(...)

Χιλιάδες μάρτυρες χαθήκανε στις ματωμένες θύελλες, /μα δεν υποφέρανε μάταια τον πόνο τους και τ' αγκάθινο στεφάνι./ Στο βασίλειο της Ψευτιάς και του Σκοταδιού,/ ανάμεσα στους υποκριτές σκλάβους,/ περάσανε σα λαμπάδες του μελλούμενου καιρού./ Με μια κοντυλιά φωτιάς,/ με μιαν άσβεστη κοντυλιά χαράζανε μπροστά μας τον δρόμο του μαρτυρίου/ κι απάνου στο χαρτί της ζωής πατήσανε τη σφραγίδα της ατιμίας,/ καθώς κι απάνου στο ζυγό της σκλαβιάς και στις ντροπιασμένες αλυσίδες.

(...)

Οι καρδιές τους σαν τα σπίτια τους είτανε κρύες, αδειανές και σκοτεινές./ Και ξαφνικά η Ανοιξη./ Ανοιξη στο σάπιο μεσοχινόπωρο/ κατέβηκε απάνω μας,/ ωραία και φωτεινή/ Σαν ένα δώρο των ουρανών στη δύστυχη κι άθλια χώρα,/ σαν ένας μαντατοφόρος της ζωής, η Κόκκινη Ανοιξη./ Ο κόκκινος ήλιος αστράφτοντας,/ με την φλογερή του ρομφαία/ τρύπησε τα σύγνεφα/ και το σάβανο της ομίχλης σκίστηκε./ Σαν τη φωτιά ενός φάρου κατάκορφα στην άβυσσο του κόσμου/ σαν τη φλόγα της θυσίας απάνου στο βωμό της Πλάσης/ αναμμένη για την αιωνιότητα από 'να χέρι άγνωστο/ τραβούσε προς το φως τους κοιμισμένους λαούς./ Κόκκινα τριαντάφυλλα φυτρώσανε από το ζεστό το αίμα/ λουλούδια πορφυρά ανοίξανε/ Κι απάνου στους ξεχασμένους τάφους/ πλεχτήκανε σε στεφάνια δόξας. /Πίσω από το Αρμα της Ελευθερίας/ και σείοντας τις κόκκινες παντιέρες/ τα πλήθη σαν ποτάμια κυλούσανε/ καθώς ξυπνάνε τα νερά την άνοιξη.

(...)

Ξαμολήσου μάχη των λεύτερων ανθρώπων!/ Θάνατος στους τυράννους!/ Ας τσακίσουμε τη σκλαβιά,/ την ντροπή της σκλαβιάς!/ Ω Ελευθερία, δώσε μας/ τη γη και την ανεξαρτησία

Ο Βλαντιμίρ Ιλιτς, το τέταρτο από τα οκτώ παιδιά ενός καθηγητή Μαθηματικών και Φυσικής και μιας καλλιεργημένης και πολύγλωσσης γυναίκας, γεννήθηκε στις όχθες του Βόλγα, στην πόλη Σιμπίρσκ, που μετά ονομάστηκε Ουλιάνοφσκ. Εγινε επαναστάτης γιατί - μεγαλώνοντας σε αγροτικές περιοχές - έζησε από πρώτο χέρι τη ληστρική εκμετάλλευση των χωρικών, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους, τον σκοταδισμό και την κοινωνική καταπίεση, αλλά και γιατί θαύμαζε πολύ τον μεγάλο αδελφό του. Εναν μορφωμένο, δίκαιο και ευαίσθητο άνθρωπο, που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κεφάλαιο της πανεπιστημιακής κοινότητας, αν δεν θυσίαζε εκείνα τα άγρια χρόνια - ως ένας αποφασισμένος επαναστάτης - την ίδια τη ζωή του για την κοινωνική απελευθέρωση.

Σίγουρα είναι αδύνατο να παρουσιαστεί η ιστορία του ηγέτη του επαναστατικού προλεταριάτου μέσα σε ένα άρθρο. Καλύτερα να συστήσει με δυο λόγια τον Λένιν ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι, ο κορυφαίος του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Αυτός που πίστευε πως «μικροαστός είναι κάποιος που προτίμησε τον εαυτό του», χαρακτήριζε τον Λένιν «έναν μεγάλο αληθινό άνθρωπο τούτου του κόσμου», που ο θάνατός του «υπογραμμίζει ακόμα πιο καθαρά στα μάτια της υφηλίου την αξία του - την αξία του αρχηγού του παγκόσμιου προλεταριάτου».

Η σύντροφος του ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης, η Ναντέζντα Κονσταντίνοβα Κρούπσκαγια, στέλεχος του μπολσεβίκικου κόμματος με μεγάλη συμβολή στην παιδαγωγική θεωρία και στην πρακτική, έχει γράψει: «Ο Ιλιτς δούλευε πολύ και με σύστημα, παρατηρούσε με μεγάλη οξυδέρκεια κάθε λεπτομέρεια, όλα τα συνέδεε σε μια ενότητα, μπορούσε επίσης να κοιτάζει την αλήθεια κατάματα, όσο κι αν ήταν πικρή. Μισούσε κάθε καταπίεση κι εκμετάλλευση, ήταν αφοσιωμένος στην υπόθεση του προλεταριάτου, στην υπόθεση των εργαζομένων, έδειχνε εξαιρετικό ενδιαφέρον για τα συμφέροντά τους, και όλη του η ζωή ήταν υποταγμένη στα συμφέροντα αυτής της υπόθεσης, δεν μπορούσε να ζει αλλιώτικα. Καταπολεμούσε με πάθος τον οπορτουνισμό. Ξέκοβε από τους πιο στενούς του φίλους, όταν έβλεπε ότι τραβούν το κίνημα προς τα πίσω, ήξερε να πλησιάζει με ανοιχτή καρδιά, συντροφικά τον χτεσινό αντίπαλο, αν ήταν προς όφελος της υπόθεσης, μιλούσε ειλικρινά, ορθά - κοφτά. Δύσκολα ήταν τα χρόνια της προσφυγιάς, αφαίρεσαν από τον Ιλιτς πολλές δυνάμεις, ατσάλωσαν όμως εκείνον τον αγωνιστή, που ήταν χρειαζούμενος στις μάζες και που τις οδήγησε στις νίκες».

100 χρόνια μετά την 21η Γενάρη του 1924, η Ιστορία δεν τελείωσε, ούτε η σοσιαλιστική κοσμοθεωρία κατέρρευσε. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη. Ο καπιταλισμός παγιδεύτηκε σε αδιέξοδα, κρίσεις και αίμα αθώων. Αυτός χρεοκόπησε και βουλιάζει, χρόνια τώρα, στον βάλτο που δημιούργησε. Ομως οι σελίδες στο βιβλίο της Ιστορίας γυρνάνε με δύναμη. Πάντα αυτό συνέβαινε. Η σοσιαλιστική κοσμοθεωρία εμπλουτίστηκε με εμπειρίες, συμπεράσματα και πολιτικά μαθήματα. Οι αγώνες δυναμώνουν, πλημμυρίζουν από νέο αίμα, νέα ορμή και πάθος και πείσμα και έμπνευση και αποφασιστικότητα και οράματα. Οι λαοί βγαίνουν πλέον στο προσκήνιο και με μάχες στους δρόμους της ανατροπής δεν επιτρέπουν να συνεχίσει να γράφεται η Ιστορία από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Στον 20ό αιώνα αποδείχτηκε πως ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος. Στον 21ο αιώνα θα αποδειχθεί ότι μπορεί να υπάρξει ξανά μια δίκαιη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια, ανεργία και πολέμους. Ετσι κι αλλιώς άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν. Η απάντηση στον 21ο αιώνα είναι ο σοσιαλισμός!

Και μαζί μ' αυτήν την απάντηση και κάποιοι στίχοι του Μαγιακόφσκι, ως επίλογος:

«Κι από το μέλλον,/ ατενίζοντας/ τις μέρες των αλυσίδων,/ πρώτα του Λένιν/ θα δεις τη μορφή./ Που μετά τη σκλαβιά/ τόσων χιλιετηρίδων/ άνοιξε τον δρόμο/ για της κομμούνας την κορυφή./ Θα περάσουν τα χρόνια,/ των δεινών ο καιρός,/ στους αιώνες της κομμούνας τα καλοκαίρια ζεστά,/ κι η ευτυχία/ γλυκός χυμώδης καρπός/ θα ωριμάσει στα κόκκινα του Οχτώβρη κλαριά./ Κι αυτοί που του Λένιν/ την ιστορία θα διαβάζουν,/ φυλλομετρώντας διατάγματα σε κιτρινισμένα χαρτιά,/ θα νιώσουνε δάκρυα,/ απ' την καρδιά τους να βγάζουν/ και το αίμα τους/ να χτυπάει στα μηνίγγια γερά».