Διαβάζουμε στο «ΠΡΙΝ» της Κυριακής ότι «το τεράστιο μπλοκ του συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων ξεπερνούσε σε όγκο το μπλοκ του ΠΑΜΕ» στην απεργία της περασμένης Τετάρτης. Δεν έχουμε καμιά διάθεση να αναμετρηθούμε με τις ικανότητες και την αντίληψη όσων αναλαμβάνουν για λογαριασμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των ΕΑΑΚ και των άλλων να «μαζέψουν» την εικόνα των συγκεντρώσεων, μιας και είναι φανερό ότι τα όσα γράφει η εφημερίδα απευθύνονται σε ανθρώπους που δεν είχαν καμιά επαφή με το κέντρο της Αθήνας τη μέρα της απεργίας. Αλήθεια πού πήγαν όλες αυτές οι μάζες την Παρασκευή στη συγκέντρωσή τους στα Προπύλαια όπου ήταν «τρεις και ο κούκος»;

Η εκτίμηση του «ΠΡΙΝ» προδίδει μια διάθεση να πείσει ότι η συσπείρωση στο αυτοαποκαλούμενο «συντονιστικό των σωματείων» έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο, δείχνοντας ταυτόχρονα ότι αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το ΠΑΜΕ. Τα ίδια έλεγε και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πριν από μερικά χρόνια, ανάγοντας σε νούμερο ένα στόχο την «αλλαγή των συσχετισμών στην αριστερά», με την εκλογική υπερσκέλιση του ΚΚΕ. Οταν μάλιστα το σύστημα αποφάσισε να φουσκώσει δημοσκοπικά τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε τα στελέχη του ανέβηκαν στα κεραμίδια! Το αποτέλεσμα είναι γνωστό και είναι συνέπεια της τυχοδιωκτικής στρατηγικής τους, η οποία είναι αντικαπιταλιστική στα λόγια και βαθιά ενσωματωμένη στην ουσία της. Στο διά ταύτα, δυο μόλις μέρες μετά την απεργία, η μαζικότητα του Συντονιστικού πήγε περίπατο, στη συγκέντρωση που διοργάνωσε μόνο του στα Προπύλαια. Είναι και αυτό ένα από τα σημεία των καιρών που επιβεβαιώνει τη λαϊκή ρήση «μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην πεις»...

Ακριβώς για τους ίδιους λόγους που υπέγραψε το μνημόνιο, η κυβέρνηση υποστηρίζει και προσυπογράφει το μόνιμο μηχανισμό σταθερότητας της ΕΕ, παρά τους αρχικούς λεονταρισμούς του Γ. Παπανδρέου κατά της συμμετοχής των ιδιωτών, που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ελεγχόμενη πτώχευση των κρατών - μελών που αδυνατούν να αποπληρώσουν το χρέος τους. Η κυβέρνηση επέλεξε την υπογραφή του μνημονίου και τη συνεργασία με την τρόικα (ΔΝΤ - ΕΕ - ΕΚΤ) προκειμένου να εξοπλιστεί με ένα πιστόλι που θα σημαδεύει σταθερά το λαό προκειμένου να σκύβει διαρκώς το κεφάλι και να αποδέχεται τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα στο όνομα της χρεοκοπίας. Το παραδέχθηκε ευθέως ο Γ. Παπανδρέου, δηλώνοντας ότι ο μηχανισμός του μνημονίου «αποτέλεσε και αποτελεί ασπίδα» στην κυβέρνηση και «επιτρέπει να κάνουμε απερίσπαστα μεγάλες (σ.σ. διαρθρωτικές) αλλαγές στην Ελλάδα», ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζει «την απαραίτητη δανειοδότηση, καθώς οι αγορές είναι ακόμη επιφυλακτικές». Ακριβώς από αυτή τη σκοπιά, δηλαδή τη σκοπιά της διάσωσης και προστασίας των συμφερόντων της εγχώριας πλουτοκρατίας και των ξένων συμμάχων τους ο πρωθυπουργός προσυπέγραψε το μόνιμο μηχανισμό σταθερότητας της ΕΕ, ενώ πλειοδοτεί και υπέρ της ενίσχυσης της οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ. Γι' αυτό χαρακτήρισε σημαντικό βήμα προς τα μπρος την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για το μόνιμο μηχανισμό σταθερότητας, γιατί εκτός των άλλων «θα βοηθά στην επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» καθώς «και για τη μετάβαση της Ευρώπης σε μια βιώσιμη και ανταγωνιστική οικονομία». Πράγμα που αποτελεί ενιαία στρατηγική των κυβερνήσεων της ΕΕ.