«Παραμένουν αδιόρθωτοι και αρνούνται να αντιληφθούν ό,τι ξέρει όλος ο λαός, ό,τι έμαθε μέσα από επώδυνες εμπειρίες. Οτι οι δικτατορίες αποτρέπονται με πρώτη προϋπόθεση τη μεγάλη, πλατιά ενότητα, όταν οι πολιτικές δυνάμεις, κυρίως της αριστεράς, προτάσσουν συνειδητά το στόχο αυτόν». Αυτά μας καταλογίζει σε σχόλιό της η χτεσινή «Αυγή», με αφορμή πρόσφατο άρθρο του «Ρ» με τίτλο «Κύρκος αδιόρθωτος...», που αναφερόταν σε δηλώσεις του τελευταίου, σχετικά με την περίοδο της δεκαετίας του 1960.

Τα πράγματα, όμως, δεν έχουν έτσι, ακόμη κι αν θεωρηθεί, ως πρώτη προϋπόθεση η «μεγάλη, πλατιά ενότητα» και όχι, για παράδειγμα, η πρόβλεψη και η εκτίμηση του κινδύνου δικτατορίας. Το κρίσιμο ζήτημα, πάντως, σ' αυτές τις περιπτώσεις - π.χ. στην περίοδο πριν το 1967 - δεν είναι η έτσι κι αλλιώς αυτονόητη για τους κομμουνιστές επιδίωξη της μεγαλύτερης δυνατής ενότητας, αλλά με ποιο προσανατολισμό και συγκεκριμένο περιεχόμενο θα γίνει αυτό, ώστε να εμπνεύσει, να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους και το λαό, να ενισχύσει τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματά του, να αποκρούσει τον κίνδυνο της όποιας δικτατορικής εκτροπής και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους παράγοντες που την εκτρέφουν.

Για τα υπόλοιπα, παραπέμπουμε την «Αυγή» ακόμη και σε αστούς ιστορικούς και πολιτικούς, οι οποίοι παραδέχονται ότι η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν ένα κρίσιμο ζήτημα δημοκρατίας και ώριμο για να λυθεί εκείνη την περίοδο.

Προφανώς, όμως, όλα όσα αναφέρονται στο προηγούμενο σχόλιο είναι «ψιλά» γράμματα για την «Αυγή». Τόσο «ψιλά», ώστε να «ξεχνά» και τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου. Οπως το γεγονός, πως υπήρξε τότε «ενωτική πολιτική» της ΕΔΑ έναντι της Ενωσης Κέντρου, αλλά μην έχοντας το σωστό πολιτικό προσανατολισμό και περιεχόμενο, μετέτρεψε την πρώτη σε «ουρά» της δεύτερης, με αρνητικές συνέπειες στην ανάπτυξη και παρέμβαση του λαϊκού κινήματος στις εξελίξεις εκείνης της περιόδου και, βέβαια, χωρίς να αποτρέψει τη δικτατορία.

Και για να ξανάρθουμε στις επίμαχες δηλώσεις του Λ. Κύρκου. Πέρα από τις ιστορικές ανακρίβειες, εκφράζουν ουσιαστικά την αρνητική άποψή του στο θεμελιακό ζήτημα της αναγκαιότητας ύπαρξης και δράσης του ΚΚΕ, ως επαναστατικής πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Αποψη, που την έχει πολλές δεκαετίες τώρα και την έχει υπερασπιστεί με κάθε τρόπο και μέσο, είτε όταν βρισκόταν στο ΚΚΕ, είτε αργότερα. Αλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές, που έβαλε «πλάτη» σε προσπάθειες διάλυσης του ΚΚΕ, με τελευταία την περίοδο 1990 - '91. Προφανώς, όμως, η αντίληψη αυτή δεν αφορά μόνο τον Λ. Κύρκο. Εχει διαποτίσει - στον έναν ή άλλο βαθμό - τόσο τον ΣΥΝ, όσο και την «Αυγή»...

Ακόμη και «κόντρα» μεταξύ του ΥΠΕΧΩΔΕ και της δημάρχου Αθηναίων Ντ. Μπακογιάννη τροφοδότησε ο απολογισμός της τελευταίας για τα πεπραγμένα της στο Δήμο. Οχι βέβαια για τις πραγματικές ανακρίβειες και συνειδητές παραλείψεις που περιλάμβανε ο έτσι κι αλλιώς πλούσιος αντιλαϊκός αυτός απολογισμός.

Οι παράγοντες του ΥΠΕΧΩΔΕ καταλόγιζαν στην δήμαρχο ότι δεν είπε ένα «ευχαριστώ» προς το υπουργείο, που ήταν ο ...«Μέγας Χορηγός του Δήμου - και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ - και δαπάνησε πάνω από 100 εκατ. ευρώ για αναπλάσεις των μεγάλων πλατειών όπως του Συντάγματος, Κολωνακίου, Κουμουνδούρου, Εξαρχείων, Ομονοίας, Αργεντινής κ.ά.».

Εμείς τι να πούμε; Εχουν και οι δύο το θράσος να τσακώνονται κιόλας για έργα που αντί να αυξήσουν το πράσινο μιας πόλης σαν την Αθήνα που ασφυκτιά στο νέφος, το περιόρισαν, όπως στις προαναφερόμενες πλατείες. Εχουν το απύθμενο θράσος να υπερηφανεύονται για δήθεν αναπλάσεις, όταν δεκάδες ελεύθεροι χώροι, όπως του Θων, το Ελληνικό, το Γουδί και ο Ελαιώνας, παραδίδονται βορά στην κερδοσκοπία του μεγάλου κεφαλαίου και στην ασύδοτη τσιμεντοποίηση!

Αίσχος πια. Και ο «μαυρογιαλουρισμός» έχει και τα όριά του...