Η παρουσίαση, στην οποία παρευρέθηκε πλήθος πολιτικών στελεχών που πλάι στον πρώην πρωθυπουργό υπηρέτησαν από κυβερνητικές θέσεις τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών των ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ξεκίνησε με πάνελ τοποθετήσεων που επιχείρησαν να ξεπλύνουν τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δικαιολογώντας και παρουσιάζοντας τα μνημόνια ως μονόδρομο. Επιχείρησαν δε να ξεπλύνουν τη σοσιαλδημοκρατία ως «αντίβαρο» στη «δεξιά» και στον φασισμό, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, αφού «το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο» του σάπιου καπιταλισμού.

Ανεβαίνοντας στο βήμα για να μιλήσει για το πολιτικό του «Αρλεκιν», ο πρώην πρωθυπουργός δήλωσε ανερυθρίαστα «όχι απλά αμετανόητος αλλά υπερήφανος» για τα δεινά που φόρτωσε στις πλάτες του λαού ο ΣΥΡΙΖΑ επί διακυβέρνησής του, έκλεισε το μάτι στο κεφάλαιο για το γεγονός ότι η κυβέρνησή του «τελικά πετύχαμε εκεί όπου αυτοί (σ.σ. οι προκάτοχοι τους) αποτύχανε, και μάλιστα δις», φορτώνοντας στον λαό τρίτο μνημόνιο αλλά με ...εντιμότητα, και ζήτησε εκ νέου το χρίσμα για να εφαρμόσει «ένα ολιστικό Εθνικό Σχέδιο Αναγέννησης» των κερδών του κεφαλαίου με «τέσσερις πυλώνες: Την Ανάπτυξη, την Αναδιανομή, την Ασφάλεια και την Ανθεκτικότητα». Συνθήματα πίσω από τα οποία κρύβονται νέα μεγάλα «πακέτα» στο κεφάλαιο, με έμφαση κατά τον Τσίπρα «στην ανασυγκρότηση της ελληνικής βιομηχανίας» αλλά και στις πολεμικές βιομηχανίες, και με διαβεβαιώσεις για ένα καπιταλιστικό «κράτος δίκαιο και ισχυρό» στην υπηρεσία του κεφαλαίου (βασικά να μπορεί να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά και να την καταστέλλει). Επίσης η προσπάθεια να στρατεύσει τον λαό στους στόχους του κεφαλαίου, με ρητορική που μιλά περί «κλεπτοκρατίας» και «απολυταρχίας της ολιγαρχίας» αλλά δεν βγάζει άχνα για τα κέρδη του κεφαλαίου, για τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες ΝΑΤΟ και ΕΕ που υπηρετεί, μιλώντας μάλιστα και περί «ισχυρής Ελλάδας» που «θα διεκδικεί τον ρόλο που της αναλογεί στην Ευρώπη και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο» μέσα από τη συμμετοχή της στα βρώμικα σχέδια.

Αντίθετα, μίλησε για «ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις» στο έδαφος του καπιταλισμού, εκεί όπου καμία λαϊκή ανάγκη και ευημερία δεν μπορεί να διασφαλιστεί, «ριζοσπαστισμός» που κατέληξε δυο γραμμές παρακάτω στα καλέσματα για «νέο πατριωτισμό» με «πατριωτική εισφορά για τα πολύ υψηλά εισοδήματα» (κάτι σαν την «εθελοντική προσφορά» των εφοπλιστών επί θητείας του), που θα λειτουργεί ως «φερετζές» της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου.

Ακόμη, με εμφανή την αγωνία για τις δυσκολίες στο να ξαναστήσουν το «έργο» της κυβερνητικής εναλλαγής αλλά και τις «ρωγμές» στους αστικούς θεσμούς, στην ομιλία του έκανε λόγο για την «ανάγκη» μιας «νέας μεταπολίτευσης», με την «έννοια ενός μεγάλου πολιτικού Big Bang», «με την έννοια της αποκατάστασης της αξιοπιστίας των θεσμών», για την υποταγή στη δικτατορία του κεφαλαίου, αλλά και «την αποκατάσταση της ισορροπίας του πολιτικού συστήματος».

Γι' αυτό εξάλλου απαξίωσε πλήρως τους αγώνες αγροτών, εργαζομένων, λαϊκών στρωμάτων, παρουσιάζοντας ξανά τον μύθο ότι η κυβέρνηση δήθεν «δεν έχει αντίπαλο», και κάλεσε τον λαό να ακουμπήσει τις ελπίδες του στο παιχνίδι της εναλλαγής κυβερνήσεων που θα τον τσακίζουν.

Σε αυτό το πλαίσιο, κλείνοντας το μάτι σε μια ενδεχόμενη επόμενη κίνηση, επεσήμανε πως «αυτό που απαιτείται σήμερα για τη δημοκρατική παράταξη είναι να προχωρήσει σε διεργασίες επανίδρυσης της πολιτικής και οργανωτικής της υπόστασης», με στόχο «να γίνει ξανά πρωταγωνιστική δύναμη» και «να διεκδικήσει με αξιώσεις» το χρίσμα του κεφαλαίου στις επόμενες εκλογές.

Σε ό,τι αφορά την έκθεση, η Σ. Διγενή επεσήμανε πως αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα των πολιτικών που υλοποιούνται σε τοπικό επίπεδο στο όνομα της ισότητας και όχι μόνο δεν λύνουν τα προβλήματα των γυναικών αλλά συμβάλλουν στην αναπαραγωγή τους, αφού δήμοι και Περιφέρειες προωθούν και εφαρμόζουν την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων για την «ισότητα των φύλων», υπηρετώντας την ανταγωνιστικότητα και την καπιταλιστική κερδοφορία και όχι τις ανάγκες των γυναικών της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας.

Παρουσιάζοντας συγκεκριμένα στοιχεία από την έκθεση για τα προβλήματα της ανεργίας, της έλλειψης δημόσιων και δωρεάν δομών φροντίδας και της ανεπάρκειας των δομών για κακοποιημένες γυναίκες, έδειξε ότι οι υποτιθέμενες πολιτικές ισότητας που εφαρμόζονται σε δήμους και Περιφέρειες ενίσχυσαν αυτά τα προβλήματα, ενώ εφάρμοσαν μια σειρά αντιλαϊκές αποφάσεις, όπως «ευέλικτη» και ελαστική εργασία, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κ.ά., σε βάρος τελικά των εργαζόμενων γυναικών.

Αναφέρθηκε ακόμα στα εργατικά «ατυχήματα» που σημειώνονται στους δήμους, εξαιτίας της έλλειψης μέτρων προστασίας και της εντατικοποίησης, στο πλαίσιο της πολιτικής όπου η υγεία και η ασφάλεια θεωρούνται κόστος για το κράτος, καθώς και στην έλλειψη και εμπορευματοποίηση των δημόσιων δομών φροντίδας οικογένειας, με τις τεράστιες ελλείψεις σε δημόσιους και δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς, σε ΚΔΑΠ, σε υπηρεσίες φροντίδας ηλικιωμένων και ΑμεΑ. Επίσης στις ελλείψεις στις υποδομές για κακοποιημένες γυναίκες, με τους ξενώνες φιλοξενίας να είναι υποστελεχωμένοι και η χρηματοδότησή τους να εξαρτάται από τα ευρωπαϊκά προγράμματα, αντί να δίνεται μια γενναία κρατική χρηματοδότηση.

Καταλήγοντας υπογράμμισε ότι «αν θέλουμε πραγματικά ισότητα, χρειάζεται ρήξη με την πολιτική που θυσιάζει τις γυναίκες, τις ανάγκες των γυναικών, στον βωμό της δημοσιονομικής πειθαρχίας, της κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Χρειάζεται τόλμη, συμμετοχή και συλλογική διεκδίκηση. Χρειάζεται η φωνή των γυναικών να συναντήσει τη φωνή όλων εκείνων που παλεύουν για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση».