ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Οι «καλοί μαθητές»

Γρηγοριάδης Κώστας

Δε λέμε, το ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε καλός «μαθητής» της ΝΔ στην προηγούμενη δεκαετία. Ποιος δε θυμάται ότι, το 1993, η τότε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με συνθήματα κατά της συντηρητικής και αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης Μητσοτάκη, κατά της αντεργατικής συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης Σιούφα, των αποκρατικοποιήσεων κλπ., κλπ. και, μόλις, στρογγυλοκάθισαν στις υπουργικές καρέκλες έκαναν τα ίδια και ακόμη χειρότερα; Απ' ό,τι φαίνεται, όμως, η ΝΔ θα ξεπεράσει το ΠΑΣΟΚ. Οχι μόνο συνεχίζει την ίδια πολιτική με την προκάτοχό της. Οχι μόνον «παίζει» με το «μεσαίο χώρο», την «κεντροαριστερά», την «κοινωνική συναίνεση» και τα κάθε λογής, ανάλογα «κόλπα», που χρησιμοποιούσαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, για να ξεγελούν και να εγκλωβίζουν τα λαϊκά στρώματα, αλλά χρησιμοποιεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και τις όποιες εσωτερικές τριβές και τις εσωκομματικές διαφωνίες. Ετσι, ο Β. Μεϊμαράκης, γραμματέας της ΚΕ του κυβερνώντος κόμματος, παρουσιάζεται ως «εκπρόσωπος» των κάθε λογής διαφωνούντων και απογοητευμένων, ώστε και η «δουλιά» να γίνεται και η λαϊκή δυσαρέσκεια να ελέγχεται και να μένει σε ανεκτά επίπεδα. Οπως, ακριβώς, έκαναν κατά καιρούς ή και κάνουν ακόμη ο Θ. Πάγκαλος, ο Κ. Λαλιώτης και διάφορα άλλα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Αραγε, έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι, σε περίπτωση κυβερνητικού ανασχηματισμού και υπουργοποίησης του Β. Μεϊμαράκη, θα «ξεχάσει» όλα όσα λέει τώρα και κάποιος άλλος θα παίξει το ρόλο, που αυτός παίζει σήμερα;

Ορισμένες επισημάνσεις...

Επειδή συνεχίζονται αμείωτες η φιλολογία και οι δικομματικές κόντρες για τον κρατικό μηχανισμό, τα «γαλάζια» και τα «πράσινα» παιδιά, κλπ., κλπ., θεωρούμε σκόπιμο, να κάνουμε ορισμένες επισημάνσεις.

Πρώτον: Το μεγάλο και βασικό πρόβλημα του κρατικού μηχανισμού βρίσκεται στο γεγονός, πως αποτελεί το μοχλό εφαρμογής και επιβολής της αντιλαϊκής πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης - συμπεριλαμβανομένης της συνεχώς και πολύμορφης ενίσχυσης των μηχανισμών καταστολής και χειραγώγησης. Δεύτερον: Το φαινόμενο των «δικών μας παιδιών» είναι συνέπεια, τόσο - και κυρίως - του προηγούμενου, όσο και του γνωστού σε όλους... αθλήματος της ρουσφετολογίας - ψηφοθηρίας. Τρίτον: Και τα δύο κόμματα έχουν αποδείξει την έφεσή τους στο προαναφερόμενο... άθλημα, αλλά το ΠΑΣΟΚ έχει αναμφίβολα τα πρωτεία - για τη μετά το 1974 περίοδο - και θέλει πολύ περισσότερο από θράσος για να εμφανίζονται σήμερα τα στελέχη του, ως προστάτες της αξιοκρατίας, της διαφάνειας και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Τέταρτον: Ας μην περιμένουν πολλά από την κυβέρνηση, όσα μέλη και ψηφοφόροι της ΝΔ ελπίζουν να «βολευτούν» με τη «λεία» της εξουσίας. Οχι, γιατί δε θέλει ο Κ. Καραμανλής και η κυβέρνησή του. Κάθε άλλο. Ούτε τόσο, γιατί δυσκολεύονται από την κριτική και τις «φωνές» του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη διατήρηση των «δικών του παιδιών». Το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης βρίσκεται στον περιορισμένο πλέον, λόγω αποκρατικοποιήσεων και ιδιωτικοποιήσεων, δημόσιο τομέα. Οπως, επίσης, στο γεγονός, πως θέλει να συνεχίσει και να επεκτείνει ακόμη παραπέρα την πολιτική αυτή.

... και η απόδειξη

Κι επειδή κάποιοι, πιστεύοντας τα όσα σχετικά λένε οι υπουργοί στα τηλεοπτικά «παράθυρα», μπορεί να ισχυριστούν ότι αδικούμε την κυβέρνηση της ΝΔ, τους παραπέμπουμε στο νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, για τη μοριοδότηση των συμβασιούχων, που εγκρίθηκε προχτές από την Κυβερνητική Επιτροπή.

Δύο είναι τα βασικά του χαρακτηριστικά: Πρώτον, δημιουργεί μια νέα στρατιά ομήρων, καθώς οι χιλιάδες συμβασιούχοι θα μπουν σε κυλιόμενους πίνακες επιτυχόντων, στις προσλήψεις με μόρια, από τους οποίους θα καλύπτονται οι κενές θέσεις του Δημοσίου, εάν και όταν ο κάθε φορέας του Δημοσίου θα διενεργεί διαγωνισμό προσλήψεων. Δεύτερον, εισάγει το ...αντικειμενικό κριτήριο της προσωπικής συνέντευξης, η οποία υποτίθεται πως θα κρίνει την προσωπικότητα του υποψήφιου και στην πραγματικότητα θα δίνει την ευκαιρία στους «κριτές» να κάνουν τις επιλογές τους.

Κάντε υπομονή...

«Η Κυβερνητική Επιτροπή αποφάσισε χτες να αναβάλει την απόφαση που προβλέπει ότι οι προσλήψεις στις ΔΕΚΟ βγαίνουν εκτός ΑΣΕΠ. Αντιθέτως, εγκρίθηκε η πρόταση για τη μοριοδότηση». Ετσι ανάγγελνε, από την πρώτη της σελίδα, το σχετικό θέμα η χτεσινή «Απογευματινή» και ο τίτλος, συμβουλεύοντας - εμμέσως πλην σαφώς - υπομονή στα αδημονούντα «γαλάζια παιδιά», έλεγε «Εκλεισαν προσωρινά οι πόρτες των ΔΕΚΟ».

Η δανειακή ... ευημερία

«Σήμερα, κυοφορείται η επόμενη κρίση στο σώμα της ελληνικής οικονομίας, κοινωνίας, με ορισμένες μορφές όπως: Μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης, υπερχρέωση των λαϊκών νοικοκυριών από στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, δανειακή εξάρτηση των επιχειρήσεων, χρεοκοπία επιχειρήσεων κάτω από το βάρος του καπιταλιστικού ανταγωνισμού, επιδείνωση των χρεών, του ισοζυγίου στις διεθνείς συναλλαγές. Το βέβαιο είναι ότι τα επόμενα χρόνια ο ελληνικός λαός θα βρεθεί σε πολύ χειρότερη θέση».

Το παραπάνω απόσπασμα από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ στο 17ο Συνέδριο συμπυκνώνει ανάγλυφα τη σημερινή ζοφερή οικονομική κατάσταση των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων και τις προοπτικές στο πλαίσιο του υπάρχοντος οικονομικού-κοινωνικού συστήματος. Το γεγονός, άλλωστε, ότι ο υπερδανεισμός έχει χτυπήσει για τα καλά την πόρτα των λαϊκών νοικοκυριών πιστοποιείται και από τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας. H εντεινόμενη συσσώρευση του δανεισμού στις τράπεζες, στο φόντο της πολιτικής η οποία μειώνει τα λαϊκά εισοδήματα - που αποτελεί τον καλύτερο κράχτη της πραμάτειας των τραπεζών - είναι αποτέλεσμα του ευρωμονόδρομου, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, των «προγραμμάτων σύγκλισης», της πολιτικής εκείνης που εντείνει την αναδιανομή εισοδημάτων σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, σήμερα στο πλαίσιο της ΟΝΕ, και πάντα στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των ισχυρών. Και, βεβαίως, έχουν συμβολή σ' αυτό και οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που δρουν σε κατεύθυνση υποταγής των εργαζομένων στην πολιτική του κεφαλαίου, ως πρωτεργάτες της ταξικής συνεργασίας.

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα διαθέσιμα στοιχεία (Σεπτέμβρης 2004), η θηλιά του δανεισμού στα νοικοκυριά (καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια) έφτασε στο τεράστιο ύψος των 48 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 40% του ΑΕΠ που θα παραχτεί μέσα στο 2004! Πριν από δέκα χρόνια (1995) ο όγκος του τραπεζικού δανεισμού προς τα νοικοκυριά ήταν 3,7 δισ. ευρώ. Ετσι, η σωρευτική αύξηση μέσα στη δεκαετία φτάνει στο 1.300%! Τους τελευταίους μήνες ο υπερδανεισμός σηκώνει και πάλι κεφάλι: Τα επίσημα στοιχεία καταμαρτυρούν νέα διόγκωση που στο τελευταίο 9μηνο (Δεκέμβρης 2003-Σεπτέμβρης 2004) φτάνει στο 20%. Την ίδια στιγμή και παρά τα προληπτικά μέτρα που παίρνουν οι τραπεζίτες καταγράφεται έξαρση σε όλους τους επίσημους «δείκτες ασφυξίας»: Στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται τα «φέσια» και τα «κανόνια», απλήρωτες συναλλαγματικές, ακάλυπτες επιταγές, πτωχεύσεις κυρίως μικρότερων επιχειρήσεων που δεν αντέχουν το βάρος του ...«ελεύθερου ανταγωνισμού» από τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους.

Κατά την παροιμιώδη φράση του Βλ. Ι. Λένιν, «τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα πράγματα». Είναι φανερό πως η σημερινή κατάσταση προοιωνίζεται την επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Ηδη η αποκαλούμενη δανειακή ευημερία, που τα προηγούμενα χρόνια καλλιέργησε ορισμένες αυταπάτες για ένα κάποιο ανεκτό επίπεδο διαβίωσης, τείνει πλέον να εξαντλήσει και τα τελευταία περιθώριά της. Είναι κοινός τόπος πως ο νέος δανεισμός γίνεται προκειμένου να αποπληρωθούν οι δόσεις παλαιότερων δανείων και υποχρεώσεων.

Είναι επίσης φανερό πως τα ψέματα τελειώνουν. Τα λαϊκά συμφέροντα μπορούν να εξυπηρετηθούν αποκλειστικά και μόνο με την ανάπτυξη των αγώνων. Με το ανέβασμα της αποτελεσματικότητας της πάλης. Με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνικοπολιτική συσπείρωση για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ.