O πιθανά επικρατέστερος υποψήφιος Πέπε Μουχίκα

Για πρώτη φορά διεξήχθη δεύτερος γύρος το 1999 μεταξύ του Χόρχε Μπατλ του συντηρητικού Κόμματος «Κολοράδο», που είχε λάβει στον πρώτο γύρο 31% και τελικά εξελέγη Πρόεδρος της χώρας, και του Ταμπαρέ Βάσκες του «Ευρέος Μετώπου» που είχε λάβει στον πρώτο γύρο 39%.

Στις εκλογές του 2004 τη μάχη κέρδισε, από τον πρώτο γύρο με ποσοστό 51%, ο Ταμπαρέ Βάσκες, που ανήκει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και που μαζί με άλλες 19 οργανώσεις και κόμματα, μεταξύ των οποίων και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουρουγουάης, συγκροτούν το «Ευρύ Μέτωπο». Για πρώτη φορά μετά από 170 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από δεξιά, συντηρητικά κόμματα, η Ουρουγουάη είχε μια κεντρο-αριστερή κυβέρνηση, γεγονός που καλλιέργησε στο λαό προσδοκίες για ένα πολύ καλύτερο αύριο. Ωστόσο, οι μεγάλες προσδοκίες δεν εκπληρώθηκαν, καθώς η κυβέρνηση Ταμπαρέ Βάσκες ναι μεν προχώρησε σε κάποιες λίγες θετικές αλλαγές, στην κοινωνική πολιτική και το εργατικό δίκαιο, με θέσπιση κάποιων νόμων για εργασιακές ρυθμίσεις, με αύξηση του πραγματικού μισθού κατά 25%, με πρόσβαση 500.000 παιδιών στη δημόσια υγεία, με παροχή υπολογιστή σε κάθε φοιτητή κλπ., από την άλλη όμως αποφάσεις του Προέδρου Βάσκες, όπως η αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους προς το ΔΝΤ και ιδιώτες πιστωτές, το βέτο για διευκολύνσεις για τη διακοπή της κύησης και η άρνησή του να άρει το νόμο αμνηστίας, που θέσπισαν οι στρατιωτικοί μετά το τέλος της δικτατορίας το 1985, προκάλεσαν αρκετή δυσαρέσκεια.

Στις σημερινές εκλογές, λοιπόν, ο λαός της Ουρουγουάης καλείται να επιλέξει, καθώς δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση, μεταξύ του κεντρο-αριστερού σχεδίου της απερχόμενης κυβέρνησης ή να επιστρέψει στις παλιές γνώριμες αντιλαϊκές πολιτικές που ενσαρκώνει ο υποψήφιος του συντηρητικού Εθνικού Κόμματος, Λουίς Αλμπέρτο Λακάγιε.

Πολλές ενστάσεις εκφράστηκαν για την πολιτική που ακολούθησε η πρώτη κυβέρνηση του ΕΜ, ενώ υπήρξαν και υπάρχουν πολλές ακόμα ενστάσεις ως προς τις αντιφατικές εξαγγελίες του σημερινού υποψηφίου του ΕΜ, Χοσέ «Πέπε» Μουχίκα.

Ο Χοσέ «Πέπε» Μουχίκα, πρώην αντάρτης του κινήματος Τουπαμάρος, με 14 χρόνια φυλακής στην πλάτη του, από τη μία δείχνει αποφασισμένος, όπως εξήγγειλε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις, να μειώσει τη φτώχεια, να εξαλείψει την ανέχεια και να εδραιώσει την κοινωνική προστασία όλων των Ουρουγουανών για την περίοδο 2010-2015 σε περίπτωση νίκης του, από την άλλη υποσχόταν στους επιχειρηματίες ότι θα ακολουθήσει μία οικονομική πολιτική με στόχο να καθησυχάσει τα μεσαία στρώματα και τους επενδυτές μπροστά στο φόβο τους μήπως ο πρώην αντάρτης εφαρμόσει πιο ριζοσπαστικές πολιτικές εφόσον αναλάβει την εξουσία.

Αλλωστε, από τον πρώτο γύρο ακόμα είχε διαβεβαιώσει το Σύνδεσμο Βιομηχάνων ότι θα εγγυηθεί την «κοινωνική ειρήνη», δίνοντας υποσχέσεις για αναθεώρηση ολόκληρου του εργατικού δικαίου, συμπεριλαμβανομένου και του δικαιώματος στην απεργία μέσω διαπραγματεύσεων που θα διεξαχθούν, προκειμένου να έχουν το επιθυμητό (σ.σ. για τους εργοδότες) αποτέλεσμα.

Οσο για την εξωτερική πολιτική που θα ακολουθήσει μια ενδεχόμενη νέα κυβέρνηση του ΕΜ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του πολιτικού αναλυτή Χάιμε Ιάφε, υπάρχει «μία κάποια αβεβαιότητα καθώς ο Μουχίκα ήταν πολύ κοντά στον Πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, καθώς και της Αργεντινής Κριστίνα Κίρσνερ και για μεγάλο χρονικό διάστημα είχε ταυτιστεί με αυτήν τη γραμμή». Αλλωστε, ο Μουχίκα, ακόμα και στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, έχει πει ότι «αισθανόμαστε μέρος μιας διεθνούς κοινότητας και έχουμε μία περιφερειακή ταυτότητα». Ωστόσο, συνεχίζει ο Ιάφε, «στη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας δεν πάτησε στη Βενεζουέλα, ενώ τόνιζε ότι το μοντέλο του είναι ο Πρόεδρος της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, τον οποίο και επισκέφθηκε ως υποψήφιος, όπως επίσης και την Πρόεδρο της Χιλής Μισέλ Μπατσελέτ».

Από την άλλη πλευρά, το στρατόπεδο του υποψηφίου του Εθνικού Κόμματος, Λουίς Αλμπέρτο Λακάγιε, υπόσχεται ότι θα μειώσει τους φόρους και ότι δε θα πειράξει τις κοινωνικές παροχές, ενώ στην εξωτερική πολιτική θα ακυρώσει τη συμμετοχή της Ουρουγουάης στην Κοινή Αγορά του Νότου (MERCOSUR).

Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ο υποψήφιος του ΕΜ, Μουχίκα, φαίνεται να συγκεντρώνει το 50% των προτιμήσεων, έναντι 41% του υποψηφίου του Εθνικού Κόμματος, Λακάγιε, ενώ οι αναποφάσιστοι και τα λευκά ή άκυρα ψηφοδέλτια φτάνουν το 9%.

Οταν το στρατιωτικο-πολιτικό σύμπλεγμα εξουσίας της Τουρκίας ζητά με επιστολή του Τούρκου πρωθυπουργού Τ. Ερντογάν προς τον Ελληνα πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου διάλογο επί όλων των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, η πρόθεση είναι εμφανής. Ζητά κατ' ουσία διαπραγμάτευση επί όλων των τουρκικών αξιώσεων σε βάρος της ελληνικής επικράτειας. Η αποδοχή ενός τέτοιου διαλόγου θα σήμαινε αναγνώριση έμπρακτη αυτών των αξιώσεων ως συνέχεια της προηγούμενης αναγνώρισης των τουρκικών «συμφερόντων κι ενδιαφερόντων στο Αιγαίο» που έγινε η συνάντηση της Μαδρίτης από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.

Οταν η ελληνική μεγαλοαστική τάξη ζητά με κυβερνητική πρόσκληση του υπουργού Εργασίας προς τις ανώτατες συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων, ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, διάλογο για τα εναπομείναντα εργασιακά κι ασφαλιστικά δικαιώματα η πρόθεση είναι εμφανής. Ζητά κατ' ουσίαν διαπραγμάτευση ακόμη και για το υπόλοιπο της ζωής της εργατοϋπαλληλικής τάξης. Η αποδοχή ενός τέτοιου διαλόγου σημαίνει την παράδοση των εργαζομένων στα γρανάζια της καπιταλιστικής κρίσης.

Οταν αποδέχεσαι διάλογο διαπραγμάτευση πάνω στον κατά ξηρά, αέρα και θάλασσα κυριαρχικό χώρο της πατρίδας σου, η πράξη σου ονομάζεται εθνικός ενδοτισμός που αγγίζει το όριο ανοιχτής εθνικής προδοσίας.

Οταν αποδέχεσαι διάλογο πάνω στα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα που δεν μπόρεσαν να κλέψουν ακόμη από την τάξη σου, η πράξη σου ονομάζεται ταξικός ενδοτισμός που αγγίζει το όριο ανοιχτής ταξικής προδοσίας.

Οταν η ιθύνουσα κυβερνώσα τάξη της Ελλάδας, η αστική τάξη, απομυζά και την τελευταία ικμάδα των εργαζομένων και της ευρύτερης λαϊκής οικονομίας για να κάνει «μαγιά» επενδυτικής εκμετάλλευσης σε γειτονικές χώρες με το δόγμα της «διείσδυσης», αποδεικνύει ότι ως ελληνικό έθνος εννοεί το δικό της ταξικό έθνος και ως πατρίδα τη δική της ταξική πατρίδα.

Οταν η ελληνική μεγαλοαστική τάξη χρησιμοποιεί την Ελλάδα για να συμμετάσχει σε μισθοφορικές επεμβάσεις και παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών, σημαίνει ότι θεωρεί την Ελλάδα ως τιμάριο εξυπηρέτησης των ταξικών της συμφερόντων στην ιμπεριαλιστική λέσχη του διεθνούς κεφαλαίου.

Οταν η ελληνική αστική τάξη αρνείται και το πιο στοιχειώδες επίπεδο ζωής στους εργαζόμενους υποκρινόμενη την ανημπόρια της οικονομικής κρίσης, σημαίνει ότι αυτή η τάξη έγινε επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο και την πρόοδο των ανθρώπων.

Οταν η αστική τάξη μπλεγμένη στα γρανάζια της διεθνούς καπιταλιστικής μηχανής πέφτει σε κρίση κοινωνικού συστήματος και επιζητά να την προσπεράσει αλέθοντας τη δύναμη που αποτελεί μόνη εγγύηση για τη συνέχεια προόδου της ανθρωπότητας, την εργατική δύναμη, τότε αυτή η τάξη γίνεται επικίνδυνη και για τη συγκεκριμένη χώρα που κυβερνά και διαφεντεύει ως η εθνικά ιθύνουσα τάξη. Τότε πρέπει να καθαιρείται και να διαπομπεύεται.

Οταν, τέλος, η εθνική μειοδοσία συναντιέται με την ταξική μειοδοσία στον παρονομαστή των καπιταλιστικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, τότε η αλλαγή του κοινωνικού συστήματος μετουσιώνεται σε αναπότρεπτη ανάγκη συνέχειας και προόδου της ανθρωπότητας. Είναι το «μαρμαρένιο αλώνι» που συναντιέται ο Διγενής με το Χάροντα σε θανατερή πάλη. Είναι η «νέα εθνικά ιθύνουσα τάξη» του εργατικού έθνους των Ελλήνων που αναλαμβάνει τις τύχες της κοινωνίας για να εκπληρώσει το διεθνικό ιστορικό της χρέος προς την ανθρωπότητα των αεί εργαζομένων της Γης.