Εβαλαν την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, είχαμε από χούντες και εισβολές τύπου Κύπρου μέχρι «αδιαφορία» επιπέδου Ιμίων, τα αμερικανικά τανκς και αεροπλάνα είχαν για λημέρι τους το ελληνικό έδαφος όταν σφαγίαζαν τη Γιουγκοσλαβία, μας αναβαθμίσανε σε συνενόχους των θηριωδιών τους από Κοσσυφοπέδιο μέχρι Αφγανιστάν, αλλά τι να κάνουμε, αυτό επιτάσσει το «εθνικό συμφέρον»...

*

Εβαλαν την Ελλάδα στην ΕΟΚ όπου «θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια», μας οδήγησαν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, όπου και τεθήκαμε - κατά την ομολογία του Αντρέα Παπανδρέου - υπό την μπότα του Γερμανού τραπεζίτη, αλλά τι να κάνουμε, ήταν ζήτημα προάσπισης (!) της «εθνικής κυριαρχίας»...

*

Φέσωσαν έναν ολόκληρο λαό με την Ολυμπιάδα για να κονομήσουν οι «Ζήμενς» και οι παρατρεχάμενοί τους, αλλά τι να κάνουμε, αυτό ήταν το «εθνικό ιδεώδες»...

*

Ξεπούλησαν από τον ΟΤΕ και την ΑΓΕΤ μέχρι τα λιμάνια, τα ναυπηγεία, τις γέφυρες, τους δρόμους και τα αεροδρόμια, αλλά τι να κάνουμε, ήταν κινήσεις «εθνικής σημασίας»...

*

Επέβαλαν την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη και τώρα πάνε για την τέταρτη μέσα σε 15 χρόνια (!) αύξηση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλά τι να κάνουμε, πρόκειται για αποφάσεις «εθνικής σωτηρίας»...

*

Εδωσαν 28 δισ. στους τραπεζίτες, αλλά τι να κάνουμε, ήταν ζήτημα «εθνικής ανάγκης»...

*

Εξασφάλισαν πάνω από 60 δισ. καθαρά κέρδη σε λιγότερο από μια δεκαετία στους εισηγμένους χρυσοκάνθαρους του Χρηματιστηρίου, αλλά τι να κάνουμε, αποτελούσε επιλογή «εθνικής προοπτικής»...

*

Μοίρασαν την Ελλάδα στους «εθνικούς» εργολάβους και στους «εθνικούς» προμηθευτές, αλλά τι να κάνουμε, ήταν ζήτημα «εθνικής ανάπτυξης»...

***

Και μετά από όλα αυτά,

οι εκποιητές των πάντων, οι «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», οι «δεν έχουμε ταμπού για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ» (Παπανδρέου, Τάμπερε, 1999), οι «κάνουμε πριν τους "οίκους" ό,τι μας πουν οι "οίκοι"»

έρχονται τώρα και

ανασκολοπίζοντας τις λέξεις και τις έννοιες,

θέλουν να μας πουν ότι:

*

όποιος μισθωτός δεν αποδεχτεί σαν «εθνικό χρέος του» (!) να μειωθεί ο μισθός του,

όποιος εργαζόμενος δεν αναλάβει το «εθνικό καθήκον του» (!) να δουλεύει περισσότερα χρόνια για λιγότερη σύνταξη,

όποιος συμβασιούχος δεν αναλογιστεί την «εθνική υποχρέωσή του» (!) να πληρώνει περισσότερους φόρους για να ντυθεί, να τραφεί και να ζεσταθεί,

όποιος άνεργος δεν αντιληφθεί την «εθνική αποστολή του» (!) να επιδοτεί (ο άνεργος!) τον βιομήχανο για να τον προσλάβει,

όποιος νέος δεν εκ-πληρώσει την «εθνική επιταγή του» (!) απέναντι στους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους,

*

τότε, αυτός,

ο άνεργος, ο εργαζόμενος, ο συμβασιούχος, ο μισθωτός,

είναι περίπου κάτι σαν «δοσίλογος» (!)

και αυτοί είναι

οι «πατριώτες» και οι «αντιστασιακοί»!

Για άλλη μια φορά,

μια κάστα,

των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των κάθε λογής άπληστων της τάξης των καπιταλιστών,

βαφτίζει το στυγνό, το στενό, το ιδιοτελές, το βουλιμικό, το αποκρουστικό και απάνθρωπο ταξικό της συμφέρον

σαν «συμφέρον του Εθνους»!

*

Η πολιτική που εξήγγειλαν είναι ένα αναίσχυντο κοινωνικό απαρτχάιντ που υπηρετεί ένα και μόνο συμφέρον: το συμφέρον ενός «έθνους» που το απαρτίζει μια οικτρή μειοψηφία και που στέκεται πάνω από χώρες και από πατρίδες.

Πρόκειται για το συμφέρον του «έθνους» των Ελλήνων εκμεταλλευτών, που έχουν συστήσει μια διαρκή «Ιερή Συμμαχία», με τα αντίστοιχα «έθνη» των Γερμανών, Αγγλων, Γάλλων και Πορτογάλων κεφαλαιούχων.

Μια «Ιερή Συμμαχία» που όσο αδυσώπητοι κι αν είναι οι εσωτερικοί της ανταγωνισμοί, τόσο ενωμένη και ανελέητη στρέφεται εναντίον των προλετάριων.

*

Δεν πρόκειται, λοιπόν, περί της «εθνικής κυριαρχίας», αλλά για την επί πτωμάτων ταξική κυριαρχία των πλουτοκρατών.

Αυτό είναι το «έθνος» που διά των πολιτικών του εκπροσώπων, όπως ακριβώς τα προηγούμενα χρόνια, εξασφάλισε τα κέρδη του επιβάλλοντας θυσίες στα λαϊκά στρώματα, έτσι και τώρα επιτίθεται με πρωτοφανή αγριότητα για να ισοπεδώσει ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα του «έθνους» των εργαζομένων,

αναγκάζοντάς τους,

μετά την «ανάπτυξη»,

να πληρώσουν και την κρίση!

***

Η κοινωνία, κάθε ταξική κοινωνία, διαπερνιέται από την ανειρήνευτη αντίθεση ανάμεσα σε αυτά τα δυο «έθνη»:

*

Από τη μια το «έθνος» των αστών κι από την άλλη το «έθνος» των εργατών.

*

Καμία κοινότητα συμφερόντων δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ, ανάμεσα σε αυτά τα δυο «έθνη».

Οποτε η κοινωνία τράβηξε στο δρόμο που υπαγόρευσε ο αστικός «πατριωτισμός» του «έθνους» των αστών, το αποτέλεσμα ήταν πισωγύρισμα και ανθρωπιστική καταστροφή.

Μόνη απάντηση, μόνη ελπίδα, μόνη προοπτική,

η μόνη που αντιστοιχεί στη ρήση του ποιητή ότι «εθνικόν είναι το αληθές»,

είναι η συμπαράταξη όλου του λαού στον αληθινό πατριωτικό αγώνα, τον αγώνα του εργάτη, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και του δίκιου του.

«Allons enfants de la Patrie/ Le jour de gloire est arrive» («Σηκωθείτε παιδιά της Πατρίδας, η μέρα της δόξας έφθασε»),

προστάζει η «Μασσαλιώτιδα» και τραγουδούσε η ομάδα των Μασσαλιωτών στην εξέγερση της 10ης Αυγούστου 1792 που κατέληξε στην κατάργηση της μοναρχίας.

*

Στον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο»

ήταν που η Σοβιετική Ενωση πρόσφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της, τσακίζοντας τις ορδές του Χίτλερ.

*

«Patria ο muerte», «πατρίδα ή θάνατος»

διακηρύσσει ο Φιντέλ, ο Τσε και ο κουβανικός λαός εδώ και 50 χρόνια.

*

«Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά»,

τραγουδούσαν οι ΕΛΑΣίτες αντάρτες κατά τη μεγαλειώδη Εθνική Αντίσταση.

*

«Εγώ, παιδί του λαού της Ελλάδας και μαχητής του ΔΣΕ, ορκίζομαι να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι, να χύσω το αίμα μου και να δώσω και την ίδια μου τη ζωή για να διώξω απ' τα χώματα της Πατρίδας μου και τον τελευταίο ξένο καταχτητή. Για να εξαφανίσω κάθε ίχνος φασισμού. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μου. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω τη Δημοκρατία, την τιμή, την εργασία, την περιουσία και πρόοδο του λαού μας»,

ξεκινούσε ο όρκος του μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

*

Τη «Ρωμιοσύνη» και την «πικρή πατρίδα»

ύμνησε ο Ρίτσος στα λιανοτράγουδα.

*

«(...) οι κόκκινοι φαντάροι αγρυπνάνε για την πατρίδα τους και την Ειρήνη»,

θυμίζει ο Λειβαδίτης.

***

Μετά απ' αυτά,

το να έρχονται τα «λιβανιστήρια» του πρωθυπουργικού διαγγέλματος ως κοινοί «πατριδέμποροι» και να προσπαθούν να πουλήσουν σαν «πατριωτισμό» (!) και σαν υπηρεσία στην «Πατρίδα» (!) την υπαγωγή του λαού στο καθεστώς του είλωτα,

είναι μια πρώτης τάξεως καταγραφή της ιδεολογικής τους χρεοκοπίας και της πολιτικής τους γελοιότητας.