Παρασκευή 5 Φλεβάρη 2010
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Η αποστολή της σοσιαλδημοκρατίας

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Ιστορικά άμα δείτε στην Ευρώπη όταν υπήρχαν έτσι δυσκολίες και έπρεπε να παρθούν αντικοινωνικά μέτρα, συνήθως αυτά τα μέτρα τα έπαιρναν σοσιαλιστικές κυβερνήσεις γιατί θα ήταν πιο εύκολο να τα περάσουν από ό,τι θα τα περνούσαν κάποιες άλλες κυβερνήσεις». Δεν περίμενε βέβαια κανείς από τον «γαλάζιο» Γ. Μανώλη για να μάθει για το ρόλο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ως βασικού πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος και άξιου διαχειριστή των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Πάνω από ένα αιώνα τώρα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν αποδειχθεί οι καλύτεροι «υπηρέτες» του κεφαλαίου, φορώντας τη μάσκα του δήθεν υπερασπιστή των συμφερόντων των «μη προνομιούχων» κ.ο.κ. Αυτό έχει αναλάβει να κάνει για ακόμα μια φορά το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη φάση, έχοντας επιλεγεί και στηριχθεί ποικιλότροπα από την οικονομική ολιγαρχία για να επιτελέσει αυτή την αποστολή. Να ηγηθεί της νέας αντιλαϊκής θύελλας που θα σαρώσει τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού. Η ιστορία του ΠΑΣΟΚ δεν αφήνει το περιθώριο για την παραμικρή ψευδαίσθηση περί αυτού. Οι δικαιολογίες που επικαλείται ότι τάχα δε γνώριζε την έκταση της κρίσης ή ότι απειλείται η εθνική κυριαρχία, είναι απλά ορισμένα από τα προπαγανδιστικά όπλα του για να αποτρέψει την ταξική απάντηση των εργαζομένων και το ενιαίο μέτωπο στην κυρίαρχη πολιτική. Δε θα τους περάσει.

Οι «οίκοι αξιολόγησης»...

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγοντας την επιχειρηματολογία του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ μένεις άναυδος. Κυρίως επειδή ο Γ. Παπανδρέου επιδεικνύει την περιφρόνησή του στην κοινή λογική τόσο χοντροκομμένα, που προκαλεί για τον κυνισμό με τον οποίο η κυβέρνηση μεθοδεύει την επιβολή των προαποφασισμένων αντιδραστικών πολιτικών σε βάρος του λαού. Αυτό συνέβη και με την ομιλία του στο συνέδριο του «Εκόνομιστ», όπου, αναφερόμενος στα διάφορα κερδοσκοπικά κέντρα που υποτίθεται πως μας έχουν βάλει στο στόχαστρο, μεταξύ άλλων υποστήριξε: «Είναι οξύμωρο η τύχη μας (σ.σ. η τύχη της χώρας) να ορίζεται μεταξύ άλλων από αποφάσεις οίκων αξιολόγησης».

Κανονικά θα έπρεπε να θεωρείται οξύμωρο ο πρωθυπουργός μιας χώρας να προχωρά σε τέτοιου είδους διατυπώσεις, που συνδέουν την τύχη της χώρας με τη δραστηριότητα κάποιων... οίκων, και να μην παίρνει πάραυτα μέτρα για να τους κόψει το βήχα. Κάτι τέτοιο, μάλλον θεωρείται πολυτέλεια. Και είναι πολυτέλεια όταν μιλάμε για τις κυβερνήσεις που υπηρετούν την πλουτοκρατία, όταν μιλάμε για πολιτικές δυνάμεις που θέλουν το λαό γονατισμένο προκειμένου να υλοποιηθούν τα σχέδια παραπέρα ενίσχυσης του κεφαλαίου.

... και διαφθοράς

Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση αξιοποιούν τους «οίκους αξιολόγησης» για να τρομοκρατήσουν τους εργαζόμενους, ώστε αγόγγυστα να δεχτούν τα αντιλαϊκά μέτρα, που έχουν προαποφασιστεί. Αλλωστε, όλοι αυτοί, στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, ξέρουν ότι οι «οίκοι» είναι δημιούργημα του συστήματός τους και τους αναγνωρίζουν. Ξέρουν ότι αποτελούν κολοσσιαία μονοπωλιακά σχήματα που μοναδικό τους στόχο έχουν το δικό τους κέρδος και τους έχουν συνεργάτες και συνομιλητές. Ξέρουν ότι μέχρι χτες τους επικαλούνταν, πανηγυρίζοντας για τις θετικές τους εκθέσεις, ενώ τώρα ρίχνουν το ανάθεμα επειδή δεν τους συμφέρουν οι αξιολογήσεις τους. Εξακολουθούν όμως και τώρα να ποντάρουν στη συνεργασία μαζί τους και γι' αυτό προσπαθούν, λέει, να τους μεταπείσουν.

Αν πράγματι τους ενοχλούσε η δράση αυτών των «οίκων» και αν πράγματι πίστευαν ότι εξαιτίας τους απειλούμαστε με καταστροφή, ας έβρισκαν τα κότσια να πουν αυτό που λένε οι κομμουνιστές: «Δε δίνουμε δεκάρα, όσον αφορά το κύρος της χώρας, για το τι λένε οι διεφθαρμένοι ξένοι οίκοι».

ΛΑΟ-πόλεμος στους απεργούς

«Η ελληνική κοινωνία δεν έχει πάρει είδηση ακόμα ότι η χώρα καταρρέει. Κορυφαίο παράδειγμα οι αγρότες. Δε φτάνει που η χώρα καταρρέει, της δίνουν και ένα τελειωτικό χτύπημα, μοιράζοντάς τη στη μέση, εμποδίζοντας στα προϊόντα να διακινηθούν και να κινηθούν λίγο τα εμπορικά καταστήματα. Αλλο παράδειγμα οι εξαγγελθείσες απεργίες από κάθε κλάδο. Ελπίζω αυτές οι απεργίες να είναι για την τιμή των όπλων και μόνο»... Πρόκειται για τοποθέτηση της ευρωβουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. Ν. Τζαβέλλα (στο «Θέμα 9,89»), επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά την εκτίμηση για τον ειδικό ρόλο του κόμματος του Γ. Καρατζαφέρη στο πλαίσιο του μαύρου μετώπου που στηρίζει την αντιλαϊκή επίθεση. Δεν περιορίζεται μόνο στην υποστήριξη του μονόδρομου των άγριων αντιλαϊκών μέτρων, αλλά βγαίνει μπροστά και κηρύσσει πόλεμο σε όποιον αντιστέκεται, στους εργαζόμενους που απεργούν, στους αγρότες που βγαίνουν στους δρόμους του αγώνα, κ.ο.κ. Ας είναι σίγουρη πάντως η ευρωβουλευτής ότι οι απεργίες δε θα είναι για την τιμή των όπλων, όπως οι πάσης φύσεως «ομοϊδεάτες» της θα ήθελαν.

Ο ρόλος των αστικών ΜΜΕ

Αμέσως μετά τις εκλογές του περασμένου Οκτώβρη και τη νίκη του ΠΑΣΟΚ το σκηνικό άρχισε να διαμορφώνεται για την «αναγκαιότητα σκληρών αλλά απαραίτητων μέτρων για την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας από την οικονομική κρίση, που η κυβέρνηση διαπίστωσε ότι ήταν πιο σοβαρή από ό,τι νόμιζε πριν τις εκλογές». Πρόσφατη είναι η συνάντηση του Γιώργου Παπανδρέου με τους εκδότες και διευθυντές των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, όπου ζήτησε στήριξη προκειμένου να προχωρήσει η κυβερνητική πολιτική. «Βομβαρδισμός» στην κυριολεξία σε καθημερινή βάση από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, τόνοι το μελάνι στα έντυπα για να πειστούν τα λαϊκά στρώματα ότι όλοι πρέπει να «βάλουν πλάτη».

Φυσικά δεν αποτελεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι τα ΜΜΕ και κάποιοι δημοσιογράφοι, οι εξαγορασμένοι από τ' αφεντικά, παίζουν αυτό το ρόλο, της καθημερινής νομιμοποίησης στις συνειδήσεις των εργαζομένων της στρατηγικής του κεφαλαίου. Τα ΜΜΕ και στη χώρα μας και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο είναι φυσικό τη στρατηγική των ιδιοκτητών τους να υπηρετούν. Και τα κρατικά, αφού το κράτος είναι των καπιταλιστών. Ετσι όταν δεν αποσιωπούνται, διαστρεβλώνονται οι θέσεις του ταξικού εργατικού κινήματος, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των μικροεπαγγελματιών, της αγωνιζόμενης νεολαίας. Η απεργία, η διαδήλωση, η κινητοποίηση, τα μπλόκα προβάλλονται από τη σκοπιά του ότι αποτελούν κίνδυνο για την κοινωνία.

Οταν πια οι κινητοποιήσεις, οι αντιδράσεις δεν μπορούν να κρυφτούν τα «σφυριά βαράνε» στην προσπάθεια να αποδειχτεί ότι οι διαμαρτυρόμενοι δεν ξέρουν τι θέλουν, δεν υπολογίζουν το κοινωνικό σύνολο, έχουν παράλογες απαιτήσεις. Αυτά τα μονότονα κλισέ διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε σε εφημερίδες και κανάλια, σε περισπούδαστες αναλύσεις σε πρωινές και βραδινές εκπομπές. Στόχος όλης αυτής της προσπάθειας η συκοφάντηση των αγωνιζόμενων, το να μην εκφραστεί αλληλεγγύη από άλλους εργαζόμενους, η ενεργοποίηση του «διαίρει και βασίλευε», τελικά η υποταγή στην καπιταλιστική εκμετάλλευση που δήθεν είναι αμετάβλητη και με αυτή οφείλει να πορευτεί ο λαός.

Οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα έχουν απέναντί τους το μαύρο μέτωπο των κεφαλαιοκρατών, των κομμάτων τους, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, του αντιδραστικού ΛΑ.Ο.Σ., τα αστικά ΜΜΕ. Εχουν και τους οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που σπέρνουν αυταπάτες για καλύτερη διαχείριση στα πλαίσια του καπιταλισμού. Στο μαύρο μέτωπο και ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός που καλλιεργεί την υποταγή στους εργαζόμενους. Χαρακτηριστική περίπτωση στο χώρο των ΜΜΕ, η ΕΣΗΕΜΘ, δηλαδή το «σωματείο» στο χώρο του Τύπου στη Βόρεια Ελλάδα, που διώκει πειθαρχικά την συνάδελφο δημοσιογράφο του «Ρ», που τόλμησε μαζί με το ΠΑΜΕ να ζητήσει να ακουστεί η φωνή των εργατών στην ΕΤ3, στην προηγούμενη απεργία που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ στις 17 Δεκέμβρη του περασμένου χρόνου. Είναι φανερό ότι η επίθεση στη συνείδηση των εργαζομένων από τα αστικά ΜΜΕ θα συνεχιστεί καθώς αποτελούν βασικό κρίκο για το πέρασμα της πολιτικής του κεφαλαίου, για να περνάνε ο εκβιασμός, η τρομοκρατία και η εξώθηση στην παραίτηση. Ευθύνη σε αυτή την εξέλιξη έχουν και οι δημοσιογράφοι - εργαζόμενοι στα ΜΜΕ που πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι προοπτική, και για τη δική τους ζωή, υπάρχει μόνο στον ενιαίο αγώνα μαζί με όλους τους εργαζόμενους, σε σύγκρουση όχι μόνο με τα αφεντικά τους αλλά συνολικά με την εξουσία του κεφαλαίου. Απάντηση η συμμετοχή στην απεργία του ΠΑΜΕ στις 10 Φλεβάρη.


Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Αποπροσανατολισμός και στο φορολογικό...

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΟΤΑΝ απομακρύνεται πολύ από τη χώρα, του έρχονται αυτά και τα λέει ο Γιώργος Παπανδρέου. Εκτός αν τον πειράζουν κάπως οι μακρινές πτήσεις...

Αλλιώς πώς να το εξηγήσουμε ότι από το Νέο Δελχί της Ινδίας, του ήρθε να μας δηλώσει ότι με τη φορολογική πολιτική του θα πληρώσουν αυτοί που «δεν πληρώνουν»;

Γιατί και στους Ινδούς να τα 'λεγε (που ούτε χρόνο ούτε διάθεση έχουν οι άνθρωποι να ασχολούνται με την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα) αποκλείεται να τον πίστεψαν.

Ως γνωστόν, στην Ελλάδα αυτοί που «δεν πληρώνουν» (ίσα ίσα πληρώνονται κι από πάνω) είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Ακούσατε εσείς έστω την παραμικρή φήμη περί του ότι ετοιμάζεται κάποιος φόρος γι' αυτούς;

Ούτε ...διαρροή, έστω ψεύτικη, δεν αφήνει να γίνει επ' αυτού το υπουργείο Οικονομικών. Βλέπετε, κάτι τέτοιο θα ήταν αποθάρρυνση των επενδύσεων. Πόσο μάλλον να επιβάλει κανονικούς φόρους.

Παρεμπιπτόντως η φορολογία των ΑΕ είναι θεωρητικώς 20 με 25% κι αν προσθέσουμε τις άμεσες και έμμεσες επιδοτήσεις είναι αρνητική.

ΚΑΝΑΜΕ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ δηλώνει... απελπισμένη η υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Κ. Μπατζελή. Δεν μπορούμε να δώσουμε τίποτε στους αγρότες...

Αν με κάτι τέτοια επιθυμεί να τη συμπονέσουμε, δυστυχώς δε θα μπορέσουμε να το κάνουμε. Γνώριζε πάρα πολύ καλά τι πολιτική επρόκειτο να ακολουθήσει πριν αναλάβει το υπουργείο. Αλλωστε αυτό ήταν και το... βασικό προσόν της.

Κι όσο επιμένει να αποκαλεί αυτή την πολιτική «σύγχρονη» και «υπέρ της αγροτικής οικονομίας», το μόνο που αποδεικνύει είναι πως την υπηρετεί συνειδητά. Κι όπως κάνει κάτι τέτοιο, εξίσου συνειδητά επιθυμεί την εξαφάνιση των αγροτών.

Δεν έκαναν λοιπόν «ό,τι μπορούσανε» έκαναν ό,τι εξαρχής είχαν σχεδιάσει να κάνουν...


Γρηγοριάδης Κώστας

Αξιοι εκπρόσωποι κυβέρνησης - εργοδοσίας

Γρηγοριάδης Κώστας

Οσο και αν ψάξει κάποιος εργαζόμενος δε θα βρει ούτε μια φορά(!) τη λέξη «κυβέρνηση» στην ανακοίνωση που εξέδωσε χτες η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ για το «πλαίσιο των διεκδικήσεων». Πίσω από την άγρια αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση τα «τσακάλια» της ΓΣΕΕ βλέπουν τις «εκβιαστικές (;) συμπεριφορές των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Κομισιόν, της ΕΚΤ και των αγορών», αλλά πουθενά δε βλέπουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ούτε τη συναίνεση. Επίσης τα αντιλαϊκά - εργατικά μέτρα δεν τα εξήγγειλε ο πρωθυπουργός ούτε τα εφαρμόζει η κυβέρνηση. Πρόκειται για γενικώς και αορίστως «εξαγγελθέντα μέτρα»(!), σύμφωνα με τη διατύπωση των εργατοπατέρων που αναντίρρητα διεκδικεί βραβείο «διπλωματικής γλώσσας».

Πάνω απ' όλα όμως πρέπει να πάρουν το «βραβείο» που τους αξίζει από τους εργαζόμενους ως εκπροσώπων της κυβέρνησης και της εργοδοσίας στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος. Της ανυποληψίας, της ταξικής προδοσίας, της ταύτισης με τους εχθρούς της εργατικής τάξης.

Οποία έκπληξις!...

Ηρθε και η ώρα της ...έκπληξης για τις ηγεσίες που αποτελούν την πλειοψηφία της διοίκησης της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (ΓΣΕΒΕΕ).

Εκπληξη πρώτη: Την εκφράζει σε επιστολή της προς τον υπουργό Εργασίας Α. Λοβέρδο σχετικά με την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός. Και θυμίζει απόσπασμα των λόγων του υπουργού, ότι «δηλώνουμε ρητά και απερίφραστα πως δεν πρόκειται να αιφνιδιάσουμε και να προκαταλάβουμε κανέναν. Οποιο μέτρο η κυβέρνηση πάρει, αυτό θα προκύψει από τον οργανωμένο διάλογο».

Παρ' όλα αυτά, η ΓΣΕΒΕΕ επιμένει να συμμετέχει ακόμη στην επιτροπή για το Ασφαλιστικό και ζητά διευκρινιστική συνάντηση με τον υπουργό για να δει αν θα συνεχίσει.

Το μόνο που δε θυμάται, είναι οι παρεμβάσεις της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα των ΕΒΕ, που επισήμαινε λίγες μέρες πριν: «Οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αφοπλίσουν το συνδικαλιστικό κίνημα. Τώρα, στρογγυλοκάθισαν στα τραπέζια των στημένων "κοινωνικών διαλόγων" και παζαρεύουν το πόσα θα χάσουμε».

Η Συντονιστική Επιτροπή δεν αισθάνεται έκπληξη, είχε προειδοποιήσει και προχωρά στις 10 του Φλεβάρη με την πανελλαδική απεργία των ΕΒΕ μαζί με τους εργάτες με το ΠΑΜΕ.

... αλλά και πλάτες στην κυβέρνηση

Η δεύτερη έκπληξη για τη ΓΣΕΒΕΕ προέκυψε από το φορολογικό νομοσχέδιο, αν και φαίνεται ότι στην προκειμένη περίπτωση κάτι είχε ...υποψιαστεί. Σε επιστολή της προς τον υπουργό Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, από τον οποίο ζητά συνάντηση, σημειώνει: «Επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι μας ότι η όλη διαδικασία "διαλόγου" που έγινε μέχρι σήμερα για το φορολογικό νομοσχέδιο, χωρίς την παρουσία της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Οικονομικών, δεν αποτελεί πραγματική διαβούλευση».

Και στις δύο περιπτώσεις η ΓΣΕΒΕΕ βρίσκεται μπροστά σε μια ακόμη επιβεβαίωση του αληθινού χαρακτήρα των στημένων «κοινωνικών διαλόγων».

Κι αντί, έστω αυτή την ώρα, να αντιδράσουν οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών παρατάξεων αγωνιστικά και να μπουν μπροστά στον αγώνα κηρύσσοντας κινητοποίηση για τις 10 του Φλεβάρη, αυτές προσπαθούν να υπερασπιστούν το ...κύρος του «κοινωνικού διαλόγου».

Στην πραγματικότητα λένε στην κυβέρνηση ότι με αυτά που κάνει ξεμπροστιάζει και ακυρώνει τη διαδικασία, την οποία πρέπει να προστατέψει για να είναι αποτελεσματική. Τους φέρνει σε δύσκολη θέση απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ, όμως ακόμη κι έτσι συνεχίζουν να κάνουν «πλάτες» στην κυβέρνηση και να ζητούν συναντήσεις και διευκρινήσεις, όταν οι εξαγγελίες έχουν ήδη γίνει.

Αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας τον αγώνα και τη διεκδίκηση κόντρα στην πολιτική των μονοπωλίων ακόμη και την ύστατη ώρα.

Κανείς μικρός ΕΒΕ δεν πρέπει να αγνοήσει αυτή τους τη στάση. Και όχι μόνο αυτό. Να τους γυρίσει την πλάτη, να τους εγκαταλείψει, να συνταχτεί με την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα των ΕΒΕ.

Και ο Αλμούνια «πατριώτης»;

Ποιος, λοιπόν, θέτει «ζήτημα αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας», όπως ισχυρίζεται ο Γ. Ραγκούσης προκειμένου να πλασάρει ως «εθνικά επιβεβλημένη» την αντιλαϊκή πολιτική; Μήπως οι «διεθνείς αγορές»; Μα τότε πώς εξηγεί ότι ένας από τους αυθεντικούς εκφραστές τους, η Κομισιόν, έσπευσε χτες να επικροτήσει τα μέτρα και μάλιστα να δώσει και πατριωτική διάσταση για την αποδοχή τους; Πώς εξηγεί ότι ο Χ. Αλμούνια αναπαράγει το ίδιο με αυτόν επιχείρημα δηλώνοντας ότι «είναι προς το συμφέρον των Ελλήνων» τα βαθιά αντιλαϊκά μέτρα που ανακοίνωσε προχτές το βράδυ ο πρωθυπουργός; Μήπως είναι και ο Αλμούνια πατριώτης και θεματοφύλακας της εθνικής κυριαρχίας;

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ούτε ένα ευρώ!

Κάθε φορά που μια κυβέρνηση, είτε του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, σχεδιάζει την εφαρμογή των αντιλαϊκών πακέτων οικονομικής πολιτικής, για να προετοιμάσει το έδαφος καταφεύγει στην τρομοκρατία και στον ανοιχτό εκβιασμό των λαϊκών μαζών. Και οι σημερινοί κυβερνώντες, σε αγαστή συνεργασία με τη ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., προκειμένου να περάσουν τα σαρωτικά μέτρα που έχουν προαποφασίσει, δείχνουν τον... γκρεμό, από τον οποίο απειλούμαστε.

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν και εκείνα που θα ακολουθήσουν, εντάσσονται αποκλειστικά στις προσπάθειες του συστήματος και των πολιτικών του εκφραστών να ξεπεραστεί η κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες για το κεφάλαιο και να εξασφαλιστούν καλύτεροι όροι κερδοφορίας του μετά την κρίση. Ωστόσο, η κυβερνητική επιχειρηματολογία, για να υποταχθούν οι εργαζόμενοι στη νέα ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο βιοτικό τους επίπεδο, προτάσσει το δίλημμα «κατάρρευση ή διάσωση». Για να πιάσει, μάλιστα, τόπο ο εκβιασμός, στο ερώτημα «ποιος κινδυνεύει να καταστραφεί» ή «ποιος πρέπει να διασωθεί» η απάντηση που δίνεται είναι «όλοι μας και η ελληνική οικονομία συνολικά».

Ετσι, με έναν απίθανο αυτοματισμό, που στην ουσία ισοδυναμεί με χυδαία προσπάθεια συγκάλυψης των οξύτατων ταξικών διαφορών και αντιθέσεων στην κοινωνία, οι εμπνευστές των μέτρων, οι οποίοι θέλουν να οδηγήσουν στην παραπέρα εξαθλίωση τους εργαζόμενους, βάζουν σε ένα τσουβάλι τους πάντες: Την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους, τη μικρομεσαία αγροτιά και τους εργάτες γης, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς ΕΒΕ, τους νέους και τις νέες, τα εκατομμύρια του λαού που ματώνουν παλεύοντας να τα βγάλουν πέρα, μαζί με τους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας και του μεγάλου κεφαλαίου, τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους, τις πολυεθνικές του εμπορίου και των υπηρεσιών, τους εφοπλιστές. Και μαζί, τάχα, σαν ενιαίο σύνολο, βρισκόμαστε ενώπιον της κρίσης και του φάσματος της καταστροφής κι έτσι από κοινού, λέει, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.

Τα πράγματα, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετικά. Οι εργαζόμενοι δε χρωστάνε ούτε ένα ευρώ για την κρίση και τα ελλείμματα, που προκαλούνται ακριβώς εξαιτίας της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου και των κερδών. Το αντίθετο μάλιστα. Τα λαϊκά στρώματα, στο όνομα της μεγαλύτερης κερδοφορίας του κεφαλαίου (ανταγωνιστικότητα, το λένε), εδώ και μια εικοσαετία βογκούν, οι συνθήκες ζωής τους χειροτερεύουν διαρκώς, τα δικαιώματά τους καταργούνται, οι προοπτικές για μια καλύτερη ζωή γίνονται όλο και πιο σκοτεινές. Εκατομμύρια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είναι καταδικασμένοι να «ζουν» με 500 και 600 ευρώ το μήνα, εκατοντάδες χιλιάδες βρίσκονται στην ανεργία, κι άλλοι τόσοι στην υποαπασχόληση, τη στιγμή που ακόμα και πέρσι, μέσα στο φούντωμα της κρίσης, μόλις 200 επιχειρηματικοί όμιλοι πριν κλείσει ο χρόνος είχαν κέρδη της τάξης των 11,9 δισ. ευρώ, τα οποία προστέθηκαν στα 15,5 δισ. ευρώ που είχαν το 2008. Αυτοί έχουν να φοβούνται την «κατάρρευση», μιας και οι εργαζόμενοι δεν έχουν πια να δώσουν κάτι.

Η επίθεση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, με εκτελεστές την ΕΕ, τα κόμματα της ολιγαρχίας και την ντόπια ολιγαρχία, δεν πρέπει να περάσει. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν μόνο το δίκιο με το μέρος τους. Εχουν και δύναμη να βάλουν φραγμό στη λεηλασία του παραγόμενου πλούτου από τους κεφαλαιοκράτες. Την πρώτη δυναμική απάντηση τη δίνουμε στις 10 του Φλεβάρη. Και έπεται συνέχεια...



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ