ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η... έκπληξη

Παπαγεωργίου Βασίλης

Δηλώνουν έκπληκτοι και εξαπατημένοι. Για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μιλάμε και τα όσα λέει τώρα σε βάρος των συνδικαλιστικών στελεχών της ΠΑΣΚΕ στον ΟΤΕ. Και δεν το λέμε, μόνον ή κυρίως, επειδή γνώριζαν, από μήνες τώρα, τόσο ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ όσο και οι υπόλοιποι, πού οδηγούνται τα πράγματα στον ΟΤΕ. Ούτε επειδή η κατάπτυστη συμφωνία της διοίκησης του ΟΤΕ και της ΟΜΕ-ΟΤΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) συμβαδίζει πλήρως με την πολιτική και πρακτική του ΠΑΣΟΚ κι ας ισχυρίζονται τα αντίθετα. Τα λέμε, γιατί οι ίδιοι έχουν «εκπαιδεύσει» την ΠΑΣΚΕ του ΟΤΕ - όπως και στις άλλες πρώην ΔΕΚΟ και άλλους χώρους του δημοσίου - στις «αξίες» του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Τόσα χρόνια, από τη μια, τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΠΑΣΚΕ στην ΟΜΕ - ΟΤΕ έβαζαν «πλάτη» στην εφαρμογή και υλοποίηση των αντιλαϊκών αποφάσεων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ («απελευθέρωση» τηλεπικοινωνιών, ξεπούλημα ΟΤΕ, αντιδραστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, «εθελούσιες εξόδους», κλπ. κλπ.) και από την άλλη, οι τότε κυβερνώντες τους εξασφάλιζαν μια σειρά προνόμια και, βέβαια, τα απαραίτητα μέσα ώστε να ελέγχουν τους εργαζόμενους του ΟΤΕ και να αποσπούν τις αναγκαίες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. 'Η, μήπως, δε γνωρίζει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ότι σε οποιαδήποτε μετάθεση, απόσπαση, πρόσληψη, «καλό πόστο», επιλογή προϊσταμένων, κλπ., κλπ., είχαν καθοριστική γνώμη τα στελέχη της ΠΑΣΚΕ;

Ας μην παριστάνουν τους έκπληκτους, επομένως. Η ΠΑΣΚΕ του ΟΤΕ, απλώς, συνεχίζει στο δρόμο του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, που αυτοί τους «εκπαίδευσαν».

Τα διλήμματα

Μπροστά σ' ένα κρίσιμο δίλημμα βρίσκεται ο Ζ. Σιράκ, γράφουν οι περισσότερες εφημερίδες. Οι κατευθύνσεις της ΕΕ (βλέπε σύνοδος Λισαβόνας, κλπ.), όπως και τα συμφέροντα της γαλλικής πλουτοκρατίας, απαιτούν τη συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, που εφαρμόζει μέχρι σήμερα. Το δυνατό «όχι» της περασμένης Κυριακής, όμως, αφορά πρώτα και κύρια σ' αυτή την πολιτική και η τυχόν συνέχισή της θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε όξυνση των κοινωνικών συγκρούσεων. Τι θα διαλέξει, λοιπόν, ο Σιράκ, αναρωτιούνται οι αρθρογράφοι...

Και δε λέμε, υπαρκτό είναι το προαναφερόμενο δίλημμα. Αλλωστε, μπροστά στο ίδιο ακριβώς πρόβλημα βρίσκονται οι κυβερνήσεις όλων των καπιταλιστικών χωρών, μαζί και της δικής μας. Απλώς, στη Γαλλία έγινε περισσότερο φανερό και έντονο, λόγω του αποτελέσματος της περασμένης Κυριακής. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι να αναρωτιούνται εάν ο Σιράκ θα συνεχίσει την ίδια πολιτική, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Εκτός και υπάρχουν αφελείς, που πιστεύουν ότι η αλλαγή πρωθυπουργού και τα όποια, περισσότερα ή λιγότερα «φτιασίδια» και τρικ εξωραϊσμού, σημαίνουν άλλη πολιτική...

Η «βιασύνη» του... εκσυγχρονισμού

Οσο κι απίστευτη φαίνεται να είναι η παρακάτω ιστορία, που εκτυλίχτηκε σε αμαξοστοιχία του ΟΣΕ, άλλο τόσο είναι αληθινή. Πρωταγωνιστές της, μια Λαρισαία γυναίκα με τα δυο παιδιά της και εκτυλίχτηκε στο σταθμό της Θήβας. Νηπιαγωγός η γυναίκα, ξεκίνησε το ταξίδι της από τη Λάρισα για τη Θήβα, όπου υπηρετεί, με την 501 αμαξοστοιχία του ΟΣΕ. Μαζί είχε και τα παιδιά της, ηλικίας 7 και 8 ετών. Φτάνοντας στη Θήβα, λοιπόν, κατέβασε στην αποβάθρα τα παιδιά κι ανέβηκε και πάλι στο τρένο για να πάρει τη βαλίτσα της. Δεν πρόλαβε, όμως, να κατέβει η ίδια καθώς η αμαξοστοιχία ξεκίνησε με γοργούς ρυθμούς την πορεία της. Η ίδια παρέμεινε μέσα βλέποντας τα παιδιά της να κλαίνε και να τρέχουν από πίσω. Οι φωνές της να σταματήσει το τρένο, δεν εισακούστηκαν. Ετσι κατέβηκε στον επόμενο σταθμό της Οινόης, απ' όπου και επέστρεψε στη Θήβα βρίσκοντας, ευτυχώς, τα παιδιά της.

Η βιασύνη για την εκκίνηση του τρένου δε γνωρίζουμε πού ακριβώς οφείλεται. Αξίζει να σημειωθεί, όμως, ότι στα πλαίσια του διαβόητου εκσυγχρονισμού του ΟΣΕ και της ιδιωτικοποίησής του, η διοίκηση του Οργανισμού δίνει ακόμα και πριμ - ένα ευρώ ανά «κερδισμένο» λεπτό από το συνήθη χρόνο των δρομολογίων - στους μηχανοδηγούς, όταν φτάσουν πιο γρήγορα από τον προβλεπόμενο χρόνο στον προορισμό τους. Ο... εκσυγχρονισμός «βιάζεται», βλέπετε...

Ελα ντε!...

Αντιγράφουμε απόσπασμα από άρθρο του Π. Κοροβέση στην εφημερίδα «Η ΕΠΟΧΗ» (22/5/2005): «Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι Σοσιαλδημοκράτες της Σουηδίας συμμαχούν με το Χίτλερ, που όλη τη δεκαετία του τριάντα είχαν στενούς δεσμούς με τους Ναζί... Από το Β' Παγκόσμιο η Σουηδία βγήκε πολύ πλούσια. Ολη της η βιομηχανία στον πόλεμο, δούλευε για την πολεμική βιομηχανία του Γ' Ράιχ... Για να φτιάξει την εικόνα της, η σοσιαλδημοκρατία, μετά τη συνεργασία με τους Ναζί, κάνει μεγάλες παραχωρήσεις για να φτιάξει το κοινωνικό κράτος της, που όντως στάθηκε υπόδειγμα... Από το χιτλερισμό στον αμερικανισμό και από το κράτος πρόνοιας στον ούλτρα νεοφιλελευθερισμό.... Και όλα όσα έγιναν στο όνομα του λαού, επιχειρήσεις, σπίτια, τράπεζες κ.λπ. σήμερα είναι ανεξέλεγκτες καπιταλιστικές εταιρίες που κινούνται με τους νόμους της αγοράς. Και ό,τι έχει απομείνει, συστηματικά και μεθοδικά διαλύεται. Για ποιο σοσιαλισμό να μιλάμε;».

Μόνιμη δουλιά για όλους

Η κατάπτυστη σύμβαση στον ΟΤΕ ανοίγει το δρόμο για την πλήρη κατάργηση της σταθερής και πλήρους εργασίας στο δημόσιο τομέα. Η «άρση της μονιμότητας» αποτελεί στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου και των κομμάτων που προωθούν και στηρίζουν την πολιτική του. Εργαζόμενος με πλήρη δικαιώματα σημαίνει και μεγαλύτερο κόστος για τον εργοδότη. Η δουλιά με δικαιώματα αποτελεί τροχοπέδη στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η υπόσκαψη στο δικαίωμα της σταθερής εργασίας εντάθηκε μετά την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και των άλλων πρώην ΔΕΚΟ. Ο θεσμός των εκτάκτων, των συμβασιούχων και των εργαζομένων σε εργολάβους, έχει ριζώσει εδώ και πολλά χρόνια στις πρώην ΔΕΚΟ. Αντίστοιχα, στις δεκάδες θυγατρικές, οι ελαστικές μορφές εργασίας κυριάρχησαν ολοκληρωτικά.

Οι δυνάμεις του κεφαλαίου προβάλλουν το επιχείρημα ότι η άρση της μονιμότητας καταργεί την ανισότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Το επιχείρημα είναι εκ του πονηρού. Η υποτιθέμενη κατάργηση αυτής της ανισότητας μεγαλώνει την ανεργία, εντείνει την εκμετάλλευση και αυξάνει τη φτώχεια των εργατών. Στόχο έχει να καλλιεργήσει σύγχυση και να διχάσει την εργατική τάξη. Να συγκαλύψει τον πραγματικό αντίπαλο που δεν είναι άλλος από την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, την οποία απαρέγκλιτα εφαρμόζουν τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ. Προπαγανδίζουν από κοινού την εξίσωση προς τα κάτω των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Είναι οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που επί των κυβερνήσεών τους αξιοποίησαν τη μονιμότητα για να αλώσουν τη συνείδηση χιλιάδων εργαζομένων. Οι ίδιοι φρόντισαν να υπονομεύσουν το δικαίωμα στη σταθερή και πλήρη εργασία, ταυτίζοντάς τη με το «βόλεμα» και την τακτοποίηση «ημετέρων». Σήμερα, «πατώντας» στα αποτελέσματα της δικής τους πολιτικής, υπερασπίζονται την κατάργηση της μονιμότητας, προβάλλοντας σαν ιδανικό μοντέλο για τον εργαζόμενο την εργασιακή περιπλάνηση και τη διά βίου κατάρτιση. Η πολιτική τους είναι σε πλήρη αντίθεση με τα πραγματικά συμφέροντα όλων των εργαζομένων.

Σε συνθήκες επέλασης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, η μονιμότητα των εργαζομένων αποτελεί μέτρο άμυνας από τον εκβιασμό της απόλυσης και την τρομοκρατία. Η άρση της θα κάνει τους εργαζόμενους πιο ευάλωτους στις εργοδοτικές πιέσεις. Η πολιτική ομηρία και η εργασιακή ανασφάλεια θα συντελέσουν στην κάμψη των αντιδράσεων, θα διευκολύνουν το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Κανένας εργαζόμενος, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στο δημόσιο τομέα δεν έχει συμφέρον από την κατάργηση της μονιμότητας.

Το δικαίωμα στη μόνιμη εργασία για όλους, με σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο και πλήρη τα ασφαλιστικά και όλα τα εργασιακά δικαιώματα, πρέπει να αποτελεί στόχο πάλης για το σύνολο της εργατικής τάξης. Σήμερα, η κατάργηση της μονιμότητας ταυτίζεται με τη γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, με την αύξηση των εργαζομένων που δουλεύουν με ελάχιστα έως μηδενικά δικαιώματα. Η διέξοδος για την εργατική τάξη βρίσκεται στη συσπείρωση δυνάμεων και στην ολομέτωπη σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου. Για την εξουσία των εργατών και των συμμάχων τους, που θα μετατρέψει σε λαϊκή περιουσία τους στρατηγικούς τομείς της παραγωγής, θα καταργήσει κάθε μορφή «ευέλικτης» και ελαστικής σχέσης εργασίας, ταυτόχρονα με την κατάργηση της εκμετάλλευσης.