INTIME NEWS

Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την αγορά των γαλλικών «Rafale», όπου περίσσεψαν από όλα τα κόμματα οι αναφορές στην ανάγκη θωράκισης της άμυνας της χώρας και της αποτρεπτικής δυνατότητας απέναντι στην Τουρκία.

Μοναδική εξαίρεση στάθηκαν οι βουλευτές του ΚΚΕ, οι οποίοι καταψήφισαν τη σχετική σύμβαση και ανέδειξαν ότι προτεραιότητα των εξοπλιστικών προγραμμάτων είναι οι αμερικανοΝΑΤΟικοί σχεδιασμοί και όχι η άμυνα της χώρας και η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, που συνθλίβονται στις μυλόπετρες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, και της σημερινής.

Ερωτήματα που έθεσαν οι βουλευτές του ΚΚΕ σε αυτήν τη συζήτηση έμειναν αναπάντητα:

• Ποια ακριβώς αμυντική θωράκιση της Ελλάδας διακυβεύεται στη Σαουδική Αραβία, όπου στέλνονται συστοιχίες «Patriot» μαζί με προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων;
• Τι δουλειά έχουν μονάδες του Πολεμικού Ναυτικού σε περιπολίες στον Περσικό Κόλπο; Ποιο ισοζύγιο πάνε να αντισταθμίσουν στην περιοχή, αν όχι την ενίσχυση των αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων που βρίσκονται εκεί με το δάχτυλο στη σκανδάλη;
• Ποια συμφέροντα υπηρετούν η μετατροπή στρατηγικών στρατιωτικών εγκαταστάσεων και υποδομών της Ελλάδας σε πολεμικά ορμητήρια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και η διαθεσιμότητα όλων των στρατοπέδων για τις ανάγκες τους, όπως προβλέπει η ελληνοαμερικανική Στρατιωτική Συμφωνία;
• Τι προσφέρει στην ασφάλεια του λαού η διάθεση κάθε χρόνο 2% του ΑΕΠ, δηλαδή 4 δισ. ευρώ, για δαπάνες που σχετίζονται με τις ανάγκες του ΝΑΤΟ;
• Τι δουλειά έχουν πολιτικό προσωπικό και στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές εκτός συνόρων, στο Μάλι, στο Ιράκ, στη Λιβύη και αλλού;

Τα ερωτήματα αυτά, με αφορμή τα «Rafale» αλλά και την αναβάθμιση των αμερικανικών «F-16», δίνουν το περίγραμμα της πολιτικής της βαθιάς εμπλοκής στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι του λαού. Κρίκος αυτής της εμπλοκής είναι και τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Και επειδή μετά τα αεροσκάφη σύντομα θα ξεκινήσει η συζήτηση για την ενίσχυση και του Πολεμικού Ναυτικού με νέο υλικό, αξίζει να ανατρέξει κανείς στους βασικούς άξονες της ΝΑΤΟικής στρατηγικής που διαμορφώνουν τα κριτήρια για το τι τελικά θα αγοραστεί και με ποιο σκοπό, διατάσσοντας και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σε αποστολές που καμία απολύτως σχέση δεν έχουν με τη θωράκιση της άμυνας της χώρας.

«Μπούσουλας» για το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό, όπως και των άλλων «συμμάχων», είναι η «Ναυτική Στρατηγική της Συμμαχίας» («Alliance Maritime Strategy»). Πρόκειται για κείμενο του 2011 που βάζει σε πρώτο πλάνο τη «συμβολή των ναυτικών δυνάμεων στην υποστήριξη των στόχων του ΝΑΤΟ τις επόμενες δεκαετίες», αναλαμβάνοντας «κρίσιμους ρόλους για την εκπλήρωση, υπεράσπιση και προώθηση των συλλογικών συμφερόντων της Συμμαχίας σε ένα φάσμα προκλήσεων άμυνας και ασφάλειας».

Με αυτό το δόγμα, το πρόταγμα για τις ναυτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ είναι να αναπτύξουν ένα «φάσμα στρατηγικών επιλογών στη Συμμαχία» με «συνεισφορές» σε τομείς όπως «αποτροπή και συλλογική άμυνα» και «διαχείριση κρίσεων», καθώς «το 90% του παγκόσμιου εμπορίου είναι θαλάσσιο και το 75% του εμπορίου διέρχεται από λίγα, ευάλωτα κανάλια και διεθνή στενά».

Στο ίδιο κείμενο επισημαίνεται ότι «το θαλάσσιο περιβάλλον περιλαμβάνει εμπορικές διαδρομές, σημεία συνωστισμού (choke points), λιμάνια και άλλες υποδομές, όπως αγωγούς, πλατφόρμες πετρελαίου και φυσικού αερίου και δια-ωκεάνια καλώδια τηλεπικοινωνιών. Το παγκόσμιο εμπόριο βασίζεται σε ασφαλή και χαμηλού κόστους διεθνή δίκτυα θαλάσσιων μεταφορών και διανομής, που είναι ευάλωτα σε διαταραχές, στο βαθμό που ακόμα και οι μικρές διακοπές θα επηρεάσουν σοβαρά το διεθνές εμπόριο και τις οικονομίες των συμμάχων».

Βέβαια, το ενδιαφέρον του ΝΑΤΟ για την «ομαλή διεξαγωγή» του παγκόσμιου εμπορίου δεν περιορίζεται στην αντιμετώπιση των «διαταραχών» όπως η πειρατεία ή οι πολεμικές συγκρούσεις, όπου τις περισσότερες φορές είναι και το ίδιο αναμεμειγμένο.

Στοχοποιεί παράλληλα την αναβαθμισμένη δυνατότητα άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων να ελέγχουν βασικούς κόμβους στους δρόμους του εμπορίου, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Κίνα, που αναπτύσσει το θαλάσσιο παρακλάδι της πρωτοβουλίας «Μια ζώνη, ένας δρόμος» κατά μήκος του Ειρηνικού Ωκεανού, εξαγοράζοντας κρίσιμες λιμενικές υποδομές σε όλη τη διαδρομή μέχρι τη Μεσόγειο. Η ανάσχεση αυτού του σχεδιασμού, που υποστηρίζεται και στρατιωτικά από την Κίνα και απειλεί τα αμερικανοΝΑΤΟικά συμφέροντα, απαιτεί ισχυρό «συμμαχικό» Ναυτικό, ικανό «να επιχειρεί σε ανοιχτές θάλασσες».

Η ίδια στρατηγική περιγράφει και άλλα πεδία δράσης όπου οι ναυτικές δυνάμεις χωρών του ΝΑΤΟ αναλαμβάνουν αυξημένους ρόλους. «Υπάρχουν αλιεία και άλλοι πολύτιμοι πόροι που βρίσκονται μέσα, πάνω και κάτω από τον πυθμένα του ωκεανού. Οι κλιματολογικές αλλαγές (βλ. τήξη των πάγων) δημιουργούν νέες ευκαιρίες και προκλήσεις, οι οποίες μεταξύ άλλων επιτρέπουν νέες και οικονομικά ελκυστικές θαλάσσιες διαδρομές, καθώς και βελτιωμένη πρόσβαση σε πόρους. Η διατήρηση της ελευθερίας της πλοήγησης, των θαλάσσιων εμπορικών οδών, των κρίσιμων υποδομών, των ενεργειακών ροών, της προστασίας των θαλάσσιων πόρων και της περιβαλλοντικής ασφάλειας είναι όλα προς το συμφέρον της ασφάλειας των συμμάχων», σημειώνεται χαρακτηριστικά.

Βέβαια, στην περίπτωση των θαλάσσιων ζωνών που αφορούν τη Μεσόγειο, τα ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα, το ΝΑΤΟ βλέπει «διαφιλονικούμενα ύδατα» με την Τουρκία και σπρώχνει προς τη συνεκμετάλλευση.

«Προς υποστήριξη αυτών των αναγκών, οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ευέλικτες, καλά εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες, ταχέως αναπτυσσόμενες και βιώσιμες, σε στρατηγικές αποστάσεις και πλήρως διαλειτουργικές με τους αντίστοιχους στρατιωτικούς και μη στρατιωτικούς ομολόγους τους», καταλήγει το κείμενο της Ναυτικής Στρατηγικής, η οποία επικεντρώνει στο πώς θα θωρακιστούν και στρατιωτικά τα ευρωατλαντικά συμφέροντα στη θάλασσα, στον ανταγωνισμό με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Να σημειωθεί ότι ως «στρατηγικές αποστάσεις» εννοούνται οι μεγάλες αποστάσεις, που απαιτούν πλοία ικανά να επιχειρούν μακριά από τις βάσεις τους. Εξ ου και τα κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ εντάσσουν στους στόλους τους μεγάλες μονάδες, όπως φρεγάτες, με αυξημένες δυνατότητες για επιχειρήσεις στη θάλασσα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη χώρα μας, όπου οι επιλογές των εξοπλισμών στο Πολεμικό Ναυτικό γίνονται με κριτήριο να επιχειρεί στις ανοιχτές θάλασσες, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μαύρη Θάλασσα, έως και στον Περσικό, υλοποιώντας ΝΑΤΟικές αποστολές σε μεγάλες αποστάσεις από τις βάσεις υποστήριξης στην Ελλάδα και το υπόλοιπο ελληνικό οπλοστάσιο (αεροσκάφη, υποβρύχια, αντιαεροπορικά και αντιπυραυλικά συστήματα).

Με «άξονα» τη Ναυτική Στρατηγική, το ΝΑΤΟ επανέρχεται συνεχώς στο θέμα της κυριαρχίας στους θαλάσσιους διαύλους. Με επόμενο κείμενό του, το 2019 για τις «Ναυτικές Δραστηριότητες», εστιάζει εκ νέου στο γεγονός ότι «οι ωκεανοί του κόσμου είναι όλο και πιο πολυσύχναστοι θαλάσσιοι δίαυλοι» και ότι «σήμερα το 85% του διεθνούς εμπορίου πρώτων υλών και μεταποιημένων αγαθών ταξιδεύει θαλασσίως και τα δεξαμενόπλοια μεταφέρουν περισσότερο από το μισό πετρέλαιο παγκοσμίως».

Τονίζει ξανά ότι «ο θαλάσσιος τομέας είναι στρατηγικής σημασίας για το ΝΑΤΟ», εξ ου και «είναι αποφασισμένο να βοηθήσει στην προστασία των Συμμάχων από τυχόν απειλές στη θάλασσα ή από τη θάλασσα».

Σε αυτό το πλαίσιο, επαναβεβαιώνει τη Ναυτική Στρατηγική του 2011 και στέλνει μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι «λαμβάνει συγκεκριμένα μέτρα για να βελτιώσει τη συνολική επίγνωση της Συμμαχίας για τη θαλάσσια κατάσταση», σημειώνοντας και το γεγονός ότι «διαθέτει Μόνιμες Ναυτικές Δυνάμεις» ως «ιδιαίτερα εκπαιδευμένη ναυτική ικανότητα άμεσης απόκρισης του ΝΑΤΟ».

Αποκαλυπτική είναι και η πολυσέλιδη έκθεση που κατέθεσε στον γγ του ΝΑΤΟ επιτροπή ειδικών για τις προτεραιότητες και τους στόχους που πρέπει να υλοποιήσει το ΝΑΤΟ μέχρι το 2030, για να διασφαλίσει την κυριαρχία του έναντι των ανταγωνιστών του.

Η έκθεση, με τίτλο «ΝΑΤΟ 2030: United for a New Era», καταγράφει τη δραστηριότητα της Ρωσίας τα τελευταία χρόνια σε Μαύρη Θάλασσα και Μεσόγειο, σημειώνοντας ότι «ανέπτυξε δυνατότητες άρνησης πρόσβασης/άρνησης περιοχής (A2AD), επέκτεινε τον υβριδικό πόλεμο και απείλησε τις ενεργειακές και άλλες κρίσιμες υποδομές». Επίσης, ότι «προσπαθεί να εδραιωθεί στη λεκάνη της Μεσογείου και στην Αφρική».

Αντίστοιχα, για την Κίνα σημειώνει ότι «μακροπρόθεσμα είναι ολοένα και πιο πιθανό να προβάλει στρατιωτική δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο, συμπεριλαμβανομένης ενδεχομένως της ευρωατλαντικής περιοχής», καθώς «επεκτείνει τη στρατιωτική της εμβέλεια στον Ατλαντικό, στη Μεσόγειο και στην Αρκτική, ενισχύει τους αμυντικούς δεσμούς με τη Ρωσία» και αναπτύσσει σειρά από πολεμικά μέσα.

«Οι Σύμμαχοι του ΝΑΤΟ αισθάνονται την επιρροή της Κίνας όλο και περισσότερο σε κάθε τομέα. Τα σχέδιά της, Belt and Road, Polar Silk Road και Cyber Silk Road, έχουν επεκταθεί γρήγορα και αποκτά υποδομές σε όλη την Ευρώπη, με πιθανές επιπτώσεις στις επικοινωνίες και τη διαλειτουργικότητα», προσθέτουν οι εμπειρογνώμονες του ΝΑΤΟ.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η έκθεση υπογραμμίζει την ανάγκη το ΝΑΤΟ «να επενδύσει στην ικανότητά του να παρακολουθεί και να αμύνεται ενάντια στις κινεζικές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη συλλογική άμυνα, τη στρατιωτική ετοιμότητα και την ανθεκτικότητα στον τομέα ευθύνης του Ανώτατου Συμμαχικού Διοικητή Ευρώπης (SACEUR)», συμπεριλαμβανομένης της Μαύρης Θάλασσας και της Ανατολικής Μεσόγειου, με τις αντίστοιχες «συμμαχικές» ναυτικές δυνάμεις.

• Το 2016, στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, πάρθηκαν αποφάσεις για την προώθηση της στρατιωτικής παρουσίας του ΝΑΤΟ σε Πολωνία, Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία, όπως και για «προσαρμοσμένη προωθημένη παρουσία» (tailored forward presence) στη Μαύρη Θάλασσα. Ειδικά για αυτήν την περιοχή, το ΝΑΤΟ αναφέρει σε κείμενά του ότι «οι σύμμαχοι συνεισφέρουν δυνάμεις και δυνατότητες σε ξηρά, θάλασσα και αέρα». Ενας από αυτούς τους «συμμάχους» είναι και η Ελλάδα.
• Την ίδια χρονιά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, επικαλούμενη την «προσφυγική κρίση», κάλεσε τη ΝΑΤΟική αρμάδα SNMG2 να «απλώσει» τα πλοία της στο Αιγαίο, δίνοντας και μ' αυτόν τον τρόπο το πρόσχημα στα ΝΑΤΟικά πλοία να παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τον πλου ρωσικών πλοίων από τα Δαρδανέλια έως τη Συρία και στην Ανατολική Μεσόγειο ευρύτερα. Στα επόμενα χρόνια, πολλές φορές πλοία της αρμάδας (στην οποία εντάσσονται και ελληνικά) αποσπάστηκαν από τον κύριο όγκο της δύναμης και μπήκαν για «ασκήσεις» και «συνεκπαιδεύσεις» στη Μαύρη Θάλασσα.
• Από κοντά και η έτερη αρμάδα του ΝΑΤΟ που επιχειρεί στη Μεσόγειο, η SNMCMG2, όπου τη διοίκηση για το διάστημα από τις 15/6/2020 έως τις αρχές Γενάρη φέτος είχε το ελληνικό ΠΝ, με Ελληνα διοικητή και ναυαρχίδα της το πλοίο «Αλιάκμων». Επισημαίνοντας τη συνεισφορά αυτή, το ΝΑΤΟ τονίζει ότι «το ελληνικό ΠΝ ηγήθηκε της SNMCMG2, παρέχοντας στο ΝΑΤΟ συνεχή παρουσία στη Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα (αναπτύχθηκε εκεί δύο φορές), διασφαλίζοντας τους Συμμάχους και αποτρέποντας τυχόν επιτιθέμενους».
• Με πρόσχημα επίσης την «παροχή βοήθειας για την αντιμετώπιση της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης», το ΝΑΤΟ διεξάγει τα τελευταία χρόνια την επιχείρηση «Sea Guardian» στη Μεσόγειο, βασικό κομμάτι της οποίας είναι οι λεγόμενες «εστιασμένες επιχειρήσεις». Η συγκρότηση δηλαδή αρμάδων από «συμμαχικά» πλοία που πλέουν σε συγκεκριμένες ζώνες της Ανατολικής Μεσογείου, ελέγχοντας ό,τι κρίνουν «ύποπτο» για τα συμφέροντα της λυκοσυμμαχίας. Στις επιχειρήσεις αυτές πάντα ανατίθεται βασικός ρόλος στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις.
• Αλλο ένα σημείο όπου ο ελληνικός στόλος σπεύδει να κάνει βήματα είναι οι αποστολές συνοδείας αεροπλανοφόρων από ΗΠΑ και Γαλλία στην Ανατολική Μεσόγειο, με ελληνικές φρεγάτες να εντάσσονται στις ομάδες κρούσης αυτών των γιγαντιαίων πλοίων. Μια τέτοια αποστολή απαιτεί «φρέσκα σκαριά», φορτωμένα με σύγχρονα όπλα, σε αντίθεση με τις παλιότερες μονάδες, που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε τέτοιες σύνθετες αποστολές.

Την ίδια ακριβώς περίοδο, η ένταση ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία κλιμακωνόταν με αφορμή το «Ορούτς Ρέις», αλλά αυτό σε τίποτα δεν εμπόδισε τους δύο ΝΑΤΟικούς στρατούς να επιχειρούν μαζί, αφού έτσι κι αλλιώς η ιμπεριαλιστική συμμαχία αντιμετωπίζει όλη αυτήν την περιοχή ως ενιαίο επιχειρησιακά χώρο, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για τα ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα.

Η «συνεργασία» ήταν τόσο εντατική που σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία από ΝΑΤΟικές πηγές, σε μόλις 15 μέρες απευθύνθηκε «χαιρετισμός» (κατά τη ναυτική ορολογία) από τη ΝΑΤΟική αρμάδα σε συνολικά 300 πλοία, 6.000 πλοία εντοπίστηκαν από τα ΝΑΤΟικά αεροσκάφη, 300 πλοία ταυτοποιήθηκαν από τα υποβρύχια, ενώ σημειώθηκε και η πρώτη στην ιστορία συνεκπαίδευση τέτοιας ΝΑΤΟικής αρμάδας με το ισραηλινό ΠΝ, στα ανοιχτά της Χάιφα, για την «οικοδόμηση δυνατοτήτων διασφάλισης της περιφερειακής ασφάλειας στη Μεσόγειο», όπως αναφέρεται αρμοδίως.

Αλλη μια απόδειξη ότι ο ΝΑΤΟικός σχεδιασμός και ο αδιαπραγμάτευτος στόχος της διατλαντικής συνοχής, που μοιράζεται μαζί με όλους τους άλλους συμμάχους της η ελληνική αστική τάξη, είναι ναρκοπέδιο για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και κάνει σμπαράλια τις κορόνες των αστικών κομμάτων περί «θωράκισης της άμυνας» απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας, η οποία ενθαρρύνεται στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Αλλωστε, οι ίδιες «συμμαχικές» δυνάμεις που πουλάνε όπλα στην Τουρκία είναι που ανταγωνίζονται για τα εξοπλιστικά προγράμματα και της Ελλάδας, προκαλώντας το εξής «παράδοξο»: ΝΑΤΟικές χώρες να εξοπλίζουν μια σύμμαχό τους (την Ελλάδα) για να αμυνθεί απέναντι σε μια άλλη κοινή τους σύμμαχο (την Τουρκία), στην οποία επίσης πουλάνε εξοπλισμούς!