αντίπερα όχθη των εργοδοτικών απαιτήσεων. Οσο η διεκδίκηση αυτών των αιτημάτων γίνεται υπόθεση ολοένα και περισσότερων εργαζομένων, τόσο θα ανεβαίνει η αποτελεσματικότητα των αγώνων, τόσο το κεφάλαιο και τα κόμματά του θα αισθάνονται καυτή την ανάσα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στο σβέρκο τους.