ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Βάρβαρη κακοποίηση εννοιών και όχι μόνο...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μιλάνε για την ασφάλεια του πολίτη και εννοούν τον περιορισμό των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Εξαγγέλλουν μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, με κοινωνικά κριτήρια και εννοούν το τσεκούρωμα των ήδη θλιβερών ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ορκίζονται στην εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία και εννοούν την τακτική του «γιέσμεν» στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και καθημερινά. Οι λέξεις έχουν χάσει πλέον το νόημά τους και η διγλωσσία έχει πάρει τις διαστάσεις ενός ασύδοτου και βάρβαρου ανορθολογισμού.

Τις προάλλες ήταν η Παγκόσμια Μέρα Εθελοντισμού κι έγιναν διάφορες παράτες και γιορτές. Καλώς, ίσως πείτε, αφού η ιδέα του εθελοντισμού είναι μια σημαντική αξία. Πράγματι, έτσι είναι. Δεν έχει, όμως, καμία σχέση με την απαλλαγή της κυβέρνησης και του κράτους από τις υποχρεώσεις τους σε κοινωνικές δαπάνες και παροχές και, πολύ περισσότερο, με την αποενοχοποίησή τους για την αντικοινωνική τους συμπεριφορά και πολιτική. Δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τη χειραγώγηση της νέας γενιάς ή την εξόφθαλμη και προκλητική υποκρισία περί των «αθάνατων ολυμπιακών ιδεωδών»... της «Κόκα Κόλα» και των πολυεθνικών. Σε λίγο, θα μιλάνε για εθελοντισμό και θα εννοούν «εθελοντές» σύγχρονους μουζίκους και σκλάβους.

Δεσμεύεται για τη διατήρηση...

«6 δεσμεύσεις για τις αλλαγές στο ασφαλιστικό» τιτλοφορούσε το χτεσινό «Εθνος» τη συνέντευξή του με τον υπουργό Εργασίας, Δ. Ρέππα. Διαβάσαμε με προσοχή, λοιπόν, τη συνέντευξη, για να δούμε τις δεσμεύσεις και σας τις μεταφέρουμε:

1. Το ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να χαρακτηρίζεται από οικονομική αυτάρκεια και κοινωνική επάρκεια.

2. Διασφάλιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης.

3. Ικανή χρηματοδότησή του.

4. Εγγύηση των σημερινών κατώτατων ορίων συντάξεων.

5. Κατοχύρωση των ώριμων δικαιωμάτων ή, όπως λέει ο κ. Ρέππας, «οι όποιες αποφάσεις δεν αφορούν τους σημερινούς συνταξιούχους» και το ίδιο, για όσους «θα συνταξιοδοτηθούν ή θα θεμελιώσουν δικαίωμα για σύνταξη μέχρι 31.12.2006».

6. Προτάσσεται η διαδικασία του διαλόγου και της συναίνεσης.

Εσείς τι συμπεράσματα βγάζετε απ' όλ' αυτά, πέραν του ότι, ακριβώς τα ίδια έλεγε και ο τέως υπουργός Τ. Γιαννίτσης, την περασμένη άνοιξη και συνάντησε την κατακραυγή του συνόλου των εργαζομένων;

... της ελεημοσύνης

Πάντως, και πέρα απ' όλα τ' άλλα, οι «δεσμεύσεις» του υπουργού είναι αρκούντως αποκαλυπτικές. Και δεν εννοούμε, μόνον ή κυρίως, ότι δύο και μόνον είναι στην πραγματικότητα οι δεσμεύσεις του: Πρώτον, η κατοχύρωση των σημερινών κατώτατων και, ταυτόχρονα, εξευτελιστικών ορίων σύνταξης (γύρω στις 150.000 δραχμές μαζί με το ΕΚΑΣ) και δεύτερον, πως οι όποιες αποφάσεις δε θα αφορούν όσους θεμελιώσουν δικαίωμα σύνταξης μέχρι τις 31.12.2006.

Εννοούμε, πρώτα και κύρια, ότι ο κ. Ρέππας και η κυβέρνηση κατ' επέκταση, θεωρούν, προφανώς, ότι όλες οι υπόλοιπες συνταξιοδοτικές παροχές των εργαζομένων είναι λίγο - πολύ υπερβολικές και, τέλος πάντων, υπερβαίνουν τα όρια της «οικονομικής αυτάρκειας και κοινωνικής επάρκειας». Εννοούμε, ακόμη, ότι ο κ. Ρέππας μιλά για «ικανή χρηματοδότηση», αλλά δεν προσδιορίζει με σαφήνεια την πηγή της, ούτε το βαθμό αυτής, της... ικανότητάς της. Εννοούμε, τέλος, ότι μπορεί να μιλά για «διασφάλιση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα», αλλά αναφέρεται σε μια ασφάλιση... μεγέθους ελεημοσύνης.

Οσο για το... διάλογο και τη... συναίνεση, καλύτερα να μη μιλήσουμε...

Κοινός ο αγώνας

Χιλιάδες αγροτών ξαναβγήκαν από χτες στα μετερίζια, κλιμακώνοντας τον ηρωικό αγώνα τους. Κι αυτό, κόντρα στην τεράστια και οργανωμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού και εξαπάτησης, στις πολύμορφες πιέσεις και εκβιασμούς, που έχουν εξαπολύσει κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ηγεσία της ΝΔ. Επιχείρηση, που στόχο έχει, πρώτα και κύρια, τον ευνουχισμό του περιεχομένου του αγώνα και των αιτημάτων τους, την πλαγιοκόπηση της ενότητας του αγροτικού κινήματος και την υπονόμευση της κατανόησης και συμπάθειας, που δείχνουν οι εργαζόμενοι των αστικών κέντρων. Οπως, όμως, όλα δείχνουν, ματαιοπονούν οι κάθε λογής, παλιοί και νέοι..., άσπονδοι φίλοι των αγροτών. Για πολλοστή χρονιά, οι αγρότες κατέβηκαν και πάλι στους δρόμους του αγώνα. Κι έχουν πειστεί, μέσα από την ίδια τους την πείρα, ότι ο αγώνας αυτός έχει απέναντί του τις συναποφασισμένες από την ΕΕ και την κυβέρνηση αντιαγροτικές πολιτικές. Είναι αγώνας: Ενάντια στους δραματικούς περιορισμούς που επιβάλλονται σε όλες τις καλλιέργειες, ενάντια στα πρόστιμα συνυπευθυνότητας, στη μείωση των τιμών στα αγροτικά προϊόντα και, γενικότερα, στις πολιτικές που οδηγούν τους μικρούς και μεσαίους αγρότες στο ξεκλήρισμα και στην καταστροφή.

Είναι ένας αγώνας, του οποίου το περιεχόμενο και τα αιτήματα ξεφεύγουν αντικειμενικά από τα αγροτικά πλαίσια. Η υλοποίηση ή όχι, για παράδειγμα, των πολιτικών συρρίκνωσης και ξεκληρίσματος εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων αγροτών, με όλες τις σοβαρές συνέπειες που αυτή θα έχει, ενδιαφέρει άμεσα και τους εργαζόμενους των πόλεων. Οχι μόνο γιατί - σε μια τέτοια περίπτωση - θα προστεθούν νέες μάζες αναζητούντων εργασία στις υπάρχουσες ήδη στρατιές ανέργων. Αλλά και γιατί η φιλομονοπωλιακή και στρεβλή ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας, που προωθούν οι κάθε λογής οπαδοί του «ευρωμονόδρομου», συμφέρει μόνο το μεγάλο κεφάλαιο. Αντίθετα, η ικανοποίηση των αγροτικών αιτημάτων, η εξασφάλιση της δυνατότητας των αγροτών να μείνουν στα χωριά τους και να καλλιεργούν τα χωράφια τους, να παράγουν με χαμηλό κόστος και καλής ποιότητας αγροτικά προϊόντα, δε συμφέρει μόνο τους αγρότες, αλλά και τους εργαζόμενους των πόλεων, όλο το λαό και τη χώρα.

Ουσιαστικά και σε τελευταία ανάλυση, οι αγώνες των αγροτών συγκροτούν - στον ένα ή άλλο βαθμό - το αίτημα μιας φιλοαγροτικής και, γενικότερα, φιλολαϊκής ανάπτυξης της αγροτικής οικονομίας της χώρας. Μιας ανάπτυξης, που έρχεται σε σύγκρουση με τις πολιτικές και τα μέτρα της κυβέρνησης, τις ντιρεκτίβες και οδηγίες της ΕΕ, όπως και τις πολιτικές όλων όσοι στηρίζουν τις κατευθύνσεις αυτές, έστω κι αν παριστάνουν την «αντιπολίτευση». Είναι αγώνες, που έρχονται αντικειμενικά να προστεθούν στο πλάι των αγώνων των εργαζομένων και όλων των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών, εργασιακών και μισθολογικών δικαιωμάτων, για ουσιαστική, δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Ασφάλιση, Υγεία, Πρόνοια, κλπ. κλπ. Σε όλους τους αγώνες, που ζητούν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, μια ριζικά διαφορετική πορεία, ωφέλιμη για τους εργαζόμενους και το λαό και όχι για τους λίγους «έχοντες και κατέχοντες».

Αγροτικό... ροκ!

Στο ροκ ο Κώστας έλεγε

άλλον δεν έχει ταίρι.

Και κόνεψε στη Λάρισα

με τσίπουρο στο χέρι.

Με το μπαμπάκι έσφαξε

τη Δεξιά ο Κωστάκης,

κι ήθελε - λέει - να 'τανε

μαζί του κι ο Πατάκης.

Αλληλεγγύη μοίρασε

στους δόλιους τους αγρότες,

κι έχει, τους είπε, ανοιχτές