Κινούμενη στη γραμμή πως «το μνημόνιο δεν αρκεί», η ηγεσία της ΝΔ επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο για νέα φιλομονοπωλιακά μέτρα, αναζητώντας νέες ευκαιρίες για να καταδείξει την «αναγκαιότητά» τους. Στο πλαίσιο αυτό, το επιτελείο της ΝΔ προβάλλει κατά κόρον το παράδειγμα της Ιρλανδίας, προκειμένου να δείξει ότι η αναθεώρηση του μνημονίου «είναι αναγκαία και εφικτή», ενώ διαστρέφοντας βάναυσα την πραγματικότητα, επιχειρεί να καλλιεργήσει την εικόνα ότι η αναθεώρηση αυτή μπορεί να είναι φιλολαϊκή!

Προς τούτο, ο εκπρόσωπος της ΝΔ επικαλέστηκε ότι η νέα κεντροδεξιά κυβέρνηση στην Ιρλανδία «κατάφερε να ανατρέψει δύο δυσμενείς όρους του μνημονίου που είχε υπογράψει η προηγούμενη κυβέρνηση», δηλαδή την αύξηση του ελάχιστου ωρομίσθιου κατά 1 ευρώ, που όμως αφορά περί τους 60.000 εργαζόμενους και ταυτόχρονα συνοδεύεται με δραστική μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών κατά 50% (!) και πλήθος αντεργατικών ανατροπών στην αγορά εργασίας προκειμένου να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Συνολικά, το «ιρλανδικό» μνημόνιο εξοντώνει το λαό, χάρη της διάσωσης και ενίσχυσης των τραπεζών και των άλλων μονοπωλιακών κολοσσών.

Παρ' όλα αυτά, ο Γ. Μιχελάκης υποστήριξε ότι «οι εξελίξεις αυτές δικαιώνουν τον Αντ. Σαμαρά και αποδεικνύουν όχι μόνο ότι είναι αναγκαία αλλά και εφικτή η αναθεώρηση των όρων του μνημονίου», δείχνοντας καθαρά και σε ποια κατεύθυνση επιδιώκει να γίνει η όποια αναθεώρησή του. Δεν είναι τυχαίο ότι ο εκπρόσωπος θεώρησε ενισχυτική της θέσης της ΝΔ τη δήλωση του Κοινοτικού επιτρόπου Ο. Ρεν, ο οποίος εκτίμησε ότι είναι πιθανή μια αλλαγή των πολιτικών όρων του μνημονίου με βάση την αξιολόγηση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που θα γίνει τον Ιούνη.

Ταυτόχρονα, η ηγεσία της ΝΔ στηρίζει, έμμεσα πλην σαφώς, τη λήψη νέων βάρβαρων μέτρων τασσόμενη υπέρ μιας ήπιας -δηλαδή ελεγχόμενης- αναδιάρθρωσης του χρέους, που θα περιλαμβάνει επιμήκυνση αποπληρωμής και μείωση του επιτοκίου. Βασική προϋπόθεση όμως για αναδιάρθρωση οποιασδήποτε μορφής είναι η πλήρης εφαρμογή του πακέτου των μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση με την τρόικα καθώς και η διαρκής συμπλήρωσή τους προκειμένου «να πεισθούν οι δανειστές».

Την παροιμία «Οχι Γιάννης, Γιαννάκης» θυμίζει η πρόταση της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την αναδιάρθρωση του χρέους, καθώς είναι ταυτόσημη με αυτή ισχυρών κύκλων της πλουτοκρατίας και άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά προσπαθεί να τη διαφοροποιήσει στα μάτια του λαού, παίζοντας με τις λέξεις.

Οπως προκύπτει από παρεμβάσεις στελεχών του κόμματος, στη βάση της παραδοχής τους πως το δημόσιο χρέος είναι η αιτία της κρίσης, η διέξοδος βρίσκεται σε «μια επιθετική πολιτική επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, με διαγραφή μέρους του», αντί της «προδιαγεγραμμένης αναδιάρθρωσής του». Ταυτόχρονα, συνοδεύουν τις σχετικές ρητορείες με ψέματα, όπως ότι είναι δυνατόν, παράλληλα με την επιθετική επαναδιαπραγμάτευση, να υπάρξει «άμεση απεμπλοκή από το μνημόνιο».

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί την αυταπάτη ότι μπορεί να υπάρξει θετική για το λαό αναδιαπραγμάτευση του χρέους και έξοδος από το μνημόνιο χωρίς την ανατροπή της στρατηγικής που επιβάλλει τα αντιλαϊκά μέτρα εντός και εκτός της συμφωνίας με την τρόικα και ταυτόχρονα, διαπραγματεύεται προς όφελος του κεφαλαίου το χρέος που δημιούργησε η πολιτική υπέρ της πλουτοκρατίας.

Μάλιστα, σε συνέντευξη στον «Τύπο της Κυριακής», ο Αλ. Τσίπρας ανέλυσε τη λογική του «το μη χείρον βέλτιστον», ισχυριζόμενος πως η χώρα έχει ήδη αποκλειστεί απ' τις αγορές, βιώνει τις συνέπειες μιας πτώχευσης και «κρατάμε και το χρέος από πάνω ως βραχνά που μας πνίγει, συνεπώς ας ξεκινήσουμε από τη διαπίστωση ότι χειρότερα δε γίνεται και ας ανιχνεύσουμε εναλλακτικές», δηλαδή διαχειριστικές λύσεις στα όρια του καπιταλισμού και της ατζέντας που θέτουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων.

Στην ίδια συνέντευξη, ο Αλ. Τσίπρας διαχωρίζει τις καπιταλιστικές αγορές από το κεφάλαιο σαν τάξη και το πολιτικό του προσωπικό, ζητώντας να μπουν όρια στη δράση τους και καλεί την ντόπια πλουτοκρατία σε εθελοντικές παραχωρήσεις, λέγοντας ότι «πρέπει να καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να βάλει το χέρι στη φουσκωμένη τσέπη της, ο καιρός που κάθονταν στο σβέρκο του κόσμου και δεν τους μίλαγε κανείς τελείωσε»!