Η ικανοποίησή του είναι φανερή, εκεί όμως που ξεχειλίζει από περηφάνια είναι όταν οι δηλώσεις προέρχονται από εκπροσώπους της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας. Οι αβρότητες με τον Σουλτς και τον Πιτέλα, τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τον πρόεδρο της Ομάδας των σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο, αντίστοιχα, οι τηλεφωνικές και άλλες επαφές τους, προοιωνίζονται μια σχέση ...στοργής που μόλις άρχισε.

Η αλήθεια είναι, κατόπιν μεγάλης φορτικότητας του ΣΥΡΙΖΑ, που φλέρταρε ξεδιάντροπα με την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία πριν ακόμα σοσιαλδημοκρατικοποιηθεί ο ίδιος. Δεν υπήρξε επίσκεψη Τσίπρα σε ευρωπαϊκή χώρα που να μη συνοδευτεί από συνάντησή του με εμβληματικές μορφές του συγκεκριμένου χώρου, πλέκοντάς τους στη συνέχεια το εγκώμιο. Είχε φτάσει ακόμα σε σημείο να εκλιπαρεί τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες να ...εγκαταλείψουν το ΠΑΣΟΚ και να συνάψουν σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ!

Ολα αυτά για τα «μάτια» μιας δύναμης που διεκπεραίωσε όλη τη βρώμικη δουλειά του κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Που προώθησε τον μεγαλύτερο όγκο των φιλομονοπωλιακών αναδιαρθρώσεων οι οποίες έφεραν τα πάνω κάτω στη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων, ανθρώπων του μόχθου. Κι όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ συστηματικά εξωραΐζει το ρόλο της. Το ίδιο κάνει και τώρα που ανταλλάσσει φιλοφρονήσεις με στελέχη της, όταν αυτά τα ίδια δηλώνουν την προσήλωσή τους στη στρατηγική που τσακίζει τα λαϊκά δικαιώματα. Δίνει και στη σοσιαλδημοκρατία εξετάσεις, διεκδικώντας ίσως αυτή τη φορά την αποδοχή του ως τμήματός της.

Από τη Ρόδο, όπου μιλούσε προχτές βράδυ, ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντ. Σαμαράς, επανέλαβε την άθλια προσπάθειά του να αξιοποιήσει το μακελειό στη Γαλλία για να φέρει στο προσκήνιο την ατζέντα περί παράνομης μετανάστευσης, ενισχύοντας συντηρητικά αντανακλαστικά. Μιλώντας για ανάγκη «θωράκισης» της χώρας και για «αφύπνιση» της Ευρώπης απέναντι στην «τρομοκρατία», εμφανίστηκε να επιχαίρει που επί Ελληνικής Προεδρίας, στο α' εξάμηνο του 2014, η κυβέρνησή του πέτυχε να «πείσει» την Ευρωένωση για μέτρα ενάντια σε όσους μπαίνουν «παράνομα» στα κράτη - μέλη της. Οπου ως «παράνομοι» παρουσιάζονται από τους κυρίαρχους κύκλους δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κυνηγημένοι από χώρες διαλυμένες, παραδομένες στη φτώχεια και την πείνα λόγω της δυσπερίγραπτης εκμετάλλευσης που υφίστανται από ντόπια και ξένα κυρίως ευρωατλαντικά μονοπώλια, εμπόλεμες ζώνες ως αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, στις οποίες συμμετέχει και η Ελλάδα για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης. Ζητήματα όλα αυτά, για τα οποία ο Σαμαράς φρόντισε να μην αρθρώσει ούτε «κιχ».

Το θέμα με τις μεταγραφές πολιτικών προσώπων μπροστά στις εκλογές, που αναδεικνύει το μέγεθος της κοροϊδίας σε βάρος του λαού, δεσπόζει αυτές τις μέρες. Το άθλιο πάρε - δώσε γίνεται στη βάση της στρατηγικής σύμπλευσης των πολιτικών και των κομμάτων που συμμετέχουν σε αυτό. Ανάλογο παράδειγμα μπορεί να δει κάποιος και μέσα στο Κοινοβούλιο. Το πώς, δηλαδή, άλλαξε και πόσες φορές η σύνθεση της Βουλής από τις εκλογές της 17ης Ιούνη 2012 μέχρι σήμερα.

Η σύνθεση της Βουλής τότε (μέσα σε παρένθεση ο αριθμός των βουλευτών πριν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας) ήταν η εξής: ΝΔ 129 (127), ΣΥΡΙΖΑ 71 (71), ΠΑΣΟΚ 33 (28), ΑΝΕΛ 20 (12), ΔΗΜΑΡ 17 (9), ΚΚΕ 12 (12) και ναζιστική Χρυσή Αυγή 18 (16). Δηλαδή, στη Βουλή πριν τις ψηφοφορίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας υπήρχαν 25 βουλευτές που ανεξαρτητοποιήθηκαν απ' τα κόμματά τους και συγκρότησαν δύο ομάδες: Τους 17 Ανεξάρτητους Δημοκρατικούς Βουλευτές (ΑΔΒ) και τους 8 εντελώς Ανεξάρτητους Βουλευτές. Ενώ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχασαν και πήραν ταυτόχρονα βουλευτές από άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες.

Η μόνη σταθερή Κοινοβουλευτική Ομάδα ήταν οι 12 βουλευτές του ΚΚΕ.

Ο Ηλίας Λιβάνης, γιος του Αντώνη Λιβάνη, γνωστού και μη εξαιρετέου συμβούλου του Ανδρέα Παπανδρέου, βαθιού ΠΑΣΟΚ και εκδότη, είναι υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οταν λέμε εμείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «στήνεται» με τα παλιά φθαρμένα υλικά του αστικού πολιτικού συστήματος, μας λένε κολλημένους. Τα σχόλια δικά σας.