Από παλιότερη άσκηση επέμβασης σε κατοικημένη περιοχή, στην οποία συμμετείχαν Ελληνες απόστρατοι αξιωματικοί και Αμερικανοί εκπαιδευτές

Ο συγκεκριμένος τύπος ασκήσεων αντιμετώπισης διαδηλωτών από στρατιωτικές δυνάμεις και καταστολής πλήθους σε κατοικημένες περιοχές, εντάσσεται στο πλαίσιο σεμιναρίου προετοιμασίας για ρόλους εσωτερικής καταστολής των επιτελών των Σχηματισμών Μάχης (Battle Group) της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ευρωστρατός). Επί της ουσίας, είναι μέρος της εκπαίδευσης για την προετοιμασία των Ενόπλων Δυνάμεων των χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν λαϊκές κινητοποιήσεις εντός και εκτός των συνόρων των χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Για να προλάβει αντιδράσεις ανάλογες με εκείνες που προκάλεσε η αντίστοιχη άσκηση το Φλεβάρη στο Κιλκίς, και προκειμένου να θολώσει τα νερά ως προς το περιεχόμενο και τη σκοπιμότητα της νέας άσκησης, το ΓΕΣ σπεύδει προκαταβολικά να διευκρινίσει ότι «σκοπός της εκπαίδευσης είναι η εξοικείωση των τμημάτων με απαιτήσεις που συνδέονται με στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα με τη συμμετοχή στις επιχειρήσεις υποστήριξης ειρήνης και παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας, όπως η KFOR και η ISAF (σ.σ. Νατοϊκές δυνάμεις σε Κόσσοβο και Αφγανιστάν)».

Στην ίδια ανακοίνωση, το ΓΕΣ υποστηρίζει ότι «η παραπάνω εκπαιδευτική δραστηριότητα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αστυνομικού χαρακτήρα δραστηριότητες στο εσωτερικό της χώρας, καθώς αυτές βρίσκονται εκτός της συνταγματικής αποστολής των Ενόπλων Δυνάμεων». Αξίζει να σημειωθεί ότι η ελληνική κυβέρνηση, με διαρροές από το υπουργείο Αμυνας, καλύπτει την καθ' όλα επικίνδυνη εντατική εκπαίδευση τμημάτων του ελληνικού στρατού στην αντιμετώπιση και καταστολή πλήθους, πίσω από τις «συμβατικές υποχρεώσεις» της χώρας, έναντι του ΝΑΤΟ, το οποίο απαιτεί την ύπαρξη αξιόμαχων τμημάτων για την επιβολή της τάξης στις ιμπεριαλιστικές αποστολές, στο Κόσσοβο ή το Αφγανιστάν.

Το γεγονός ωστόσο ότι το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ εντάσσει στις «απειλές» προς τη συμμαχία καταστάσεις που μπορούν να συνδεθούν άμεσα με το λαϊκό κίνημα και τις διεκδικήσεις του, δημιουργεί ολοένα και περισσότερα ερωτήματα για το ρόλο που επιφυλάσσουν στις Ενοπλες Δυνάμεις οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που έχουν εντάξει οργανικά τη χώρα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, για να διασφαλίσουν και να επεκτείνουν τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης.

Για του λόγου το αληθές, αρκεί να ανατρέξει κανείς στα όσα είχε δηλώσει ο Γ. Πεταλωτής για να δικαιολογήσει την άσκηση καταστολής πλήθους που έγινε στο Κιλκίς τον περασμένο Φλεβάρη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε πει τότε, ότι η εκπαίδευση μονάδων του Στρατού για την αντιμετώπιση πλήθους, είναι «συμβατική υποχρέωση» της χώρας απέναντι σε ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΗΕ και ότι «στη χώρα μας, ευτυχώς, δεν υπάρχει τέτοια αναγκαιότητα (σ.σ. για εσωτερική χρήση του Στρατού) και ούτε προβλέπεται να υπάρχει». Με άλλα λόγια, αν υπάρξει, οι Ενοπλες Δυνάμεις θα είναι έτοιμες να επέμβουν, σύμφωνα με όσα είπε ο Γ. Πεταλωτής...

Η άσκηση, που ξεκινά σήμερα, προστίθεται σε μία σειρά άλλων ανάλογων επί του ελληνικού εδάφους. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

• Η πρώτη άσκηση καταστολής διαδηλώσεων από ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις πραγματοποιήθηκε στις 13 Μάρτη 2002, στη Βέροια, στο πλαίσιο άσκησης του Β' Σώματος Στρατού, για την αντιμετώπιση «ατάκτων ομάδων» άμαχων πολιτών.
• Στις 13-15 Ιούνη 2006, στο 951 Τάγμα Στρατονομίας στου Παπάγου, έγινε άσκηση «αντιμετώπισης διαδηλωτών που, σύμφωνα με το σενάριο, διαδήλωναν κατά του ΝΑΤΟ».
• Στις 29 Ιούλη 2008, σε Πεδίο Βολής της Νέας Περάμου Αττικής, έγινε άσκηση, στην οποία, σύμφωνα με το ΓΕΣ, «δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην εκπαίδευση τμημάτων σε επιχειρήσεις εντός κατοικημένου τόπου».
• Το διάστημα 7-10 Γενάρη 2010 έγινε «άσκηση» εκπαίδευσης παραστρατιωτικών οργανώσεων, υπό την παρακολούθηση παρατηρητών του ΓΕΣ, στον Πολύγυρο Χαλκιδικής, που περιελάμβανε «σχολείο SWAT» (ομάδες ειδικών όπλων και τακτικής), με αντικείμενα «ειδικών δυνάμεων αστυνομικών υπηρεσιών».

Τα αστικά ΜΜΕ συνεχίζουν τη μεγάλη προβολή των συγκεντρώσεων στις πλατείες, προτρέποντας τους ανθρώπους του μόχθου να συνεχίσουν τη συγκεκριμένη δράση, προβάλλοντας επίμονα και σκόπιμα τα χαρακτηριστικά του ακομμάτιστου, του ακηδεμόνευτου, έξω από κόμματα, από συνδικαλιστικές ηγεσίες, ως το «νέο» που γεννιέται και που μπορεί να φέρει αποτέλεσμα σε όφελος του λαού. Είναι όμως έτσι; Από την έναρξη αυτών των κινητοποιήσεων θέσαμε ένα ερώτημα. Ποιοι κρύβονται πίσω απ' αυτές τις διαδικασίες; Γιατί δεν εμφανίζονται οι «καθοδηγητές»; Είναι δυνατόν να αναπτύσσεται ένα τέτοιο κίνημα χωρίς την ύπαρξη στοιχειώδους οργάνωσης και μάλιστα σε πανευρωπαϊκό συντονισμό; Ποιοι κρύβονται πίσω από τα τουίτερ και τα φέισμπουκ; Μπορεί να απαντήσουν κάποιοι λαϊκοί άνθρωποι, νεολαίοι, ότι αυτό δεν ενδιαφέρει, το ζήτημα είναι η συμμετοχή με στόχο να αλλάξουμε τη ζωή μας και αυτό μόνο εμείς μπορούμε να το καταφέρουμε, μ' αυτή τη μορφή δράσης. Τι όμως διεκδικούν και από ποιον; Η απάντηση εδώ επικεντρώνεται σ' αυτό που θεωρούν αιτία της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης. Το μνημόνιο. Εξω το μνημόνιο, έξω οι πολιτικοί που το έφεραν.

Εστω ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Το λέμε γιατί αυτή η άποψη περί μνημονίου που αν φύγει μαζί με τους πολιτικούς που το εφαρμόζουν θα υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος είναι αποπροσανατολιστική. Συγκαλύπτει την πραγματική αιτία των βασάνων του λαού. Το μνημόνιο εφαρμόζεται ως πολιτική αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Ποια πολιτική, λοιπόν, θα αντικαταστήσει αυτήν του μνημονίου; Και ποιος θα την εφαρμόσει; Εχουν πολιτική διέξοδο, με πρόγραμμα και σχέδιο και με ποια κυβέρνηση, με ποια εξουσία; Με την άμεση δημοκρατία της πλατείας; Ολ' αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απασχολούν τους ανθρώπους του μόχθου, τους νέους που συμμετέχουν σ' αυτές τις κινητοποιήσεις. Στις πλατείες κάποιοι εμφανίζονται ως οργανωτές των συνελεύσεων, ως «ηγέτες». Πού οδηγούν όλο αυτόν τον κόσμο που δείχνει τάσεις αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής, η οποία τους κάνει τη ζωή κόλαση και αποφασίζουν να κινητοποιηθούν αναζητώντας διέξοδο;

Υπάρχουν, επομένως, ζητήματα που δε συζητούν οι «ανώνυμοι ηγέτες» της πλατείας. Υπάρχει, επίσης, ένα εξίσου κρίσιμο, επικίνδυνο ζήτημα. Γιατί απαγορεύουν τα κόμματα και τη συζήτηση της πολιτικής των κομμάτων ώστε να κρίνουν οι συμμετέχοντες; Γιατί παρεμποδίζουν την πολιτική διαπάλη διαφορετικών απόψεων, έξω απ' αυτές που θέλουν οι «ανώνυμοι ηγέτες» της πλατείας;

Προχτές εμφανίστηκαν πικέτες στις πλάτες ομάδων συγκεντρωμένων στο Σύνταγμα που έγραφαν «δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, όλα τα κόμματα είναι του συστήματος». Και μπαίνει το ερώτημα: Γιατί όλα; Γιατί τσουβαλιάζουν και το ΚΚΕ στα κόμματα του συστήματος; Γιατί εμποδίζουν τη συζήτηση αυτών των ανθρώπων και για την πολιτική του ΚΚΕ αλλά με το ίδιο το ΚΚΕ και όχι με την αντίληψη που καλλιεργούν οι ανώνυμοι ηγέτες για το ΚΚΕ; Για τις θέσεις και την πολιτική που μπορούν να δώσουν φιλολαϊκή διέξοδο, για το κίνημα που πρέπει να οργανώσουν οι εργάτες, ο λαός, για να επιβάλουν πολιτική σε όφελός τους; Για το ζήτημα της εξουσίας και της σχέσης της με το λαό. Γιατί με την ταχτική τους υψώνουν διαχωριστικά τείχη και γραμμές ανάμεσα σε λαϊκούς ανθρώπους;

Εντάξει πρέπει να φύγει το μνημόνιο. Αλλά, τι θα γίνει με την κρίση; Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Η συσσώρευση κερδών και κεφαλαίου έφερε την κρίση και τα δεινά του λαού. Τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν ενίσχυσαν με την πολιτική τους το κεφάλαιο. Το ΚΚΕ ήταν στην αντίπερα όχθη. Στις πλατείες επιμένουν να φύγουν οι πολιτικοί που εφαρμόζουν το μνημόνιο και αυτοί που οδήγησαν σ' αυτή την κατάσταση, την κρίση λέμε εμείς, αλλά δε λένε να φύγουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες τους οποίους ενισχύουν αυτοί οι πολιτικοί. Δηλαδή, δε μιλούν για τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές και τα αντίθετα συμφέροντα, ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό.

Επομένως, κρύβουν τους πραγματικούς ενόχους. Μπορεί να εφαρμοστεί φιλολαϊκή πολιτική χωρίς να γίνουν τα μονοπώλια λαϊκή ιδιοκτησία; Γιατί δε μιλούν γι' αυτό; Μήπως γι' αυτό λένε ότι όλα τα κόμματα είναι του συστήματος και το ΚΚΕ; Μήπως η άποψη να φύγουν οι πολιτικοί που έφεραν το μνημόνιο σημαίνει να έρθουν άλλοι πολιτικοί, άλλες δυνάμεις αλλά χωρίς εναντίωση στα μονοπώλια, στους κεφαλαιοκράτες; Υπονοούν, λοιπόν, ένα άλλο πολιτικό σύστημα, τίμιο, που θα σκέφτεται και το λαό. Αρα ένα αναμορφωμένο αλλά αστικό πολιτικό σύστημα. Που θα αξιοποιεί τάχα και την άμεση δημοκρατία. Αυτό σημαίνει εγκλωβισμός του λαού σε μια παραλλαγή αστικής πολιτικής.