ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τώρα, με τον Παπαληγούρα, θα πονοκεφαλιάσουν οι εφοπλιστές!..

***

Θα τους πάρει και θα τους σηκώσει τους Αγούδημους! Σύμφωνα με την κυβερνητική πολιτική...

***

Εκλογές εδώ και τώρα ζήτησε ο Γιώργος (ΠΑΣΟΚ); Αυτή είναι επίθεση κατά της κυβέρνησης! Οχι παίζουμε...

***

Η γενιά των 700 ευρώ!!! Το λένε και στη ΝΕΤ! Κι αυτοί που το λένε, στην ίδια γενιά ανήκουν; Δεν τους φαίνεται...

***

Θα ανήκουν (ίσως) σε εκείνη των 350 ευρώ!...

***

Στα σχολεία, κυκλοφορούν ναρκωτικά και τα λοιπά; 'Η μήπως πρόκειται να κυκλοφορήσουν... όταν θα ξαναγίνουν καταλήψεις;

***

Τότε θα έχουμε (πιθανόν) και βιασμούς μαθητριών!...

***

Και ο Φασούλας (δήμαρχος) δεν πολυεμφανίζεται. Φαίνεται, θα παράγει πολύ έργο...

***

Στις επόμενες εκλογές θα εμφανιστούν (δηλαδή θα τους εμφανίσουν) όλοι τους! Εκείνοι και εκείνες που έκαναν, έραναν κλπ!...

***

Μόνο οι εργάτες δεν τους βλέπουν δίπλα τους! Μάλλον, τους έχουν απέναντι...

***

Καποδίστριας 2 και άλλα!...

***

Ο Τατούλης ξανακτύπησε, είπαν οι TV! Δηλαδή; Τρέχα γύρευε! Σε δουλειά να βρίσκονται, με κάποιους στόχους, φυσικά, ξένους προς τα συμφέροντα των φουκαράδων...

***

Την κυρία Σαρκοζί έχουμε πολύ καιρό να δούμε...

***

Παπαληγούρηδες!...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Κλωστή

Ακούμπησε με το βλέμμα του όλες τις μικρές και μεγάλες αντιθέσεις της φύσης. Συνάντησε τις εποχές του χρόνου, τις ανάγκες του μυαλού, τους πόθους της καρδιάς, τους δύσβατους τόπους, τόπους - πηγές της προσδοκίας των ονείρων, των ονείρων που ψάχνουν την πραγματικότητα.

Το γοήτευαν οι αρμονικές αντιθέσεις της φύσης, το σαγήνευαν οι συνθέσεις των ανθρώπων, το πλήγωνε και το εξόργιζε η δυσαρμονία της λειτουργίας του σημερινού κόσμου. Παιδί είναι, κι αναζητά τρόπους μαγικούς να χωρέσει στον ίδιο ουρανό τον ήλιο, το φεγγάρι, την αυγή και τ' απόβραδο.

Βρήκε μια κλωστή πεταμένη, την κράτησε στο χέρι του γερά, λες κι ανακάλυψε χρυσό κι ασήμι. Την ακολούθησε. Τ' οδήγησε στην ιστορία των ανθρώπων, μοιράστηκε μαζί τους βαθιές ανάσες πόνου κι ανακούφισης, αίμα και οράματα, ζωή και θάνατο. Δε σταμάτησε. Ανακάλυψε στίχους, μελωδίες και ζωγραφιές να φωτογραφίζουν εικόνες, αισθήματα, σχέδια κι ανάγκες.

Χάθηκε σ' ατελείωτους διαδρόμους που έδειχναν να μη σε πηγαίνουν πουθενά, κι όμως, κάπου βρέθηκε. Περπάτησε στις λάσπες και στην άσφαλτο, ταξίδεψε με βάρκες και καράβια, πέταξε μ' αερόστατα κι αεροπλάνα, μα με το νου και την καρδιά άνοιγε δρόμο.

Τούτα το στήριζαν όταν λύγιζε, τούτα το καλούσαν στην επόμενη αναζήτηση. Βήμα το βήμα, άφηνε έναν δαίμονα πίσω του κι έβρισκε άλλον. Οσο περισσότερα καταλάβαινε, τόσο πιο δύσκολα έδιωχνε τα βαρίδια του παρελθόντος. Συνάμα, όμως, είχε μια σιγουριά. Μπορούσε να πετάξει πιο ψηλά, πιο ψηλά, πιο ψηλά...

Καινούριες ελπίδες, πιο όμορφες απ' τις προηγούμενες. Αναθαρρούσε, μα δεν ησύχαζε. Νέοι γρίφοι του τριβέλιζαν το μυαλό. Νέοι «εκλεκτοί» και νέοι «δούλοι» σε κάθε μονοπάτι, άλλοι το γάλα έπιναν με το κιλό, κι άλλοι μάζευαν τις σταγόνες της βροχής, να 'χουν νερό να ξεδιψάσουν. Δυσαρμονία.

Το παιδί δεν ήταν ένας παρατηρητής, μα μια απ' τις χιλιάδες υπάρξεις που γεννιούνται κάθε στιγμή. Δεν είχε κάτι το «ιδιαίτερο». «Απλά», δεν έβγαζε συμπεράσματα προσθέτοντας αριθμούς, περιμένοντας το τελικό αποτέλεσμα. Είχε τη φλογερή «ιδιοτροπία» όλων των ανθρώπων: Ο,τι αντίκριζε το πολλαπλασίαζε μ' όσα είχε δει, μ' όσα είχε ζήσει.

Το αποτέλεσμα ήταν πάντα εντυπωσιακό, μα δεν του αρκούσε. Ο λόγος; Συνέχιζε να βλέπει. Τα 'θελε όλα, μα τα 'θελε όλα για όλους τους ανθρώπους. Αγονες εποχές για τέτοια παιδιά; Ρημαγμένη γη για «παιδικές» σκέψεις; Δεν υπάρχουν άγονες εποχές όσο υπάρχουν παιδιά, δεν υπάρχει ρημαγμένη γη, όσο υπάρχουν «παιδικές» σκέψεις, δεν υπάρχουν «παιδικές» σκέψεις, υπάρχουν σκέψεις ανθρώπινες.

Τι απέγινε; Το γοητεύουν, ακόμα, οι αρμονικές αντιθέσεις της φύσης, το σαγήνευαν, ακόμα, οι συνθέσεις των ανθρώπων, το πληγώνει και το εξοργίζει, ακόμα, η δυσαρμονία της λειτουργίας του σημερινού κόσμου. Ψάχνει, ακόμα, τρόπο να χωρέσει στον ίδιο ουρανό τον ήλιο, το φεγγάρι, την αυγή και τ' απόβραδο. Δεν ψάχνει, όμως, τρόπους μαγικούς. Κρατάει την κλωστή - κλωστή καλύτερη από χρυσό και ασήμι - και συνεχίζει το ταξίδι...

Γεράσιμος ΧΟΛΕΒΑΣ