Η προγραμματισμένη καμπάνια της ενάντια στον Ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, έτυχε να συμπέσει με τις εξελίξεις που ακολούθησαν το τρομοκρατικό χτύπημα στην Αμερική.

Αυτό το χτύπημα ήρθε κι «έδεσε» με τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών παγκόσμια, γιατί η «αντιμετώπιση» της τρομοκρατίας έγινε το πρόσχημα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ξεκίνησαν από το Αφγανιστάν. Ετσι πάντα συμβαίνει με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Η Ιστορία το έχει καταγράψει. Οπως έχει καταγράψει και τον αγώνα των λαών και των λαϊκών κινημάτων.

Πολλοί είναι εκείνοι που δε θέλουν τον πόλεμο, που είναι με την ειρήνη. Ομως το ερώτημα είναι: Φτάνει να καταδικάζεις γενικά τον πόλεμο; Φτάνει να μιλάς αόριστα για την υπεράσπιση της ειρήνης; Να μιλάς ουδέτερα;

Η Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας το απάντησε από την πρώτη στιγμή. Μίλησε πεντακάθαρα, δείχνοντας το χαρακτήρα του πολέμου. Καταδίκασε τον άδικο πόλεμο, καταδίκασε τους ιμπεριαλιστές και τάχθηκε με τους λαούς. Καταδίκασε την ουδετερότητα. Μίλησε για την τρομοκρατία, για το ποιοι την εκτρέφουν και τη χρησιμοποιούν, για την υποκρισία και τα προσχήματα. Στηλίτευσε την ελληνική κυβέρνηση που είπε σ' όλα ΝΑΙ και συμμετέχει στους σχεδιασμούς της νέας τάξης πραγμάτων

Αλλωστε, 25 χρόνια δε σταμάτησε ποτέ να μιλά στις γυναίκες για αξίες και ιδανικά, για την ειρήνη και την αξιοπρέπεια.

Επίσης έχει λόγο αλλά και δράση για όλα τα θέματα που απασχολούν το λαό μας. Που απασχολούν την εργατική οικογένεια και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Αναπτύσσει δράση ενάντια στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, για τη διατήρηση και καλυτέρευση των εργασιακών σχέσεων, για την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία, την πρόνοια, την παιδεία, τον πολιτισμό. Μιλάει για το ποιοι ωφελούνται απ' αυτές τις «αλλαγές» και τι πρέπει να κάνουν οι γυναίκες.

Είναι άλλωστε υποχρεωμένη να το κάνει. Εκπροσωπεί τις γυναίκες του λαού μας. Τις αγωνίστριες που μοχθούν καθημερινά για να τα φέρουν βόλτα στη δουλιά, στο σπίτι, στην κοινωνική δράση, στις χίλιες δυο υποχρεώσεις που έχουν στην πλάτη τους. Εκπροσωπεί τις μανάδες που αγωνιούν και αγωνίζονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με ιδανικά, μέσα σ' ένα περιβάλλον σήψης, που αποπνέει από παντού το καπιταλιστικό σύστημα. Εκπροσωπεί τις διεθνίστριες που είναι αλληλέγγυες στον αγώνα των γυναικών της Γιουγκοσλαβίας, της Παλαιστίνης, της Τουρκίας, του Αφγανιστάν και όπου αλλού η δράση του ιμπεριαλισμού καταπιέζει βάναυσα την ανθρώπινη ύπαρξη.

Ιμπεριαλισμός σημαίνει τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, σημαίνει φτώχεια και εξαθλίωση, ανυπαρξία ιδανικών και αξιών.

Ο ιμπεριαλισμός, η εξέλιξη δηλ. στο ανώτερο στάδιο του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, βάζει τη σφραγίδα του παντού στην καθημερινή ζωή.

Ιμπεριαλισμός είναι να μεγαλώνει συνεχώς η εκμετάλλευση του εργάτη και της εργάτριας και ενώ παράγουν μεγαλύτερο πλούτο να αμείβονται λιγότερο, να έχουν λιγότερες κοινωνικές παροχές, γιατί αυτός ο πλούτος συγκεντρώνεται όλο και σε λιγότερα χέρια. Σ' αυτούς που δε δουλεύουν, αλλά ζουν από την κλεμμένη υπεραξία της εργατικής τάξης.

Εκφρασή του είναι και όταν η ηθοποιός που εκπορνεύεται γίνεται σταρ στα ΜΜΕ και πρότυπο στα νέα κορίτσια.

Εκφρασή του είναι και η περίπτωση της μάνας που εκδίδει τα κορίτσια της και γι' αυτό «διαφημίζεται» στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης.

Απόρροια της πολιτικής του ιμπεριαλισμού είναι να μην ακούγεται κουβέντα για τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού σε όλη την Ελλάδα ενάντια στον πόλεμο, ενώ την ίδια στιγμή να συζητούν σε περισπούδαστα τραπέζια τη συμπεριφορά των «έγκλειστων» νεαρών στο σπίτι του «Big brother» που ξοδεύουν έτσι άσκοπα τα νιάτα τους, ποντάροντας στην προβολή και στο χρήμα.

Πόσο δίκιο αλήθεια είχε η μεγάλη επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ όταν έλεγε: σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;

Η επιμονή και η αντοχή είναι χαρακτηριστικά της γυναίκας. Αυτά τα στοιχεία στις αγωνίστριες υπερισχύουν Ας το αποδείξουμε όλες μαζί, δίνοντας ένα καλό μάθημα σε όλους εκείνους που υποτιμούν τη δύναμή μας.

Ας δώσουμε μαχητικό, μαζικό «παρών» στο καραβάνι Ειρήνης στο Στρατηγείο της Λάρισας, που θα πραγματοποιηθεί την 1 Δεκέμβρη 2001. Μαζί με τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές της Θεσσαλίας, της Θεσσαλονίκης, της Πελοποννήσου, όλης της Ελλάδας. Ας μη λείψουμε από πουθενά.

Να ενισχύσουμε με τη συμμετοχή και τη δραστηριότητά μας το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Να βάλουμε πλάτη για την ισχυροποίηση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Εχουμε πολλά να υπερασπιστούμε και να κατακτήσουμε ακόμη.

Είναι ανάγκη όσο ποτέ το μαζικό λαϊκό κίνημα να ορθώσει το ανάστημά του. Να μπει μπροστά η εργατική τάξη με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, την αγροτιά, τους επαγγελματοβιοτέχνες, τις γυναίκες, τη νεολαία, τους επιστήμονες, τους καλλιτέχνες, να βρουν κοινό λόγο, κοινή δράση στους δρόμους του αγώνα, γιατί έχουν κοινά συμφέροντα. Ο κάθε φορέας μόνος του και όλοι μαζί μπορούν να φτιάξουν μια δυνατή λαϊκή συσπείρωση που θα απαιτεί μια άλλη φιλολαϊκή πολιτική και θα κατακτά έδαφος.

Οι γυναίκες έχουν να παίξουν το δικό τους ρόλο σε μια τέτοια συσπείρωση. Γιατί η πάλη για την ισοτιμία και τη χειραφέτησή τους μπορεί να φέρει ριζικές λύσεις σε μια άλλη κοινωνία Εχουν συμφέρον και υποχρέωση να παλέψουν, όχι μόνο γιατί είναι αυτές που φέρνουν τη ζωή στον κόσμο και έχουν υποχρέωση να την υπερασπιστούν, αλλά και γιατί χωρίς την αγωνιστική συμμετοχή τους, που είναι πάνω από το μισό του πληθυσμού της χώρας μας,καμιά μάχη δεν κερδίζεται.