Μια μαζικότατη συγκέντρωση έγινε το βράδυ του Σαββάτου στην κατασκήνωση του 22ου Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου της ΚΝΕ που στήθηκε στην παραλία των Αγίων Αποστόλων στα Χανιά, όπου μίλησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Σημαίες και συνθήματα, κατασκηνωτές αλλά και εργαζόμενοι από την περιοχή, γέμισαν κάθε σπιθαμή του χώρου μπροστά από την εξέδρα της κατασκήνωσης.

Αμέσως μετά την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με τους πρώτους ήχους του Υμνου της Διεθνούς, στη σκηνή μαζί με τον Δημήτρη Κουτσούμπα βρέθηκαν με σηκωμένες τις γροθιές τους δεκάδες από τους μικρότερους σε ηλικία κατασκηνωτές. Του πρόσφεραν μια ανθοδέσμη, αλλά και μια χειροτεχνία που είχαν ετοιμάσει οι ίδιοι νωρίτερα συμμετέχοντας στις δραστηριότητες για μαθητές γυμνασίων και μικρότερων ηλικιών στο πλαίσιο του Διημέρου.

Παραθέτουμε αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Η επιλογή της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδας να οργανώσει το 22ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο εδώ στα Χανιά, στη βάση της Σούδας δικαιώνεται απόλυτα από τις εξελίξεις, τις διεθνείς και ιδιαίτερα τις εξελίξεις στην περιοχή μας, την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η κατάσταση στην περιοχή "μυρίζει μπαρούτι".

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία, μέσα από τη στήριξη στους λεγόμενους αντικαθεστωτικούς που δίνουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, οι απειλές εναντίον του Ιράν, οι πρόσφατες εξελίξεις στην Αίγυπτο, όπου η διαμάχη τμημάτων της αστικής τάξης διαπλέκεται με τις επιδιώξεις ιμπεριαλιστικών κέντρων για τον έλεγχο της περιοχής, αποδεικνύουν ότι είναι σωστή η παραπάνω εκτίμηση.

Οι αντιθέσεις στην περιοχή επικεντρώνονται στο ποιος, ποιο κράτος, ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποια ιμπεριαλιστική δύναμη και συμμαχία θα βάλουν χέρι στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, στους ενεργειακούς δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.

Αυτές οι αντιθέσεις αυξάνουν τους κινδύνους τοπικών πολεμικών συγκρούσεων, αφού στην ευρύτερη περιοχή μας συγκρούονται ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, παλιές και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όπως είναι η Ρωσία, η Κίνα, η Τουρκία.

Με υπαρκτό τον κίνδυνο αυτοί οι πόλεμοι, αυτές οι επεμβάσεις να πάρουν γενικευμένα χαρακτηριστικά και μάλιστα με την εμπλοκή της χώρας μας.

Αλλωστε, η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική αστική τάξη συμμετέχει χρόνια τώρα ενεργά σε αυτούς τους σχεδιασμούς. Από τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και τις επεμβάσεις σε Ιράκ, Αφγανιστάν, πρόσφατα στη Λιβύη μέχρι σήμερα στη Συρία.

Και βέβαια σε όλους αυτούς τους σχεδιασμούς σημαντικό, στρατηγικό ρόλο έπαιξε και παίζει η αμερικανική βάση της Σούδας και οι άλλες ΝΑΤΟικές βάσεις στη χώρα μας.

Η συμμετοχή των ελληνικών κυβερνήσεων σε αυτούς τους σχεδιασμούς υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου να αποκτήσει μερίδιο από το μοίρασμα των αγορών, από τη ληστεία, δηλαδή, που γίνεται σε βάρος των λαών.

Ολες αυτές οι επεμβάσεις και στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή άνοιξαν δρόμο για κέρδη και επενδύσεις σε ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους, εφοπλιστές, βιομήχανους, μεγαλοκατασκευαστές.

Ετσι γίνεται και τώρα. Η ελληνική κυβέρνηση, το ελληνικό κεφάλαιο, προωθώντας το στόχο για μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό κόμβο, εμπλέκεται στους ανταγωνισμούς για τους ενεργειακούς δρόμους, για τους αγωγούς, όπως ο TAP, που θωρακίζουν τα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας και την ίδια στιγμή εμπλέκουν τη χώρα στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Δε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε σε βάθος αυτές τις εξελίξεις και κυρίως να δούμε το τι πρέπει να γίνει αν δε δούμε μια σειρά παράγοντες:

Ο πρώτος παράγοντας είναι η καπιταλιστική κρίση, που έχει χτυπήσει συγχρονισμένα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Μια κρίση, που οφείλεται στην ίδια τη φύση και δείχνει τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος.

Σε αυτές τις συνθήκες οξύνονται οι ανταγωνισμοί μονοπωλιακών ομίλων και καπιταλιστικών κρατών για το ποιος θα βγει πιο κερδισμένος ή λιγότερο χαμένος από την κρίση.

Στις συνθήκες της κρίσης επιταχύνονται ανακατατάξεις στο συσχετισμό δύναμης μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, αναδύονται νέες δυνάμεις που επιδιώκουν το ξαναμοίρασμα των αγορών προς όφελός τους.

Και αυτό το επιδιώκουν με όλα τα μέσα: Και οικονομικά, διπλωματικά, με συμβιβασμούς και εύθραυστες συμφωνίες, αλλά και όταν αυτό δεν είναι εφικτό και με στρατιωτικά μέσα. Ετσι λειτουργεί ο καπιταλισμός, αυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Ισχύει στο ακέραιο αυτό που λέγεται ότι "ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα". Οταν το σύστημα, η κυρίαρχη τάξη δεν μπορεί με άλλον τρόπο να εξυπηρετήσει τα ληστρικά του συμφέροντα, καταφεύγει στον ανοιχτό πόλεμο. Και αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά πάρα πολλές φορές.

Ας μην ξεχνάμε πως πριν τους 2 προηγούμενους Παγκόσμιους Πολέμους εκδηλώθηκαν μεγάλες, παγκοσμίου χαρακτήρα καπιταλιστικές κρίσεις.

Αποτελεί τεράστια ιστορική ανακρίβεια αυτό που λέγεται και γράφεται στα βιβλία της Ιστορίας, της αστικής πολιτικής οικονομίας, τα οποία διδάσκεστε στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Αυτό για το οποίο υπερθεματίζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να προβάλει το δικό του αντιλαϊκό μείγμα διαχείρισης της κρίσης:

Οτι, δηλαδή, η μεγάλη καπιταλιστική κρίση της περιόδου 1929 - 1932 ξεπεράστηκε από την κεϋνσιανή διαχείριση και το "New Deal".

Στην πραγματικότητα, η κρίση ξεπεράστηκε τελικά από τις τεράστιες καταστροφές παραγωγικών δυνάμεων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και αφού πρώτα η οικονομία είχε προσανατολιστεί στην προετοιμασία του πολέμου.

Ολα αυτά δεν είναι θεωρητικά ζητήματα ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Είναι ζητήματα που πάνω από όλα πρέπει να μάθει, να γνωρίσει η νεολαία. Αποτελούν ιστορική εμπειρία που πρέπει να αξιοποιηθεί, για να δούμε πώς προχωράνε και σήμερα οι εξελίξεις, πού πάνε τα πράγματα, τι πρέπει να γίνει για να απαλλαγούμε από αυτήν τη βαρβαρότητα.

Το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα σήμερα που βρίσκεται στο ανώτερο και τελευταίο στάδιό του, στον ιμπεριαλισμό, δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα το θετικό για τους εργαζόμενους, για τους λαούς, παρά μονάχα ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, ωμή βαρβαρότητα, οικονομικές κρίσεις και πολέμους.

Ολα αυτά μαρτυρούν στους λαούς όλου του κόσμου μια μεγάλη αλήθεια: ότι καπιταλιστική κρίση και ιμπεριαλιστικός πόλεμος πάνε μαζί.

Να γιατί σήμερα αποκτούν μεγάλη σημασία τα αιτήματα:

• Να κλείσει τώρα η βάση της Σούδας και όλες οι ΝΑΤΟικές βάσεις στη χώρα.
• Να επιστρέψουν οι Ελληνες στρατιώτες από ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων.
• Να σταματήσει η εμπλοκή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις.
• Να διακοπεί αμέσως η στρατιωτική συνεργασία, τα στρατιωτικά γυμνάσια με το Ισραήλ.

Να γιατί σήμερα αποκτά μεγάλη σημασία το σύνθημα "ο λαός, και ιδιαίτερα η νεολαία, να μη χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, των εκμεταλλευτών".

Και αυτό δε διασφαλίζεται με τη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ που αποδέχονται όλα τα άλλα κόμματα, από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τη ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Δε διασφαλίζεται με τη λογική που λέει και καλλιεργείται από τα άλλα κόμματα ότι ο λαός πρέπει να επιλέγει ιμπεριαλιστή, να επιλέγει μπλοκ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μπλοκ διεθνών γεωπολιτικών συμμαχιών. Πότε τους Ευρωπαίους, πότε τους Αμερικάνους, πότε τους Ρώσους ή τους Κινέζους.

Δε διασφαλίζεται με τη λεγόμενη "πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική" του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μία από τα ίδια, όπως άλλωστε δείχνουν και οι συναντήσεις του αρχηγού του με τον Πρόεδρο του Ισραήλ Πέρεζ, τα δημοσιεύματα στους "Νιου Γιορκ Τάιμς" ότι "ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει την Ελλάδα", επειδή "δεν έχει αντιαμερικανική πολιτική", αφού είναι "φιλοαμερικανικό κόμμα".

Ο λαός και η νεολαία έχουν μία επιλογή: Να βάλουν τέρμα στο σύστημα που αναπόφευκτα γεννά την εκμετάλλευση, τις κρίσεις και τους πολέμους. Ανατροπή του καπιταλισμού και οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Δεν είναι ανάγκη να πούμε και να περιγράψουμε ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση, που έχουν πάρει όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις έχουν ως βασικό στόχο τη νεολαία, τα παιδιά των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης. Από τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, την κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και την αντικατάστασή τους από ατομικές συμβάσεις, την ανατροπή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων μέχρι τις αλλαγές στην εκπαίδευση και τα προγράμματα για την ανεργία, βασικός στόχος είναι οι νέοι.

Ποντάρουν στο γεγονός ότι η νεολαία έχει μικρή κοινωνική και πολιτική πείρα, ότι ακόμη ένα κομμάτι της νεολαίας, των ανέργων, των νέων ζευγαριών στηρίζεται από το πενιχρό οικογενειακό εισόδημα των γονιών.

Ποντάρουν, όμως, ότι ειδικά η νεολαία, οι άνεργοι νέοι είναι μακριά - όχι φυσικά με δική τους ευθύνη - από τη συλλογική πάλη, τον ταξικό οργανωμένο αγώνα.

Πέρα από τις δεδομένες ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών, των διάφορων εργατοπατέρων, όταν σήμερα ένας νέος εργαζόμενος αλλάζει κάθε τόσο επάγγελμα, κλάδο, μένει για μεγάλα διαστήματα άνεργος, αυτό αποτελεί μια πρόσθετη δυσκολία. Μαζί φυσικά με την εργοδοτική -φανερή και συγκαλυμμένη- τρομοκρατία, την απειλή της απόλυσης αν συνδικαλιστεί, αν απεργήσει.

Σαν Κόμμα νιώθουμε πολύ μεγάλη ευθύνη να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να ξεπεραστούν αυτές οι δυσκολίες και τα εμπόδια, γιατί έχουμε βαθιά επίγνωση ότι ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος με προοπτική ρήξης και ανατροπής του συστήματος της εκμετάλλευσης δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τους νέους των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.

Ακόμη και αν αυτό φαίνεται σήμερα βουνό, ξέρουμε ότι το κέρδισμα της νεολαίας με την προοπτική της επανάστασης, του σοσιαλισμού κάθε άλλο παρά χαμένη υπόθεση είναι. Αυτό το ξέρει καλά και ο αντίπαλος. Γι' αυτό και παίρνει τα μέτρα του.

Είναι μήπως τυχαία η συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες στην ΕΕ για την αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων; Τους έπιασε ο πόνος για τα εκατομμύρια των ανέργων που γεννά το σύστημά τους και η κρίση του;

Αλλού είναι το ζήτημα. Πίσω από τα διάφορα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας κρύβεται αυτό που ονομάζουν "κοινωνική συνοχή". Η ΕΕ, το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις τους προσπαθούν με διάφορα μέτρα να ανακυκλώνουν την ανεργία, τη φτώχεια, γιατί φοβούνται το ενδεχόμενο η όξυνση των λαϊκών προβλημάτων να οδηγήσει σε συνειδητοποίηση των αιτιών της κρίσης, σε δυνάμωμα της ταξικής πάλης που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την εξουσία τους.

Ξέρουν ότι το σύστημα που διαχειρίζονται δεν μπορεί να λύσει την ανεργία. Γι' αυτό και δεν έχουν άλλη επιλογή από το να διαχειριστούν την ανεργία, να μοιράσουν την ανεργία, να μοιράσουν τη μια κακοπληρωμένη θέση εργασίας -και χωρίς δικαιώματα- σε δύο και τρεις άεργους, θέλουν τον άνεργο- θύμα, ως εφεδρεία εργατική, για να ρίχνουν κι άλλο κάτω τους μισθούς, τα μεροκάματα, τα εργασιακά δικαιώματα.

Είναι επίσης τυχαία όλη αυτή η προπαγάνδα από τη μεριά της κυβέρνησης, της ΝΔ, του πρωθυπουργού που λέει ότι πρέπει να κερδίσουμε τη "μάχη των ιδεών", ιδιαίτερα στη νεολαία;

Σε ποιες ιδέες αναφέρονται; Την ανταγωνιστικότητα, το κυνήγι του επιχειρηματικού κέρδους, τη λεγόμενη ευρωπαϊκή προοπτική, εννοώντας τον ευρωενωσιακό μονόδρομο.

Επιδιώκουν να συμφιλιώσουν τη νεολαία από την πιο μικρή ηλικία με την υποταγή, την αποδοχή της εκμετάλλευσης, το νόμο της καπιταλιστικής ζούγκλας "ο θάνατός σου η ζωή μου", την ανθρωποφαγία του διπλανού, του συναδέλφου, του συμμαθητή, που πρέπει να χάσει αυτός για να κερδίσω εγώ... Και τελικά αυτό που γίνεται σε αυτήν την περίπτωση είναι να χάνουν όλοι και να κερδίζει μόνο το κεφάλαιο και το σύστημα.

Πασχίζουν να βγάλουν λάδι "τα ιερά και τα όσια του συστήματος", όλα αυτά δηλαδή που οδήγησαν στην καπιταλιστική οικονομική κρίση και το λαό στη χρεοκοπία, τα οποία μπορούν ευκολότερα να κλονιστούν σήμερα στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας.

Ας αναρωτηθούμε, αλήθεια πόσο ακλόνητες είναι οι ιδέες και οι θεωρίες τους;

Λίγα χρόνια πριν -ίσως ακόμη και σήμερα- αν κάποιος ανέτρεχε στα βιβλία πολιτικής οικονομίας των αστών θα διάβαζε ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός έχει βρει τρόπους να απαλλαγεί από τις κρίσεις του. Η ίδια η πραγματικότητα όμως τους έχει διαψεύσει παταγωδώς.

Λίγα χρόνια πριν επίσης, η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΕ και την ΟΝΕ πανηγυρίστηκε από όλα τα κόμματα και τα κυβερνητικά, αλλά και από τον τότε ΣΥΝ μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ, ως εθνική επιτυχία που εξασφαλίζει για το λαό χρυσά κουτάλια και μια μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια που θα τον προστατεύει από κρίσεις και περιπέτειες. Το τι ακολούθησε είναι επίσης γνωστό.

Σήμερα από όλα τα κόμματα -πλην ΚΚΕ- προβάλλεται ο νέος "εθνικός" στόχος του κεφαλαίου, αυτός της καπιταλιστικής ανάκαμψης, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης που προτείνει ο καθένας για να έρθει. Αν, δηλαδή, θα είναι με συνταγή Μέρκελ ή με συνταγή Ομπάμα ή Βραζιλίας, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν θα γίνει με μία δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση εντός των τειχών.

Ομως, πριν από μερικά χρόνια υπήρχε στην Ελλάδα καπιταλιστική ανάπτυξη και μάλιστα υψηλών ρυθμών. Και όμως σε εκείνη την περίοδο μπήκαν οι αντιλαϊκές βάσεις, εκείνη η περίοδος έφερε και την κρίση.

Αυτές είναι οι ιδέες και οι θεωρίες τους, παμπάλαιες και σαπισμένες όσο και το σύστημά τους. Αντιεπιστημονικές γιατί υπερασπίζονται το παλιό, το ξεπερασμένο...

Φυσικά, γνωρίζουμε σε τι σύστημα ζούμε, γνωρίζουμε καλά τους μηχανισμούς ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης για να απομακρύνουν τους νέους από την πάλη, τη συνειδητοποίηση των αιτιών για τη σημερινή κατάσταση. Μαθαίνουν στους νέους ακόμη και να ντρέπονται να πουν ότι είναι εργάτες, παιδιά εργάτη, ότι είναι άνεργοι, τους λένε ότι για την κατάσταση που βιώνουν φταίνε οι ίδιοι.

Διαχωρίζουν τους εργαζόμενους σε δημόσιους και ιδιωτικούς, μετανάστες και Ελληνες. Συκοφαντούν τους αγώνες επιστρατεύοντας τη θεωρία των άκρων, αξιοποιώντας το μαντρόσκυλο του συστήματος, τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, που την εμφανίζουν ως δήθεν αντισυστημική, ενώ είναι ο πιο πιστός υπηρέτης του συστήματος, της πλουτοκρατίας, ο πιο ορκισμένος εχθρός των εργαζομένων και των αγώνων τους. Και αυτό αποδεικνύεται και ιστορικά, αλλά και από τη σημερινή πρακτική και δράση τους που δε χάνουν ευκαιρία να στηρίξουν τα συμφέροντα των βιομηχάνων, εφοπλιστών και μεγαλοεπιχειρηματιών, ακόμη και αν την κρύβουν πίσω από τις δήθεν φιλανθρωπίες προς τους φτωχούς.

Γνωρίζουμε ότι ακόμη ζούμε τις συνέπειες της αντεπανάστασης, της ανατροπής του σοσιαλισμού. Καταλαβαίνουμε έναν νέο άνθρωπο για τις αναστολές που μπορεί να έχει σήμερα απέναντι στο ΚΚΕ, την πρότασή του, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Κατανοούμε το ερώτημα -ιδίως νέων ανθρώπων- που λένε "ποιος ο λόγος να παλέψω για την επανάσταση, το σοσιαλισμό, για μια κοινωνία που δεν άντεξε και κατέρρευσε".

Είναι πολύ φυσιολογικοί αυτοί οι προβληματισμοί, αυτά τα ερωτήματα, όταν από την πιο μικρή ηλικία μαθαίνει για την αποτυχία του σοσιαλισμού, τα δήθεν "εγκλήματά" του, για τον καπιταλισμό που τάχα είναι εκείνο το σύστημα που ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση.

Φτάνουν, μάλιστα, σε τέτοιο σημείο ιδεολογικής και πολιτικής αγυρτείας που ταυτίζουν το δικό τους καπιταλιστικό παρελθόν -με τον διευρυμένο κρατικό τομέα και την εκτεταμένη δημοσιοϋπαλληλία και την αντίστοιχη ενσωμάτωση συνειδήσεων, που ανταποκρινόταν στην τότε φάση ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος- με το σοσιαλισμό.

Εμείς τον καλούμε να σκεφτεί και να προβληματιστεί. Γιατί όλοι αυτοί, οι κυβερνήσεις, τα άλλα κόμματα του συστήματος, το κεφάλαιο, οι φασίστες της Χρυσής Αυγής δείχνουν τόσο μίσος για το σοσιαλισμό; Γιατί χύνουν τόσο βρώμικο μελάνι για μια δήθεν "χαμένη και μάταιη υπόθεση", για κάτι που -όπως λένε- δεν κάνει παρά μόνο για του μουσείο της Ιστορίας;

Γιατί οι εκμεταλλευτές του λαού, τα Μέσα τους, λοιδορούν το σοσιαλισμό, τη στρατηγική και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, κατηγορώντας τα για ανεφάρμοστα, ουτοπικά, μη ρεαλιστικά;

Αν ήταν έτσι δε θα χρειαζόταν καν να ασχοληθούν. Ομως, οι ίδιοι πρώτα από όλα ξέρουν ότι δεν είναι έτσι. Ξέρουν ότι αυτή είναι η πραγματική απειλή για τα συμφέροντα και τα προνόμιά τους. Μόνο αυτοί, οι λίγοι, θα χάσουν το προνόμιο να ζουν από τη δουλειά και την εκμετάλλευση των άλλων.

Καλούμε τους νέους να μελετήσουν και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τις αιτίες που οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού, για τα λάθη και τις παρεκκλίσεις που έγιναν, όταν ο σοσιαλισμός άρχισε να λύνει προβλήματα δικά του με συνταγές καπιταλισμού. Στις επεξεργασίες του ΚΚΕ θα βρουν απαντήσεις στα ερωτήματα και τους προβληματισμούς τους.

Ο λαός, η νεολαία έχουν μόνο να κερδίσουν από την προοπτική του σοσιαλισμού. Αυτό είναι η πραγματική πρόοδος σήμερα. Και όχι η "πρόοδος" της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ, που και αυτοί με τη σειρά τους υπερασπίζονται τις ιερές αγελάδες του συστήματος, την επιχειρηματικότητα, την "υγιή" όπως λένε, την "κοινωνική συνοχή", την ΕΕ, καλλιεργώντας το ρεαλισμό της υποταγής, λέγοντας ότι ο σοσιαλισμός είναι κάτι πολύ μακρινό και άρα ο λαός δεν έχει κανένα λόγο να παλεύει για αυτό. Παρά μόνο να επιλέγει το μικρότερο κακό, τον καλύτερο διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της ΕΕ.

Να κάθεται στη γωνία ή στην καλύτερη περίπτωση να παλεύει για να έρθει η μία ή η άλλη κυβέρνηση. Για να ξαναδεί το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο των "νέων σωτήρων και των μεγάλων διαψεύσεων", που πάντα πρωταγωνιστής είναι κάποιες κυβερνήσεις, όμως σκηνοθέτης και παραγωγός το κεφάλαιο και η εξουσία του.

Εμείς λέμε ξεκάθαρα: Η "νέα Ελλάδα" δεν είναι ούτε η Ελλάδα του κ. Σαμαρά, ούτε η Ελλάδα του κ. Τσίπρα που φτιάχνεται με τα γνωστά παλιά και φθαρμένα υλικά. Η νέα Ελλάδα θα είναι η Ελλάδα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού».