Από το 2002 γνώριζαν οι ελληνικές αρχές την αρχαιοκαπηλική υπόθεση με τις τρεις ελληνικές αρχαιότητες, που έφτασαν στο Μουσείο «Κάρλος» της Ατλάντας, αφού πρώτα έφυγαν λαθραία από την Ελλάδα, μέσω Ιταλίας και Ελβετίας, προς τις ΗΠΑ.

Πρόκειται για ένα μοναδικό μαρμάρινο άγαλμα ελληνιστικής περιόδου, μια σπάνια, πλήρως σωζόμενη, μινωική πήλινη σαρκοφάγο και έναν εξαιρετικό πίθο του 650-600 π.Χ., που έφτασε από «ελληνικό νησί», όπως αναφέρεται στην προθήκη του μουσείου, σύμφωνα με το δημοσίευμα της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», που αποκάλυψε και την υπόθεση.

Κατά τον υπουργό Πολιτισμού, Γ. Βουλγαράκη, αυτές οι αρχαιότητες «είναι στο στόχαστρο» του ΥΠΠΟ και των διωκτικών αρχών «εδώ και πολύ καιρό» και «έχουν υπάρξει προπαρασκευαστικές ενέργειες, προκειμένου να διεκδικηθούν και να επαναπατριστούν». Πρόκειται για πολύ σπουδαία ευρήματα, που παράνομα βγήκαν από τη χώρα και «υπάρχουν τα αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία μπορούν να τεκμηριώσουν τη διεκδίκησή μας».

Τις αρχαιότητες διακίνησαν Ελληνες αρχαιοκάπηλοι, σε συνεργασία με ξένους μεσάζοντες, τα στοιχεία των οποίων βρίσκονται στη διάθεση των αρμόδιων αρχών. Το 2002 ήρθαν στα χέρια της Αστυνομίας τρεις πολαρόιντ φωτογραφίες, που απεικόνιζαν ένα σχεδόν ακέραιο γυναικείο άγαλμα. Οι αρχαιοκάπηλοι ζητούσαν 300 εκατ. δρχ. και ο διοικητής του Τμήματος Αρχαιοκαπηλίας εμφανίστηκε ως αγοραστής. Συνεργάτης του ήρθε σε επαφή με τους αρχαιοκάπηλους και είδε το άγαλμα, που ήταν κρυμμένο σε στάνη, κοντά στα Γιάννενα, και το διακινούσε δασοπυροσβέστης, που είχε επαφές με κυκλώματα αρχαιοκάπηλων στο εξωτερικό. Ομως, οι αρχαιοκάπηλοι «μυρίστηκαν» την παγίδα, η συναλλαγή «χάλασε» και η υπόθεση... ξεχάστηκε, μέχρι τον περασμένο μήνα, οπότε μια πληροφορία «έδειχνε» το αμερικανικό μουσείο.

Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύτηκαν, η έρευνα έχει προχωρήσει αρκετά. Ο πίθος (560-600 π.Χ.), προϊόν λαθρανασκαφής από τη Ρόδο, αγοράστηκε από το μουσείο το 2003, μέσω Ιταλού αρχαιοκάπηλου, που συνεργαζόταν με σπείρα Ελλήνων. Στο κατασχεμένο αρχείο του Ιταλού μαφιόζου βρέθηκαν πέντε φωτογραφίες του συγκεκριμένου πίθου και σημειώσεις για τους Ελληνες συνεργάτες του.

Ο Σωτήρης Μουστάκας δε θα προσφέρει πια από σκηνής το μοναδικό - απόλυτα προσωπικού είδους, μεγέθους, χιούμορ και εκφραστικών μέσων - υποκριτικό χάρισμά του. Ο δημοφιλής ηθοποιός, που «θριάμβευσε» στην κωμωδία και στην επιθεώρηση, εισήχθη την Κυριακή επειγόντως στην «Ευρωκλινική» και «έφυγε» χτες (5.30 π.μ.), υποκύπτοντας στον καρκίνο. Παρά την αρρώστια του, ο Σωτήρης Μουστάκας τα δύο τελευταία χρόνια έδωσε δυο ακόμη αποδείξεις του σπάνιου ταλέντου του, παίζοντας, μαζί με τον Θύμιο Καρακατσάνη, στη θεόπικρη κωμωδία «Ξανά μαζί» (αφορά στη μοναξιά και τη φτώχεια δυο ηλικιωμένων, πρώην διάσημων κωμικών) και την Πενία στον αριστοφανικό «Πλούτο» (παίχτηκε πέρσι στο «Αθήναιον», σε σκηνοθεσία Θ. Καρακατσάνη). Φέτος ο «Πλούτος» θα παρουσιαζόταν σε περιοδεία και ήδη είχαν αρχίσει οι πρόβες. Γι' αυτό ο αιφνίδιος θάνατός του συντάραξε τους συμπαίκτες του.

Γεννημένος (1940) στη Λεμεσό, ο Σωτήρης Μουστάκας σπούδασε βιολί στην Κύπρο και έπειτα στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Σπουδαστής έπαιξε (1961) στο έργο του Δημήτρη Μόγρη «Χαραυγή». Αποφοιτώντας, στα χρόνια 1962-1964 συνεργάστηκε με το θίασο Αναλυτή - Ρηγόπουλου, παίζοντας σε ελληνικές και ξένες κωμωδίες. Το μέγεθος και η ιδιαιτερότητα του κωμικού ταλέντου αποκαλύφθηκε, πλήρως, το 1964, παίζοντας στο μολιερικό «Ασυλλόγιστο», σε σκηνοθεσία Μιχάλη Μπούχλη. Ακολούθησαν πολλές επιτυχίες σε ελληνικές κωμωδίες και επιθεωρήσεις και το 1969 μια ακόμη σημαντική συνεργασία του με το θίασο Μινωτή -Παξινού στο έργο του Ο' Κέιζι «Η Ηρα και το παγώνι». Το 1973 δημιουργεί θίασο με άλλους επωνύμους ηθοποιούς και το 1976 δικό του θίασο, ανεβάζοντας μεταξύ άλλων τον «Καλό στρατιώτη Σβέικ» του Σωτήρη Πατατζή. Δεκάδες είναι οι ερμηνευτικές επιτυχίες του σε κωμωδίες και επιθεωρήσεις, αλλά λίγες φορές του δόθηκε η δυνατότητα να παίξει σε κλασικά έργα, όπως ήθελε. Πολλές ήταν και οι ταινίες που έπαιξε («Αλέξης Ζορμπάς», «Το πρόσωπο της ημέρας», «Μπετόβεν και μπουζούκι», «Ο μπούφος», «Ο τσαχπίνης», «Ο αρχιψεύταρος» κ.ά.).

Απέσπασε (1996) το Βραβείο Επιθεώρησης του Θεατρικού Μουσείου και το βραβείο «Παπαδούκα» της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Παντρεύτηκε την ηθοποιό Μαρία Μπονέλου και απέκτησαν μια κόρη, επίσης ηθοποιό.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, απέστειλε στην οικογένεια του Σωτήρη Μουστάκα το ακόλουθο τηλεγράφημα: «Θερμά συλλυπητήρια για το θάνατο του Σωτήρη Μουστάκα, ενός λαϊκού ηθοποιού, που με το πηγαίο ταλέντο και τη δουλιά του τίμησε το θέατρο και τον κινηματογράφο».

Συλλυπητήρια για το θάνατο του δημοφιλούς ηθοποιού εξέφρασαν, επίσης, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κ. Παπούλιας, ο πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, ο υπουργός Πολιτισμού, Γ. Βουλγαράκης, ο Τ. Χυτήρης.

Το αλληγορικό δράμα του λόρδου, επαναστάτη ποιητή Τζωρτζ Γκόρντον Μπάυρον «Κάιν», παρουσιάζεται στο θέατρο - πολυχώρο «Αλεκτον» (5 - 15/6), σε μετάφραση Χριστίνας Μπάμπου - Παγκουρέλη, σκηνοθεσία Σμαράγδας Χατζηδάκη και σκηνικά - κοστούμια Δημήτρη Ζέρβα. Παίζουν (αλφαβητικά): Αναστασία Αρβανίτη, Φώτης Γαβράς, Αλκης Ζούπας, Αθηνά Κουτσιανούλη, Σοφία Λιάκου, Γιώργος Παναγιώτου, Κωνσταντίνος Χατζησάβας.

Ο Μπάυρον έγραψε έξι θεατρικά έργα. Παρότι γραμμένο το 19o αιώνα, το έργο «Κάιν» εκφράζει έναν πολύ σύγχρονο, διόλου θρησκόληπτο, υπαρξιακό προβληματισμό. Εργο εμμέσως αυτοβιογραφικό, αποτελεί τον προσωπικό προβληματισμό του Μπάυρον, όπως αυτός διαμορφώθηκε από τα οικογενειακά βιώματα και τις σχέσεις του. Το έργο αποτελεί ένα ταξίδι αναζήτησης της γνώσης και της ευτυχίας, όχι στον «παράδεισο» αλλά επί γης. Ο Κάιν ταλαντεύεται ανάμεσα στην ανάγκη του για πνευματική αναζήτηση που γεννά ο «Εωσφόρος» και για τη γήινη ύπαρξη της Αδα.

Ελπίδα για το αύριο αποτελεί η συλλογική, πειραματική καλλιτεχνική προσπάθεια νέων παιδιών. Ο λόγος για μια ομάδα («Simon Sayz» το όνομά της) τεταρτοετών φοιτητών του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, που με το χαρτζιλίκι τους έστησαν και παρουσίασαν (για τέσσερα βράδια) μια παράσταση, υπό τον τίτλο «Ολα τα ρολόγια της πόλης ή Ο γέρος και η φωτοτυπία». Επρόκειτο για ένα νεανικά ευφάνταστο, ευφρόσυνα χιουμοριστικό θεατρικό «παιχνίδι». Τα κείμενα - έξι σύντομες αυτοτελείς ιστορίες/σκετσάκια - τον πρόλογο του αφηγητή και τις «γέφυρές» του μεταξύ των σκετς, έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης. «Σκηνοθέτης» είναι όλη η ομάδα. Τα σκετσάκια σουρεαλιστικά αλληγορούν για διάφορα ανθρώπινα και κοινωνικά παράλογα. Λ.χ. για τη διάχυση και προβολή της βίας, για τους πολέμους, και έμμεσα θέτουν το ερώτημα: Γιατί «τόσοι δεσμοί συντετριμμένοι ανάμεσα στην καρδιά και το κεφάλι»;

Τα σκηνικά, τα κοστούμια, τη μουσική επιμέλεια, τους φωτισμούς έκαναν τα εξής μέλη της ομάδας: Λήδα Δάλλα, Μάγδα Κόρπη, Μαντώ Μελαχροινού. Μέλη της είναι οι εικονογράφοι της Μάριος Περράκης και Κωστής Μαλούτας. Ερμηνευτές της οι: Πάνος Ροκίδης (επαγγελματίας ηθοποιός), Γιώργος Βουβάκης, Λίνα Αλτιπαρμάκη, Σταύρος Μπαφέτης, Ζωή Ξανθοπούλου (κάποιοι από αυτούς είναι φοιτητές και άλλοι σπουδαστές δραματικής σχολής).