Οσο θα παίζεται το έργο με τίτλο «Ο Ντομινίκ και η καμαριέρα», αξίζει να θυμόμαστε ότι:

*

Το παγκόσμιο «μπανιστίρι» του 1998, με θέμα τον Κλίντον και την Μόνικα Λεβίνσκι, ουδόλως απέτρεψε τον Κλίντον να βομβαρδίσει λίγους μήνες αργότερα τα Βαλκάνια.

*

Η φυλάκιση του πρώην Ισραηλινού προέδρου με την κατηγορία του βιασμού, ουδέποτε έθεσε σε αναστολή τις δολοφονίες των Παλαιστινίων.

*

Η «παράλληλη ζωή» του Μιτεράν καθόλου δεν επηρέασε την πολιτική του για τη δημιουργία 7 υπερπόντιων στρατιωτικών βάσεων με δύναμη πυρός 50.000 αντρών.

*

Τα «χατζατζαριλίκια» του Μπερλουσκόνι επουδενί εμπόδισαν τους «Ανιέλι» να επελαύνουν ως οδοστρωτήρας κατά των Ιταλών εργαζομένων.

*

Η καταισχύνη και η αποπομπή λόγω σκανδάλων του προέδρου της Κομισιόν, του Σαντέρ, μαζί με όλη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ή του Βίλι Κλάες από τη θέση του Γενικού Γραμματέα, ποτέ δεν επηρέασαν και ποτέ δεν «βελτίωσαν» κατ' ελάχιστο είτε το «χαρακτήρα» της ΕΕ, είτε του ΝΑΤΟ.

*

Οταν πρόκειται για τους μηχανισμούς τους, τις υπηρεσίες τους, τα «πρόσωπα - θεσμούς» τους, τους οργανισμούς τους, δεν είναι σύνηθες, αλλά δεν είναι και πρωτοφανές:

Ακόμα και τα καραγκιοζιλίκια τους, ακόμα και τα ξεφτιλίκια τους, ακόμα και την καμαρίλα τους, ακόμα και τη διαπόμπευση των «δικών τους», ακόμα και τις μεθοδεύσεις που χρησιμοποιούν για να βγάζουν από τη μέση ο ένας τον άλλον,

δεν έχουν κανέναν μα κανέναν ενδοιασμό, τέτοιοι που είναι και εφόσον το επιβάλλει η «δουλειά», να τα μετατρέπουν - οι ίδιοι - σε «θέαμα» πίσω από το οποίο εξελίσσεται κανονικότατα ο βιασμός της ανθρωπότητας.

Τα περί της καμαριέρας στην υπόθεση Στρος Καν έχουν ανατεθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες, οι οποίες και θα αποφανθούν.

Σε ό,τι μας αφορά, το σκάνδαλο, που κυρίως τράβηξε την προσοχή μας, είναι μια ειδησούλα που πέρασε στα ψιλά:

Οτι η διαμονή στις σουίτες των ξενοδοχείων του Μανχάταν του επικεφαλής του ΔΝΤ, δηλαδή του οργανισμού που συνεπικουρεί την ελληνική πλουτοκρατία για να κόβει μισθούς και συντάξεις, κοστίζει το ποσό των 3.000 δολαρίων! Τη βραδιά...

Εκατό κιλά χρυσό το μήνα αγοράζουν «Ελληνες αποταμιευτές» έγραφε η «Καθημερινή» την Κυριακή, προσθέτοντας μάλιστα ότι η ποσότητα του χρυσού που αγοραζόταν, πέρσι, από εκείνους που αγωνιούν να διαφυλάξουν τον πλούτο τους προσφεύγοντας την περίοδο της κρίσης και της γενικότερης ρευστότητας σε «σκληρό νόμισμα» ήταν ακόμα και διπλάσια και αντιστοιχούσε σε 25.000 λίρες μηνιαίως!

Αυτό που βέβαια δεν ξεκαθάρισε η εφημερίδα είναι η ταξική προέλευση των «χρυσοκάνθαρων».

Ποιοι είναι δηλαδή αυτοί (και πόσοι είναι;) που μέσα σε τέτοιες συνθήκες, οικονομικής αποτελμάτωσης, ανέχειας, δυσπραγίας και ακρωτηριασμού εισοδημάτων, έχουν τέτοιο βαρύ «κομπόδεμα» που σπεύδουν με τόση «πατριωτική» επιμέλεια να το μετατρέψουν σε χρυσάφι;

Πάντως, από μια πρώτη σκέψη, μάλλον δεν θα πρέπει να πρόκειται για ...μισθωτούς και συνταξιούχους.

Ουδεμία ανησυχία δικαιολογείται για την εύρυθμη λειτουργία του ΔΝΤ όσο ο δεύτερος τη τάξει θα αντικαθιστά τον Ντομινίκ Στρος Καν.

Πρώτον, διότι ο κύριος Λίπσκι - περί αυτού ο λόγος - τελούσε σε αγαστή συνεργασία με τον Ντομινίκ.

Δεύτερον, διότι ο Λίπσκι, πριν από την άψογη συνεργασία του με τον «σοσιαλιστή» Ντομινίκ, είχε επίσης μια άψογη συνεργασία: Θήτευσε επί μια ολόκληρη δεκαετία στο πλευρό του Πινοσέτ στη Χιλή, ως εκπρόσωπος του ΔΝΤ στη χώρα (σ.σ.: προφανέστατα η σχέση του Λίπσκι με τον φασίστα αιμοσταγή δικτάτορα ποτέ δε θα μπορούσε να αποτελεί πρόβλημα για «σοσιαλιστές» του φυράματος του Ντομινίκ, ώστε να συνεργάζονται αρμονικά μαζί του).

Λεπτομέρεια: Το 1982, επί των ημερών του κ. Λίπσκι, η Χιλή πτώχευσε...

Να ένα ακόμα δίλημμα, όπως τίθεται στα ηλεκτρονικά, κυρίως, ΜΜΕ: Εμείς τώρα, ως λαός και ως άνθρωποι, τι πρέπει να είμαστε με την υπόθεση Στρος Καν; Να είμαστε λυπημένοι ή να είμαστε υποδορίως χαρούμενοι;

*

Αν ακολουθήσουμε την πρόταση εκείνης της γλίτσας που ισχυρίζεται ότι «ο Στρος Καν είναι ο καλύτερος φίλος των Ελλήνων» (και της ανθρωπότητας, γενικότερα...), αν πιστέψουμε ότι «υπάρχει κίνδυνος να χάσουμε από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων έναν συμπαραστάτη της Ελλάδας», τότε θα πρέπει να βάλουμε μαύρες πλερέζες.

*

Αν, αντίθετα, ακολουθήσουμε την πρόταση της άλλης γλίτσας, εκείνης που υπονοεί ότι από τη στιγμή που ο Στρος Καν με τις γνωστές συνεντεύξεις του «τόλμησε να δημιουργήσει πρόβλημα στον καλό πρωθυπουργό μας Γιώργο Παπανδρέου», από τη στιγμή που εξέθεσε τον Ελληνα πρωθυπουργό αποκαλύπτοντας τις μυστικές συνεννοήσεις για την εμπλοκή του ΔΝΤ στην Ελλάδα, τότε «καλά να πάθει ο αχρείος».

*

«Μέγα το ερώτημα», λοιπόν:

Να «ευχαριστηθούμε» ή να «στεναχωρηθούμε» με τις συνέπειες που θα έχει το «σεξ στόρι» για τον Ντομινίκ;

*

Που σημαίνει ότι, τελικά, η συμβολή της υπόθεσης Στρος Καν είναι πράγματι μέγιστη.

Η μέγιστη συμβολή της έγκειται στο ότι καταδεικνύει - από μια ακόμα σκοπιά - ότι εδώ που έχει φτάσει η πλειοψηφία των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, ο τηλεθεατής έχει βασικά να επιλέξει ανάμεσα σε δυο κυρίαρχα μοντέλα «ενημέρωσης»:

Είτε στην «ενημέρωση» της γλίτσας, από τη μια, είτε στην «ενημέρωση» της γλίτσας, (κι) από την άλλη...

Παρακολουθώντας τους λόγους, τις ομιλίες, τις συνεντεύξεις, τις ανακοινώσεις του κ. Παπουτσή για την κρατική αυθαιρεσία, την αστυνομική βία κατά διαδηλωτών, την εγκληματικότητα και την ακροδεξιίλα στους δρόμους της Αθήνας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία:

Αν καμιά μέρα ...γίνει υπουργός «Προστασίας του Πολίτη», όλα θα φτιάξουν!