ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Από το χειμώνα του 1933 έρχεται η ασπρόμαυρη φωτογραφία. Οι σπουδαστές της σχολής των ΤΤΤ κάνουν αποχή, διεκδικώντας τα αιτήματά τους και φωτογραφίζονται έξω από το κτίριο της σχολής. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο 19χρονος τότε Χαρίλαος Φλωράκης, μέλος της ΟΚΝΕ. Περίπου από τότε, όπως έχει γράψει ο Χαρίλαος Φλωράκης, έχει ακολουθήσει «μια πορεία 75 χρόνων, γεμάτη αγώνες, διωγμούς, κατατρεγμούς, θυσίες, επιτεύγματα, ηρωισμούς, λάθη, πισωγυρίσματα, νίκες και ήττες και σκέφτομαι: Αν έμοιαζα του Φάουστ και ξανάρχιζα τη ζωή μου από την αρχή, τι θα έκανα; Σύντροφοι, μη βιαστείτε να κάμετε λόγο για διορθωτικές κινήσεις, για περισσότερη πείρα, για λιγότερα λάθη και τα παρόμοια. Και πάλι κομμουνιστής θα γινόμουνα και πάλι θα αγωνιζόμουνα για έναν καλύτερο κόσμο και πάλι θα πολεμούσα - με λιγότερα ή περισσότερα λάθη, αδιάφορο - για την πατρίδα, για τη δημοκρατία, για την κοινωνική δικαιοσύνη, για το σοσιαλισμό. Γιατί πιστεύω ότι δύο είναι οι κινητήριες δυνάμεις της ιστορίας: η εργασία και ο αγώνας. Και δύναμη στη Γη, που να με αναγκάσει να χάσω την πίστη μου στην εργασία και στον αγώνα, δεν υπάρχει. Αλλωστε, σύντροφοι, κι εσείς όλοι αν μπορούσατε να ξαναρχίσετε τη ζωή σας, πάλι κομμουνιστές και αγωνιστές θα γινόσασταν. Δεν μπορούμε να ζήσουμε διαφορετικά, παρά μόνο μέσα από τους αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο. Για τον κόσμο του σοσιαλισμού, που έρχεται, όσα σημεία και τέρατα και να διαπράξουν οι Νεοταξίτες υπάνθρωποι...».(Από το βιβλίο του Χρ. Θεοχαράτου «Χαρίλαος Φλωράκης - Ο Λαϊκός Ηγέτης» τόμος Β')

Καλό αγνάντιο αϊτέ!

Τ' Αγραφα που τον γέννησαν θρηνούν το μισεμό του. Η Πίνδος τον μοιρολογεί κι ο Παρνασσός τον κλαίει. Μαυρίζει ο Ασπροπόταμος, ο κάμπος σκοτεινιάζει. Κι εσύ Ραχούλα ταπεινή δέξου στην αγκαλιά σου, τον άνδρα που σε δόξασε στα πέρατα του κόσμου. Ο αντάρτης εξεπέζεψε και βγάνει τ' άρματά του. Κι οι αρματωμένοι τον θωρούν με μάτια βουρκωμένα. Στητός περνάει το Χάροντα στον Αδη κατεβαίνει. Κουνάει το κεφάλι του και χαιρετά τον Αρη. Ο Διαμαντής τον καρτερά, σφιχτά τον αγκαλιάζει. Γαρίφαλο αμάραντο του δίνει ο Μπελογιάννης. Και η Ηλέκτρα τον φιλά και τον καλωσορίζει. Ο Ρίτσος του γλυκομιλά, ο Βάρναλης του γνέφει. Οι αντάρτες τρέχουν να τον δουν, μηνύματα να πάρουν. Τα μάθατε, μωρέ παιδιά, τα νέα από πάνω; Σ'κώσαν κεφάλι οι οχτροί και απειλούν τον κόσμο. Μα, οι αντρειωμένοι δε λυγούν, οι θ'κοί μας δεν τρομάζουν. Ο σπόρος που αφήσαμε βλασταίνει και φουντώνει.

Στον πάνω κόσμο οι ζωντανοί μοιρολογούν και λένε. Εφυγες καπετάνιο μας και πώς να το δεχτούμε; Βαριά στενάζει ο χωρικός, δικό ήταν καμάρι. Στον κουρνιαχτό περπάτησε μαζί με τους ξωμάχους. Νερό ήπιε απ' την κούπα τους, κρασί απ' το φλασκί τους κι απ' τον ταβά τους το φαΐ, την πίτα απ' το ταψί τους. Περπατησιά δεν άλλαξε σα βγήκε στο κουρμπέτι. Τη γλώσσα της μάνας κράτησε σα φυλακτό στολίδι, ποτέ δεν τη μαγάρισε με ψεύτικα φτιασίδια. Δεν ξέχασε τις ρίζες του όσο ψηλά κι αν πήγε. Και ο εργάτης θλίβεται και σφίγγει τις γροθιές του. Στις φάμπρικες, στις σκαλωσιές αθάνατη η μορφή του. Την τάξη του υπηρέτησε σε όλη τη ζωή του. Περήφανοι ήταν γι' αυτόν της Γης οι κολασμένοι. Μαζί τους ονειρεύτηκε έναν καινούριο κόσμο. Στην έφοδο στον ουρανό, πρωτοπανηγυριώτης.

Κομμουνιστής ακλόνητος κι ανθρωπιστής μεγάλος. Στο δρόμο δεν ξεστράτισε, ανάμερα δεν πήγε. Αντίκρυ στον ήλιο στάθηκε, στ' απόσκια δεν εκρύφθη. Ποτέ του δε φοβήθηκε Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες και των Σειρήνων η φωνή δεν πλάνεψε τ' αυτιά του. Δεν κιότεψε στους ισχυρούς, κατάματα τους είδε. Εκδίκηση δε θέλησε κατά των αντιπάλων. Κι όταν τουφέκι κράταγε κι όταν μ' αυτούς μιλούσε. Στ' αντρειωμένου την καρδιά η αγάπη βασιλεύει, μια αγκαλιά απέραντη για τους απλούς ανθρώπους. Το κόσμο ν' αλλάξει πάλεψε, για να ευτυχούν οι ανθρώποι. Ορμήνευε τους βιαστικούς πιστά να περιμένουν, τους ακαμάτες διάταζε γοργά να προχωρήσουν. Τους ψηλομύτες μάλωνε να ξεκαβαλικέψουν, τους κουρασμένους βόηθαγε ξανά να περπατήσουν.

Πρότυπο ήταν κι οδηγός στης νιότης μας το διάβα. Πατέρας μας στα δύσκολα, παππούς μας στην ορφάνια. Την ταπεινή καταγωγή έκανε περηφάνια, χάρισμα την απλότητα, ελπίδα τον αγώνα. Μας δίδαξε την τάξη μας ποτέ να μην ξεχνούμε, τον Λένιν να διαβάζουμε, τον Τσε να αγαπούμε. Αϊντε καπετάνιο στο καλό κι εμείς ακολουθούμε, στα βήματα που χάραξες ψηλά στα κορφοβούνια, με συντροφιά τους αετούς και βοηθούς τ' αγρίμια. Στον Αηλιά που θ' αγρυπνάς, θωρώντας στο αγνάντιο, να 'χεις την έγνοια σου σε μας.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ