Προχωράμε δυναμικά προς το 22ο Συνέδριο, συζητώντας με σοβαρότητα και ευθύνη πάνω στις Θέσεις της ΚΕ. Προχωράμε με όπλο μας την κοσμοθεωρία μας, τον μαρξισμό - λενινισμό, υποσχόμενοι να τη βάλουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στη ζωή. Γιατί η διαπίστωση των Θέσεων για ανάγκη αντιστοίχισης της καθημερινής κομματικής δουλειάς με το Πρόγραμμα και Καταστατικό μας και η «δέσμευση» που αναλαμβάνουμε όλα τα κομματικά μέλη και στελέχη με βάση αυτή τη διαπίστωση, είναι δέσμευση για κομμουνιστική δράση με βάση αυτές τις αρχές.

Με πυξίδα τον μαρξισμό - λενινισμό το Κόμμα μας διαμόρφωσε επαναστατική θέση και δράση απέναντι στα μεγάλα γεγονότα των τελευταίων ετών.

Το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία αποτέλεσε εξέλιξη που «έκρινε» τη στάση των Κομμουνιστικών Κομμάτων απέναντι στον χαρακτήρα της εποχής μας, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες του, τα καθήκοντα του κομμουνιστικού κινήματος. Βγήκαν στην επιφάνεια διαφωνίες γύρω από θεμελιώδη ιδεολογικά - πολιτικά ζητήματα, τα οποία όσο δεν ξεπερνιούνται τρώνε σαν «σαράκι» και βέβαια αξιοποιούνται από ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ετσι, Κομμουνιστικά Κόμματα, όπως το ΚΕΚΡ, υιοθέτησαν λαθεμένες προσεγγίσεις. Εμφανίστηκε η «Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα».

Το Κόμμα μας εξαρχής χαρακτήρισε τον πόλεμο στην Ουκρανία ως ιμπεριαλιστικό και από τις δυο πλευρές. Αντιπαρατέθηκε στη στρεβλή αντίληψη του ιμπεριαλισμού ως επιθετικής εξωτερικής πολιτικής, φωτίζοντας τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό, το κοινωνικό - οικονομικό περιεχόμενό του, ότι δηλαδή ζούμε στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, η οποία έχει παγκόσμια χαρακτηριστικά. Κατέρριψε τις απόψεις περί «πολυπολικότητας» του σύγχρονου κόσμου, εξηγώντας ότι ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης ως βασικό στοιχείο του καπιταλισμού διαμορφώνει αντικειμενικά ανισότιμες σχέσεις. Γι' αυτό δεν μπορούν οι λαοί να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε ιμπεριαλιστικά κράτη απλώς επειδή βρίσκονται πιο χαμηλά στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα», όπως δεν μπορεί η εργατική τάξη να συμμαχήσει με εγχώριο καπιταλιστή στον ανταγωνισμό του με μεγαλύτερους καπιταλιστές.

Απέρριψε λογικές «αντιμονοπωλιακών», «προοδευτικών κυβερνήσεων», που βγάζουν λάδι τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του συστήματος, των «αντιφασιστικών μετώπων», που αποκόπτουν τον φασισμό από τη μήτρα του, δηλ. τον καπιταλισμό. Μίλησε καθαρά για την ιμπεριαλιστική Κίνα και Ρωσία, που παλεύουν να αναβαθμιστούν απέναντι στον ανταγωνισμό με τις μέχρι σήμερα κυρίαρχες ΗΠΑ. Εθεσε τη στάση και τα συγκεκριμένα καθήκοντα των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που είναι η αυτοτελής ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη της εργατικής τάξης κάθε χώρας με τους συμμάχους της για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Στις μεγάλες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη που συγκλόνισαν την χώρα, όπου το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» αγκαλιάστηκε από ευρύτερες δυνάμεις, το Κόμμα μας φώτισε το κύριο: Οτι απέναντί μας έχουμε όχι απλά κάποια κόμματα, κάποια «αστικά επιτελεία», «υπόγειους μηχανισμούς» ή επιμέρους πολιτικές, αλλά το σύστημα του κέρδους και το κράτος του, που γεννούν συνεχώς νέα «Τέμπη». Οτι το στοίχημα της «επόμενης μέρας» απέναντι στην κλιμακούμενη επίθεση είναι η ακόμη μεγαλύτερη συσπείρωση και οργάνωση στους χώρους δουλειάς απέναντι στον πραγματικό μας αντίπαλο.

Αποκάλυψε τις προσπάθειες του κράτους και των μηχανισμών του, των αστικών κομμάτων, των ΜΜΕ κ.ο.κ., ώστε η δίκαιη και συσσωρευμένη λαϊκή οργή να «σβήσει» σε στόχους «εντός των τειχών», σε μια ακόμη κυβερνητική εναλλαγή. Απέναντι σε δυνάμεις που στοχεύουν στην ουτοπία του «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού, που καλούν το κίνημα να διεκδικήσει ενσωματώσιμες στο σύστημα μεταρρυθμίσεις ως δήθεν βήμα «κλιμάκωσης» και ως προϋπόθεση «μαζικοποίησής» του, που και σήμερα μιλούν για χτύπημα (!) της κερδοφορίας του κεφαλαίου «με εθνικοποιήσεις και βαριά φορολογία», το Κόμμα έδειξε ότι ακριβώς για να μην καταλαγιάσει η λαϊκή οργή και για να ισχυροποιηθούν τα βήματα οργάνωσης των εργαζομένων, προϋπόθεση είναι να στερεωθεί ακόμη πιο βαθιά η αμφισβήτηση απέναντι στο σύστημα του κέρδους, η θέληση για ολική σύγκρουση με τη βαρβαρότητα. Ωστε η αμφισβήτηση να γίνει πραγματική δύναμη ανατροπής. Και αυτό, ως άμεσο και επιτακτικό καθήκον της «επόμενης μέρας».

Το Κόμμα μας διαμορφώνει θέσεις για κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα με βάση τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. Δεν την αντιμετωπίζει ως διακοσμητικό τίτλο, αλλά δοκιμάζεται συνεχώς στη δημιουργική εφαρμογή και ανάπτυξή της, έχοντας αφομοιώσει μέσα από τη δική του πείρα αλλά και την πείρα του ΔΚΚ τα συμπεράσματά της. Πολύ απέχει αυτό από τους αυτοαποκαλούμενους «εκσυγχρονιστές» που την αποκηρύσσουν στην πράξη, είτε χαρακτηρίζοντας ευθέως τον μαρξισμό - λενινισμό ως απαρχαιωμένο είτε βαφτίζοντας «εκσυγχρονισμό» την αναθεώρηση θεμελιωδών αρχών.

Με αυτό το όπλο το Κόμμα είναι σε θέση να απαντήσει και σε νέα φαινόμενα και αλλαγές, που προβληματίζουν τον λαό, όπως αυτές που προκαλεί με αυξητικό ρυθμό η Τεχνητή Νοημοσύνη, η οποία οξύνει ακόμη περισσότερο την βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Ετσι, θέτει στο επίκεντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο ως την κύρια παραγωγική δύναμη, την εργατική εξουσία ως τη μόνη που μπορεί να καθορίσει την ανάπτυξη με σκοπό την κάλυψη των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών. Ετσι απαντά στην οργανωμένη και μαζική επίθεση στα μυαλά των εργαζομένων με τα ιδεολογήματα του υποκειμενικού ιδεαλισμού, σε μια προσπάθεια να σμπαραλιαστεί κάθε δυνατότητα ταξικής συνειδητοποίησης, οργάνωσης και στράτευσης για την ανατροπή.

Η στρατηγική του όπως αποτυπώνεται στο Πρόγραμμά του είναι έκφραση του μαρξισμού - λενινισμού, είναι το κριτήριο για την επαναστατική δουλειά, η οποία δεν αφορά μονάχα τη στιγμή της επαναστατικής εξέγερσης αλλά περιλαμβάνει τη σημερινή, καθημερινή κομματική ζωή και δράση. Αυτή η επαναστατική δουλειά έχει στο επίκεντρο τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή του συστήματος. Αυτό το καθήκον μας, που δεν υποτάσσεται στο σύστημα, που δεν αναβάλλεται βολικά για κάποια ιδανική μελλοντική κατάσταση του «κινήματος», είναι που δίνει οξυγόνο στην παρέμβασή μας μέσα στους χώρους δουλειάς, που ανοίγει ορίζοντες στους εργαζόμενους, που φωτίζει τις δυνατότητες του σήμερα, που δεν ξελασπώνει κανέναν απ' τους πραγματικούς ενόχους που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Αυτό είναι κυρίως που πολλαπλασιάζει τη δυναμική του Κόμματος, που ανανεώνει τους δεσμούς του με την εργατική τάξη, δηλ. τους πρωταγωνιστές της ανατροπής και της νέας κοινωνίας.

Η συνέπεια λοιπόν με τον μαρξισμό - λενινισμό είναι όρος αντεπίθεσης και νίκης. Η υλοποίηση αυτού του καθήκοντος προϋποθέτει ταυτόχρονα διαφύλαξη των καταστατικών αρχών λειτουργίας του, όλων των στοιχείων που συγκροτούν το λενινιστικό κόμμα νέου τύπου: το κόμμα εκείνο δηλαδή που αποφάσισε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου να μην υποκύψει και να επιμείνει στην προετοιμασία του εργατικού λαϊκού κινήματος για τη μοναδικά φιλολαϊκή διέξοδο από τον πόλεμο, τη σοσιαλιστική επανάσταση, διαχωρίστηκε πλήρως από τη χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία, ανέπτυξε τη θεωρία του, απέκτησε μαχητική πείρα στις πιο δύσκολες συνθήκες. Και γι' αυτούς τους λόγους κατάφερε να δώσει στην ανθρωπότητα το νέο, την εξουσία της εργατικής τάξης, την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτά τα χαρακτηριστικά σηματοδοτούν και σήμερα το «κόμμα έτοιμο για όλα», που απέναντι στους πιο βρώμικους και επικίνδυνους για τον λαό σχεδιασμούς θα καθοδηγήσει την πάλη ενάντια στην εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στη σύγκρουση με την αστική τάξη, ανοίγοντας τις λεωφόρους του μέλλοντος.

Στο επίκεντρο των Θέσεων μπαίνει η λειτουργία και η δράση των ΚΟΒ, καθώς και ο ρόλος των κομμουνιστών συλλογικά και ατομικά στον χώρο ευθύνης τους.

Η τεχνολογική πρόοδος φέρνει και νέες εφαρμογές στο πεδίο της παραγωγής, γεννιούνται νέες δυνατότητες για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Οι επεξεργασίες του Κόμματος εξειδικεύουν σε μια σειρά ζητήματα, όπως στον τομέα της οικονομίας, των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων αλλά και των γενικότερων πλευρών της ζωής της εργατικής τάξης. Εχουμε στα χέρια μας όπλα που μπορούν να αξιοποιηθούν πολύμορφα στη διαπάλη με την αστική ιδεολογία στο πώς να εξηγούμε το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, τη διέξοδο από αυτό αλλά και το πώς θα φτάσουμε στη διέξοδο αυτή.

Παίρνουμε υπόψη ότι δεν «παίζουμε μπάλα» μόνοι μας, υπάρχουν ιδεολογήματα που καλλιεργούνται από την αστική τάξη σε έναν κλάδο, σε μια επιχείρηση, σε έναν νομό - ΠΕ. Καλλιεργείται η απογοήτευση και η μοιρολατρία στην εργατική τάξη, με αφορμή και τους οικονομικούς όρους ζωής, που όλο και χειροτερεύουν. Λειτουργούν οι μηχανισμοί της εργοδοσίας, που πότε με το μαστίγιο της τρομοκρατίας καλλιεργούν τον φόβο της απόλυσης και άλλοτε, με το καρότο των καλύτερων μισθών σε σχέση με τα γύρω εργοστάσια, με το ότι εδώ είμαστε μια οικογένεια, ότι εδώ δεν πιέζουμε, δεν έχουμε απολύσεις, καλλιεργούν την ταξική συνεργασία. Επηρεάζει η παρέμβαση των άλλων δυνάμεων, που δεν είναι πάντα οργανωμένη και πολλές φορές δύσκολα εντοπίζουμε τη δράση τους. Βαραίνει η προσπάθεια του αντιπάλου να περάσει τον ατομικό δρόμο ζωής μέσω των εξαρτήσεων, όπως της ναρκω-κουλτούρας, του αλκοολισμού, του τζόγου, αξιοποιώντας σαν εργαλείο τις νέες τεχνολογίες που πλέον έχουν μπει σε κάθε σπίτι. Παίζοντας το χαρτί του δήθεν εύκολου πλουτισμού προβάλλεται σαν διέξοδος η «επένδυση» σε μετοχές που αν κάποιος κάνει τη σωστή πρόβλεψη μπορεί να κερδίσει χιλιάδες ευρώ και έτσι να νικήσει το «σύστημα», να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του δίνονται στον καπιταλισμό. Ενώ εντοπίζουμε όλα τα παραπάνω, ταυτόχρονα λείπουμε από πολλά μεγάλα εργοστάσια και χώρους δουλειάς, αλλά και εκεί που έχουμε παρέμβαση οι δυνάμεις μας είναι διάσπαρτες σε πολλά τμήματα της παράγωγης.

Αφού εντοπίσουμε και αναλύσουμε τις δυνατότητες και τις δυσκολίες στον χώρο ευθύνης, δεν πρέπει να υποτασσόμαστε σε αυτές ως παρατηρητές αλλά να στήνουμε το δικό μας ολόπλευρο σχέδιο παρέμβασης, που να πατάει στις σύγχρονες ανάγκες, στις δυνατότητες της εποχής και της τεχνολογίας, σχέδιο που να συνδέει τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις με τους όρους ζωής και το πώς αυτές επιδρούν στη ζωή και στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Σχέδιο δηλαδή που να αναδεικνύει τη διέξοδο για να μπορεί να εμπνεύσει, να πείσει, να διαπαιδαγωγήσει. Να έχει στον προσανατολισμό της η ΚΟΒ το πώς σταθερά θα εκλαϊκεύει τις επεξεργασίες και τη στρατηγική μας. Ανεβάζοντας το ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδο της ΚΟΒ και του κάθε συντρόφου, να αξιοποιούνται οι δυνατότητές του, τα ταλέντα του, τα ειδικά χαρακτηριστικά που έχει στην επίτευξη των στόχων μας, έτσι μπορούμε με καλύτερους όρους να αναβαθμίσουμε την παρέμβασή μας. Είναι ζήτημα να φτάσουμε στο σημείο η ΚΟΒ να βλέπει τις οικονομικές εξελίξεις, τις αντιφάσεις της οικονομίας, πώς αυτές μεταφράζονται στον χώρο ευθύνης της, για να μπορεί να παρεμβαίνει σε αυτές. Για παράδειγμα, την ανάλυση της κερδοφορίας ενός ομίλου, πώς παράγεται η υπεραξία και από ποιους, να μαζεύονται αυτά τα στοιχεία για να αξιοποιούνται στην αντιπαράθεση με την εργοδοσία, να φωτίζουν τον μηχανισμό της εκμετάλλευσης. Δεν μπορεί να μας τα λύσει όλα σε κεντρικό επίπεδο η ΚΕ, έχει ευθύνη και η ίδια η ΚΟΒ!

Η παρέμβαση της ΚΟΒ χρειάζεται να δένεται συνολικά με τη ζωή των εργαζομένων, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα, στο σπίτι τους, στα σχολεία όπου στέλνουν τα παιδιά τους, στους χώρους Υγείας, με όλα αυτά που τους απασχολούν και τους προβληματίζουν. Σε αυτό βοηθάει και η καλύτερη συνεργασία με τις εδαφικές ΚΟΒ, για να αντιληφθούμε καλύτερα τι επικρατεί στην περιοχή όπου ζουν οι εργαζόμενοι, τι τους προβληματίζει όταν φεύγουν από το εργοστάσιο, η συντονισμένη δουλειά μπορεί να είναι καταλύτης για βαθύτερη παρέμβαση.

Αμεσα να μπαίνουμε μπροστά για τη δημιουργία κλαδικών σωματείων σε νομούς με συγκέντρωση κλάδων και επιχειρήσεων και στην καλύτερη λειτουργία των υπαρχόντων με το βλέμμα στραμμένο στη δημιουργία επιχειρησιακών, που είναι βασικός όρος στη διεκδίκηση και την πίεση προς την εργοδοσία, καθώς και βασικός όρος για να σπάσει ο φόβος, η μοιρολατρία, το «τίποτα δεν αλλάζει». Να αντιληφθούμε ότι μόνο με την οργάνωση μπορούμε να καλυτερεύσουμε την καθημερινότητα, τους όρους ζωής μας, να βάλουμε φρένο στα σχέδιά τους, να βάλουμε τη δικιά μας σφραγίδα στις εξελίξεις.

Τέλος, μπαίνει στις Θέσεις η έλλειψη πολιτικής αυτοπεποίθησης των δυνάμεών μας. Πραγματικά το εντοπίζουμε σε πολλές στιγμές της οργανωμένης ζωής. Αποφασιστικά θέλει να ανέβει η απαίτηση για καθημερινή ιδεολογικοπολιτική βοήθεια προς τους συντρόφους, η επαφή με το μαρξιστικό βιβλίο, τον «Ριζοσπάστη» ως αναντικατάστατο καθοδηγητή, με τις επεξεργασίες μας. Η χρέωση συντρόφων με καθήκοντα, μικρά και μεγάλα, η αξιολόγηση πώς προχωρούν τα καθήκοντα αυτά, πού χρειάζεται βοήθεια ο κάθε σύντροφος ώστε να αντιληφθεί ότι στον χώρο ευθύνης του αυτός είναι το Κόμμα και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο πώς προχωρούν οι αποφάσεις μας. Να σπάσουμε την ατολμία και τον φόβο της έκθεσης, αποκτώντας επαναστατικό θάρρος, να κατακτάμε ιδεολογικά και πρακτικά την έννοια του συνειδητού επαναστάτη.

Με αυτές τις σκέψεις και όσο αυτές περπατάνε στη ζωή, μπορούμε με καλύτερους όρους να έχουμε μια νέα ποιότητα στη δουλειά μας και να πιάνουμε τους στόχους οικοδόμησης και στρατολογίας. Βασικός όρος για να γίνουμε ακόμα πιο δυνατοί, σταθεροί σε κάθε δοκιμασία, έτοιμοι για το κάλεσμα της Ιστορίας.