Μέρα πρώτη: Ο κατηγορούμενος μπαίνει στην αίθουσα του δικαστηρίου χαμογελώντας. Χαιρετίζει το πλήθος και τους δημοσιογράφους. Ο 51χρονος Ανγουάρ Ιμπραχίμ, πρώην αντιπρόεδρος της μαλαισιανής κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών, κάθεται αργά αργά στο εδώλιο, αντιμετωπίζοντας 10 κατηγορίες για σύναψη σεξουαλικών ομοφυλοφιλικών σχέσεων και διαφθοράς. Μερικοί ξένοι δημοσιογράφοι σχολιάζουν πως ο Ανγουάρ δε συμπεριφέρεται σαν κατηγορούμενος, αλλά σαν υποψήφιος πρωθυπουργός!

Λίγες μέρες μετά: Ο Ανγουάρ εμφανίζεται στο δικαστήριο με μαυρισμένο το ένα του μάτι και μώλωπες σε διάφορα σημεία του σώματός του. Τα χαμόγελα έχουν σβήσει. Οι δικηγόροι του πλησιάζουν τους ξένους δημοσιογράφους, ενημερώνοντάς τους πως ο πελάτης τους - μέχρι χτες "κολόνα" του σημερινού απολυταρχικού καθεστώτος του νυν και επί 17 συναπτά έτη πρωθυπουργού της Μαλαισίας Δρ. Μαχαθίρ μπιν Μοχάμαντ - έπεσε θύμα της τυφλής αστυνομικής βίας μέσα στο κελί της φυλακής. Τον χτυπούσαν, λένε, βάναυσα μέχρις ότου το θύμα λιποθύμησε... Ούτε ο χτεσινός αντιπρόεδρος - σημερινό θύμα του πρωθυπουργού Δρ. Μαχαθίρ Μοχάμαντ, ούτε και η υπεράσπισή του θύμισαν στους δημοσιογράφους ότι εδώ και πενήντα χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές, πολέμιοι του καθεστώτος, πιθανοί αντίπαλοι της εκάστοτε κυβέρνησης, φυλακίστηκαν εν μία νυκτί και για πολλά χρόνια, χωρίς σοβαρή αφορμή ή αιτία, πέφτοντας θύματα της πάντα ανελέητης βίας και του καθεστώτος στυγνής μοναρχίας.

Εδώ και μέρες: Η φωτογραφία του Ανγουάρ Ιμπραχίμ φιγουράρει στις πρώτες σελίδες των μεγάλων ξένων εφημερίδων. Αυτή τη φορά είναι χαμογελαστός. Στις λεζάντες των φωτογραφιών, ο Ανγουάρ καταφέρεται με δριμύτητα κατά της κυβέρνησης, αν και ο ίδιος υπήρξε κραταιό στέλεχός της. Τα ρεπορτάζ συνοδεύονται με φωτογραφίες από τις πρόσφατες διαδηλώσεις χιλιάδων στο κέντρο της πρωτεύουσας της Μαλαισίας, Κουάλα Λουμπούρ, που φώναζαν συνθήματα υπέρ του Ανγουάρ και κατά του πρωθυπουργού Μοχάμαντ. Ορισμένες εφημερίδες είπαν ότι πρόκειται για υποστηριχτές του Ανγουάρ. Αλλες μίλησαν για "κίνημα μεταρρυθμιστών". Ευτυχώς, που δεν έφτασαν μέχρι του σημείου να μιλήσουν ότι ήρθε η ώρα πολιτικών αλλαγών στη Μαλαισία. Γιατί, ώσπου να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα να γκρεμιστεί το σαθρό θεσμικό, νομικό και πολιτικό απολυταρχικό κατεστημένο που κυβερνά αυτή τη χώρα από τη μέρα της σύστασής της, 9 Ιούλη 1963. Ουσιαστικά, η Μαλαισία ζει αυτές τις μέρες τα προεόρτια μιας λαϊκής εξέγερσης, που μάλλον θα αργήσει να φανεί στο μέλλον, εάν βέβαια δεν κάνει, νωρίτερα, την εμφάνισή της μια "θανατηφόρα" οικονομική κρίση...

Το παραπάνω "χρονικό" δεν είναι διόλου φανταστικό. Πρόκειται για τα τελευταία επεισόδια του μείζονος θέματος της πολιτικής ειδησεογραφίας της Μαλαισίας, αλλά και μερίδας του διεθνούς Τύπου που ασχολείται με αυτήν, από τότε (πριν καμιά δεκαπενταριά μέρες) που ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Αλ Γκορ, έκανε ιδιαίτερα επικριτικά σχόλια για την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Δρ. Μαχαθίρ Μοχάμαντ.

Το διόλου "διπλωματικό" σχόλιο του Αλ Γκορ στη διάσκεψη των χωρών - μελών του ΑΠΕΚ, ότι η κυβέρνηση της Κουάλα Λουμπούρ (σημειωτέον, "φιλοξενούσε τις εργασίες της διάσκεψης!) είναι η πλέον αποκρουστική, χώθηκε σαν "αγκάθι" στο μάτι του πρωθυπουργού "Δρ." Μοχάμαντ. Από τη μια, γιατί του ήρθε από κει που δεν το πολυπερίμενε. Απ' την άλλη, γιατί μερίδα ξένου Τύπου βρήκε την "ευκαιρία" να ασχοληθεί με τη χώρα του. "Πρόκειται για καθαρή ανάμειξη στα εσωτερικά πολιτικά ζητήματα της Μαλαισίας", διαμαρτυρήθηκε ο πρωθυπουργός Μοχάμαντ, με αφορμή τις δηλώσεις που έκανε ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Αλ Γκορ, μεταξύ άλλων, για τους δικούς του λόγους προβολής (δεν είναι και πολύ μακριά οι επόμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ... )

Τη "σπίθα" στο "πολιτικό" φιτίλι της μαλαισιανής κρίσης είχε "ανάψει" η απόφαση του πρωθυπουργού Μοχάμαντ να αποπέμψει στις 2 Σεπτέμβρη τον αντιπρόεδρο και υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησής του, Ανγουάρ Ιμπραχίμ, προσάπτοντάς του κατηγορίες σεξουαλικής ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς (ιδιαίτερα σοβαρό πταίσμα για τα ειωθότα της μουσουλμανικής Μαλαισίας).

Σήμερα, είναι πλέον καθαρό ότι ο Μαχαθίρ Μοχάμαντ "ενορχήστρωσε" την απομάκρυνση του Ανγουάρ, μέσω ενός μάλλον "φθηνού" κατηγορητηρίου, για να εξοβελίσει έναν πιθανό πολιτικό του αντίπαλο. Ο Μοχάμαντ, παρά τη μεγάλη ηλικία του (72 χρόνων) και την 17χρονη παραμονή του στην εξουσία, "τρέφει" ακόμη σχέδια για το μέλλον... Την ίδια ώρα, οι όχι και πολύ "κακές γλώσσες" στην Κουάλα Λουμπούρ ψιθύριζαν ότι ο Μαχαθίρ Μοχάμαντ αποφάσισε να διώξει τον Ανγουάρ από την κυβέρνησή του, λόγω των σοβαρών και αγεφύρωτων διαφωνιών στον καθορισμό και άσκηση της οικονομικής πολιτικής. Το μόνο που δεν είχε "υπολογίσει" καλά, ο Δρ. Μαχαθίρ Μοχάμαντ ήταν η συσπείρωση των πολιτικών αντιπάλων του πίσω από το πρόσωπο του "αδικημένου" Ανγουάρ. Αλλωστε, η πολυσυζητημένη δίκη του πρώην αντιπροέδρου δεν έχει τελειώσει ακόμη - ούτε και προβλέπεται σύντομα...

Ομως, το ζήτημα είναι πιο σοβαρό από τα "πολιτικά κουτσομπολιά" και τη δίκη Ανγουάρ. Εδώ και περίπου μισό αιώνα, δεκάδες χιλιάδες Μαλαισιανοί πέφτουν θύματα κάθε είδους βίας, στερούνται τα ατομικά ή πολιτικά τους δικαιώματα, φυλακίζονται εν μία νυκτί και για πολλά χρόνια, εάν τους κολλήσει το κράτος την ταμπέλα του "ταραχοποιού", του "κομμουνιστή" ή του ανθρώπου που "απειλεί την εσωτερική τάξη και ασφάλεια" της χώρας. Η "παντοδυναμία" του ισχυρού τυραννικού καθεστώτος, που βρίσκεται εδώ και χρόνια στην εξουσία, ίσως να στηρίζεται τώρα πια σε μάλλον "ξύλινα πόδια". Θα πάρει, ωστόσο, αρκετό καιρό να γκρεμιστεί όχι μόνον το μοναρχικό καθεστώς, αλλά και το ισχυρό πολιτικο-οικονομικό και θρησκευτικό κατεστημένο.

Η παντελής έλλειψη οποιουδήποτε στοιχειώδους, πολιτικού ή ατομικού δικαιώματος. Η ασφυκτική λογοκρισία που υφίσταται κάθε Μέσο Μαζικής Επικοινωνίας. Η επιβολή αυστηρού πολιτικού, αστυνομικού ή άλλου ελέγχου σε μία ή και σε όλες τις 13 πολιτείες που απαρτίζουν την επικράτεια της Μαλαισίας. Ολα αυτά σε φυσιολογικές συνθήκες θα χαρακτηρίζονταν ως "χοντρές" συνταγματικές παραβιάσεις. Σε μία "νορμάλ" χώρα, ίσως! Στη Μαλαισία, όμως, όχι. Η συστηματική παρακολούθηση ή κακοποίηση πολιτών, η στέρηση κάθε δικαιώματος, η προληπτική επιβολή καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης, όλα αυτά προβλέπονται από το ίδιο το Σύνταγμα, το οποίο ουσιαστικά διόλου δεν έχει αλλάξει από το 1957... Βέβαια, απ' την άλλη πλευρά, αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο με το επίσημο πολίτευμα της χώρας: "συνταγματική μοναρχία"...

Τυπικά, το Σύνταγμα "βασίζεται" στον λεπτομερή διαχωρισμό των εξουσιών μεταξύ της ομοσπονδιακής και περιφερειακών κυβερνήσεων με αρχηγό του κράτους το μονάρχη, Τουανκού Τζα Αφάρ, που εκτελεί και ορισμένες "θεσμικές" εξουσίες. Ο μονάρχης "εκλέγεται" κάθε πέντε χρόνια από τους ηγέτες εννιά πολιτειών της Μαλαισίας, οι οποίοι προέρχονται από ισάριθμες "παλιές" μουσουλμανικές οικογένειες. Ο μονάρχης είναι αυτός που, μεταξύ άλλων, διορίζει τα 43 από τα 69 μέλη της Γερουσίας, αλλά και τον πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας. Σε πολιτειακά ζητήματα ενεργεί υπό τις συμβουλές του πρωθυπουργού, ο οποίος εκλέγεται κάθε πέντε χρόνια.

Αν και τυπικά το νομικό σύστημα στηρίζεται στο βρετανικό εθιμικό δίκαιο, η πραγματικότητα είναι ότι μόνο στα χαρτιά προστατεύονται ορισμένες "αυτονόητες" ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Αυτό, γιατί το ίδιο το Σύνταγμα (άρθρα 149 και 150) προβλέπει την καταστρατήγησή του από το Κοινοβούλιο (Γερουσία, Βουλή των Αντιπροσώπων), που είναι εξουσιοδοτημένο να νομοθετεί φτιάχνοντας "ειδικούς νόμους κατά της υποκίνησης οργανωμένης βίας" και διατάγματα για την επιβολή καταστάσεων "εκτάκτου ανάγκης" που μπορούν να επιβληθούν ακόμη και προληπτικά, προτού καν εκδηλωθούν κάπου ταραχές... Επίσης, το Κοινοβούλιο μπορεί να απενεργοποιεί, όποτε αυτό κρίνει, και όσους νόμους θεωρήσει απαραίτητους για τη φυσική ή ηθική εξόντωση των εκάστοτε πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος.

Από το 1964 έως σήμερα, έχουν επιβληθεί τέσσερα διατάγματα "εκτάκτου ανάγκης", χωρίς ποτέ να έχει αρθεί η ισχύς οποιουδήποτε απ' αυτά. Ομως, ιδιαίτερα κραυγαλέα είναι η περίπτωση του "Νόμου Εσωτερικής Ασφάλειας" του 1960. Ο συγκεκριμένος νόμος προβλέπει την κράτηση προσώπων, χωρίς απαγγελία κατηγοριών ή δίκη, για δύο χρόνια εφόσον κριθεί από το υπουργείο Εσωτερικών ως ύποπτος (!) μελλοντικής πράξης κατά της εθνικής ασφάλειας, ή ανατροπής λειτουργίας διαφόρων υπηρεσιών ή διατάραξης της οικονομικής ζωής της χώρας.Οι κρατούμενοι που φυλακίζονται με το νόμο αυτό μπορούν να "ξεχαστούν" στα κελιά ακόμη και επ' άπειρον! Μάλιστα, τους δύο πρώτους μήνες φυλάκισης απαγορεύεται να έχουν οποιαδήποτε επικοινωνία με τον έξω κόσμο!

Επιπλέον, άλλα διατάγματα (βασιλικά ή υπουργικά) επιβάλλουν λογοκρισία στον Τύπο, επιτρέπουν την κατάσχεση οποιουδήποτε ταχυδρομικού ή τυπωμένου υλικού ή ακυρώνουν τη διεξαγωγή εκλογών σε περιφερειακό ή ομοσπονδιακό επίπεδο.

Μέσω των "ειδικών νόμων κατά της υποκίνησης οργανωμένης βίας" και των διαταγμάτων "για την επιβολή καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης" έχουν οδηγηθεί στη φυλακή και εξολοθρευτεί, για διάφορους λόγους, μέσα στον τελευταίο μισό αιώνα, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Ακόμη περισσότερα ήταν και είναι τα θύματα του "Νόμου Εσωτερικής Ασφάλειας"...

Εκτός από τους χιλιάδες κομμουνιστές που φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, ή φονεύτηκαν για τα πολιτικά τους φρονήματα ή την πάλη τους ενάντια στο τυραννικό καθεστώς, εξολοθρεύτηκαν και εκατοντάδες άλλοι αντίπαλοι της εκάστοτε κυβέρνησης χωρίς ποτέ να χρησιμοποιήσουν ή να προκαλέσουν βία.

Οι εκθέσεις της "Διεθνούς Αμνηστίας", που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια, πιστοποιούν τη φυλάκιση χιλιάδων πολιτικών κρατουμένων που φυλακίστηκαν για χρόνια, χωρίς ποτέ να τους απαγγελθούν κατηγορίες ή να δικαστούν.

Η μαλαισιανή κυβέρνηση δικαιολογεί τις περιπτώσεις αυτές, λέγοντας πως ενεργεί πάντα στο πλαίσιο της νομιμότητας, της εθνικής ασφάλειας και της διατήρησης δημόσιας τάξης. Ωστόσο, ακόμη και μαλαισιανές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων - που για ευνόητους λόγους εδρεύουν στο εξωτερικό - θεωρούν ότι πρόκειται για πάταξη των αυξανόμενων πολιτικών διαφορών που έχουν διχάσει το κυρίαρχο κόμμα "Εθνικός Οργανισμός Ηνωμένων Μαλαισιανών" και των άκρως δυσαρεστημένων πολιτών από την πολιτική της κυβέρνησης.

Ωστόσο, το πότε θα σταματήσουν οι συστηματικές παραβιάσεις ατομικών και πολιτικών ελευθεριών στη Μαλαισία, κανείς δεν είναι σε θέση να το γνωρίζει, τουλάχιστον, άμεσα... Αν κατάφερε κάτι μέχρι στιγμής η υπόθεση "Ανγουάρ" ήταν το να φέρει στο διεθνές προσκήνιο τη συστηματική και χρόνια κακοποίηση μιας χώρας από το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο. Η πραγματική πολιτική κρίση δε θα αρθεί ποτέ, εάν περιοριστεί στο πρόσωπο του Ανγουάρ ή εάν η "λύση" αποκρυσταλλωθεί στην "αποπομπή" του σημερινού ενοίκου του πρωθυπουργικού θώκου. Οι πραγματικές αλλαγές απαιτούν πιο βαθιές ρίξεις...

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

ΠΗΓΕΣ: Κόμβοι των ειδησεογραφικών δικτύων CNN, BBC στο Διεθνές Διαδίκτυο Πληροφοριών και δημοσιεύματα αυτών μέσα στο τελευταίο τρίμηνο με σημαντικότερα "Α crisis unfolds: Timeline" (BBC News, 18/11/98), "Asia - Pacific: Sex, lies and videotape in Malaysia" (BBC News, 29/09/98).

Ινδική εφημερίδα "The Hindu", "Politicisation casts a shadow on APEC" (18/11/98).

Συνταγματική Ιστορία Μαλαισίας από το Πανεπιστήμιο του Μπέλφαστ "Qub Law School University of Belfast" (http://www.law.qub.ac.uk/qub - law/malaysia).

Η Γαλλία δε θα συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις, που διεξάγονται στα πλαίσια του ΟΟΣΑ και αφορούν τη διαβόητη "Πολυμερή Συμφωνία Επενδύσεων", οι οποίες είχαν διακοπεί και θα έπρεπε να συνεχιστούν στις 20 Οκτώβρη στο Παρίσι. Τη δήλωση αυτή έκανε ο Γάλλος πρωθυπουργός, Λιονέλ Ζοσπέν, κατά τη διάρκεια πρόσφατης Συνεδρίασης της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του Γενικού Γραμματέα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Ρομπέρ Υ. Ο Υ εκτιμώντας τη δήλωση αυτή του Ζοσπέν, τη χαρακτήρισε σαν "μια σπουδαία πολιτική πράξη... ".

Στην πραγματικότητα, όπως τονίζουν πολιτικοί παρατηρητές στη γαλλική πρωτεύουσα, θα ήταν δυνατόν να ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις αυτές, που διεξάγονται στα πλαίσια του Οργανισμού για Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη κι όπου συμμετέχουν οι 29 πιο μεγάλες καπιταλιστικές βιομηχανικές χώρες. Ομως, αμέσως μετά την τοποθέτηση αυτή του Γάλλου πρωθυπουργού, εκπρόσωποι του ΟΟΣΑ δήλωναν ότι οι διαπραγματεύσεις αυτές θα συνεχιστούν στην ημερομηνία που έχει οριστεί, αν και είναι αδιανόητο τα άλλα κράτη - μέλη του Οργανισμού να αγνοήσουν το "όχι" αυτό της Γαλλίας.

Ο Ζοσπέν, στη δήλωσή του, μεταξύ άλλων, τόνιζε ότι οι σχετικές αντιρρήσεις, που εκφράζει η Γαλλία, δεν αφορούν ορισμένους τομείς και διάφορα τεχνικά ζητήματα, αλλά αυτό το ίδιο σχέδιο Συμφωνίας με τα θεμελιακά του προβλήματα, που σχετίζονται με την κυριαρχία των κρατών αυτών, τα οποία θα δεσμευτούν μελλοντικά με τη Συμφωνία αυτή. Γιατί, οι όροι της έτσι, όπως είναι διατυπωμένοι, αργότερα δε θα είναι δυνατόν να μεταρρυθμιστούν και θα είναι υποχρεωτικοί.

Οπως είναι γνωστό, πρόκειται για μια Συμφωνία, με την οποία τα κράτη που συμμετέχουν σ' αυτήν θα πρέπει να δεσμευτούν ότι θα νομιμοποιήσουν την απεριόριστη Παντοδυναμία και ελευθερία επενδύσεων των μεγαλύτερων ιμπεριαλιστικών πολυεθνικών κοντσέρν και τραπεζών διασφαλίζοντας αναντίρρητα όλα τα συμφέροντά τους. Στο όνομα, λοιπόν, "της ελευθερίας των επενδύσεων", όλα τα κράτη του κόσμου, ανεξάρτητα από το αν έχουν υπογράψει τη Συμφωνία ή όχι, δεσμεύονται να καταργήσουν την εθνική τους νομοθεσία και όλους εκείνους του νομικούς διακανονισμούς που θεωρούνται από τα κοντσέρν και τις μεγάλες τράπεζες σαν "εμπόδια για τις επενδύσεις τους... ".

Γιατί, στις περιπτώσεις που τα κράτη αυτά θα αποφάσιζαν να κρατικοποιήσουν, να κοινωνικοποιήσουν ή και να εθνικοποιήσουν τις ξένες αυτές επιχειρήσεις προς όφελος του συνόλου και της εθνικής τους κυριαρχίας, τότε τα κοντσέρν αυτά, αγνοώντας την εθνική τους νομοθεσία και όπως προβλέπεται από την Πολυμερή αυτή Συμφωνία θα έχουν το δικαίωμα να "τιμωρήσουν" αυστηρά τα κράτη αυτά, κατά το πρότυπο των οικονομικών κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στην Κούβα εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, στο Ιράκ ή τη Λιβύη.

Θα πρέπει, όμως, να αναφερθεί ότι όταν το 1997 ήρθαν στο φως της δημοσιότητας οι διαπραγματεύσεις αυτές για την "Πολυμερή Συμφωνία Επενδύσεων", οι οποίες διεξάγονταν με απόλυτη μυστικότητα και κεκλεισμένων των θυρών, τότε στη Γαλλία είχε εκδηλωθεί ένα ισχυρό κίνημα διαμαρτυριών, το οποίο είχε βρει μεγάλη απήχηση στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και σ' άλλα κράτη. Στην κορυφή του γαλλικού αυτού κινήματος βρέθηκαν συνδικαλιστές, αριστερές πολιτικές προσωπικότητες, καθώς και της γαλλικής διανόησης. Τότε, κάτω από την ισχυρή πίεση που είχε ασκηθεί εκ μέρους της δημόσιας κοινής γνώμης, η γαλλική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να προτείνει μια αναβολή των διαπραγματεύσεων για τις 20 του Οκτώβρη 1998, ενώ θα έπρεπε ν' αρχίσουν την Ανοιξη αυτού του χρόνου. Στο ενδιάμεσο, όμως, αυτό χρονικό διάστημα, ο Βρετανός Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, Λ. Μπρίτταν, είχε δηλώσει ότι στις 18 του Μάη, στο Λονδίνο και στο όνομα της Επιτροπής της ΕΕ είχε ζητήσει να υπογραφεί μια νέα Συμφωνία με τις ΗΠΑ, η οποία ν' αντικαθιστά την υπάρχουσα και να φέρει τον χαρακτηρισμό "Υπερατλαντική Οικονομική Συνεργασία", η οποία, όπως αναφέρεται, συμπεριλάμβανε τους ίδιους όρους με τη διαβόητη "Πολυμερή Συμφωνία Επενδύσεων". Ταυτόχρονα, όμως, ο γκωλικός Πρόεδρος, Ζακ Σιράκ, σε ομοφωνία με τον Ζοσπέν, είχε δηλώσει ότι η Συμφωνία αυτή αφορά τις προθέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά δεν είναι δεσμευτική για τα κράτη - μέλη της. Με τη νέα, όμως, δήλωση του Γάλλου πρωθυπουργού μπλοκάρεται η επίσημη συνέχιση των διαπραγματεύσεων στο Παρίσι, οι οποίες θα ξανάρχιζαν στις 20 του περασμένου Οκτώβρη.

Παράλληλα, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, δε θα πρέπει να διαφεύγει κανενός της προσοχής ότι σε καμιά περίπτωση η "Πολυμερής Συμφωνία Επενδύσεων" δεν παραμερίζεται εντελώς από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Για τον απλούστατο και μόνο λόγο: Η δήλωση αυτή του Γάλλου πρωθυπουργού αφήνει μια πίσω πόρτα ανοιχτή. Γιατί, ταυτόχρονα, με το "όχι" για συνέχιση των διαπραγματεύσεων στα πλαίσια του ΟΟΣΑ, ο Ζοσπέν, τόνιζε, θεωρεί απολύτως αναγκαία την Πολυμερή Συμφωνία, αλλά "πάνω σε εντελώς νέες βάσεις και σε ένα πλαίσιο, που να συνενώνει όλους όσοι θα συμμετέχουν σε μια διεθνή συμφωνία επενδύσεων... ".

Ετσι, λοιπόν, η Γαλλία σκέφτεται να προτείνει τη διεξαγωγή νέων διαπραγματεύσεων σχετικά με το θέμα αυτό πάνω σε νέες βάσεις και στα πλαίσια της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εμπορίου, η οποία αυτή τη στιγμή περιλαμβάνει 132 κράτη απ' όλο τον κόσμο. Με τον τρόπο αυτό, θα ήταν δυνατόν να συμμετάσχουν, πριν απ' όλα, οι αναπτυσσόμενες χώρες στην επεξεργασία μιας διεθνούς συμφωνίας επενδύσεων, οι οποίες μέχρι τώρα ήταν αποκλεισμένες από τις μυστικές διαπραγματεύσεις που διεξάγονταν στο Παρίσι.Σχετικά με το θέμα αυτό, θα πρέπει ν' αναφερθεί ότι στα πλαίσια της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εμπορίου ήδη έχουν διεξαχθεί ακόμα μια φορά διαπραγματεύσεις και μάλιστα κατά τη διάρκεια της Συνδιάσκεψης που είχε πραγματοποιηθεί το Δεκέμβρη του 1996 στη Σιγκαπούρη. Τότε ορισμένα κράτη, όπως η Ινδία, το Πακιστάν, η Μαλαισία, η Αίγυπτος και η Ινδονησία είχαν δηλώσει ξεκάθαρα ότι σε καμιά περίπτωση δεν είναι διατεθειμένα να παραιτηθούν από τα κυριαρχικά τους δικαιώματα και τον κρατικό τους έλεγχο λόγω των ξένων επενδύσεων, τις οποίες προτίθενται να κάνουν τα ξένα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κοντσέρν και τράπεζες. Η ίδια άποψη εκφράζεται και από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η οποία, όπως και η Ρωσία, μέχρι τώρα δε συμμετέχουν στις διαπραγματεύσεις, γιατί συστηματικά αρνούνται στις χώρες αυτές να ενταχθούν στην Παγκόσμια Οργάνωση Εμπορίου.

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ