ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Γκαργκάνα: Τα λες, αλλά δεν πρέπει να έχεις παράπονο! Μόλις τα πεις, οι κυβερνήσεις σε διαψεύδουν και αμέσως μετά τρέχουν να τα υλοποιήσουν!..

***

Μητσοτάκη: Τον πρόλαβες τον Γκαργκάνα...

***

Υπάρχει σχέση ανάμεσα στη μεταολυμπιακή εποχή και στο πασχαλινό τραπέζι;

***

Ο Δριβελέγκας (ΠΑΣΟΚ) είπε «μαλάκα» τον Γεωργακόπουλο (ΠΑΣΟΚ), ενώ πέταξε (ο Γεωργακόπουλος - ΠΑΣΟΚ) ένα μπουκάλι στο κεφάλι της Ροδούλας (ΠΑΣΟΚ)! Εντός του ναού όλα αυτά...

***

Πάει ο μουλάς Ομάρ! Καλά, για τον Μπιν δεν το συζητάμε...

***

Αρχιεπίσκοπον: Δεν είπατε ότι θα κάνετε αυτοκάθαρση; Είπατε! Αρα, νιώθετε ένοχοι!..

***

Ομως, αυτοκάθαρση ακούμε και αυτοκάθαρση δε βλέπουμε! Οχι ότι περιμέναμε...

***

Ο Σταθάκης, ο βουλευτής της ΝΔ, βουλευτής είναι ή τροχονόμος;

***

Υπάρχει και σύλλογος ληστευθέντων!!! Το γνωρίζετε; Που θα πει ότι ο κόσμος δεν είναι στα καλά του!..

***

Ρωτούσαμε αν θα γίνουν θαύματα, μέρες που είναι, και, ώ του θαύματος, βγήκε παπάς στη ΝΕΤ (Πιπιλή) και ανήγγειλε θαύμα του άγιου (ή όσιου;) Νεκτάριου!!!

***

Βαβύλη: Ασχετος είσαι με τα κομπιούτερ! Να γιατί σε πιάσανε...

***

Οι δανειολήπτες πρέπει να κάνουν κράτει! Διότι θα τους πάρουν και ό,τι δε φαντάζονται! Το είπε ο Γκαργκάνας!..

***

Τι γίνεται με την τρομοκρατία; Καιρό έχουν να δουν προβοκάτσια τα μάτια μας και αρχίσαμε να προβληματιζόμεθα!...

***

Ακου σύλλογος ληστευθέντων!..

Παπαγεωργίου Βασίλης

Associated Press

ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ

Εργάτες και φοιτητές ενωμένοι

Φοιτητές και εργάτες του Εθνικού Μετώπου Εργατών, ενωμένοι ενάντια στην κυβερνητική οικονομική πολιτική του Προέδρου Ενρίκε Μπολάνος και ειδικά στα τελευταία αντιλαϊκά μέτρα, που προβλέπουν, μεταξύ άλλων, και αυξήσεις στις δημόσιες συγκοινωνίες

«Πού έδυ σου το κάλλος;»

Από την εκκλησιαστική ποίηση - μελωδία περισσότερο μου αρέσουν τα τρία ποιήματα - δημιουργήματα ανώνυμων μελωδών - που περιγράφουν τα Πάθη του Χριστού και ψάλλονται στις εκκλησιές το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής. Εχουν μια γλυκύτητα αυτά τα ποιήματα, που συγκινούν κι όσους δε διακατέχονται από θρησκευτικά «πιστεύω». Το περιεχόμενό τους, αν και αποκλειστικά θρησκευτικό, κι ο υπέροχος λυρισμός τους, σε συνδυασμό με την αισθαντική βυζαντινή μουσικότητα, αναδεικνύουν ποικιλία ανθρώπινων αισθημάτων. Κι όσο να μην αποδέχεσαι την εκκλησιαστική αντίληψη κι εξήγηση για τα γεγονότα και τις καταστάσεις που σχετίζονται με τη ζωή και το θάνατο του Ιησού, δεν μπορείς να μη ριγήσεις ακούγοντας το θρήνο του εκκλησιαστικού ποιητή:

«Ω γλυκύ μου έαρ,

γλυκύτατόν μου τέκνον,

πού έδυ σου το κάλλος;»

Ο Επιτάφιος Θρήνος είναι ένας βαθύς σπαραγμός, ένα ατέλειωτο μοιρολόι, μια μεγάλη θλίψη μπροστά στο θάνατο. Και, ταυτόχρονα, μια προαναγγελία ανέλπιστης χαράς, μια προσμονή ελπίδας για άλλη ζωή. Αυτό το μήνυμα δεν μπορεί να περιοριστεί στα «κλειστά τείχη» μιας «θρησκευτικής πολιτείας». Οχι μόνο γιατί τα ανθρώπινα συναισθήματα δε χωρούν στα όρια μιας θρησκευτικής δοξασίας, αλλά και διότι ο λόγος, που χρησιμοποιείται, εμπεριέχει ένα ευρύτερο, ένα καθολικό συμβολισμό, αποδέκτης του οποίου είναι το σύνολο των ανθρώπων, ομόθρησκων και αλλοθρήσκων, πιστών και απίστων. Κι απ' αυτή την άποψη δεν αποτελεί απλώς θρησκευτική παρακαταθήκη, αλλά και πολιτιστική παράδοση, που μεταφέρεται ως προίκα των γενεών.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Επιτάφιος Θρήνος ενέπνευσε τον μεγάλο ποιητή μας, Γιάννη Ρίτσο, να γράψει το δικό του «Επιτάφιο», για να διδάξει πως ο θάνατος οδηγεί στη ζωή. Στο στόμα της μαυροφορεμένης μάνας, που θρηνεί το σκοτωμένο παιδί της - έναν εργάτη - ο ποιητής βάζει τους παρακάτω στίχους:

«Γιε μου εσύ δεν πέθανες,

μέσα στις φλέβες μου είσαι,

μέσα στις φλέβες ολωνών,

έμπα βαθιά και ζήσε.»

Αυτά τα λόγια του ποιητή δεν είναι παρά η έκφραση της πίστης του στην Ανάσταση. Μια Ανάσταση, όμως, που δεν αφορά στο μεμονωμένο άνθρωπο, αλλά στην κοινωνία, δεν οδηγεί στην «Επουράνια Βασιλεία», αλλά στην «Επίγεια Λαοκρατία».

Κάποιοι θ' αναρωτηθούν τι σχέση έχουν τα προαναφερθέντα με «τα έργα και τις ημέρες» της θεοκρατικής εξουσίας, ανά τους αιώνες και θα μας υπενθυμίσουν όσα ακούγονται στις μέρες μας για τα «κατορθώματα» της «παπαδοσύνης». Ουδεμία σχέση έχουν. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όσοι θρησκεύονται είναι «χαμένοι από χέρι» και δεν μπορεί η σκέψη τους ν' απεμπλακεί από τα «δόκανα» του θρησκευτικού δογματισμού και να επεκταθεί πέραν της εκκλησιαστικής μονομέρειας. Ούτε, βεβαίως, πολεμάς αποτελεσματικά τη θρησκευτική αυταπάτη, εξορκίζοντάς την κι αγνοώντας το γεγονός ότι επηρεάζει πολλούς...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ