Δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη η ανακοίνωση της κοινής καθόδου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το «Σχέδιο Β'» του Αλ. Αλαβάνου στις επικείμενες εκλογές. Είναι μια συνεργασία που «ψηνόταν» για αρκετό διάστημα, καθώς τέτοιες ζυμώσεις μεταξύ των δύο πραγματοποιούνται εδώ και καιρό, έγιναν και ενόψει των προηγούμενων ευρωεκλογών αλλά για διάφορους -δευτερεύοντες- λόγους δεν είχαν τότε καταλήξει. Αυτές οι διεργασίες συνεχίστηκαν όλους αυτούς τους μήνες και τελικά κατέληξαν σε εκλογική συμφωνία.

Τι αποκαλύπτει όμως αυτή η εξέλιξη; Ο Αλ. Αλαβάνος δεν είναι κάποιος τυχαίος, ούτε το «Σχέδιο Β'» είναι απλά μια κάποια «ομάδα» με την οποία προχώρησε σε συνεργασία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο Αλαβάνος είναι πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι το 2009 ήταν υπέρ της παραμονής της χώρας στην ΕΕ. Οι θέσεις που διατυπώνει το «Σχέδιο Β'» είναι σε πολλά σημεία παραπλήσιες των θέσεων του «Αριστερού Ρεύματος» του Λαφαζάνη. Το «Σχέδιο Β'» μιλάει για «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», δηλαδή για καπιταλιστική ανάπτυξη, βάζει στο στόχαστρο τους «δανειστές», αθωώνοντας την εγχώρια αστική τάξη. Στην ουσία, αποτελεί ένα εναλλακτικό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα διαχείρισης, με κύριο άξονα την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, με στόχο την επαναφορά της καπιταλιστικής ανάπτυξης, σε βάρος τελικά της εργατικής τάξης. Η απόκτηση εθνικού νομίσματος (που θα υποτιμηθεί) συνδέεται με το στόχο ν' αναδειχτεί η χώρα σε «ευνοϊκό μέρος για την τοποθέτηση επενδύσεων». Για τη διαχείριση του χρέους προβάλλεται ως λύση το παράδειγμα της καπιταλιστικής Αργεντινής. Ο αστικός χαρακτήρας του «Σχεδίου Β'» φαίνεται επίσης και από το ότι κατά καιρούς, και πρόσφατα, πέρα από το φλερτ με δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διατηρεί διαύλους και κοινές πρωτοβουλίες με καθαρά αστικές δυνάμεις, όπως το ΕΠΑΜ και η «Δραχμή» του Κατσανέβα. Για το, δε, ΕΠΑΜ να σημειώσουμε ότι αυτές τις μέρες φαίνεται να «ψήνεται» συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, τουλάχιστον ορισμένων στελεχών του...

Η συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το «Σχέδιο Β'» στηρίζεται σε ένα πλαίσιο 10 σημείων, που περιλαμβάνει στόχους όπως: «1. Ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου υπέρ της εργασίας (...) 2. Μονομερής κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. 3. Η στάση πληρωμών στους δανειστές, η μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους. 4. Εξοδος από το ευρώ, η ρήξη και έξοδος από την ΕΕ. Η απαλλαγή από κάθε είδους επιτροπεία (...)» και άλλα. Το πλαίσιο αυτό λένε ότι, «για να επιβληθεί, πρέπει να στηρίζεταιστη δύναμη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και του πανεργατικού - παλλαϊκού ξεσηκωμού», δε λένε, όμως, ποιος θα το υλοποιήσει; Μια αστική κυβέρνηση, μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού; Είναι ένα δυνάμει κυβερνητικό πρόγραμμα; Είναι ένα νέο «μεταβατικό πρόγραμμα»; Η ουσία είναι ότι κάθε τέτοιο πλαίσιο - πρόγραμμα, όταν προβάλλεται στο έδαφος του καπιταλισμού, χωρίς ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου και των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, συσκοτίζει τον ταξικό προσανατολισμό της πάλης. Ως στρατηγική κατεύθυνση διαμορφώνει στο εργατικό - λαϊκό κίνημα αυταπάτες για φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού. Ως άμεση γραμμή πάλης (που όπως άλλωστε διακηρύσσεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι «να φύγει η κυβέρνηση») εγκλωβίζει το κίνημα στα όρια της κυβερνητικής εναλλαγής, στον κοινοβουλευτικό δρόμο της αστικής διαχείρισης. Αντικειμενικά, αφοπλίζει αντί να προετοιμάζει το κίνημα για σύγκρουση με τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη.

Αυτό που, επίσης, παραμένει εσκεμμένα θολό είναι η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Στην επίσημη ανακοίνωση για τη συνεργασία ΑΝΤΑΡΣΥΑ - «Σχεδίου Β'», που περιγράφονται και ορισμένοι βασικοί στόχοι της εκλογικής μάχης, αναφέρεται μεταξύ άλλων: «Στην εκλογική μάχη παλεύουμε: Για να καταδικαστεί μαζικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, να ανατραπεί η πολιτική του "μαύρου μετώπου" κεφαλαίου - ΕΕ - ΔΝΤ. Για την ήττα όλων όσων συμμετείχαν στη διαχείριση της μνημονιακής επίθεσης ("κόμμα Παπανδρέου", ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, "κόμμα Πολύδωρα" κ.ά.) και κάθε δύναμης που τη στήριξε, όπως το θολό Ποτάμι». Αναφέρεται, επίσης, ότι: «Το ΚΚΕ με την πολιτική του δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή τη μεγάλη ανάγκη της ιστορικής περιόδου». Δεν υπάρχει λέξη για το ΣΥΡΙΖΑ και, πολύ περισσότερο, για τη στάση απέναντι σε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου υπάρχουν δυνάμεις μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ανοιχτά καλλιεργούν αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ, άλλες που λένε ότι θα πιέζουν (δηλαδή θα στηρίζουν) «κινηματικά» την αριστερή κυβέρνηση για να μην κάνει υποχωρήσεις και να υλοποιήσει τις υποσχέσεις της! (Δηλαδή τα ψίχουλα στους εργαζόμενους και τις δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο; Ρωτάμε εμείς). Το να μην παίρνει καθαρή θέση είναι ήδη ανοχή στην πράξη σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η συνεργασία αυτή έχει ξεσηκώσει ήδη αντιπαράθεση και μεγάλη συζήτηση μέσα στους κόλπους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ΣΕΚ, η ΟΚΔΕ - Σπάρτακος και άλλοι μιλούν για «δεξιά στροφή» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Βέβαια, το ΣΕΚ, π.χ., που μιλάει για «δεξιά στροφή» σκορπάει ταυτόχρονα αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας στις αναλύσεις του ότι η άρχουσα τάξη ακόμη «φοβάται» να χρησιμοποιήσει το ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί «φοβάται την ηγεσία των ρεφορμιστικών κομμάτων. Φοβάται ουσιαστικά το μέχρι πού ο κόσμος που τους ψηφίζει και τους στηρίζει μπορεί να φτάσει» («Εργατική Αλληλεγγύη», 7/1/2015). Αυτές οι διεργασίες και η αντιπαράθεση εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συνεχιστούν και ενόψει και μετά τις εκλογές. Αλλωστε, οι δυνάμεις που συναπαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή άλλες που συνομιλούν μαζί της είναι σε ευρύτερη κινητικότητα στα πλαίσια των ανακατατάξεων στο αστικό πολιτικό σύστημα. Οι διεργασίες αυτές είναι αποκαλυπτικές και για ορισμένους που συμμετέχουν σε αυτές, οι οποίοι εξέφραζαν υποκριτικά «αγωνία» για την πορεία του ΚΚΕ, όπως ο «Σύλλογος Γ. Κορδάτος» που έκανε συναντήσεις σε «ζεστό κλίμα» με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο «Εργατικός Αγώνας» που καλεί σε ψήφο στα «αντιευρωπαϊκά κόμματα» και άλλοι. Το σίγουρο είναι ότι μια ενδεχόμενη ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση θα δημιουργήσει και αναδιατάξεις σε όλο αυτόν το χώρο.

Ολες αυτές οι εξελίξεις αποκαλύπτουν πλήρως τον κάλπικο «αντικαπιταλιστικό» χαρακτήρα της γραμμής και του λεγόμενου «μεταβατικού» προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που οδηγεί σε συμμαχία με δυνάμεις που όχι μόνο δεν αμφισβητούν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης αλλά, ίσα - ίσα, παλεύουν για την επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη, που ούτε στα λόγια δε μιλάνε για «σοσιαλισμό». Η ρεφορμιστική γραμμή διαχείρισης είναι η πολιτική βάση για συζήτηση και συμφωνία με δυνάμεις όπως το «Σχέδιο Β'». Αυτή είναι η γραμμή που τελικά οδηγεί σε ενσωμάτωση με αντικαπιταλιστικό μανδύα ή και χωρίς. Και κάτι ακόμη. Επειδή τέτοιες δυνάμεις συχνά εγκαλούν το ΚΚΕ για ρεφορμισμό, «γραμμή ήττας» ή ότι δήθεν υποτιμά το στόχο της αποδέσμευσης από την ΕΕ επειδή τον συνδέει με την πάλη για την εξουσία και το καλούν να ενστερνιστεί ένα «μεταβατικό πρόγραμμα», ας σκεφτεί κανείς, θα μπορούσε να διαμορφωθεί βάση έστω για συζήτηση ανάμεσα σε τέτοιους καραμπινάτους ρεφορμιστές, όπως ο Αλαβάνος, και το ΚΚΕ και την κρυστάλλινη γραμμή που έχει;

Μόνο η ενίσχυση αυτής της γραμμής πάλης, μέσα στο λαό και στις εκλογές, μπορεί να εγγυηθεί τα λαϊκά συμφέροντα, την ανεξαρτησία του ταξικού εργατικού κινήματος και την ενίσχυση της πάλης για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Είναι η γραμμή που μπορεί να συμβάλλει στην ανασύνταξη του κινήματος, στον προσανατολισμό του, ώστε να μη γίνεται ουρά της μίας ή της άλλης κυβέρνησης. Για να μην εγκλωβίζεται η λαϊκή αγανάκτηση και να δυναμώνει η αντικαπιταλιστική γραμμή της πάλης, για να ενισχύεται στην εργατική - λαϊκή συνείδηση η ανάγκη για ριζικές αλλαγές και σύγκρουση με το κεφάλαιο. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ είναι η ελπίδα και η εγγύηση του λαού για την επόμενη, δύσκολη μέρα που τον περιμένει. Δυνατό ΚΚΕ, αυτό χρειαζόμαστε.

Ωστόσο, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αποδεικνύονται «βασιλικότεροι του βασιλέως». Αφού σήμερα διαγκωνίζονται και προσπαθούν να μετατρέψουν σε κεντρικό επίδικο της αντιπαράθεσης την έκταση και το βάθος των επόμενων μέτρων, χωρίς να κάνουν λόγο ούτε καν για ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων την περίοδο της κρίσης.

Συνδυαστικά, οι απώλειες των εργαζομένων στη φάση της κρίσης, συνυπολογίζοντας μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, (25% και 30-35% κατά μέσο όρο), δραστική αύξηση της φορολογίας, αυξήσεις σε ασφαλιστικές εισφορές και προώθηση της εμπορευματοποίησης των «κοινωνικών παροχών» ξεπερνούν σε πολλές περιπτώσεις το 50% του προ κρίσης επιπέδου. Μπροστά σ' αυτές τις τεράστιες απώλειες, κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ «κάνουν την πάπια».

Οι βασικές εξαγγελίες του Τσίπρα ουσιαστικά περιορίζονται σε ορισμένα «ψίχουλα» πολύ μακριά από την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των τελευταίων ετών και απ' την ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων.

Την ίδια στιγμή, η χρηματοδότηση του προγράμματος ουσιαστικά θα γίνει μέσα απ' τη φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της αστικής διακυβέρνησης, δεν πρόκειται να θίξει ούτε φορολογικά το μεγάλο κεφάλαιο. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι, σε τελευταία ανάλυση, ένα πρόγραμμα «αναδιανομής της φτώχειας», αφού οι όποιες «παροχές» στα πιο εξαθλιωμένα τμήματα του πληθυσμού θα προέλθουν από νέα βάρη στην πλειοψηφία των μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων.

Για τη «σημαία» του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 έχουν γίνει πολλές αναλυτικές αναφορές (βλέπε «Η πολιτική των ελάχιστων απαιτήσεων», «Ριζοσπάστης» 26/10/2014). Φτάνει να θυμίσουμε πως η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν επηρεάζει τους μεγαλύτερους κλαδικούς μισθούς με τους οποίους αμείβεται το 60% των εργαζομένων και που έχουν μειωθεί πάνω από 25% στη φάση της κρίσης.

Γι' αυτό, άλλωστε, και η αύξηση του κατώτατου μισθού δε θεωρείται ριζοσπαστικό αίτημα ούτε καν από τον ίδιο τον ΣΕΒ. Ουσιαστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί οποιονδήποτε αμείβεται με μεγαλύτερο απ' τον κατώτατο μισθό ως «προνομιούχο». Η φορολογική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που τοποθετεί το αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ είναι χαρακτηριστική απ' την άποψη αυτή. Ουσιαστικά, θεωρεί πως ένας μισθός των 857 ευρώ το μήνα είναι το κατώφλι πάνω απ' το οποίο πρέπει να φορολογείται κάποιος.

Στο πρόγραμμά του, ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σε ένα πλέγμα ορισμένων παροχών προς τμήματα του πληθυσμού που βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας. Πρόκειται για το περίφημο «σχέδιο αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης» του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πραγματικότητα, τα ψίχουλα ανακούφισης, η δωρεάν παροχή ρεύματος, τα κουπόνια φαγητού, η εξασφάλιση στέγης όχι απλά δεν οδηγούν σε ανάκτηση του απωλειών, αλλά ούτε καν διασφαλίζουν την επιβίωση των στρωμάτων που βρίσκονται σε ακραία φτώχεια.

Τα περιβόητα κουπόνια φαγητού του ΣΥΡΙΖΑ αντιστοιχούν σε μια ημερήσια επιδότηση 1,5 - 2 ευρώ ανά άτομο. Πρόκειται για επιδότηση που κατατάσσει τους δικαιούχος σε αυτούς που ζουν στην κατηγορία των παγκοσμίως φτωχών με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα...

Το δωρεάν ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ αφορά μόνο 300 χιλιάδες νοικοκυριά, όταν οι δικαιούχοι του κοινωνικού τιμολογίου είναι σχεδόν διπλάσιοι. Γι' αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ προβλέπει μια εξαιρετικά περιορισμένη κατανάλωση δωρεάν ρεύματος στις 10 kwh τη μέρα, περίπου όσο καίει ο θερμοσίφωνας για μια τετραμελή οικογένεια, ή λιγότερο από το μισή Ενέργεια που απαιτείται για θέρμανση. Καλεί τα λαϊκά στρώματα να μάθουν να ζουν με τη φτώχεια τους και να επιλέξουν ποιο δωμάτιο θα θερμάνουν, ή μεταξύ θέρμανσης και ζεστού νερού... Φυσικά, η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών θα εξακολουθούν να επιβαρύνονται με τα αβάσταχτα τιμολόγια της ηλεκτρικής ενέργειας για να κερδίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι της ευρωενωσιακής απελευθερωμένης αγοράς Ενέργειας.

Η επιδότηση ενοικίου με 3 ευρώ /τ.μ. το μήνα σημαίνει 135 ευρώ για ένα διαμέρισμα των 45 τ.μ. μέτρων που δεν επαρκούν ούτε για τη στοιχειώδη κάλυψη των αναγκών. Εξ άλλου, η αναφορά για «παλιά εγκαταλελειμμένα κτίρια» παραπέμπει σε γκετοποίηση των ευπαθών ομάδων σε κατοικίες που δεν εξασφαλίζουν στοιχειωδώς όχι απλά τις σύγχρονες ανάγκες, αλλά ούτε καν το κατακτημένο επίπεδο εξασφάλισης στέγης στις σύγχρονες συνθήκες.

Αντίστοιχα, η εξαγγελία για επαναφορά του δώρου Χριστουγέννων σε ορισμένους συνταξιούχος αποτελεί πρόκληση στη νοημοσύνη των συνταξιούχων. Οι συντάξεις έχουν υποστεί τεράστια μείωση (30% - 40%) την περίοδο της κρίσης, και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εμφανίσει μια αύξηση του 8,3% να εμφανίζεται ως κατάκτηση.

Την ίδια στιγμή, οι πηγές χρηματοδότησης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύουν πως το πρόγραμμά του δεν συνιστά κάποια «ριζοσπαστική ρήξη» με τα μεγάλα συμφέροντα, όμως δε σταματά να επαναλαμβάνει, πιστός στη γραμμή «πες, πες, κάτι θα μείνει».

Αντίθετα, οι πραγματικές πηγές χρηματοδότησης του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι τα λαϊκά στρώματα που δε βρίσκονται σε καθεστώς απόλυτης εξαθλίωσης με νέα αύξηση της φορολογίας. Στην ουσία, πρόκειται για ένα πρόγραμμα «αναδιανομής της φτώχειας».

Χαρακτηριστικό σημείο είναι η εκτίμηση εισροής 3 δισ. ευρώ το χρόνο από ληξιπρόθεσμες οφειλές. Η τοποθέτηση αυτή σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ περιμένει από τα λαϊκά στρώματα (στα οποία αφορούν κατά κύριο λόγο οι ληξιπρόθεσμες οφειλές) να καταβάλλουν, επιπλέον της φορολόγησης για την τρέχουσα χρονιά, 3 δισ. ετησίως ως «δόσεις» για τα ληξιπρόθεσμα χρέη του παρελθόντος. Η καταβολή θα γίνεται γιατί, όπως ομολογεί το φορολογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν σταματούν να δηλώνουν τα στελέχη του, μετά τις ρυθμίσεις, «οι δόσεις που θα προκύπτουν θα είναι κοινωνικά δίκαιες και θα πρέπει να καταβάλλονται, αξιοποιώντας όλους τους σχετικούς ελεγκτικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς». Αποκαλύπτει, δηλαδή, πως ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας τη δική του φορολογία δίκαιη, θα επιτείνει τη φοροαφαίμαξη των λαϊκών στρωμάτων.

Η φορολόγηση των λαϊκών στρωμάτων θα προκύψει ως ανάγκη για τη μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεσμεύεται για «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς», αφήνει στο απυρόβλητο τη νόμιμη φοροαποφυγή του μεγάλου κεφαλαίου, τα αφορολόγητα αποθεματικά, το προκλητικό πλαίσιο με το οποίο οι μονοπωλιακοί όμιλοι φορολογούνται ελάχιστα. Δεν είναι τυχαίο πως η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου έχει συνειδητά τεθεί τελείως εκτός της «ατζέντας» του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, τα «γραπτά μένουν» και το δημοσιευμένο φορολογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ καθιστά σαφές πως δεν είναι πρόθεσή του να φορολογήσει τους μονοπωλιακούς ομίλους. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για μια ελάχιστη αύξηση της φορολόγησης συνολικά του κεφαλαίου «στο μέσο όρο της ΕΕ», δηλαδή για μια αύξηση της φορολογίας κατά 2,5 δισ. ευρώ ετησίως, που μάλιστα αφορά συνολικά μονοπωλιακούς ομίλους και μικρομάγαζα. Τα υπόλοιπα 48 δισ. ευρώ των φορολογικών βαρών που απαιτούνται για τη διασφάλιση των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών θα τα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Αλλωστε, αποδεικνύοντας τα προσόντα του ως άξιου διαχειριστή της εξουσίας των μονοπωλίων αναφέρει με σαφήνεια ότι «κάθε αλλαγή στο επίπεδο της φορολογίας των επιχειρήσεων πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα του φορολογικού ανταγωνισμού τόσο σε επίπεδο Ευρωζώνης, όσο και σε επίπεδο γεωγραφικής περιοχής της χώρας». Δηλαδή, σε απλά Ελληνικά, δηλώνουν ότι δεν μπορούν να αυξήσουν τους φόρους στις επιχειρήσεις όσο η φορολογία στην ΕΕ και στην ευρύτερη περιοχή είναι χαμηλή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, προτείνει την αξιοποίηση των κεφαλαίων του ΕΣΠΑ και τα 11,5 δισ. που βρίσκονται δεσμευμένα στο ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Η τοποθέτηση αυτή είναι βαθιά αποπροσανατολιστική.

Τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ δεν αποδεσμεύονται άνευ όρων. Τα έργα που χρηματοδοτούνται έχουν συγκεκριμένο προσανατολισμό, που έχει καθοριστεί από την ΕΕ, και αφορά στη στήριξη της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων σε συγκεκριμένους τομείς προτεραιότητας. Είναι, λοιπόν, υποκριτικό να υποστηρίζει κανείς πως μπορεί να χρηματοδοτήσει οποιοδήποτε έργο ή δράση θέλει με τα κεφάλαια του ΕΣΠΑ. Συγχρόνως, η αποδέσμευση των κεφαλαίων είναι σταδιακή και κάθε φορά γίνεται με την έγκριση των ευρωπαϊκών θεσμών, έγκριση που προϋποθέτει το σεβασμό των συμφωνιών, των κανονισμών, της στρατηγικής της ΕΕ. Αντίστοιχα, τα κεφάλαια του ΤΧΣ είναι δεσμευμένα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο για την κεφαλαιακή στήριξη των τραπεζικών ομίλων και δεν μπορούν να αξιοποιηθούν με βάση τις επιθυμίες της επόμενης κυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκλίνεται στους ευρωπαϊκούς θεσμούς ή την ευρωπαϊκή νομιμότητα. Το πρόγραμμά του και οι συνεχείς δηλώσεις υποταγής του στην ΕΕ αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Τα προγράμματα του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ περιλαμβάνουν ορισμένες παροχές - ψίχουλα για τμήματα του λαού που ζουν σε ακραία φτώχεια, που στην πραγματικότητα δεν επαρκούν ούτε καν για την ανακούφισή τους, πόσο μάλλον δεν οδηγούν σε ανάκτηση των τεράστιων απωλειών των τελευταίων ετών. Τις όποιες παροχές θα κληθούν να τις πληρώσουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι που δε ζουν σε ακραία φτώχεια, αφού το μεγάλο κεφάλαιο παραμένει στο απυρόβλητο, ενώ οι δεσμεύσεις τους για στήριξη των «υγιών επιχειρηματιών» και για σεβασμό των ευρωπαϊκών θεσμών οδηγούν ακόμα και τις παροχές αυτές σε αμφισβήτηση.

Ομως, «Λυδία Λίθος» με την οποία πρέπει οι εργαζόμενοι να κρίνουν κάθε πολιτικό κόμμα είναι η ανάκτηση των απωλειών των τελευταίων ετών και ο δρόμος για την πραγματική ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Και με αυτό το κριτήριο κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν μηδέν.

Το ΚΚΕ επιμένει πως η αναγέννηση του εργατικού κινήματος, η οργανωτική και ιδεολογική ισχυροποίηση είναι ο μονόδρομος για τους εργαζόμενους που μπορεί να εγγυηθεί αυτόν το δρόμο.

Στις 26 του Γενάρη, όποιος και να είναι στο τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, ο πραγματικός αντίπαλος των εργαζομένων, δηλ. οι μονοπωλιακοί όμιλοι που έχουν τα κλειδιά της οικονομίας, το κράτος τους, η ΕΕ που στηρίζει την εξουσία και την κερδοφορία θα βρίσκονται απέναντι στους εργαζόμενους.

Ο λαός θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Καθήκον των εργαζομένων να οργανώσουν την πάλη τους, να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους. Μαχητικά, ξεκινώντας απ' την ανάκτηση των απωλειών να ανοίξουν το δρόμο για το ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία που διασφαλίζει τη λαϊκή ευημερία. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ στα συνδικάτα, στη Βουλή, στο δρόμο, είναι αποφασιστικής σημασίας για την ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα.